[ipekibrisim]

bana tahta atlardan bahseden sen degil misin maviinci.

öncelikle sormak gerek seni canından bezdirecek kadar kim üzdü istanbul'da? ki şehirler tek başlarına kırmazlar kimsenin kalbini...

ben altı senemi ankarada geçirdim tüm sevdiklerimden uzakta. yurtta kalırken gözledigim kadarı ile ilk sene çoğunlukla ailelerini arayıp ben dayanamıyoruuuuuuum diye ağlayanlar çoktu. bunu ilk sene yapmayan ikinci sene mutlaka yapardı. ikinci seneyi atlatan üçüncü senede artık az kaldı deyip devam ediyorlardı okullarına. ben bunu hiç yapmadım. çünkü zaten çok istemiştim başka bir şehirde okumayı. kendi ayaklarım üstünde durabildigimi görmeyi. kendi seçtigim arkadaşlarımla, kendi tarzımda yaşamayı... bu yüzden keyfini çıkara çıkara okudum valla. ama tabi ankarada ne kadar keyif çıkarılırsa....

sonra istanbula gelince vaaaayyyyy beeeee dedim burası bambaşka! onca sene ankarada nasıl nefes almışız ki dedim. keşke istanbulda okusaydım.
istanbul acaip bir yer maviinci, hani burası imkanı olan için güzel diyor bazıları ama ben buna katılmıyorum. istanbulda herkese göre imkan var. çok çok renkli burası.. kişinin bakış açısına göre cehenneme de döner cennet de olabilir.
minnettar'ın da dediği gibi burada yaşamaya mecbur değilsin. kimse seni zorlayamaz. istediğin zaman gidebilirsin. kendini burada mahkum gibi görüyorsan istanbulun tüm nimetlerini önüne yığsalar gene lezzet alamazsın. ama düşün ki bir tatil gezisi için seni istanbula yollamış olsalar. o zaman ne yapardın?

bir gün çık dışarı ama plan yapma de ki ey istanbul bakalım bugün bana neler sunacaksın. ve kendini akışa bırak. bakalım neler gelecek başına.

geçici anlar bunar atlacağından eminim. mücadeleye devam..