[imported_Angel]

Merhaba arkadaşlar ..konuyu doğru yere mi açtım bilmiyorum ancak fikirlerinize ve önerilerinize çok ihtiyacım var...

bu sabah beni en çok rahatsız eden hayatımı cehenneme çeviren konu üzerine (karşı cins , hemcinslerim ve genel olarak insanlar hakkındaki görüşlerim üzerine) düşünme çalışması yaptım ve bazı şeylerin sebeplerini kendimce tespit ettim...bunları değiştirmek için önerileriniz çok önemli o yüzden...çünkü biliyorum ki düşüncelerimi tutumumu değiştirmeye başarırsam hayat benim için çok daha kolay olacak...

çıkardığım sonuçlar şunlar oldu...bir bayan olarak erkekler hakkındaki düşüncelerim şunlarmış..

* Erkekleri beni beğenmeyen..bana tenezzül etmeyen beni küçük gören ve aşağılayan kişiler olarak görmüşüm..erkekleri kendimden üstün görmüşüm...
ne zaman biryerde bir erkekle karşılaşsam enerjimin düştüğünü ve ezildiğimi kendime güvenimin azaldığını bariz olarak hissediyordum..duruşum bile daha kambur hale geliyordu..."beni daha kısa süre ve daha az görsünler ki eleştirecek daha az şeyimi bulsunlar diye" hatta imkanım olsa görünmez adam olmayı bile istiyordum o durumlarda...ve işin garip yanı bunu sadece yakışıklı iyi görünen erkekler karşısında yaşamıyordum..yaş grubu bana yakın olan herhangi birisi bile yetiyordu..daha doğrusu sadece erkek olması bile yetiyordu...

* Erkekleri ailemin bana onlarla konuşmayı bile katiyetle yasakladıkları kişiler olarak görmüşüm..ki öyleydi..ve hala da biraz öyle...

* erkeklerin beni beğenmesini istemişim ancak aynı zamanda onları görünce rahatsız olup kaçmışım

* erkekleri tehlike alarmı olarak görmüşüm ve onlarla karşılaştığımda "savaş veya kaç" durumunda olmuşum hep ..yani ne yapacağımı şaşırmışım..

* bazen de onlara karşı sert kız, ulaşılamayan kız rolu oynamışım ve "ben de sizin için ölmüyorum zaten" havasına girmişim..çünkü hazır ve nazır görünmek istemiyordum peşimden koşulsun benim için uğraşılsın istiyordum..

* bugüne kadar hiç yüzüme karşı çıkma teklifi edilmedi..eden de araya başka arkadaşlarını sokarak onlara söylettirdi...hatta hayatıma tek sevgili olarak giren kişi bile bunu yaptı ve ilişkimiz boyunca neredeyse hiç yüzyüze diyaloğumuz olmadı ve bana söyleyeceklerini aramızdaki aracı arkadaş aracılığıyla bana iletti...

ama bunda benim de payım olduğunu sonradan anladım...çünkü beni daha uzun süre yakından ve yüzyüze görseydi belki şunların olabileceği ihtimallerinden korkarak uzak durmaya çalışmışım ve böyle ihtimallerde hatta kaçmışım.. ve size ne desem inanırsınız ? benim o kişiyle yüzyüze gelmekten yakın durmaktan kaçınma sebeplerim arasında en büyüğü de gözümün altındaki morlukları farkedip beni beğenmekten vazgeçme ve hatta bunu dile getirme ihtimaliydi...

* beni beğenmeme ihtimalleri hatta tipimle alay etme ve çirkin bulduklarını söyleme ihtimalleri

* o an onların yakınımda ve çevremdeyken babamın beni o halde görüp azarlaması ihtimali

* veya beğenen varsa bile beni daha yakından ve daha uzun süre görüp inceledikten sonra beğenmekten vazgeçmesi

* veya benim heyecanlanıp aptalca hareket yapıp kendimi onlardan soğutmam

*veya bu korkuyla hiçbirşey yapmayıp onlar tarafından nötr veya sıkıcı olarak algılanmam

bunlar beni erkeklerden uzak tutmuş hep...

bir de şunu anladım ki insanları sevmeme nedemim şuymuş
kadınları erkekler tarafından beğenildikleri için sinir olmuşum ondan sevmiyomuşum onları kıskanıyormuşum ve rakip olarak görüyormuşum..ve hep de beni yenen rakipler olarak onları görmüşüm..

erkekleri de başka kadınları beğeniyorlar beni beğenmiyolar diye sevmiyormuşum..

yani bana hep başkalarının beğenildiği bir dünyada yaşadığım hissi yaratıyorlarmış insanlar


kadınları, erkekleri, insanları artık sevmek istiyorum...en azından onlara karşı şuradaki yazdığım duyguları artık hissetmek istemiyorum..lütfen fikirlerinizi alıyım...artık bunları dert etmek için yaşım çok büyük...bunları çoktan aşmış olmam lazımdı...
-