[juli]

arkadaşlar tüm yazılanları okumak bile tüylerimi diken diken etti,hatta duraksayarak okudum,bayılacak gibi oluyor vucudum,fonksiyonlarım iptal ve titrek.. sanırım fobi'den öte bi'şey benimkisi :( okurken üzerimde geziniyorlar sanki,her hangi dergi gazete tv. vs. vs. vs. görmeye bile tahammülü olmayan biriyim,elim ayağım titriyor,kapkara oluyor dünyam o an.. yatmadan önce mutlaka her yerini kontrol ederim odamın,üst kata lavaboya çıkarken uykudan uyandığımda ışıkları açrım,kontrol ederek,saatlerce odamda mahsur kaldığımı bilirim sırf tam kapının üzerinde olduğu için o "mahlukat" :( bir keresin de bir yolculuğum sırasın da otobüse tam bindim en ön koltuktu,yanımda ki bayan cırladı,mahlukat görmüş,o cırlayınca ben de cırladım,gördüm de mahlukatı,onun da benim gibi fobisi varmış,sakinleştirdiler bizi sağ olsun yolcular,sonra yer değiştirildi en arkadaki koltuktaki yolcuların biriyle,yol boyu yanımdaki bayanla fobi anılarımızı paylaştık :) tek şansımın canım annemim bu mahlukatlardan korkmuyor olması,annemin hakkını asla ödeyemem,uykudan mı uyandırmadım uyurken sırf ortadan kaldırsın diye mahlukatı,alt katta odam ve cırladığım an anlaşılıyor ki şule mahlukatları görmüş,hemen gelir annem,katil ettin beni yıllardır kızım diyor,haklı :( deprem yaşamış biri olarak çadırda kaldık uzunca bi'süre,uyuyamıyordum sırf toprak üzerinde olduğumuz için,bir gece sandalyeyi çadırın ortasına koydum ve oturark uyumayı denedim,sırf hiç bi yerle irtibat halinde olmayayım diye,mahlukatın bana gelmesi zor olsun diye,etrafımda boştu,ayaklarımıda topladım,kafamı bi kaldırdım,şu an yazamıyorum bile,çekiyor işte,istemiyorsun korkuyorsun ya seni buluyor :( benim de tek isteğim bu fobiyi yenebilmek ama olmuyor,başaramadım,yenemedim,teşebbüste bulundum,tedavide gördüm bunun için etkili olmadı,olmasını çok isterdim hayatımı zorlaştıran bi fobi bu çünkü :( yıllarca tek hayalim kamp yapmaktı,2009 yılının yazın da bu hayalimi gerçekleştirme fırsatım oldu,bu işte çok iyiydiler arkadaşım ve eşi,profosyonel anlamda kampçılardı,botları buzdolapları,yatakları,konforlu olacak her şey mevcuttu,güzelde bir çadır tabii kii,küçük yaşlardan bu yana alerjim olduğundan doğayla tam temas halinde yaşayamıyorum,bunu da yenmek için iti bir adımdı bu kamp,sonuç mu? hüsran ağzımda burnumda yaralar,mahlukat korkusu,zehir oldu tatil hepimize,arkadaşımın eşi ilaçlıyordu her gün çadırı üstelik,araba da yattım olmadı,ben adımlar attım bu yönde ama başarısız oldum her seferin de,umarım benim gibi bu fobisi olanlar yener ve hayatınıza daha olumlu bi'şekilde yön verirsiniz.. umarım :) sevgiler..