Korkunc vs Örümcek

[Korkunc]

7-8 yaşlarındaydım. Çok uzun yıllar önce yani. Hey gidi günler.

Bir yaz günüydü. Çünkü ben kısa şortla dolaşıyordum evde. Annem ekmek almak için benim bakkala gitmemi istemişti. Ben de kapının önünde ayakkabılarımı giyiyordum. Önce sağ tarafı elimi kulakçıktan tutup ters çevirdim ve toz, taş vb. maddeleri temizledim. Sonra ayakkabıyı giydim ve sol taraftaki için de aynı prosedürü uygularken elimde bir acı hissi belirdi ve ben elimi çektim. Avucumun ortasında bir acı ve elimde büyük bir örümcek vardı. Tarantula değildi ama acıtmıştı. Diğer ayakkabım ayağımda olduğu halde içeri koştum ve anneme gösterdim. Ağlıyor muydum hatırlamıyorum ama çook korkmuştum. Sonra avuntular içinde bakkala gittim ve herkese ısırıldığımı söyledim (diye hatırlıyorum)

İşte o gün başladı bu garip örümcek sendromu. İlgi alanlarımın başında geliyordu. Küçüklerinden korkmuyor ama bacakları kısa ve gövdeleri büyük olanları özellikle de aniden yanımda gördüğümde hayatımda hiç sıçramadığım kadar yukarılara sıçrayarak saniyede 4 ayak devri ile kaçıyordum.

Şans işte. Daha çocuktum. İnsafsız örümcek.

Diğer sanssızlık noktası ise şöyleydi. 84-85 yıllarına tekabul eden bu olay Çernobil vakasından önceydi. Biz de Rize'de ikamet etmekteydik. Ne olurdu o örümcek çernobilden sonra ısırsaydı beni. Belki o da televizyonda çay içip de radyasyon olmadığını anlatan amcanın aksine radyasyon kapmış olurdu ve ben de örümcek adam gibi mutasyona uğrardım. Kan kardeşi olmuştuk örümcekle ama o kadar. Kahramanlık hayalleri suya düşmüştü. Taa ki Korkunc olana kadar. Neyse o bahse girmeyelim.

Sonraları bu kankardeşlerle bir bağ oluştu. Büyüklerini görünce tüyüyor, küçüklere ise şefkatle yaklaşıyordum. Yuvalarına el aracılığı ile yakalanmış ve tekrar uçmasını önlemek için kanatlarının biri koparılmış sineklerden ziyafetleri atardım. ama vücudu ve akıl sağlığını korumak için menzile girmeden.

Sonraları bir örümcek belgeselcisi oldum. Takip ediyordum hareketlerini.

Bir keresinde gövdesi sarı renkte ve başparmağı kadar olan büyük bir örümcekle karşılaştım. Önce adrenalini ateşleyip vites 3 de kaçış pozisyonu aldım, sonra merak işte takip etmeye başladım. Gücünü sınamak için siyah renkte evdeki tahtaları katır kutur yiyen ve insana uykuyu dar eden sert kanatlı böceklerle ringe çıkardım. Tabi uzun uğraşlar sonunda bacağından ısırarak felç etti ve afiyet, şeker etti.

Bu örümcekle korku ve merak maceram babamın benim ne yaptığımı merak etmesi ve örümceği terlikle dümdüz etmesi sonucunda sona erdi.

Şimdi yanımda görsem bilgisayarın cdromundan içeri mi girerim, internete mi karışırım yoksa tavana dört uzuvla tutunurum bilmiyorum ama gerçekten Korkunç tu.

En son maceramı ise ......'ne bağlı ...... müfrezesinde subay olarak bir başka subayla nöbet tutarken yaşadım. Haziran sonu, sıcak bir yaz akşamı ve olabildiğince olmasa da büyük bir arazi. İçinde köpekler, yaban tavşanları, tilkiler cirit atıyor. Ama nerden bileyim Ankara'da amazon ormanlarında yaşayan hayvanların olduğunu. Birden kapıdan bir şey girdi. Unidentified walking object (UWO). Türkçe meali tanımlanamayan yürüyen nesne. Neyse eleman kıllı mıllı uzun bacaklı yaklaşık 10 santimlik büyüklüğe sahip tarantula gibi birşey. O sıralar et yiyen örümcek haberleri discovery insan ısıran tarantulalar en büyüğü 30 cm.

Allah'tan kapı girişine bakıyordum da uzakta gördüm. Son anda yanımda farketme durumu olsaydı belimde aletle ne yapardım bilmiyorum.

Bizim komutan bir poşet vasıtasıyla yakaladı mahlukatı ve tekrar dışarı attı. Benden de gulp! diye bir ses geldi. Aslında hayvanları, börtü böceği bana veya insanlara zararları olmayacağı kanaatinde olduğumda öldürmüyorum ama o örümcek ölmeliydi. İki örümceğe dardı mekan. Ya o ya ben. Çünkü ne yapacaklarını bilemiyorsunuz. Kendimden biliyorum.


Araknafobia örümcek fobisidir
Korkunc'un bile korkulu rüyasıdır
Ne arıyordun orada pis örümcek
Orası örümcek yuvası mıdır?

[karanlık_lord]

bendede aynı durum sözkonusu diyebilirim ama benim doğuştan bi tırsma durumum var büyük örümceklere karşı, şuana kadar 3 kere karşılaştığım için çok şanslıyım ama merak işte korkumun üstüne gidip genelde gördümü hemen incelemeye alırım tabi belli bir mesafede durarak

[faraway]

merhaba korkunc seni tebrik ederim üzerine gitmişsin kendince ama ben senin yazdıklarını okurken dahi kendimden geçiyorum. o yaratığı görmeyi bırak adını dahi anmak benim için çok zor. hatta konuyu açarken yavaş yavaş sayfayı aşağıya kaydırdım belki bir resim olursa ne lursa olsun görmeden kapatayım konuyu diye. ben nasıl yeneceğim hiç bilmiyorum siteye yeni üye oldum bu arada herkese merhaba umarım faydasını görürüm. İnanmak başarmanın yarısıdır diye de bir bağlama yapayım neyse karanlık_lord seni de tebrik ederim asla korkumun üzerine gidemiyorum gördüğümde de tek rahatlama yöntemim biri onu öldürecek ve ben ölüsünü göreceğim yoksa gördüğüm yere bir daha uğrayamıyorum ne yazık ki

[keskin38]

Küçükken onlardan korkmazdım hatta elime bir çöp sopa gibi bişey bulup bacaklarına dokundurarak yurumelerını ızlerdım.durdukları zaman tekrar sopayı dokundurur yıne yuruturdum.korkmazdım yani.ama bir gün işte o kara gün kapının arkasında bacakları dahıl neredeyse el büyüklüğünde bitanesini gördüm.onunla oynayacak cesareti bulamadım.abim gördü öldürdü sonra plastık bir kurege koydu cesetını ve basladı beni kovalamaya.nasıl kaçtım nereye kactım hatırlamıyorum.tek bıldıgım bir odaya kendımı kılıtledıgım oldu.deli gibi agladım.öyle böyle degil.
o gunden bu yana en miniginden en buyugune hıc farketmez cok korkarım.hatta dıyelım kı bulundugum odada kedi buyuklugunde ( o kadarı var mı bilmem :D ) bir tanesi benım uzerıme gelıyo cıkıs kapısının uzerınde de kucuk bı tane var.ya cıkarken uzerıme atlarsa veya duserse korkusundan odadan cıkamam gibi geliyo.

Ah abi hep senin yüzünden.ne güzel oynuyordum ben o yaratıklarla halbukı.hak mı sımdı bu bana yaptıgın

Korkunc, örümcek maceralarını ne kadar güzel anlatmışsın.Yazını çok beğendim. Korkularının üzerine gitmen de çok güzel.Sevgilerle...

[Korkunc]

Teşekkürler. O yazıyı ben mi yazmışım hatırlamakta zorlanıyorum :) 3 yıl sonra. Dünya kendi etrafında cok dönmüş. ben de dönmüşüm ve dönmeye devam ediyorum. "Bir arkadaşa bakıp cıkacaktım" hesabı girmiştim ama yazı yazasım geldi bir anda.

Somut örümceklere karşı reaksiyon versek de beynimizin içindeki soyut örümcekler sürekli ısırıyor. Onlara karşı mücadele edebilenlere selam olsun.

[juli]

arkadaşlar tüm yazılanları okumak bile tüylerimi diken diken etti,hatta duraksayarak okudum,bayılacak gibi oluyor vucudum,fonksiyonlarım iptal ve titrek.. sanırım fobi'den öte bi'şey benimkisi :( okurken üzerimde geziniyorlar sanki,her hangi dergi gazete tv. vs. vs. vs. görmeye bile tahammülü olmayan biriyim,elim ayağım titriyor,kapkara oluyor dünyam o an.. yatmadan önce mutlaka her yerini kontrol ederim odamın,üst kata lavaboya çıkarken uykudan uyandığımda ışıkları açrım,kontrol ederek,saatlerce odamda mahsur kaldığımı bilirim sırf tam kapının üzerinde olduğu için o "mahlukat" :( bir keresin de bir yolculuğum sırasın da otobüse tam bindim en ön koltuktu,yanımda ki bayan cırladı,mahlukat görmüş,o cırlayınca ben de cırladım,gördüm de mahlukatı,onun da benim gibi fobisi varmış,sakinleştirdiler bizi sağ olsun yolcular,sonra yer değiştirildi en arkadaki koltuktaki yolcuların biriyle,yol boyu yanımdaki bayanla fobi anılarımızı paylaştık :) tek şansımın canım annemim bu mahlukatlardan korkmuyor olması,annemin hakkını asla ödeyemem,uykudan mı uyandırmadım uyurken sırf ortadan kaldırsın diye mahlukatı,alt katta odam ve cırladığım an anlaşılıyor ki şule mahlukatları görmüş,hemen gelir annem,katil ettin beni yıllardır kızım diyor,haklı :( deprem yaşamış biri olarak çadırda kaldık uzunca bi'süre,uyuyamıyordum sırf toprak üzerinde olduğumuz için,bir gece sandalyeyi çadırın ortasına koydum ve oturark uyumayı denedim,sırf hiç bi yerle irtibat halinde olmayayım diye,mahlukatın bana gelmesi zor olsun diye,etrafımda boştu,ayaklarımıda topladım,kafamı bi kaldırdım,şu an yazamıyorum bile,çekiyor işte,istemiyorsun korkuyorsun ya seni buluyor :( benim de tek isteğim bu fobiyi yenebilmek ama olmuyor,başaramadım,yenemedim,teşebbüste bulundum,tedavide gördüm bunun için etkili olmadı,olmasını çok isterdim hayatımı zorlaştıran bi fobi bu çünkü :( yıllarca tek hayalim kamp yapmaktı,2009 yılının yazın da bu hayalimi gerçekleştirme fırsatım oldu,bu işte çok iyiydiler arkadaşım ve eşi,profosyonel anlamda kampçılardı,botları buzdolapları,yatakları,konforlu olacak her şey mevcuttu,güzelde bir çadır tabii kii,küçük yaşlardan bu yana alerjim olduğundan doğayla tam temas halinde yaşayamıyorum,bunu da yenmek için iti bir adımdı bu kamp,sonuç mu? hüsran ağzımda burnumda yaralar,mahlukat korkusu,zehir oldu tatil hepimize,arkadaşımın eşi ilaçlıyordu her gün çadırı üstelik,araba da yattım olmadı,ben adımlar attım bu yönde ama başarısız oldum her seferin de,umarım benim gibi bu fobisi olanlar yener ve hayatınıza daha olumlu bi'şekilde yön verirsiniz.. umarım :) sevgiler..

[Işıklı yol]

Bende de çok uzun yıllar boyunca vardı bu fobi. Vardı demem artık sadece korkuyorum ama fobi şeklinde değil. Size şunu tavsiye edebilirim, özellikle o yaratığın nesinden bu kadar korktuğunuzun farkına varmanız. Yani nesi seni daha çok korkutuyor. Anlamını çözmeye çalışmalısınız. Ben mesela örümceğin, tipinden evet, yürüyüşünden korkarım. Sinsiliği korkutur beni. Tuzak kurması korkutur ve avını sarıp sarmalaması. Peki acaba, ben hayatımda neyin bana tuzak kurduğunu düşünüyor olabilirim. Bana sinsice yaklaşan ve sarıp sarmalayan ve yavaş yavaş kanını emen hangi davranışın korkusu bende ki! Ya da acaba onu kiminle özdeşleştirdim. İşte o duygunuzu bulup onu çözdüğünüzde artık o hayvandan da o kadar çok korkmadığınızı göreceksiniz. Fakat yine de sevmiyorum örümcekleri o da kesin yani