[gokmen goker]

…ifade etmemiz gerektiğinde özetle en mutlu günümüz olduğunu, doğruluğundan hiç kimsenin şüphe edemeyeceği bir içtenlikle, birçok defa deneylerle kanıtlanmış ve karşımızdakilerin de hiç düşünmeden kabul edeceği bir teorinin doğruluğunu yineliyormuşuz gibi sıradan bir gülümsemeyle söyleyiveririz. O anı paylaşıyor olduğumuz insanlar ise sözlük anlamıyla dahi kendilerine bir nebze huzuru yaşatıyor olduğu için ifademize inanmaya baştan hazırdırlar zaten. Ve biraz sonrasında içimize dolacak ve kendi kendimize sahte bir hoşnutlukmuş dedirtecek olan o ani kederi dahi görmezden gelerek, nasıl ki güneşin etkisini kaybetmiş olduğu sonbahar sonuna doğru ayazlı bir günde bir köşede beklerken soğuktan acıyan kulaklarımızı ısıtmak için belli periyotlarla güneşi bir sağımıza bir solumuza aldığımızda hissettiğimiz o ısınışın, dudaklarımızı çatlatan yaz sıcağından çok daha etkiliymişçesine bizi büyülemesi gibi; mutluluğumuz dolayısıyla içsel yansımamızdan kendi paylarına düşen kırıntıları adeta özenin ve hassasiyetin hacimselleşmesi durumundaki ihtişamlı mücevher tomurcuklarını kendilerine sunuyormuşuz gibi etkilenerek kabul ederler. Temelde mutluluğun bize ait olduğunu ve kendilerine ait bir anın mutluluğunun bitmeyen boşluklarını, yansıtmış olduğumuz kırıntılarla doldurma çabasıyla, derinlemesine düşünmeden ama dış dünyaya kapılarını kapatıp öylece bu anı donuklaştırmak isterler. Bu kayıtsızlığın farkında olmasak da küçük bir yolculuk yapma zorunluluğunu, doğarak postalamış olduğumuz bir davetiye ki kendi tercihimiz olsa da gerçekleşmesini asla istemediğimiz ölüm randevusunun vakti geldiğinde kaçınılmazlığı gibi hissederiz, kendimiz aralarız kapıyı ve içeri dolar keder. Farklı şehirlerde yaşıyor olduğumuzdan dolayı karşılaşmayacağımızdan emin olduğumuz bir tanıdığımızla tesadüf ettiğimizde şaşkınlığımızdan ziyade yanılgımızın vermiş olduğu acıyla dengemizi kaybedip durumla uzaktan yakından alakadar olmayan bir tuhaflığa bürünmemiz gibi içimize dolan kederinde o anki inancımızı sarsmakla duruma uygun dışa dönük ilgimizi ilgisizliğe dönüştürmesiyle, misafirimizle yaklaşan randevunun hemen öncesinde görünümümüzde ve ruh halimizde yapmamız gereken değişiklikleri yaparak hazır olmak nasılsa, kederimizi sorgulamamız için bizi hazır kılar. Bu hazırlık safhasındaki kararsızlığımız bir o kadar da korkularımız ise normal yaşantımızda hiç ilgimizi çekmeyecek bir konu olmasına rağmen ortamdaki hâkim konuya açlık duymamızı sağlarken yüzleşmeyi reddetme çırpınışlarımız melodik olmaksızın keyfi dokunuşların oluşturduğu bir parça sözde müzik gibi temelsizdir. Bu istikrarsızlığın karşısında ise önceki zaman diliminden içimizde birikimiyle ve seti dağılan bir baraj gibi ansızın etkin bir şekilde kederimizin ağırlanma isteği vardır ki bu çırpınışı sonuçsuz bırakır. Bu yenilgiyle birlikte daha fazla beklemememiz gerektiğini ise yıllar boyunca havalandırmamış olduğumuz mobilya dolu bir odadaki ağır kokunun havalandırmamaya devam ettiğimiz sürece ağırlaşmasının bilincinde olmak gibi kederimizin yoğunlaşmasını göze alamayız. İçsel yolculuğum bu genel kanıların eşliğinde ve bu zorunlu kararlarla birlikte başlamış oldu. Kederimiz bir birikimdir ama o an için ön plana çıkmış olan o ana özgü mutluluğumun bana vermiş olduğu güçle, bu hayatta kendimce mutluluk kaynağım olarak yorumlamış olduğum bir ana, katlı olarak varsaydığımız uzayda katlanma noktasında boyut değiştirmek daha ilkel bir varsayımdan ne kadar ani olarak gerçekleşiyorsa, bu dönüm noktamı tekrar, araya bir an dahi girmemiş gibi yaşamaya başladım.