[ecot640]

son 1-2 aydır psikolojik durumum hiç iyi degildi.gerçi hala da tam iyi sayılmaz. fakat daha demin cok ilginç bişey oldu.. durup dururken aklıma birden anneannem geldi ve cok aramak istedim onu. aradım konuşuyorduk öyle bugun neler yaptıgımızdan. birden " ece ben senin cok mutlu olacagını hissettim merak etme herşey düzelecek hayatında herşey iyi olacak içime dogdu" dedi. ki anneannem hayatımdaki mutsuzluklarımı, sorunlarımı ( daha dogrusu kendi kendime yarattıgım sorunlarımı) bilmiyor . ve de altıncı hissi cok kuvvetlidir onun. bu yuzden birden inandım o öyle diyorsa dogrudur dedim. zaten bugun fark etmiştim ki benim mutlu olamama sebebim sürekli mutlulugu ertelemem. yani atıyorum şunla arkadaş olursam cok mutlu olurum, boyum uzarsa cok mutlu olurum, 46 kilo olursam cok mutlu olurum gibisinden cümleler kuruyorum hep. halbuki şimdi, şu an mutlu olursam , mutlulugu hissedebilirsem herşey otomatik olarak düzelir. ben mutlu oldukça etrafıma güzel enerji yayacagım, mutlu oldukca insanlarla korkusuzca konusup yakınlasabilecegim. insanlar beni gergin ve mutsuz gördükçe benle iletişimlerini kesiyorlar . ama bundan sonra mutlu ve enerjik olacagım böylece insanları kendime cekecegim . hadi insanları kendime cekemezsem ne olur ki ? yani lise hayatımı sürdürebilecegim arkadaşlarım var nasolsa. Ki bence ben mutlu oldukca insanların bana yaklasmama sebepleri yok . herkes birbirine kenetlenmeye öyle meyilli ki. bugun okulda sabah aglama krizine girdim birden. arkadasım kalem istemişti ona verdim önümü döndüm. uç yok içinde dedi sonra birden patladım. öyle hıçkırıklarla agladım ki .. o arkadaşım da benim arkamdan konuşan bi kız. buna ragmen sürekli bana nasıl oldugumu sordu. ben de mutsuzlugumdan insanların benle ilgili önyargılarından bahsettim. inanamadım ama bana yardım etti ve mutlu oldum birden. fark ettim ki insanları sevmemek cok kolay. önemli olan kötü yanlarına ragmen insanları sevip onlarla yakınlasmak. artık o kızı da seviyorum herşeye ragmen. biliyorum cogu kisi bu uzun yazıyı okumayacak ama okuyacak insanlar da vardır. cevap vermelerini diliyorum onlardan. aslında insanları ben kendimden uzaklastırmısım hep . surat asarak, insanların gözlerine bakmayarak, onları ezerek, takmayarak , mutsuz durarak. gerçekten öyle sıkıldım ki bu halimden. artık geriye bakıp " aman tanrım ben ne kadar kötü durumdaymısım su anki halimle alakam yokmus " demek istiyorum. hep mutlu ol derler ya. içimde o enerjiyi bulamıyorum . insanlarla sohbet edecek, gülümseyecek , mutlu olacak enerjim yok. nasıl bu hale geldim bilmiyorum. ben önceden cok yaşam dolu bi insandım. eski fotograflarıma bakıyorum da yüzüm pırıl pırıl. gözlerimin içi gülüyor resmen. bir de aynaya bakıyorum, mutsuz bembeyaz soluk bitik ölü gibi bir yüz. abartmıyorum gerçekten yüzümden anlaşılıyor bitik oldugum. asıl düzeltirim bilmiyorum. daha sadece 15 yaşındayım bu güzel yıllarımı böyle üzülerek geçirmek istemiyorum. artık düzelmek istiyorum yani aslında daha içimde cok sey var. fakat nasıl yazarım bilmiyorum yani özet geçmek gerekirse yaşadıklarım bunlar.