 Ynt: ARKASI YARIN
Yaşım itibariyle olsa gerek, kalabalığın ortasında kendime yol açma gayretiyle birazcık tehditkâr bir bakışla çizmiş olduğum yoldaki engelleri kenara çekilmeye zorlarken bir yandan bu kalabalığın niçin bu denli kendisini hayat nehrine öylece bırakıp, sadece hedef yönde kalma çabası gösterdiğini sorguluyordum. Yorumumsa gençlik aykırılığımı törpüleyip olup biteni mantıksal gösterip, en azından ters yönde bir atak yerine dikey olmasını yeğletiyordu. Tamamen benzeşmeme isteğimse bir noktada sabitlenmek için akıntıya ters yüzmek gerektiğini, bu gerekliliğinse bildik olmadığı için hedefteki ölüme yaklaşma endişesinden ziyade hedefin zıttı yönde kalan geçmişteki bir zaman diliminden uzaklaşarak onu silikleştirip, daha ileriki bir uzaklıkta ise görünmez kılarak çok daha öncekilerin ayrıcalıklarımı ortadan kaldırması gibi bildik bir acı yaşatacağı endişesinden kaynaklanıyordu. Amaçlı yürüyüşümün sonuna yaklaşmış olduğumu fark edip, mantıksal bulduğuma karşı sahte bir inanmışlık tavrıyla pes ettiğimi düşünüp bu karmaşayı şimdilik noktalamak istedim. Bir an sonrasında sabitlenmeye örnek ihtiyacı duymuşçasına, geride bırakmak üzere olduğum bir köşede bekleyen bir hanfendiye adeta seyahate çıkmak üzere olan birinin bahçe kapısından aniden dönerek içeriyi tarayan bakışlarla süzmesi gibi yoğunlaştım.. Ve biraz önceki karmaşayı lehime o denli net bir şekilde ortaya koydu ki hayat boyu o anın ötesine geçmemek için orda ilk ve son kez ölümü göze aldım. Evet, mevsimler içinden sonbahar >Sonbahar; ritmik dokunuşlar ardı sıra doruklardaki çıtırdayan iniltili ezgi ve gereğinde bütünleşmek, bilgi ve zevk sahiplerini muhteşemliğiyle önünde eğilmeye zorlayan bir tablonun öğesi olduğumuzu hissedişimiz nasılsa. Hüznün ve anımsamanın boğucu bir ruh halinde gerçekleşiyor olmasıyla rutubetin havayı ağırlaştırmasının benzeşiyor olması ve güneşin saklambaç oynuyor olmasıyla fiziksel olarak durağan buna karşın içsel yolculuğun ani renk değişimleri. Bu yönüyle ve olması gerekenin vicdanımıza hâkim tavrını ortaya korcasına doğal dengenin baharı kışa sürüklemesiyle ve de yarı çıplak ağaçların üzerinden gizemlerini soyuyormuşçasına, gözlem yeteneğimizin arttığını hissettirmesiyle veya ufkumuzun genişlemiş olduğunu ya da daha yüksekten takip ediyor olduğumuzu düşündürtmesiyle hâkimiyeti tattırıyor olması kendi nezlimizde bu bahara ayrıcalık tanımamızı sağlar ve bu ayrıcalığı tanırken de şüpheyi ortadan kaldırarak lütfetmemiş olduğumuza bizi inandırır.< kadar farklı bir an tahmin edersiniz ki hiç geçmiş zaman olmadı. Beynimde yorumunu yapmış olduğum ilk görüntüsü -ne güzel bir bekleyiş, sanki beni bekliyor dedirtiyor beklerken onu görmüş olanlara- oldu. Bu genellemeyi yapabilme cesaretim çok fazla benimsemiş olmam olsa gerek. Benimsemekle anlatmaya çalıştığımın izahı ise özetle ve yavan bir ifadeyle:.... |