[Berilce]

Her şey aslına döner

Oldukça dik ve yüksek bir kayanın tepesi...
Günlerden bir gün iki şahin buraya büyük bir yuva yaptılar. Gel zaman git zaman seimli bir palazları oldu, özellkile anne şahin sevinçten çıldıracak gibiydi.
Yuvalarını rengarenk tüylerle süslediler. Yavrularına türlü türlü yiyecekler getirdiler. Yavru şahin büyümeye başalamıştı. Gün geçtikçe gagası, pençeleri gelişmişti. Kanatlarının da iyiden iyiye büyüdüğünü hissediyordu. Yine günlerden bir gün... Anne ve baba şahin yavruya yiyecek bulmak için uçtular. Onu yuvada yalnız bıraktılar.
Yavru sıkılmıştı.
Kalktı, yuvanın dışına çıktı, kanatlarını gerdi, esnedi.
"Çok güzel bir gün" diye geçirdi içinden.
Uzaklarda bulutlar...
Güneş, ışıklarını dört bir yana salmıştı. Berrak mı berraktı gökyüzü.
"Ben de annem ve babam gibi uçamazmıyım acaba"? diye düşündü.
Canı da çok sıkkındı, sürekli oturmaktan...
Kararını vermişti, uçacaktı, kanatlarını iyice gerdi, gözlerini kapadı, kendini boşluğa bıraktı.
Fakat zavallı şahin yavrusunun uçmaya gücü yetmedi. Bir süre çırpındı havada sonra hızla düşmeye başladı. Panik içinde bağırıyor, çırpınıyordu.
Yavru şahinin hızla yere düştüğü bu anda yerde başka bir yuvadan bir anne dışarı çıkmıştı.
Anne Çaylak, yavrularına yiyecek bulmak için yuvadan çıkmıştı ki, yukardan gelen bir bağırtı işitti, hızla bir şey düşüyordu yere...
"Şahinin pençesinden düşen bir fare olmalı" diye düşündü.
Ve koşarak yavru şahinin düşeceği noktaya gitti.
Orada durdu ve bekledi.
Şahin yavrusu tam yere düşeceği anda, anne Çaylak onu kanatlarını gererek, üzerine aldı. Fare diye beklediği şeyin yırtıcı bir kuş yavrusu olduğunu görünce şaşırdı.
"Yüce Allah dedi, bu yavrunun ölmemesini takdir etmiş, buna da beni araç etti, bu yavru artık benim yavrumdur, onu diğer çocuklarımla birlikte büyüteceğim".
Yavru şahin, çaylak yavruları arasında büyüyordu. Günler günleri, aylar ayları kovaladı.
Şahin yavrusu, çaylaklara bakarak, kendisinin onlardan farklı olduğunu düşünüyordu. Anne Çaylak, yırtıcı bir kuşun annesi olmayı kendisi için önemli bir özellik olarak görüyordu. Bu yüzden şahine hiç bir şey anlatmıyordu. Fakat günler geçtikçe, yavru şahin kendisinin çok farklı olduğunu anladı, giderek kendisini derin bir üzüntü kapladı.
Yalnızlaştı, çevresinden iyice koptu.
Anne Çaylak, şahin'e üzüntüsünün nedenini sordu.
Şahin:
- Kendimi garip bir üzüntünün kollarında hissediyorum, izin verseniz değişik yerlerde gezsem, farklı kişiler tanısam, kederimi biraz olsun dağıtabilirim.
Anne Çaylak, şahinin ayrılmayı düşündüğünü öğrenince, şaşkına döndü. Ne söyleyeceğini şaşırdı, başladı dil dökmeye:
- Bak yavrum, insan gurbete iki nedenle çıkabilir: Biri, geçimini sağlamak, diğeri, kendi ülkesinde kalamayacak kadar rahatsız olmak. Çok şükür bunların hiçbiri sende yok. Sana diğer yavrularımdan daha çok sevgi besliyorum. Onlara yedirdiğimden fazlasını yediriyorum. Elimden başka ne gelir bilmem ki...
Şahin, sessizce önüne bakıyordu.
Anne, şahinin içinde kesin bir ayrılma düşüncesi olduğunu hissetti.
Ona, gurbete çıkmanın tehlikeli olduğuna dair bir hikaye anlattı...

(Hikayemiz yarın kaldığı yerden devam edecek...)