[Lier22]

sıradan olmaktan öyle mutluyumki... bu yazı muhteşemdi...

teşekkürler...

[berkant16]

sıradan olmak aslında kolay gibi geliyor insanın kulağına ama zor bir süreç yaşamak, ilgimizi, algılarımızı uyum içerisinde kullanmak gerekiyor anladığım kadarıyla...
bilimsel çalışma yapan bilim adamı uzun uğraşlar yüzlerce deney ve analizin sonunda aradığı bilimsel teoriyi yahut kuramı keşfettiğinde onu izah etmekte, ona ulaşmakta kullandığı enerjinin çok az bir kısmını kullanır. Çünkü gerçekler kendini destekleyen diğer etmenlerinde yardımıyla anlaşılır, basit ve sade bir dile dönüşür. ona ulaşmak labirentte yol almak kadar zor olsada bulduğunuzda geniş ve ferah bir mekana çıkmışcasına rahatlarsın...
sanırım duygularda bahsettiğim gibi bir hisse sebep oluyor.
onu anlamak için sadece basit düşünmek, kendin olmak, Atakan beyinde dediği gibi; sıradan olmanın sıradanlaştırmadığı kendinizi keşfetmenin yollarını size öğrettiği bir olgu.

sağlıcakla kalın

[Ghoster]

cok sevdim bu sıradanlıgı yaa güzelmiş gercekten ne urasıyoruz ki farklı olmak icin bosu bosuna

[imported_Angel]

Evet bu düşünceye sonuna kadar katılıyorum..aslında ta ne zamandan beri bu düşünceyi savunan bir insandım..fakat bunu yazıya dökme imkanım olmamıştı..ama bu yazıyı okuyunca bu düşünceme harfiyen tercüman oldu diyebilirim..

yani mesela etrafta görüyorum herkes kendisi için " ben farklıyım, ben farklıyım" diyor..
Diğer insanların arasından sivrilmek ve dikkat çekmek için olmadık soytarılıklar yapıyorlar..mesela yüksek sesle konuşmak küfretmek türkçeyi bozuk aksanla konuşmak gibi...böyle yaparak asi oldum sanıyorlar....asi olmak birşeylere karşı olmak demektir...sorsanız neye karşı olduklarını kendileri bile bilmezler...

tabi ki her insan birbirinden farklıdır..tıpkı parmakizlerinin ve kartanelerinin birbirinden farklı oluşu gibi..
ama burada farklıyım diyen insanlar diğer insanları sıradan gören ve kendisini "herkesden farklı" gören insanlar
oysaki hiçkimse "herkesden farklı" olamaz...çünkü "herkes birbirinden farklıdır"

gerçekten farklı olmak adına kendini kasan insanları görmekten bana baygınlık geldi...diğer insanlar gibi görünsen sokakta dikkat çekmesen ölürmüsün yani ?


Bir de sokakta görüyorum mesela daha kendini bulamamış insanların halini...gördükleri ünlüleri falan taklit ediyorlar..bir ara avril lavigne nin taklitçileri vardı sokaklarda hatırlarsınız..onun gibi giyinip kendilerini normal normlara uyan giysiler giyen kızlardan farklı ve üstün göstermeye çalışırlardı..
şimdi ise Emo diye bir akım çıktı ki o da bu avril örneğinden farklı değil..
Hani o kıyafetler o makyajlar vesairelerle kendilerini gerçekten ifade edebiliyorlarsa amenna...ama bunu ne yazıkki kendilerine kimlik kazandırmak sıfat kazandırmak ve farklı gösterebilmek adına yaptıkları için doğallıklarını da yitiriyorlar ve istedikleri etkiyi de veremiyorlar...

ben çoğunun o şeyleri gerçekten içlerinden gelerek yaptıklarını sanmıyorum..çünkü işin sadece görünüş kısmıyla ilgileniyorlar..
oysaki dış görünüşümüz iç dünyamızı yansıtacak nitelikte olmalı...yoksa dışarıdan ne yaparsan yap olmaya çalıştığın imaj çiviyle çaksan durmayacaktır..

zaten kendi dış görünüşü, iç dünyasıyla tutarlı olan insanlar hemen göze çarpacak aradan sıyrılacaktır..(ki bana göre farklı insan odur zaten)bunun için illa ki çılgın davranışlar çılgın giyim çılgın makyaj gerekmiyor...

[ceren18]

benim anlamadıgım bişey var bu yazıda neye göre sıradısı ben insanlara baktıgımda herkes bana sıradısı geliyo (ozaman ben çok sıradanım )ama gerçekten insanların hareketlerine dikkat ediyorum herkes birbirinden farklı bazen anlamakta zorluk çeksemde bence herkes farklı bir renk katıyo hayata avril lavinge taklitçileri bile bu insanlarıda bukadar asagılamamak lazım diye düsünüyorum ergenlik denen çagda herkesin birilerine özenmesi normal diye düsünüyorum umarım birgün onlarda aradıgı kimligi bulur

[imported_Angel]

Yok estağfurullah ben o örneği hiçbir yaş grubunu veya kesimi aşağılamak için söylemedim..haddime de düşmez..
avril lavigne gibi olmak isteyen kişiler örneği sadece bir örnekti o an o aklıma geldi..yoksa farklı yaş gruplarından olan ve daha başka kişilerin başka (diğerlerinden farklı gördükleri) özelliklerini örnek alıp kendini farklı kılmaya çalışanlar da var tabi ki...ben çok yaygın olduğu ve herkesin sokakta görebileceği bi örnek olduğu için onu örnek verdim daha somut olsun diye yani..

neyse zaten bizim esas konumuz birilerini örnek alanlar veya taklit edenler değil...kendini farklı göstermeye çalışanlar idi..
ben tekrar düşüncemi söyleyeyim...benim için doğal olan insan farklıdır...doğal derken kimsenin aklıma oldukça sıradan görünüşlü çok sade giyinen kişiler gelmesin sadece....bu kişi şaşaalı süslü tarzı olan birisi de olabilir hiç önemli değil.........önemli olan kendi iç dünyasını olduğu gibi dışına yansıtabilmesi..
ben açıkcası bu tarzda olan insanlara farklı diyebilirim anca...ve içlerini olduğu gibi yansıtmak cesaretini gösterdikleri için ve farklı olayım diye kendilerini kasmadıkları için..
ve bu sadece dış görünüşle de sınırlı değil hareketler konuşma tarzı ses tonu duruş gibi diğer bütün faktörleri içeren birşey..

[saime1]

sıradan olmak sanırım birşeyler olmaya çalışmayıp, kendini diğer insanlardan çok farklı görüp farklı tavırlar sergilemektenaktan vaz geçip kendini kabul etmek kendin gibi davranmak gibi geldi bana, kendin olmak ise özel olmaktır.Yani sıradan olmak sıradan biri gibi yaşamak sıradışı olmaktırbana göre

[erkan7]

Yaşasın Sıradanlık....

[pofuduk]

Bilmiyorum, iyi bişi mi bu?Belki şunu diyebiliriz, kendin olmak, bile bile, başkalarının ne düşünceğini düşünmeden, başkalarının yanında sıradan olabilmek, ama bunu kendin olmak istediğiniçin yapmak...Sıradanlığı da sıradışılığıda aynı şekilde kendin olmak adına yaşamak daha hoş...
Yoksa sıradan olmak, sanki silik olmak gibi geliyor yani gerektiğinde kendimizi de ortaya çıkarmalıyız diye düşünüyorum...Tabi bazen de salaş bir şekilde, sıradanın da ötesi dışarı çıkabilmeliyiz, saç baş darmadağan, özensiz...Ama her zaman değil.

[Şebi]

Atakan bey,
İnsanın kendine ait imajını değiştirmesi ve daha pozitif olması başka bir şey;
hayata bakıp, derin analizler yapıp mutsuzluk duyması bambaşka bir şey.
Evet büyük yazarların mutluluktan uçtuğuna şahit olmazsınız; çünkü onlar
toplumsal adaletsizliği, insanın tutku ve hırslarına yenik düşmesini, kısaca
trajedileri daha derinden görür ve hissederler. Aslında her ciddi roman aynı zamanda
toplumsal ya da bireysel bir analiz, insana dair bir psikolojik çözümlemedir.

İnsanlar, sıradanlık tuzağına düşmeselerdi ve bu derin analizleri yapan yazarları
ciddiye alsalardı; tarih bir tekerrürden ibaret olur muydu? Misal; Mustafa Kemal Atatürk, sıradan olabilir miydi? Böyle bir liderden ve onca devrimden sonra geldiğimiz noktayı nasıl buluyorsunuz.

Biz sıradışı insanların hakkını veremediğimiz için geriye gidiyoruz.
Bu sıradan olun önerinizi anlayamadığım için özür diliyorum.
Oturup hep beraber Serdar Ortaç mı dinleyelim?