[suzzy]

Bir gün susmayı öğrendim.

Öyle bir sustum ki belki sonsuza kadar susacaktım.
Çünkü susmak benim küçücük dünyamda babamla kurduğum iletişim tarzıydı.

Babam akşamları eve yorgun dönerdi.
Ben bütün gün evde sıkılır, onun gelişini iple çekerdim.
Daha o kapıdan girer girmez boynuna atılır onunla oynamak isterdim.
Babam sarılır, öper sonra da, hadi odana git, derdi.
Yemek hazırlanınca annem çağırır bu defa masada bir araya gelirdik babamla.
Onlar annemle konuşurken ben araya girer, sesimi duyuramayınca da bağırırdım.
Babam sinirlenir, 'Bütün gün insanlara kafa patlatmaktan bunaldım, birde sen kafamı ütüleme!' derdi.
Annem de 'Bütün gün zaten seninle uğraştım, bir çift laf da mı konuşturtmayacaksı n babanla?' diye çıkışır, beni odama gönderirdi.
Çaresiz bir şekilde boynumu büker odama yani hapishaneme doğru yol alırdım.
Babam arkamdan, 'Bizim bir odamız bile yoktu, her şeye sahip, hâlâ ne istiyor anlamadım.' diye bağırmaya devam ederdi. '
Keşke benim de bir odam olmasaydı, keşke bizim de evimiz bir odalı olsaydı da hep birlikte otursaydık' derdim içimden; ama yüksek sesle söylemeye cesaret edemezdim.
Yemekten sonra babam kanepeye uzanır, eline kumandayı alır, televizyon seyrederdi.
Beni yanına çağırır biraz severdi.
Onun izleyeceği önemli birşey varsa beni adeta yerimden bile kıpırdatmazdı.
Azıcık hareket edip koşup oynamaya çalışsam oda hapsim yeniden başlardı.

Bir gün anladım ki susunca babamla daha iyi anlaşıyoruz.
Bu defa susarak yapabileceğim oyunlar geliştirmeye başladım.
Önce resim yaparak başladım işe.
Babam çizdiğim resimleri çok beğeniyor; 'Bak, böyle uslu uslu oyna işte.' diyordu.
Babam bazen göz ucuyla bakıyor, resimle ilgili bir şey sorsam afallıyordu.
Ama bana kızarak beni artık odama göndermiyordu.
'Son günlerde ne de akıllandı benim oğlum.' diye komşulara anlatıyordu annem halimi.
Resimlerim arttıkça ortalık dağılmaya başladı..
Annem 'Odanı topla!'diye odama kapattığında işe nereden başlayacağımı bilemiyordum.
Ben bunlarla uğraşırken zaman geçiyor; ama odamı toparlamayı beceremiyordum.
Annem odama gelip 'Bak sana resim yapmayı yasaklayacağım. ' dedi bir gün.
Susuyor olmamı usluluk olarak değerlendiren ailem resim yapmayı da elimden alırsa ben ne yapacaktım?

Bu düşüncelerle bir aile tablosu yaptım.
Babam eve gelince uygun zamanı kolladım.
Her zamanki gibi yemekler yendi, odaya geçildi.
Babam oturur oturmaz çizdiğim resmi getirdim.
Babam baktı. Hım, dedi 'Çok güzel olmuş. Bu adam benim herhalde.' dedi.
Ben 'Hayır o adam değil, bu çocuk sensin.'dedim.
O 'Hayır, bu adam benim, bu çocuk sensin, bu küçük kız da arkadaşın.'dedi.
Ben yine 'Hayır, o büyük adam benim, bu küçük adam sensin, bu küçük kız da annem.' dedim.. Babam benimle uğraşmaktan vazgeçip: 'Peki neden bizi küçük çizdin?' dedi.
Heyecanla başladım anlatmaya.
Ben büyüyüp adam olacağım.
İş bulup çalışacağım.
Siz yaşlanıp küçüleceksiniz.
Beliniz bükülecek, komşumuz Ahmet amca ile Ayşe teyze gibi küçücük kalacaksınız.
Ben işten geldiğimde yorgun olacağım.
Siz benimle konuşmaya çalıştığınızda işyerinde kafam şişmiş olacağından sizi duymayacağım bile. Siz benimle bir şeyler paylaşmak istediğinizde 'Hadi odanıza çekilin de kafa dinleyeyim.' diyeceğim.
Ve bir de bağıracağım 'Her şeylerini alıyorum. Sıcacık odaları da var, daha ne istiyorlar' diye.
Annemle babamın gözleri fal taşı gibi açılmıştı.
Duyduklarına inanamıyorlardı ..
Bana sarılıp beni öyle içten bir okşayışları vardı ki sonsuza kadar konuşsam hiç bıkmadan dinleyecekler gibiydi.


sınırsız güç grubundan alıntıdır..

[gülpor]

suzzy Nickli Üyeden Alıntı

Bir gün susmayı öğrendim.

Öyle bir sustum ki belki sonsuza kadar susacaktım.
Çünkü susmak benim küçücük dünyamda babamla kurduğum iletişim tarzıydı.

Babam akşamları eve yorgun dönerdi.
Ben bütün gün evde sıkılır, onun gelişini iple çekerdim.
Daha o kapıdan girer girmez boynuna atılır onunla oynamak isterdim.
Babam sarılır, öper sonra da, hadi odana git, derdi.
Yemek hazırlanınca annem çağırır bu defa masada bir araya gelirdik babamla.
Onlar annemle konuşurken ben araya girer, sesimi duyuramayınca da bağırırdım.
Babam sinirlenir, 'Bütün gün insanlara kafa patlatmaktan bunaldım, birde sen kafamı ütüleme!' derdi.
Annem de 'Bütün gün zaten seninle uğraştım, bir çift laf da mı konuşturtmayacaksı n babanla?' diye çıkışır, beni odama gönderirdi.
Çaresiz bir şekilde boynumu büker odama yani hapishaneme doğru yol alırdım.
Babam arkamdan, 'Bizim bir odamız bile yoktu, her şeye sahip, hâlâ ne istiyor anlamadım.' diye bağırmaya devam ederdi. '
Keşke benim de bir odam olmasaydı, keşke bizim de evimiz bir odalı olsaydı da hep birlikte otursaydık' derdim içimden; ama yüksek sesle söylemeye cesaret edemezdim.
Yemekten sonra babam kanepeye uzanır, eline kumandayı alır, televizyon seyrederdi.
Beni yanına çağırır biraz severdi.
Onun izleyeceği önemli birşey varsa beni adeta yerimden bile kıpırdatmazdı.
Azıcık hareket edip koşup oynamaya çalışsam oda hapsim yeniden başlardı.

Bir gün anladım ki susunca babamla daha iyi anlaşıyoruz.
Bu defa susarak yapabileceğim oyunlar geliştirmeye başladım.
Önce resim yaparak başladım işe.
Babam çizdiğim resimleri çok beğeniyor; 'Bak, böyle uslu uslu oyna işte.' diyordu.
Babam bazen göz ucuyla bakıyor, resimle ilgili bir şey sorsam afallıyordu.
Ama bana kızarak beni artık odama göndermiyordu.
'Son günlerde ne de akıllandı benim oğlum.' diye komşulara anlatıyordu annem halimi.
Resimlerim arttıkça ortalık dağılmaya başladı..
Annem 'Odanı topla!'diye odama kapattığında işe nereden başlayacağımı bilemiyordum.
Ben bunlarla uğraşırken zaman geçiyor; ama odamı toparlamayı beceremiyordum.
Annem odama gelip 'Bak sana resim yapmayı yasaklayacağım. ' dedi bir gün.
Susuyor olmamı usluluk olarak değerlendiren ailem resim yapmayı da elimden alırsa ben ne yapacaktım?

Bu düşüncelerle bir aile tablosu yaptım.
Babam eve gelince uygun zamanı kolladım.
Her zamanki gibi yemekler yendi, odaya geçildi.
Babam oturur oturmaz çizdiğim resmi getirdim.
Babam baktı. Hım, dedi 'Çok güzel olmuş. Bu adam benim herhalde.' dedi.
Ben 'Hayır o adam değil, bu çocuk sensin.'dedim.
O 'Hayır, bu adam benim, bu çocuk sensin, bu küçük kız da arkadaşın.'dedi.
Ben yine 'Hayır, o büyük adam benim, bu küçük adam sensin, bu küçük kız da annem.' dedim.. Babam benimle uğraşmaktan vazgeçip: 'Peki neden bizi küçük çizdin?' dedi.
Heyecanla başladım anlatmaya.
Ben büyüyüp adam olacağım.
İş bulup çalışacağım.
Siz yaşlanıp küçüleceksiniz.
Beliniz bükülecek, komşumuz Ahmet amca ile Ayşe teyze gibi küçücük kalacaksınız.
Ben işten geldiğimde yorgun olacağım.
Siz benimle konuşmaya çalıştığınızda işyerinde kafam şişmiş olacağından sizi duymayacağım bile. Siz benimle bir şeyler paylaşmak istediğinizde 'Hadi odanıza çekilin de kafa dinleyeyim.' diyeceğim.
Ve bir de bağıracağım 'Her şeylerini alıyorum. Sıcacık odaları da var, daha ne istiyorlar' diye.
Annemle babamın gözleri fal taşı gibi açılmıştı.
Duyduklarına inanamıyorlardı ..
Bana sarılıp beni öyle içten bir okşayışları vardı ki sonsuza kadar konuşsam hiç bıkmadan dinleyecekler gibiydi.


sınırsız güç grubundan alıntıdır..

SUZZY,harika bir hikaye gerçekten ,anne ve baba olmakta deneyimlerle öğreniliyo...çocuklarımın büyüdüklerinde ,benim anne ve babama hissettiklerimi hissetmelerini istemiyorum ve çocuklarımla daha çok vakit geçiriyorum,hatta bir aradayken çok gülüyoruzz

[sudem8]

çok güzel bir yazı teşekkür ederim.Bunları sanki oğlumun ağzından dinledim.küçükken çok güzel konuşan bir çocuktu.daha sonra babadan korktuğu için sustu.her acısını sevincini içinde yaşamaya başladı.hiç bir olaya tepki vermiyordu.çünkü baba sürekli eleştiriyor yada kızıyor.yani babanın görevi sürekli açık aramak.Ben çok üzülüyordum bu duruma biliyorum ki bu içine attıkları birgün çıkacak.nitekim öyle oldu.şimdi delikanlı ama içindeki huzursuzluk sürekli eleştirilmek acılarını ve sevinçlerini doyasıya yaşamamak ne kötü bir durum bence.kendi çocukluğumu düşündüm.ben babamla arkadaş gibiydim.şimdi hala özgüvenimin bununla ilgili olduğunu biliyorum.Saolsun Şanal beyin yardımlarıyla pek çok sıkıntısını aştı.Ben de çok destek oluyorum...kimseyi suçlamıyorum.bu sorunun sorumluluğunu kabul ediyoruz.Allah bizi affetsin...

[suzzy]

gülporcum ben teşekkür ederim değerli yorumun için...

sudemcim anne baba olmak çok zor gerçekten bende 7 yaşında harika bir kız çocuğuna sahibim...

öncelikle böyle bir çocuğa sahip olduğum için şükrediyorum...

bazen indigo yada kristal çocuklarla ilgili mesajlar okuduğumda yada paylaştığımda aklıma direk çocuğumun ve diğer bütün çocukların özel

birer varlık olarak dünyaya geldiklerini ve onlara karşı çok daha özenerek davranılması gerekildiğini düşünürüm...

aslında bu bilinçle gelişirsek ve etrafımızdakileride bu bilinç tarzına yönlendirebilirsek bir çok kişi bu özel ve değerli varlıklara karşı duygu ve davranışlarını değiştirebilicektir...

belkide bu konuda biz annelere daha fazla iş düşüyor...benim eşim bu konuda oldukça hassas davranıyor...

kızımla özenerek ve özel olarak ilgileniyor...yani benden fazla emek harcıyor diyebilirim...

ama bazen ders çalışırken yada yemek yerken disiplinin dozunu kaçırdığı an müdahale etmek durumunda kalıyorum (kızıma çaktırmadan)

çocuklarla ilgili olan yazılar...şiddete maruz kalan yalnız çaresiz çocuklar içimi acıtıyor...

keşke bu konuda elimizden bir şeyler gelebilse..

[sudem8]

suzzy Nickli Üyeden Alıntı

gülporcum ben teşekkür ederim değerli yorumun için...

sudemcim anne baba olmak çok zor gerçekten bende 7 yaşında harika bir kız çocuğuna sahibim...

öncelikle böyle bir çocuğa sahip olduğum için şükrediyorum...

bazen indigo yada kristal çocuklarla ilgili mesajlar okuduğumda yada paylaştığımda aklıma direk çocuğumun ve diğer bütün çocukların özel

birer varlık olarak dünyaya geldiklerini ve onlara karşı çok daha özenerek davranılması gerekildiğini düşünürüm...

aslında bu bilinçle gelişirsek ve etrafımızdakileride bu bilinç tarzına yönlendirebilirsek bir çok kişi bu özel ve değerli varlıklara karşı duygu ve davranışlarını değiştirebilicektir...

belkide bu konuda biz annelere daha fazla iş düşüyor...benim eşim bu konuda oldukça hassas davranıyor...

kızımla özenerek ve özel olarak ilgileniyor...yani benden fazla emek harcıyor diyebilirim...

ama bazen ders çalışırken yada yemek yerken disiplinin dozunu kaçırdığı an müdahale etmek durumunda kalıyorum (kızıma çaktırmadan)

çocuklarla ilgili olan yazılar...şiddete maruz kalan yalnız çaresiz çocuklar içimi acıtıyor...

keşke bu konuda elimizden bir şeyler gelebilse..

ÇOK HAKLISIN ama çok şükür çok mükemmel bir oğlum var onunla gurur duyuyorum.bugün doğum günü dün mesaj attım iyi ki varsın iyi ki benim oğlumsunbir cevap geldi: senin gibi bir anneden doğmuş olmaya layık bir evlat olmaya çalışıyorum.çok mutlu oldum duygulandım.çok emek verdim tek başıma ama emeklerimi hep takdir eden bir evladım var çok şükr.allah hepimizin çocuklarını bağışlasın.gerçi benim oğlum 23 yaşına girdi bugün darısı sizlerin başına..

[suzzy]

ne kadar güzel teşekkür etmiş oğlun...super

işte en güzel olanda bu verilen emeğin çabanın böyle güzel bir sözle süslenmiş olması...

genç delikanlıyı tebrik ediyorum...

sudem cim nice uzun yıllar diliyorum oğlunla..sağlık mutluluk bolluk ve bereketle...

sevgiler...

[sudem8]

suzzy Nickli Üyeden Alıntı

ne kadar güzel teşekkür etmiş oğlun...super

işte en güzel olanda bu verilen emeğin çabanın böyle güzel bir sözle süslenmiş olması...

genç delikanlıyı tebrik ediyorum...

sudem cim nice uzun yıllar diliyorum oğlunla..sağlık mutluluk bolluk ve bereketle...

sevgiler...

teşekkürler Suzzycim,güzel mesajına biraz gecikmeli cevap yazıyorum.Bir haftadır giremiyorum siteye....sizleri çok özledim.iyi dileklerin için çok saol.

sudem8 Nickli Üyeden Alıntı

ÇOK HAKLISIN ama çok şükür çok mükemmel bir oğlum var onunla gurur duyuyorum.bugün doğum günü dün mesaj attım iyi ki varsın iyi ki benim oğlumsunbir cevap geldi: senin gibi bir anneden doğmuş olmaya layık bir evlat olmaya çalışıyorum.çok mutlu oldum duygulandım.çok emek verdim tek başıma ama emeklerimi hep takdir eden bir evladım var çok şükr.allah hepimizin çocuklarını bağışlasın.gerçi benim oğlum 23 yaşına girdi bugün darısı sizlerin başına..

Allah size ve oğlunuza uzun ömürler versin.emeklerinizi boşa çıkarmasın.yüzünüzü hep güldürür inşallah.evlatlar bal küpü gibi tatlı değil mi ?... Rabbim acılarını göstermesin.

saygılarımla,

[sudem8]

İÇİM YANIYOR BABACIĞIM Nickli Üyeden Alıntı

Allah size ve oğlunuza uzun ömürler versin.emeklerinizi boşa çıkarmasın.yüzünüzü hep güldürür inşallah.evlatlar bal küpü gibi tatlı değil mi ?... Rabbim acılarını göstermesin.

saygılarımla,

çok teşekkür ederim gerçekten öyle..sizinde babanıza acil şifalar diliyorum.düngece okumuştum bir yazınızı çok üzüldüm.benim babam da felç oldu.şuan hayatta değil ama yaşadıklarınızı anlayabiliyorum.o da benim canımdı.oğluma nekadar düşkünsem bir o kadarda babama düşkündüm.o benim ilk aşkımdı diyebilirim.acil şifalar diliyorum

sudem8 Nickli Üyeden Alıntı

çok teşekkür ederim gerçekten öyle..sizinde babanıza acil şifalar diliyorum.düngece okumuştum bir yazınızı çok üzüldüm.benim babam da felç oldu.şuan hayatta değil ama yaşadıklarınızı anlayabiliyorum.o da benim canımdı.oğluma nekadar düşkünsem bir o kadarda babama düşkündüm.o benim ilk aşkımdı diyebilirim.acil şifalar diliyorum

sağolun.teşekkür ederim.kızlar babalara daha mı düşkün bilmiyorum.annemi de çok severim.ama baba evin direği.onsuz ev düşünemiyorum.Babanızın mekanı cennet olsun inşallah.

inşallah bu dünyadan sonra cennette tekrar ailemizle oluruz.ben en çok bunu istiyorum.