Kahvenin çağrısı

[Bluesky24]

Berlin'de tren istasyonundan sanat galerisine dönüştürülen Hamburger* Bahnhof' u gezip yorgunluğumuzu atmak için girişteki cafeye oturmuştuk. Daha doğrusu müzenin çıkışına yaklaştıkça giderek daha çok hissedilen kahve kokusunu takip ederek bulmuştuk, Sarah Wiener** Cafe'yi. Kahvenin çağrısıydı bizi oraya sürükleyen.







Orta Avrupa'nın pek çok şehrinde olduğu gibi kahvenin bir araya getiriciliğinin eski tren istasyonuyla pekişmiş olmasını ilginç bulmuştuk. Şehrin sakinlerini yakınlaştıran kaynaştıran gizli etkenlerden kahvenin çağrısı doğrusu özlem ve kavuşmaların eskimiş izlerini duvarlarında barındıran bu emekli tren istasyonuna hayli yakışmıştı.







Çoğumuz için bazen sadece yolculuktan ibaret olan hayatta bu tür istasyonlar soluklanıp arkaya bakmayı, yaşananların farkına varmayı sağlayan özel mekanlardandı. Her ne kadar koşuşturmaktan hayatın telaşından fark edemesek de kahvenin çağrısı soluklanıp arkaya yaslanma, kendine bakabilme fırsatı veriyordu, işitebilenlere.







Zorunlu emekli edilmeyle birlikte istasyon olma özelliğini yitiren, lokomotiflerini, vagon ve yolcularını özlemişe benzeyen tren istasyonu kendini avutabilmenin yolunu sanatın birleştiriciliğinde bulmuş gibiydi. Eskiden ayırdığı veya kavuşturduğu yolcular ile hayat bulan tren istasyonu günümüzde sergilenen modern sanat eserleri ve bu eserler üzerinden ruhlarını diğer ruhlara bulandırmaya çabalayan sanatçıları ile hizmet vermeyi deniyordu. Sergilenen eserler üzerinden sanatçı anlatımları ziyaretçileri ile buluşuyordu. İstasyonun duvarlarına sinen özlem ve kavuşmaların eskimiş seslerini, kokusunu şimdilerde sergilenen eserler ile üzeri örtülse de derinlerden hissetmek mümkündü. Müze duvarlarında hayranlık ve beğeni sesleri yüklü eserlerin emekliliğini hayal etmek için ise vakit henüz erken. Devir onların devri. İstasyon dinlenmede.







Cafe'nin kapısını açınca bizleri kahvenin o cezbeden kokusu ve filtre edilirken çıkan çığlığı karşıladı. Girişteki kitaplık bölümünde elinde kahvesiyle yaşlıca bey okumakta olduğu kitaptan kısa notlar alıyor. Pek kimseyle ilgilenmiyor gibi.







Yanımızdaki masada anne ile küçük kızı sessizce yemeklerini yiyor. Onların yanındaki büyük yuvarlak masada ise gençler arasında hayli hararetli entellektüel tartışma sürüyor. Sözlerin yetmediği yerde mimikler, beğenmedikleri fikirler için alaycı gülüşler, kaş çatış, sırtını kabartma giderek elleri ile hafifçe masaya vurma tavırları gözleniyor. Bir taraf gerilirken karşı tarafın fikirlerinde diretmesi gerilimi tırmandırıyor. Sinirlenen delikanlıya sarılan kız arkadaşı omzuna elini koyup diğer eliyle yanağını okşayarak sakinleştirmeye çalışıyor. Pek işe yaradığı söylenemez, az sonra kahve taşacak gibi duruyor.







İleride cam kenarında hayli göbekli iyi giyimli kırmızı yüzlü orta yaşlı beyefendi kim bilir kaçıncı birasını bitirip yüksek sesle yenisini istedi. Garsonlar pek umursamadı. Arkada duvar dibinde hamile bayana kocası yemek yedirmeye uğraşıyor. Kadın pek iştahlı görünmüyor. Şişkin karnı kocası tarafından sevgiyle okşanıyor. Çevrelerindekileri pek umursamıyorlar.







Garsonlar baştan ayağa siyahlar içinde hızlı, güler yüzlü ve duvar gibi sakinler. Hayatlarında telaşa hiç yer yokmuş gibi görünüyor. Masalar koyu renk ahşap. İstasyon binasının Malta taşı zeminine ise dokunmamışlar. Muhtemelen eski istasyon binasının bekleme salonlarından birindeyiz. Duvarlar elden geçmiş bile olsa yerlerde istasyon binasından kalan eskimiş özlem ve kavuşma çığlıkları sanki kulağını dayasan hala duyulacak gibi.







Kız çocuğu tabağındaki yemeği bitirmediği için annesi ile didişiyor. Yanlarındaki yaşlı kadın kocasına elindeki gazeteden bir haber gösteriyor. Kocasının gözü ise daha çok yuvarlak masadaki gençlerin tartışmasında. Haberle pek ilgilenmiyor.







Yuvarlak masada yükselen tartışmanın alevini gelen kahvelerin kokusu bastırıyor. Masaya kahve ile birlikte gelen sessizlik tartışmayı kısa sürede unutturuyor. Kahvelerden alınan ilk yudumlar ile oluşan sakinlik kızlarla oğlanlar arasında bakışmalara dönüşüyor. Delikanlı kız arkadaşının beline elini atarak kendine çekiyor. Kız başını delikanlının omzuna koyuyor. Kahvenin çığlığı işe yarıyor.







Masalarda küçük porselen vazolardaki canlı sümbüllerin kokusu yükseliyor kısa bir süre. Sonra kahvenin kokusu her şeyi bastırıyor.







Tren istasyonunun bekleme salonundan bozma cafenin o günkü sakinleri yine bir şey bekliyor gibiler. Salon bekleyenlere alışkın, mağrur. Bir zamanlar Berlin'i Hamburg'a bağlayan tren istasyonunun belleği eski yolcularının ayak seslerini tutuyor duvarlarında.







Göbekli adam birasını bitirip, saatine baktı. Sıkıntılı görünüyor. Belli ki beklediği henüz gelmedi. Anne ile kız yemeklerini bitirdi ama didişme sürüyor. Sanırım kız tatlı veya pasta yemek için annesini ikna çabasında.







Tavanlar yüksek, çok yüksek. Tavan ve duvarlardaki dolaylı aydınlatma yüzünden yüzler yüzeyler mat görünüyor. İçerdekilere eski bir görünüm veren aydınlatma yüzünden gün geceye dönüştükçe istasyonun yaşına, yaşantısına, duvarlarında taşıdığı seslerine bulanıyoruz.



Müzede sergilenen modern sanat yapıtları eski yolcuların duvarlara sinen özlem ve mutlulukları ile henüz pek kaynaşabilmiş olmasa da eskiden insanları kavuşturan tren istasyonu sanat merkezi kimliği ve sergilediği eserler üzerinden farklı bir yolculuğa çıkarmak için istim tutmuş yeni yolcularını bekliyor.







Sarah Wiener Cafe ise sanki bu trenin yemekli vagonu. Kahvenin çığlığı ve kokusu ile yeni yolcularını çağırıyor. Öyle bir çağrı ki kahveyle buharın eşsiz buluşması gibi eski yolcuların özlemleri ile yenilerin beklentilerini kaynaştırıyor.







Küçük kız annesini tatlı için ikna etti. Kitaplıktaki bey kitabı kapatıp gözlüklerine cebine koydu. Gitmeye hazırlanıyor. Delikanlı ve kız arkadaşı diğerleri ile birlikte sarmaş dolaş çıktılar cafeden. Açılan kapıdan müzeye yayılan kahvenin çağrısı birilerine daha ulaştı.







Gelenler diğerlerinden farklı değil. Yolculuk sürüyor…







Dr. Mehmet Uhri



mehmetuhri











* http://www.hamburgerbahnhof.de







** http://wwww.sarahwiener.de.

Kaynak: Ekolay