Başka ve rağmen

[Bluesky24]

Hastanemizin güvenlik görevlisinin uyarısıyla dikkatimizi çekmişti. İyi giyimli saçları hafif kırlaşmış orta yaşlı bir bey, poliklinik banklarında oturup muayene olmaksızın gün bitimine kadar hastanede kalıyor, ara sıra elindeki deftere notlar alıyordu. Ertesi gün onu, poliklinik binasının bir başka katında yine hastaların arasında gün boyu beklerken görüyorduk.







Böyle garip durumları kötüye yormak gibi eğilim çoğumuzda olduğu için önce güvenlik sorunu yaratabileceğinden endişe edilip izlemeye alındı. Güvenlik için tehdit oluşturmadığı kanısına varınca bu kez bakanlık müfettişi olabileceği fısıltısı yayıldı hastaneye. Muayene için sıra bekleyen hastaların arasında sabahtan akşama sessizce oturup notlar alması, onlarla konuşması boşa değildi elbet. Üstelik aynı nedenle kimse bir şey sormaya da cesaret edemiyor önünden geçerken kılığına kıyafetine düzen veriyordu. Bir süre sonra varlığına alıştık. Rahatsızlık yaratmadığı için dokunmuyorduk. Öylece hasta ve hasta yakınları ile birlikte gün boyu banklarda oturup not tutuyordu. Gelmediği günler merak ettiğimiz bile oluyordu.







O sabah güvenlik görevlimizin bizimkine çay ikram ettiğini görünce yanlarına gittim. Beyefendiye uzun süredir dikkatimizi çektiğini, önceleri hastane güvenliği açısından izlemeye alındığını sonraları ise bakanlık müfettişi olma olasılığının gündeme gelmesiyle çalışanlar arasında tedirginlik yarattığını söyleyip açıklama istedim. Sözlerime uzun süre gülde. Not defterine yeni notlar aldı. Kalemi defterin arasına yerleştirip elimi sıktı. Kendini tanıttı.







-Fazla merak edilecek bir durum yok, doktor bey. Öyle sıradan biriyim. Hatta bakanlık müfettişi olmadığımı söyleyerek umarım sizleri hayal kırıklığına uğratmam.







-İyi de burada ne işiniz var? Sağlıklı görünüyorsunuz. Bunca hastanın arasında bütün gün ne yapıyorsunuz?







Elindeki not defterini gösterip senarist olduğunu, televizyon dizileri ve sinema filmleri için senaryo yazdığını, kullanacağı karakterleri belirlemek amacıyla insanları izlemeye hastaneye gelip gün boyu koridorları arşınladığından söz etti. Şaşırmıştım.







-İyi de niye hastane koridorları? Sokaklar, kahvehaneler işinizi görmüyor mu?







-Oluşturacağım karakterlerimin gerçeğe yakın olmasını istiyorum. İnsanlar en çok hasta veya hasta yakını oldukları zaman kendilerini gizlemiyor oldukları gibi davranıyorlar. Geçenlerde bir yakınımı hastaneye getirdiğimde fark ettim bu durumu. Senaryolarım için en gerçek insanları buralarda buluyorum. Sizler kapının öte yanında durduğunuz için farkında değilsiniz ama en gerçek en samimi halleriyle insanlar bu koridorlarda bekleşiyorlar.







Not defterini açıp tuttuğu notları gösterdi. Defter hayli kabarık görünüyordu. Koridorlarda tanıştığı bazı tiplerden söz etti. Özellikle iki gün önce tanıdığı Hasan dayıyı ve hasta eşini unutamadığını bir gün mutlaka senaryoda yer vereceğini anlattı, heyecanla. Doğrusu şaşkınlığım geçmemişti. Beyefendi bakanlık müfettişi olsa işimiz daha kolaydı diye düşünüyordum. Bu arada güvenlik görevlimiz çayları tazeledi. Bekleme koridoru giderek kalabalıklaşıyor uğultu artıyordu. Elimle not defterini işaret edip senaryoların hayal edilerek yazıldığını düşünürdüm. Böylesine gerçek karakterlere oturtulduğunu bilmiyordum doğrusu. İyi de kahramanlarınız hayali olsa ne olur? Gerçeğe yakın olması çok mu önemli? diye sordum. Çayını karıştırırken cevap verip vermeme arasında tereddüt etti.







-Anlatması biraz zor. Günümüzde ayakları yere basan, filme çevrilebilme olasılığı yüksek senaryo için gerçeğe kenetlenmek yetmiyor. İnsanların o gerçeği içinde hissetmesi sanki kendi yaşamış sanması gerekiyor. Hayaller eskisi kadar iş yapmıyor sanırım.







-Ama bu ülkede benim bildiğim en çok roman okunuyor. Filmleri dizileri seyreden insanlar da aynı insanlar olduğuna göre roman gibi hayali kurguların rağbet gördüğünden söz edebiliriz. Bu durum düşüncelerinizle çelişmiyor mu?







-Çelişiyor gibi görünse de bence romanlarda da seçicilik arttı. Sadece hayaller üzerine kurgular taşıyan hayata kenetlenmeyen romanlardansa tarihi gerçeklere dayanan romanların daha çok tutmasının da anlamı olmalı. Bana kalırsa insanlar gerçeği arıyor. Kendi gerçekliklerini hissetmek istiyor. Hayatların bunca benzeştiği gerçeğin hayallere bulanıp tümden bulanıklaştığı şehir ortamlarında kendi gerçeğini hissetme çabası içinde insanlar. Bakma sen kafaların karışık olduğuna kendi varlıklarını hissetmek istiyor, onu kovalıyorlar.







-Peki bu nasıl olacak? İnsan kendi gerçeğini nasıl hissedecek?







-İşte onun için buradayım ya. Bilirsiniz. İnsan duygulandığı anlarda var hisseder kendini. En yalın ve savunmasız haldeyken kendi gerçeğini hisseder. Genellikle üzüldüğü sıkıldığı, ağladığı veya öfkelendiği anlardır bu anlar.







-İyi de, gülüp neşelendiği anlarda da kendimizi gerçek hissedemez miyiz?







-Eskiden hissederdik. Onu da aldılar elimizden. Televizyon dizilerinde arkadan gelen kahkaha sesleri ile gülme de sahiciliğini yitirdi. Ancak acıları hüzünleri veya öfkeleri ile kendi varlıklarını hissedebiliyor, insanlar. Kadınların hüznü bol duygulu dizilerin tutkunu olması, beylerin ise çabuk öfkelenme eğilimiyle futbol maçlarında öfke ve coşkuyu kovalaması bundandır diye düşünüyorum. Bu yüzden buralarda, o gerçek insanların arasında bulunup senaryolarım için gerçek kahramanlar üretmeye çabalıyorum. Bazen aynı amaçla maçlara gittiğim de olmuyor değil hani.







Çayını bitirip teşekkür ederek bardağını güvenlik görevlimize uzattı. Ayağa kalkıp not defterini ceketinin iç cebine koydu.







İnsanları en doğal ve gerçek halleriyle görebilmek için kendi gibi hasta veya hasta yakını sanması gerektiğini, tanınıp deşifre olduğuna göre kendine bir başka hastane bulması gerektiğini söyleyip merdivenlere yöneldi. Merdivenlerin başında el sıkışıp ayrılırken eliyle koridordaki insanları gösterip Belki siz hekimler için benzer hastalık adlarından ibaret ama onlar aslında hep başka başka. Üstelik hayat bambaşka bir yerlerde onlara rağmen akıyor görünse de emin ol hepimizden geriye onların, o başka başka insanların gerçekleri kalacak. Gerisi fasa fiso… dedi. Hızlı adımlarla merdivenlerdeki hasta kalabalığı içinde gözden kayboldu.







Dr. Mehmet Uhri



mehmetuhri

Kaynak: Ekolay