Yaşlılık dediğin

[Bluesky24]

"Yaşlılık dediğin yavaş düşme gibi bir şey. Düşüyorsun. Düştüğünün farkındasın. Yavaş düştüğün için bir süre sonra alışıyorsun. Zannediyorsun zemine hiç çarpmayacaksın. Üstelik çevrendekiler de durumun farkında, ellerini uzatıp seni tutmaya uğraşıyorlar, sessizce. Zaten düşüşü yavaşlatan da onlar, sanırım. Yardımın için sağ ol evlat" dedi.







Bu sözleri Alibeyköy yakınlarında yaya geçidinden geçmesine yardımcı olduğumu fötr şapkalı iyi giyimli yaşlı beyefendi karşı kaldırıma ulaştıktan sonra söylemişti.







Soğuk ama güneşli kış günlerindeydik. Yine de ayakta olduğu için şükretmesi gerektiğini söyleyince gülümseyerek boş ver dercesine elini salladı. Üzerinde eskimiş görünse de kumaşı ve dikişiyle kendi belli eden gri renkte takım elbise vardı. Aynı yöne gittiğimi eşlik edebileceğimi söyledim. Başını sallayarak onay verdi. Hava almaya çıktığını, doktorunun yürüyüş tavsiye ettiğini ilerideki parka kadar yürüyüp biraz dinlendikten sonra geri dönmekte olduğundan söz etti. Adımlarımı onun ağır adımlarına uydurmaya çalışıyordum. Arada soluklanmak için duraklayıp sonra yürümeye devam ediyorduk.



Nefesi yettiğince Alibeyköy' ün tanınmış eski erkek terzilerinden olduğunu eli erdiği, gözü gördüğünce çalıştığını ancak hazır giyimin yaygınlaşması, azalan iş ve artan vergiler yüzünden kısa süre önce yıllarını verdiği terzihanesini kapattığından yakındı. Giydiği takım elbiseyi gösterip biraz da öğünerek kendi diktiğini söyledi. Zamanında diktiği damatlıklarla tanınıp meşhur olduğunu, damatlığını diktiklerinin çocuklarına bile damatlık dikecek kadar meslekte eskidiğinden söz etti. Şehrin büyümesi ile esnafın zamanla kaybolduğunu, insanların terzi yerine marka kovaladığını, halbuki o markaların ardında da kendi gibi terzilerin olduğunu görmediklerinden yakındı.







-Yalnız mı yaşıyorsunuz?







-Çocukları okutup gönderdik, ikisi de yurtdışına yerleşti. Benim terzihanenin üzerinde iki göz odada hanımla birlikte yaşıyoruz. O da yaşlandı, pek dışarı çıkamıyor. İnsan yaşlanınca çevresi de daralıyor. Dedim ya, yavaş düşme gibi bir şey bu yaşlılık.







-Peki ya çocuklarınız? Onlar uğramıyorlar mı?







-Onlar için en iyisini doğrusunu istedik. İkisi de üniversitede okudu sonra yurtdışında okumayı sürdürüp orada kaldılar. Yılda bir veya bazen iki yılda bir üç beş günlüğüne uğruyorlar.







-Onlar ile gurur duyuyor olmalısınız?



Durup soluklandı. Şapkasını çıkarıp mendiliyle alnında biriken terleri sildi. Sonra tekrar yerleştirdi.







-Gurur mu? Eskiden çok düşkündüm, gururuma. Çocuklarımı da öyle yetiştirdim. Ne de olsa aynı bedende hem zorlu ruh hem de yumuşak yürek taşıyordum. Çocuklarımı adam olsunlar onlarla gurur duyayım diye çok zorladım. Kendime benzettim onları. Özellikle küçük oğlum o da benim gibi çok gururlu. Üstelik zor bir ruh taşıyor. Geçen gelişinde biraz sitem ettim tartıştık. O günden beri aramıyor.







-Anlamadım. Gururunuzdan vaz mı geçtiniz?







-Buna vazgeçmek denmez. Pişmanlık gibi bir şey. İçimdeki o zorlu ruh yaşlandıkça gücünü yitirdi. Yüreğimin yumuşaklığını daha çok hisseder oldum. Çocuklarımın uzaktaki başarıları ile mutlu olmaktansa yakınımda olup sorunları ile uğraşmayı, onların dertlerini dert edinmeyi daha çok istiyorum sanki. Özlüyorum, elimin altında olsunlar istiyorum.







-Peki ya eşiniz. O ne düşünüyor?







-Başından beri çocuklarını dizinin dibinde isterdi. Oynasınlar diye sokağa bile salmazdı. Zorladım onları. Oğullarım şimdi uzakta, yaban ellerde. Bir zamanlar yaptığım gibi onlar da yüreklerinin sesini bastırmaya uğraşıyorlar. Gerçi devir de değişti. Yüreklerin sesi pek duyulmaz oldu. Kimse zayıf görünmek istemiyor. Yüreğinin peşinden gidene de zavallı diyorlar iyi gözle bakmıyorlar. Pişmanlığı zayıflıktan sayıyorlar. Bu işin sonu bilmem ki nereye varır?







Bu sözlerden sonra susup yürümeye devam etti. Alibeyköy meydanına yaklaşmıştık. Meydanın eski halini yitirdiğini esnaf dükkanlarının yerini bankaların aldığını, Alibeyköyspor binasının yıkılmasından sonra müdavimlerinin de ortalıktan çekildiğini anlatıp o güzelim meydanın genişledikçe insanlardan uzaklaştığından yakındı. Eliyle meydanı gösterdi;







-Eee. Bu meydan da yaşlandı. O da ben gibi yavaş düşmede. Çevresinde onu sahiplenip tutacak kimse kalmayınca o da geçip gidecek elbet. Düşmeye başlamaya gör.







-Peki yaşlandığımızı, o sözünü ettiğiniz yavaş düşmenin başladığını nasıl anlayacağız?



Gülümseyerek yüzüme baktı. Acele etme evlat. Sen hele bugünün tadını çıkar. Şu kış güneşinin sıcaklığını, aldığın nefesi hisset. Günü gelince yüreğin sana seslenir o gün anlarsın. dedi. Sonra eliyle köşedeki mezarlığı işaret edip Ne de olsa hepimiz günü geldiğinde orada buluşacağız. dedi. Şapkası ile selam verdi. Ağır adımlarla meydana açılan dar sokaklardan birinde gözden kayboldu.







Dr. Mehmet Uhri



mehmetuhri

Kaynak: Ekolay