[Bluesky24]

Oyuncu kimliğiyle de hiçbir zaman ayrıcalıklı bir konuma oturtamadığım Antonio Banderasın yönetmen koltuğundaki performansı benim nazarımda bundan da azını hak ediyor. Özgün bir sinemacılık şöyle dursun, sıkıcı ve bayağı olmaktan kurtulamayan bir çalışma var karşımızda. Banderasın ikinci yönetmenlik denemesi olan Yaz Yağmuru, Antonio Solerin ödüllü romanından uyarlanmış. Öyküde 1970ler Malagasında bir yaz ayını paylaşan bir grup gencin, masumiyet yıllarından; aşk, şiddet ve seks ile dolu, hayattan/aşktan konuşmalı, yüzmeye gitmeli, güneş/yağmur altında salınmalı, ‘olgun bir hayata geçişlerini anlatıyor.



Banderasın ‘anılar ve düşünceler üzerine kurduğu öyküsü tam da bu çerçevenin salık verdiği bulanıklık ve gelişigüzelliği barındırıyor. Filmin geçtiği Franko rejiminin bitimine tekabül eden zaman dilimine dair hiçbir arka plan bilgisi yok. Elbette her filmde kültürel ve toplumsal altyapının o döneme damgasını vuran tarihi gerçeklerle oluşturulmasına gerek yok. Ama The Divine Comedynin (Dante) ölüm döşeğinde bir hasta tarafından ana karaktere (Miguelito – Alberto Amarilla) hediye edilmesiyle baş gösteren sünmüş bir şiirselliktense, bir tarihi gerçekler antolojisinin bayağılını tercih ederdik kuşkusuz.

Miguelitonun filmin başında şair olmak istediğini beyan etmesi ve akabinde bir balerine aşık olması balığı baştan kokutan ilk unsurlar. Sıradan ve bilgisiz bir gencin çocuksu hayali bir başlangıç noktası olarak alınıyor ve onun geçireceği süreç de ‘şiirsel bir dil ve görsellikle anlatılıyorsa, sizi bekleyen 100 küsür dakika gözünüzde büyümeye başlıyor.