Kar yağıyor siyahın köşelerine.

[Renklerin Türküsü]

Kar yağıyor siyahın köşelerine.
Siyah başladığında soluğuna, güzeldi.
Çok güzeldi.
Gelinciğin kırmızısında gözleriydi, dağların ıssızında. Kelebeğin kanadında,
kısa ömrünün hatırlatıcı lekesi, kaplanın kürküne yapışmış tehditkâr
pençesiydi.
Siyah ilk gününde, Ferhat ile Şirin!in yüzlerce yıl sonraya kalmış hikayesi, Seyduna'nın, Şahrud'a düşkünlüğünün efsanesiydi. Aşk şiirlerinin kara mürekkebiydi siyah, akıllardan çıkmayan. Güneşin ardından, yasak sevdaları saklayan gecenin rengiydi yüksünmeden koruyan. Korkunun kendi arkasına saklandığı gölgesiydi siyah, gece gelinceye kadar. Alevin, öfkesi geçtiğinde külü, soluğun bittiği günde, başında ki mermerin yazıtıydı siyah.
Öylesine bir bakışın bile ezbere katıldığı gözlerin rengi, savruluşunda soluk ertelemenin nedeni ve fırtınaların habercisiydi siyah yola çıktığında.

Siyah iyi yürekliydi, içtendi, "karalığınca" yola çıktığında.
O uğur böceklerinin, sevecen noktalarıydı ve her renkten yağmurun "kümülüs" bulutları. Fırtınadan sonra sessizliğin habercisiydi siyah bunalmışlara. Adaletiyle gelen güneşin öncesi, Sabırla beklemenin karşılığı, hak ettiği günlerin müjdecisi ve aydınlığın, terazinin öteki kefesinde doğallıydı siyah.

Güzeldi siyah ilk gününden yola çıktığında.
Sadece siyahtı. Güzeldi.
Ama ışıksız olamazdı siyah, asla fark edilmeyeceğini sandığı karanlıkta.
Gözler kalabalık ve pek çoktular. Renklerde öyle. Sarı, kırmızı, yeşil, mavi ve beyazdılar.
Ve ışıklar hep aynıydılar.
Sarı sıcaktı, kırmızı göz alıcı, yeşil tüm çiçeklerin bezemesiydi, mavi gökyüzü ve deniz.
Ama bildiğince siyah tek başınaydı ve yalnız.
Ve siyah kendi güzelliğinin aynadaki yansımasına kandı. Hep siyah
kalacağının büyüsüne aldandı. Her renk olabilirim sandı.
Ben siyahımın benciliydi siyah. Her güzelde olduğunca
Yeşili alırım, sarıyı atlarım, kırmızıyı çizerim ve maviyi silerim diye
düşündü.
Siyah haklıydı aslında bir parçada. Güzelliği tüm renklerden daha da yetkin
ve donatısı etkindi.
İsterse yeşil, dilerse kırmızı, öfkesini yense mavi olabilir miydi?
Işığın rengi sarıya hükmedebilir miydi?
Hükmedecekse adil olabilir miydi?
Siyah bunları sormadı hiç kendi rengine. İsterim dedi ve alırım. Ben siyahım
ve en kara olanım.
Noktası olmaktan bıktım renklerin ve çevresi olmaktan sevenlerimin. Ben
siyahım, güzelim, ışık çarpar saçlarıma, gözler tutuklanır gözlerime,
geçemez beni sarı, yeşil, kırmızı ve mavi.
Esir ederim tüm renkleri hafife alınmaz çekiciliğime.

Siyah güzeldi aslında yola çıktığında.
Sevilen, özlenendi ve beklenen siyahlığınca. Uğrama olasılığı duraklar
doluydu siyaha hasreti biriktirenlerince, siyah, siyah gelebilecekse eğer.
Siyah, yeşile gitti ilkin. Gözlerimde isterim seni dedi. Ve sarıyı
saçlarında. Maviyi düşlerine katmak istedi arsızca. Kırmızıya davrandı
düşmanca. Ve renkler karşı koymadılar siyaha hep olduğunca.
Nasıl koysunlardı ki? İsteyen Siyahtı.
Renklere karıştı siyah.
Kırmızıya,
Sarıya,
Yeşile ve göklerin cümlesi,
Denizlerin yüklemi maviye.
Sıradanlığın her rengi karıştı siyaha. Serçenin kanadı, karganın karası ve
fırtınalarının grisiydi siyahın inadından geriye kalan.
Sevdanın boşunası, şarkıların en hicranlısı, hikâyelerin en hüzünlü
renkleri çıktı ortaya. Ölümdü karışımdan ortaya çıkanın konusu.

Farkında değildi siyah, pastele çevirdiği renklerin trajedisinden ve kendine
dönecek olandan. Griye döndü güzelliği sonra. Korkularının gölgesinden bile
daha az siyaha çalan.
Anlamadı siyah karasını çaldırdığına, umutlarını ertelediğine ve mutlu
anılarını bile suya yazdırdığına. Okumadı siyah yazdıklarını yeniden.
Zirvesindeydi karasına, her güvenen gibi kendine. Dönüp bakmadı bile bir
arpa boyu yol gittiğine. Bilemedi siyah güneşin her gün daha sıcak,
esintinin gittikçe fırtınaya soyunduğu günün geldiğini.
Ve yağmurların onun için yağmadığını anlayamadı.
Gelinciğin küstüğünü bilemedi siyah, gözlerindeki vedadan.
Ve anlamadı papatyanın, dargın kırılışımdan.
O mum aydınlığını, aslı meşe olmayan odunun alevini ısıtacak sandı.
Isındığı, sığındığı aydınlık umdu.
İnadına karıştırıp yok ettiği renkleri gerçek sandı.
Terazinin öteki kefesinde ki yükü kendi ağırlığının karşılığı sandı. Açtığı
yaradan döküleni kırmızı, aydınlandığı sandığı ışığı sarı, yaşama inadındaki
nergisleri yeşil ve düşlerine olsa, olsa karışan maviyi sadece kendi
penceresinden görünen deniz sandı.

Renkleri tutuklamak imkânsızdır. Onları pastel soytarılara çevirebilirsiniz.
Ama tutsak edemezsiniz.
Onların siyahın gerçektende karıştığı sandığı yeni adları pastellerdir.
Mavi, sarı, kırmızı ya da yeşil değildirler.
Mavi gök ve denizdir, sarı sıcak adaleti kuşku götürmez güneştir ve yeşil
papatyanın inatçı bildiğimiz sapı ve kırmızı gelinciğin sevdasının sahibi
renklerin en göz alıcısıdır.
Gözlere ve saçlara yakıştığı görülmemiştir.
Kırmızı güneşin yorgunluğunun veda rengidir, sevdaların bittiği günün, kanın
döküldüğü, uğruna verilecek bir bedel varsa soluğun karşılığı olduğu günün
rengidir.

Siyah güzeldi, çok güzeldi içtenliğini yükü ettiği günde.
Yola çıktığı günü çok güzeldi siyah.
Saçları gerçekti, gözleri deliciydi. Siyah gelecek günlere renk olduğunda
Renklerin inatçısı ama siyahı olduğunun farkındaydı. O ışık sevdasının ve
hepsini istemenin, paylaşmanın kara sihiri yerine, sadece istemenin, elde
etmenin ve deneyip yanılmanın karışımına inandı. Pastel düşlerin, kalabalık
ezberlerin, altından tahmin ettiklerinin çıkacağı renklerin vaat ettiklerine
inandı.
Siyah şimdi mutlu.
Çünkü tüm köşelerine karlar yağıyor. Ve asla içerisine karışmayı istemediği
beyaz üzerini örtüyor.
Kırmızıyı döken keskin yanları yuvarlanıyor. Ve ak emek, küçük parçalar
halinde örtüyor siyahı.
Kar yağıyor siyahın üzerine.
Köşeleri yuvarlaklaşıyor.
Siyah yitiyor renklerin arasından.
Beyaz çöküyor istemeden üzerine siyahın.
Kar yağıyor siyahın köşelerine.

cuma hikmet