Hayata dair ne varsa....

[kumsal1980]

Küçük bir çocuk annesinin doğum gününde bir ev resmi yapmaya karar vermişti...
Küçük zihninde ev çoktan boyanmıştı bile; en küçük ayrıntısına kadar nasıl olacağını biliyordu...
Geriye sadece kağıda dökmek kalmıştı...
...
Doğum günü için resim bitti... Elinden geldiği kadar bir ev şeklini ortaya dökmüştür. Bu bir sanat eseridir çünkü ona aittir, her bir çizgisi annesine olan sevgisiyle yapılmıştır, her pencere her kapı orada olması inancıyla boyanmıştır.
Bir saman yığını gibi görünse bile şimdiye dek boyanmış olan en mükemmel evdir; bir başarıdır çünkü küçük sanatçı ona tüm kalbini ve ruhunu vermiştir onu yapmak için tüm varlığını katmıştır.
...
Çocuk mutlu ve kendini vermiş olarak resmi yaparken biri gelir ve “Neden oraya bir pencere koymuyorsun? Şuraya da bir kapı koyabilirsin, bahçe yolu şuradan gitsin” der.
Çocukta bunun sonucu, yaptığı işe ilgisini kaybetmesi olacaktır. Devam edebilir, ama şimdi başkasının fikirlerini kağıda dökmektedir; sinirlenebilir, mutsuz olabilir, bu tavsiyeleri geri çevirmeye korkabilir, resimden nefret etmeye başlayabilir, belki resmi yırtabilir; çocuğun tipine göre reaksiyon ortaya çıkacaktır.
...
Sonuçta ortaya çıkan resim tanınabilir bir ev resmi olabilir fakat mükemmel değildir ve bir başarısızlıktır çünkü bu artık başkasının fikirlerinin yorumudur; kendisinin değil.
Bir doğum günü hediyesi olarak kullanılamaz çünkü zamanında bitmeyebilir ve annesi hediye için bir dahaki seneyi beklemek zorunda kalabilir.
Bu, hastalıktır, müdahaleye reaksiyondur. Bu geçici başarısızlık ve mutsuzluktur; ve bu başkalarının hayat amacımıza müdahale etmesine ve zihinlerimize şüphe veya korku veya ilgisizlik ekmesine izin verdiğimizde gerçekleşir.
(...Dr. Edward Bach)

[kumsal1980]

Bugün yaşayacağım her şeyi ben seçeceğim;
Ya kızacağım yağmura etrafı ıslatıyor diye,
Ya da seveceğim onu çiçeklerimi suladığı için...
Ya sıkılacağım param yok diye,
Ya da harcamalarımı planlayıp, müsriflikten uzak kalmaya çalışacağım...
Ya sızlanacağım bozulan sağlığıma,
Ya da hayatta olmayı kutlayacağım...
Ya içli içli sitem edeceğim anne babama, beni büyütürken veremedikleri şeyler yüzünden,
Ya da onları yürekten seveceğim beni dünyaya getirdikleri için...
Ya kaybettiğim dostlar için yas tutacağım,
Ya da yeni insanlarla yeni dostluklar peşinde koşacağım...
Ya işe gitmek zorunda olduğum için mızırdanacağım,
Ya da gidecek bir işim olduğu için sevinç dolacağım...
Ya ev işleri yapmak eziyet olacak bana,
Ya da işlerini yaptığım o evde aklımı, ruhumu ve bedenimi barındırabildiğim için minnettar olacağım...
Belki yeni şeyler öğrenmek istemeyecek canım,
Ya kızgın olacağım -öğrenmek gereken ne çok şey var- diye,
Ya da ufak tefek de olsa faydalı ne varsa öğrenmeye çalışacağım...
(...Anonim)

[kumsal1980]

Bilge bir kral artık yaşlandığını, oğlunu tahta hazırlaması gerektiğini, düşünür. O nedenle oğluna liderliğin sırrını öğretmeye karar verir.

Oğluna “ Yalnız bunun için, senin bir yıl boyunca ormanda tek başına yaşaman gerekiyor. Sonrada o süre içerisinde öğrendiklerini, fark ettiklerini benimle paylaşman gerekiyor.” der.

Genç prens bir yıl ormanda kalır. Dönünce de babasına büyük bir heyecanla öğrendiklerini anlatmaya başlar; Yaprakların rüzgarda nasıl uçuştuklarını, kuşların ve böceklerin uçuşunu, arıların vızıldamalarını, karıncaların işbirliği ve çalışkanlıklarını, büyük ve küçük hayvanların geliş gidişlerini, suyun akarken çıkarttığı sesi ve bunlardan aldığı dersleri anlatır.

Ama bilge kral sonuçtan memnun olmaz. Oğluna ormana geri dönmesini ve ormanın gerçek yüzünü görünceye kadar gelmemesini söyler. Prens de, babasının neden memnun olmadığını düşünerek, ormana geri döner. Aradan uzun bir zaman geçtikten sonra içinde çok farklı duygular hissetmeye ve daha önce göremediklerini görmeye başlar. Nihayet saraya geri döner ve babasına neler görebildiğini anlatmaya başlar. Günün doğuşunu, ağaçlardaki yaprakların uyanışını, çiçeklerin açılış ve kapanışını, öğle güneşinin sıcak ışınlarının tabiata nasıl can verdiğini, binlerce kuşun ve hayvanın yaşam şekillerini ve nedenlerini, tabiatta ki müthiş dengeyi, birbirlerini yiyen hayvanların aslında bu dengeyi sağlama çabası içinde oluşlarını anlatır.

Kral yüzünde mutlu bir gülümsemeyle; “Oğlum, büyük bir lider olmanın en önemli sırrı, fark edilmeyeni fark etmektir. Herkesin görebildiğini görmek, duyabildiğini duymak kolaydır. Fakat büyük krallıklar etrafındaki gizli kalan şeyleri fark edebilenler tarafından kurulur. Sen artık hem ormanın sırrını hem de ömür boyu yerine getirmen gereken görevini öğrendin. Krallığımı sana gönül rahatlığıyla bırakabilirim.” der.


Bilge kral: “Bir ülkeyi yönetirken, başarılı olabilmek için; görünmeyeni görmek, duyulmayanı duymak yani gizli kalabilecek her şeyi görebilmek gerekiyor” diyor.

Peki, bizler de kendi hayatlarımızı birer krallık olarak düşünecek olursak, acaba kendi krallıklarımızda nelerin farkındayız?

Herkesin gördüğünün dışında farklı olanı görebiliyor muyuz?

Olaylar mı, kişiler mi bizi yönetiyor, yoksa biz mi kendimizi yönetiyoruz?

Karşılaştığımız olaylarda, tepkilerimizin farkında mıyız, yoksa alışılagelmiş tepkilerimizde mi ısrar ediyoruz?

Çünkü bizler olayları yaşarken; başlıklar, kişiler değişse bile, içerikte benzer olan durumlarda, alışılagelmiş davranışlarımızı sergileriz, farkında olmadan.

Oysa ki, benzer süreçler olsa dahi sonuçların farklı olması bizim elimizde. Nasıl mı?

New NLP’ ye göre; Her olayın iki sonucu vardır. Oluşturduğumuz tepkiden dolayı bu sonuçlardan birini yaşıyoruz.

Şimdi buradan yola çıkarak hemen aklınıza polyana hikayesi gelebilir. “ Ne yani ilişkimiz bitti diye, işten kovulduk diye veya iflas ettik diye, sevinelim mi? “ sorularını düşünebilirsiniz. “Hayır, tabi ki!”

Ama bir gerçekte var ki; bizler sorunları yaşadığımızda, ilk tepkimiz üzülmek oluyor. Ve bu süre içerisinde de çözümleri ve fırsatları göremiyoruz. Sonraki süreçlerde de devamlı bir şikayet hali alıp başını gidiyor yaşantımızda. Ve sonunda da hayatın bizim yüzümüze gülmediğini, hep asık suratla baktığını düşünüyoruz. Ve dolayısıyla diğer sonucu oluşturabilme potansiyelimizi de kullanamıyoruz.

Tamam, bizler koşullara göre sürecimizi oluşturuyoruz. Ama, bu süreçleri artıya çevirecek olanda biziz, ekside ısrar edecek olanda. İşte burada, bizim vereceğimiz tepkiler ondan sonraki yaşantımıza şekil vermeye başlıyor. Yoksa yaşadığımız olumsuzluklara karşı “Oldu bir kere ne yapalım” diyip, omuz silkmekten bahsetmiyoruz.


Kötü bir şeyler yaşadık, tamam! Ama yaşadık ve bitti! Ondan sonra “bu kötü olan süreçleri neden yaşadık?” diyip kendi kendimize acı çektirmeye devam etmemiz neden?

Olumsuz süreçlerin ufkumuzu daraltmasına izin vermeyelim! Yaşadığımız bu durumu istediğimiz süreci oluşturabilecek tepkilerimizin, zemini olarak düşünelim! Ve olaya, nasıl olumlu bir sonuç çıkarabilirim, diye bakalım.

Hayatınızda mucizeler oluşturmak istemez misiniz?

Önemli olan hayatın bize verdikleri değil. Bizim ne istediğimiz ve tepkilerimizi istediklerimiz doğrultusunda oluşturmamız. İşte biz bunu gerçekleştirebiliyor muyuz? Önemli olan budur.

Olayların bizi etkileme şeklini ve miktarını bizler belirliyoruz, bu unutmamamız gereken bir nokta.

İstediğimiz hayatı yaşıyor muyuz yoksa yaşadığımızı mı zannediyoruz?


Gelin bizde hayatla anlaşma imzalayalım ve kendimize bir milat oluşturalım.

İstediğimiz hayatı yaşamaya karar verelim. Ve mucizeler oluşturalım.

Hayatın bize sunacağı olayları karşılayalım, ama istediğimiz sonuçla kucaklaşalım. Şikayet etmeyelim, bakış açımızı değiştirelim.

Hayata “Dışarıda sonbaharda olsa, ben ilkbaharı; yeni başlangıçları, yeni tomurcukları seçeceğim. Yani dersimi alıp, nasıl bir olumlu sonuç oluşturacağım” düşüncesiyle bakalım.

“Artık elimdeki fotoğraf makinesi ile ben istediğim bir resmi çekeceğim. Ve birilerinin çekti resimde fon olmayacağım, diyelim.

Kendi yaşamımızın resmini, kendimiz, istediğimiz şekilde çekelim!

Ve hayatla anlaşalım…


"Hayatımız, yaptığımız tercihlerin toplamıdır." DR. W. DWYER

[doris]

paylaşımlar için teşekkürler..

Yazılar harika gerçekten. Teşekkürler...

[kumsal1980]

ACININ GİZLEDİĞİ ARMAĞAN


Bir gün okyanusta yol alan bir gemi kaza geçirerek battı. Gemiden sağ kurtulan adamı, dalgalar küçük, ıssız bir adaya kadar sürükledi.

Adam ilk günler kendisini kurtarmasını için Allah'a yakardı ve yardım bulurum umuduyla ufka baktı. Ama ne gelen oldu, ne giden…

Daha sonra rüzgârdan, yağmurdan ve zararlı hayvanlardan korunmak için ağaç dallarından ve yapraklardan bir kulübe yaptı. Sahilde bulduğu, gemiden arta kalan konserve, pusula gibi eşyaları bu kulübeye koydu.

Günler hep aynı şekilde geçiyordu. Balık avlıyor, pişirip yiyor ve ufku gözlüyor, kendisini kurtarması için Allah'a dua ediyordu. Bir gün tatlı su getirmek için yürüyüşe çıkmıştı, geri döndüğünde kulübesinin alevler içinde yandığını gördü. Duman, dans ederek göğe yükseliyordu. Başına gelebilecek en kötü şeydi bu.

Keder ve öfke içinde donakaldı. Şimdi bu ıssız adada, başını sokabileceği bir kulübe bile kalmamıştı. “Allah'ım, bunu bana nasıl yapabildin?” diye feryat etti. O geceyi keder ve üzüntü içinde geçirdi. O kadar dua ettiği halde, başına bu olay geldiği için sitemler etti.

Ertesi sabah erken saatlerde, adaya yaklaşmakta olan bir geminin düdük sesiyle uyandı! Bitkin adam kendisini kurtaranlara sordu;

“Benim burada olduğumu nasıl anladınız?”

Cevap onu hem şaşırttı, hem de utandırdı:

“Dumanla verdiğiniz işareti gördük!”

Canımızı sıkan, gözyaşlarımızı inci gibi döküveren olaylar sessiz bir kurtuluş çağrısı, bir mutluluk davetiyesi belki de… İlk bakışta dayanılmaz gelen acı anlar, sonrasında kalbimizi kuş gibi hafifleten, ruhumuzu ısıtan tatlı tecrübelere dönüşüyor. Aydınlıkta seçemeyeceğimiz bir ışık, karanlık basınca fenerimiz oluyor. Keyfimiz yerindeyken burun kıvırdığımız tavsiyeler, yaslı anlarımızda imdadımıza yetişiyor. İyilik hallerinde sırt çevirdiklerimiz, zor anlarda sırtımızı dayadıklarımız oluyor.

Kaynağı bilinmiyor.

[kumsal1980]

Yaşamin iki yüzü…

Kahve telvesinde beliren semboller gibidir hayat. Gördüklerini yorumlamak, yorumladıklarını anlamak, anladığını yaşamak, yaşadığını hazmetmek kişiye bağlı.

İster antika bir vazonun tozunu alır gibi yaşarsın; dikkatli ve gergin… İster buz üstünde kayar gibi hiçbir şeye aldırmadan.

İstersen ciğerine çektiğin toprak kokusunun hazzı vurur yüzüne yağmur yağdığında,istersen ıslanmanın yarattığı endişe.

Hasret kokan akşamlarda yüreğini kavururken beklemenin acısı, istersen isyan yakar içini, istersen umut.

Yaşamın açtığı yaraların üstüne istersen tuz basarsın, istersen merhem.

Her geçen gün kısalan ömrümüzden arta kalan nedir bilinmez. Yaşamak zorunda olduğumuz 24 saatlerin bize ne getireceği de meçhul. Ama yaşam sahnesinde bize biçilen rollerin kalitesini artıralım ve keyifle oynayalım oyunumuzu.

/Meryem Müjde DÖNMEZ/

[doris]

insanlar dibe vurmadan yüzeye çıkmazlar gibi söz vardı onu anlatan bi hikaye teşekkürler kumsal..

[kumsal1980]

doris Nickli Üyeden Alıntı

insanlar dibe vurmadan yüzeye çıkmazlar gibi söz vardı onu anlatan bi hikaye teşekkürler kumsal..

Rica ederim :)

[kumsal1980]

Olay, 1980'li yıllarda geçer...

Gazi Üniversitesi Basın Yayın Yüksek Okulu ikinci sınıf öğrencileri dersin hocasını beklemekteler.
Öğrencilerin gürültü patırtısından geçilmezken sert görünümlü hoca kapıda belirir, öğrencilere kısa bir bakış atıp kürsüye geçer.

Tebeşirle tahtaya kocaman bir 1 rakamı çizer.
"Bakın" der, "Bu kişiliktir. Hayatta sahip olabileceğiniz en değerli şey..."
Sonra 1 'in yanına bir 0 koyar: "Bu başarıdır. Başarılı bir kişilik 1 'i 10 yapar..."
Bir 0 daha ekler: "Bu tecrübedir. 10 iken 100 olursunuz..."
Sıfırlar böyle uzayıp gider; yetenek, disiplin, sevgi vs vs...
Eklenen her yeni 0 'ın kişiliği 10 kat zenginleştirdiğini anlatır hoca...

Sonra eline silgiyi alıp en baştaki 1 'i siler. Geriye bir sürü sıfır kalır.
Ve Hoca yorumu patlatır: "Kişiliğiniz yoksa öbürleri hiçtir..."

...Sınıf sessizliğe gömülür.
Mesaj alınmıştır.