Her yeni güne 1 tane...

[Berilce]

Bu gün Charlie Chaplin'in 122. doğum günü ve ben Sinema'nın bu usta mim
sanatçısının bir iki sözünü yazmak istiyorum. Ayrıca bu gün Google Şarlo'nun ayakkabısını pişirerek yediği videosunu yayınlamış, çok komik gerçekten ve çok sevimli:))
Ölmek üzere iken bile güldürmüş; Tanrı ruhunu affetsin diyen Papaz'a "neden olmasın ne de olsa kendi malı" demiş ve Einstein'a "seni anlamadıkları için, beni anladıkları için alkışlıyorlar" demiş...Yürüyüşü, hüzünlü bakışları, şapkası, üzerinden düşen pantalonlarıyla, eğer seyretme imkanınız varsa bu özel insanın bir filmini seyredin ve gülün doyasıya... Seni seviyorum Şarlo...

[sweeet]

Mutluluğun başka biryerden bulunması gerekmiyor; o her zaman seninle ama bi acı çekme bulutu onu örtmüştü. Mutluluk bizim doğamızdır. Başka bir deyişle: Acı çekmek için çaba göstermen gerek, mutlu olmak içinse hiç çaba göstermen gerekmiyor. Yalnızca acı çekmek için çaba sarf etmeyi bırak.

[Osho]

[Berilce]

Bütün öğretiler pencere camını andırır. Arkasındaki gerçeği görürsün de, cam seninle gerçeği ayırır
(H. Cibran)

[Berilce]

- TV Dünya’ya unutma, caydırıcılık ve yok etme duygusu yayan ve bunu
Esir kamplarınkinden çok daha sistemli bir şekilde yapabilen bir araçtır.
- TV yayınları, üstüne ölü toprağı serpilmiş bir toplumsalı yeniden harekete
geçirebilmek için olup bitmiş (ölü) bir olayın yapay sıcaklığından
yararlanmaktadır.

"Simülakrlar ve Simülasyon"
Yazar: Jean Baudrillard (Fransız düşünür, sosyolog, fotoğrafçı, aşmış insan) kitap’ının Matrix filmine ilham kaynağı olduğu söylenir…Hatta Matrix serisinin en güzeli olan 1.' de, filmin ilk sahnelerinde kitap başlığı görünmektedir)

[Berilce]

- Öç almam ve bana yapılan kötülüğe karşı koymam gerekmez mi?
diye sorarlar
-Dostum sana kötülük yapılmamıştır. Çünkü iyi ve kötü senin isteğine
bağlıdır. Bir kimse sana karşı haksızlık yaparak kendini yaralamış ise, bu
kötülüğü ona geri çevirerek neden sen de kendi kendini yaralamak istiyorsun?
Eflatun "Devlet" -Alıntıdır-

[Berilce]

Kaybetme sanatını öğrenmek zor değildir/ Bir çok şey kaybetme amacıyla
dolu görünebilir/ Öyle ki kayıpları felaket değildir/ Her gün bir şeyler kaybetmek/
Kayıp kapı anahtarlarının telaşını kabul et/ Ben iki şehir, iki nehir, bir kıta kaybettim/
Onları özlüyorum /ama bu felaket değildi/ seni kaybetmek dahi/ Alaycı sesini bir
hareketini seviyorum/ yalan söylemeyeceğim/ bu çok açık/ kaybetme sanatını
öğrenmek zor değildir/ felaketmiş gibi görünebilse dahi.

(The Complete Poem )

Elizabeth Bishop (1911-1979)

[Berilce]

Elin, elin değmiş /bu mektuba/ Aşık olduğum elin!
Hakkım var o elin yazdıklarını okumaya


Gerçek bu/ sen olmayan her şey için ölüyüm ben
Umarım öldüğünde/ yanıma gömülmek istersin
Toprağa karışmış kollarım kucaklar seni

Abelard & Heloise (Ortaçağ’ın en büyük, imrenilesi aşkı)

[Berilce]

Cihânın nimetinden kendi âbu dânemiz yeğdir
Elin kâşânesinden kûşe-i virânemiz yeğdir…
Bâki

-Dünya dolusu maldan, kendimize ait bir tas su ile bir lokma
ekmeğimiz yeğdir. Başkasına ait saraylardansa, köşesinde
oturduğumuz viranemiz hoştur bize…

[Berilce]

• Bir düşü gerçekleştirmek için onu unutmak, dikkatimizi ondan çekmek gerekir. İşte bu yüzden gerçekleştirmek, gerçekleştirmemek demektir. Hayatta ne kadar gül varsa, o kadar da paradoks vardır.
• Ruhum gizli bir orkestra; bilemediğim çalgılar çalınıyor, kemanlar ve arplar, kudümler ve davullar içimde yankılanıyor. Kendime ancak bir senfoni diyebilirim
• Bakmaksızın yaşayabilseydik, o zaman anı yakalayabilir, gerçekten yaşayabilirdik...

"Fernando Pessoa (Huzursuzluğun Kitabı_Anlatı)"

[emy]

ARAZ

"Yalnızım çünkü sen varsın"

"gel" desen gelirdim
gittiğin uzakta bendim
dağ gibi bir ihanetten düştüm
bu kendime son gelişim

ölümbaz öpüşler kusuyorum ceplerime
kendimi suçüstü yakalıyorum
ve kentsizliğimin isimsizliğini
Araz´a uyak düşüyorum
gözlerime senden düşler sürüyorum
ıslak bileklerim kan bayramına yatıyor
bana en büyük tehdit yine ben oluyorum
sonra bir durağa yaslanıyorum
sonra bir kente
ve sen gidiyorsun
ben kanıyorum
diyorlar ki "kendini dinleme hiçbir şey söylemiyorsun"
oysa "gel" desen gelirdim biliyorsun

yorgun Haliç´e biraz inat
biraz ihanet bırakıyorum
ellerinden bir tedirginliği bir tehdidi avuçluyorum
aklıma düşüyorsun
düşüyorum
düşünce
üşüyorum
azgın hüzünlerle körlüğüme göçüyorum
ayrılığın saati kaç geçiyor bilmiyorum
yalanlarımla bir hiçlikteyim
beni içinden kaç

bu kentte her yağmur kendini ağlar
aklıma düşsen yalnızlık oluyorum
ağzımdaki uykudan öpmüyorsun nicedir
nerde kimi üşüyorsun
artık kendini yakan bir ateşim
kendimize birbirimizden düşler yapamıyoruz
şimdi boş duraklara yaslanıyorum
boş kentlere
oysa "gel" desen gelecektim

gün düşlerime dönüşlerimde
bakışın içiyor beni gözlerimden
gövdemi düşürüyorum güz yavrusu duraklara
uzaklığına uzanıyorum
sevdiğin sonbahar geçiyor üstümden
ama artık hiçbir göğü içmiyorsun dudaklarımdan
yıkılıyorum şarkılara
"kimseler biliyor"
yalnızlık dostumdu
şimdi korkum oluyor
oysa "gel" desen gelecektim

artık her şey kımıltısız bir geceye dönüşüyor
güz artığı saçlarımda oynaşan sensizlik
göz karana yenik düşüyor en korkak yanlarımdan
kendimi yitirdikçe sana gidiyorum
göbek çukurumda sobelere karanlık uyutuyorum
düş satıcısı ispiyoncu bir ihtiyarın insafına kalıyorum
uysal yalnızlıklar satın alıyorum
gülüşümle ödeyerek
ve içimde yalancı bir katil taşıyorum
yeni utançlar biriktiriyorum eski günahlarıma
cüzamlı ruhlar cehennemine gidiyorum ben
kirli sözlerimi temize çekme
oysa "gel" desen gelecektim

gözlerim ihanete ihbar taşıyor
kuşkulu bir cinayeti fısıldıyor kaşlarına
sözü namluna sürmelisin şimdi
en yaralı yanımdan vurmalısın beni
çünkü uçmak düşmeyi göze almaktır

avlunda bıraktığım az kullanılmış rları deniyorum
ne vakit nikotinli ellerinden yola çıksam
susuşuna kan döküyor gözlerim
sen gözüne çiğ kaçtı sanıyorsun
oysa bilmelisin Araz´ım
kimsenin içi görünmez
ve hiç bulamadıklarını
asla yitiremezsin
bak şimdi aramızda sessiz kalıyor
söylenecek bütün sözler

her sabah akşam oluyorsun
alnından ellerine damlıyorsun
yüzündeki yağmurla iniyorsun kente
içine dert oluyorsun kentin
dışına yağmur
yüreğinde dağılıyor kristal şehirler
duvarların kan öksürüyor
ve sen
başkalarının gözlerini
yüzümde aramamayı öğreniyorsun
beni bir durağa yaslıyorsun
beni bir kente
gidiyorsun
oysa "gel" desen gelecektim

susmak en inatçısı olmaktır yalnızlığın
en susmakta neydi öyle
sen en dinlerken
biliyorum Araz´ım
insan kendini bulmamalı, hep aramalı
gittiğin yerden başlıyorum öyleyse
gece cinnetlerimi de alıp yanıma

denize bakmayı bilmeyenler
bir gün mutlaka boğulur
işte bundandır gözlerinden kaçışlarım

siz hiç yar saçının bir telinden kendinize gurbet yaptınız mı

ben şimdi gurbetim
içimde taşıyorum
heba olsa da senlerce yılım
oysa "gel" desen gelecektim

ömrümden düşürdüğüm sol anahtarlarına takılıyorum hep
ve hayat yüklü kamyonlar geçiyor üstümden
şairler ölüdür derler
inanmıyorum


en karanlık ceketimi giyiyordum
ışığa kördüm çünkü
şimdi ise güneşe ilerliyorum
dirilmek için

kimliği paslanıyor eski bir anarşistin
gecenin kör gözünden utanıyorum
hadi bana en militan kelimelerle saldır
batır içime cümlelerini
beyhude bir dehşet bırak
hak ediyorum

gizlilikten ölmek üzere olan bir akrep sızıyor içime
can kaybından ölüyorum
cenazemde namaz kılacağım
zan altındayım
yalanıma inanıyorum

yorgun söylentiler kanıyor solgun yaralarımdan
kırılır mı bilmem hüznümde taşıdığım kin
kinim kendime
susuşum sana
küsüşüm tüm dünyaya

üstü kalsın ihanetimin
"gel" desen gelecektim

yine bir tren geçiyor içimden
sen kesiliyorum gülüşümün karşılığı
saçların bir rüzgarın öyküsünü taşıyor
görmüyorum söylemiyorsun kırılıyorum
hiçliğimin etleri yolunuyor şizofrenik bir gecede
sana bir öykü çıkarıyorum ağzımdan
süsle beni ey aşk
geçtiğin yerleri öpüyorum

yarısı yanık bir aşkın küllerini taşıyorum
dişlerindeki nikotin tadı terkimde
sirenler ve ateş hatları içip
sesini peydahlıyorum kendimden ve kentimden
ıslak ceplerimi buluyorum el yordamıyla
yasadışıyım
tutukla beni gözlerimden

kalemim bitti yitirdi şiirini şuur
öldü kanımdaki mürekkep balığı
solumdaki sise r etti rlar
bir aşkı kaça katlayabilirdi ki ezik bir yürek
yaşamak için geç bir zaman
ölmek için ise erken

çok davullu bir senfoni sürçüyor
dikiş tutmaz ayrılığımda
kirpiğinden yapılma bir darağacına
geceyi asıyorum
yoksun
bu yağmurlar ıslatmıyor beni
bir durağa yaslanıyorum sensiz
gidişinin en sessiz harfinden yırtılıyorum
"gel" desen gelecektim oysa

kulaklarımdan bordo denizler dökülüyor
şimdi herkes biraz sen biraz acı
göğsümde bir vagon
gizli sözler batıyor
fırtınalar çıkıyor üstüme

şakağımda
r acemisi bir şairin
delilik provaları
arkandan uluyan kapılardan
söküyorum kokunu
yokluğunu kokluyorum
yokluğunu yokluyorum

çöz gözlerimi senden hadi
ücranda yak bakışımı
gözlerine bekçi sevdam
dünden ve senden kalmayım

içine her düşen
kendi keşfi sanıyor seni
oysa sen
melekleri bile kıskandıracak kadar kendinsin
ve kendini acıtmak istiyorsun
ama güller kendine batamaz
bilmiyor musun
"gel" mi diyorsun

herkes kendi gördüğüne bakar
peki hayatın rüzgarında kime yelkeniz
kıpırdamadan duramayız bir aşk boyu
hadi en kanadığımız yerden susalım
"gel" desen gelirdim
"git" dedin ve gittin

Aşka...
Rüzgara...
Ayrılığa...
Zamana...

eyvallah..
Yazar: Kahraman TAZEOĞLU