İnsan Hayata Karşı Çocukça Bir Küskünlük Duyabilir

[Işıldayan Safir]

Kendinize söz verdiğiniz için, yine en başta kendinize karşı ciddî bir sorumluluk hissedersiniz. Hedeflerinizden başkalarına da söz ettiyseniz, artık sizin için heyecan ve gerilim dolu günler başlamış demektir. Herkes size, hedeflerinizi ve ettiğiniz “büyük lafları” hatırlatmaya başlar. Size hedeflerinizi hatırlatan bazı kişiler bunu, sizinle “hoşça vakit geçirmek”, diğer bazıları da size destek ve moral vermek için yaparlar.

Çevrenizdeki insanların bir kısmı da seyircilerdir. Size destek vermek için ipi göğüslemenizi beklerler. Böyle yapmakla kısmen haklılardır da. Çünkü hayallerinden söz eden, ama bunları hedefler hâline getirmeyen veya hedeflerinin bedelini ödemeyen veya ödeyemeyen bir çok insan görmüşlerdir. Size destek olmak için, sizin biraz da olsa yol aldığınızı ve bir yerlere geldiğinizi görmek isterler. Öte yandan, aslında size destek olmak konusunda öncelikli anlamda sorumlu olan bazıları da olumsuz şeyler söylerler veya daha kötüsü inadına ilgisiz dururlar. Çünkü hedefleriniz, onlar için anlamlı değildirler, sizi kendi formatlarına uygun görmezler veya hayallerinizi “utanıp-sıkılmadan” ifade edişinizdeki cesaret onları kıskançlığa itmektedir.

Bu arada sizin de değişmeniz gerekir. Çünkü hedeflerinize ulaşmak için ödenmesi gereken bir bedel vardır. Ama değişmek hiç de kolay olmaz. Bazı şeyleri terk ettiğinizde sütten kesilmiş bir bebek gibi öksüzce hüzünlenirsiniz. Hatta onları daha terk etmeden bu duygu sizi sarar. Bu öksüzlük duygusunu, ancak hedeflerinize ulaştığınız anı hayal etmenin keyfi silebilir. Ancak bu duygu sizi teselli edebilir.

Hedeflerinize ulaşma yolunda çok şey kazanırsınız, ama bazı kişiler sizdeki bu kazanımı görmek istemezler. Hâlbuki “evet henüz hedeflerine ulaşamadın, ama çok güzel şeyler yaptın” gibi bir ifadenin size ne kadar mutluluk vereceğini bazen bilmezler ve bazen de bilmemezlikten gelirler. Tezgâhtarlığı daha iyi, ama kişisel duruşları yoksul ve hayata karşı bakışları anlamsız kişilere birçok konuda destek gelirken, sizden bir çift güzel söz esirgenebilir. Sizin sabırlı ve saygılı duruşunuz, bazı kişilerde size yardımcı olma düşüncesi değil, sizin hayatınızı ve duruşunuzu sorgulama isteği uyandırır. Kendilerine sordukları soru “bu kişiye nasıl yardımcı olabilirim?” sorusu değil, sanki “bu kişiyi nasıl incitebilirim?” sorusudur.

Bu arada siz kendinizle boğuşmaya başlarsınız. Birazı bile sizin yaşamınızda dönüm noktası olabilecek kaynakların, başka insanlar tarafından bir anda ve boşa harcandığını görürsünüz. Zaman içinde Tanrıya ve kendi kaderinize karşı, gizli ve aslında haddiniz olmayan bir kırılma yaşamaya başlarsınız. Çünkü bütün iyi niyetinize rağmen, size açılması gereken kapılar bir türlü açılmazlar; siz kapının önünde beklersiniz de beklersiniz.

Başkalarına kolayca geliyor gibi görünen fırsatların, o kişilerce çarçur edilişini görmek sizi gerçekten hırpalar. Başkalarına bir anda gelen fırsatları yakalamanız için, sizin değişmeniz, sıkıntı çekmeniz ve sabretmeniz gerekmektedir. Bu durumun size çelişki gibi geldiği zamanlar olur. Bir ara “ben neden bu denli çabalamak zorundayım ki?” sorusuyla gelen vesvese sizi sarmaya başlar ve kaderle inatlaşmaya başlarsınız. Eskisi kadar çabalamaz ve uğraşmaz olursunuz. “Bir avuç masum isteğimin gerçekleşmesi için neden bu kadar uğraşmak zorunda kalıyorum?” gibi soruları artık kendinize sıklıkla sormaya başlarsınız.

Yukarda anlatmaya çalıştığım şeyleri belli bir hedefe ulaşmak için yola çıkan herkes yaşayabilir. Bunlar, doğal bir sürecin olağan parçalarıdırlar. Ama fark buradan sonraki tutumunuzla ortaya çıkar.

İşte bu noktada yeniden ve yeni sorular sormaya başlamanız gerekir. Kendinize “neden hayat bana hedeflerimi pahalıya satıyor?” sorusu yerine, mesela “yaşadıklarım bana neler kazandırıyorlar?” gibi bir soruyu; yine “bazı kişiler, nasıl oluyor da benim birazıyla bile çok şey yapabileceğim şeylere kolayca sahip olabiliyorlar?” sorusu yerine, “acaba her şey göründüğü gibi mi?” sorusunu sorabilirsiniz.

“Basit bir arzum neden bu kadar zor bir bedel istiyor?” diye düşünmek yerine “yaşadıklarım neden bana zor geliyor? Geçirdiğim sürecin zor olduğuna hangi ölçütle karar veriyorum?” şeklinde düşünebilirsiniz. “Bedelin bana büyük gelmesi, hedeflerime karşı duyduğum iştiyak ve ihtiyacın büyüklüğünü hissedemeyişim olamaz mı?” sorusu da sizi kendinize getirebilir. Belki de ulaştığınızı hayal ettiğiniz an gözlerinizi dolduran hedefler seçmediniz. Belki de hedeflerinize ulaştığınız anı hayal ettiğinizde hâlâ gözleriniz doluyor, ama belki de, sizin geçmekte olduğunuz yollardan geçmiş ve sizin hayalini kurduğunuz şeylere ulaşmış olan kişilerle yeterince bir araya gelmiyorsunuz. Bu türden kişilerle bir araya gelmediğiniz gibi, onların yazdıkları kitaplarını okuyup konuşmalarını dinlemek için yeterli zaman da ayırmıyorsunuzdur.

Kaderle inatlaşmanızın bir anlamı ve sonu da yoktur. Başkalarının bir şeye ödediği bedel sizinle aynı olmayabilir. Unutmayın, siz de başkalarının sahip olmadıkları ve belki de hiç sahip olmayacakları bazı şeylere sahipsiniz.

En iyisi Allah’a karşı kırgınlık duymayı ve kaderinizle inatlaşmayı bırakmak, dualara sarılmak ve yeniden yola koyulmaktır. Beklenti içinde ve umutlu olmak her zaman kolay mıdır? Elbette hayır. Çok kolay olsaydı, üzerinde bu kadar yazılıp-konuşulmazdı. Ama ben her zorlukta bir kolaylığın olduğuna inanıyorum.

Ne dersiniz?


Alıntıdır.

[ebruliii]

mükemmel.ihtiyacım oldugu anda yetiştiniz teşekkürler : )