Günlük Mesaj

Işıldayan Safir · 04-01-2011, 03:53 AM

Hanimiş de Hanimiş...

Zaman ve mekan ayırt etmeksizin insanları inceliyorsanız eğer ve kalabalıklarda dalıp gitmiyor aynı zamanda görüyorsanız da bir şeyleri, bir süre sonra "farkındalık" yapışıyor yakanıza. Ve insanlarla aynı şeylere baktığınız halde, gördüğünüzü farkettiklerinize kimi zaman siz de şaşırabiliyorsunuz.

Bazen, bazı nedenlerle, diğerlerinin hayatlarına ilişiyorum. Arkadaşlıkmış, aileymiş, mecburiyetmiş, işmiş derken, gördüklerime şaşırıyorum kimi zaman. İnsanların geçmişlerine, düşüncelerine, yaşam tarzlarına dair tahminlerim aldı başını gitti. Gördüklerimi öylesine derin yorumlamaya başladım ki, bu beni bile şaşırtır oldu. Elimde yapıştırmaya meyilli olduğum onca etiket var. Ve affetmiyorum! Etrafım özgüven problemi yaşadığını iddia ettiğim, kültürel yozlaşmaya maruz kaldığını düşündüğüm, kompleksli oluşundan yakındığım insanlarla doldu. Peki ya ben ne derece haklıyım? Teşhislerim doğru mu?

90 aldığı için dünyası başına yıkılanlar vardı eskiden. İster 100 alalım, ister 90 5 yine 5'ti oysa... Sonuca değil, sürece ağlarlardı onlar. Neticeye sevinmez, Hatice'yle uğraşırlardı. Peki 7-8 yaşlarıma tekabül eden bu dönemin "çocuk"ları neredeler şimdi?

Ben buldum aslında yerlerini.

Şimdilerde de çözümden çok soruna odaklanıyorlar. Ve aileleri tarafından büyük bir şevkle pohpohlanan bu hanım kızlarımızla efendi çocuklarımız tuhaf bir üstünlük psikolojisine bürünmüş, yaşıyorlar. Bir balon gibi şişirilmiş bu insanların taşıdıkları mükemmel olma kaygısı, hayatlarının her döneminde o kadar bariz bir şekilde kendini ele veriyor ki... Çünkü başkaları tarafından oluşturulmuş gereksiz bir güven, bu kişilerde emanet duruyor. Ve içlerine sindirdikleri aşağılık komplekslerini kullanarak daha ileriye gitmek istedikleri için "sözde" hırslarına sarılıyorlar.

Yanlış mı düşünüyorum, bilmiyorum.. Aşağılık kompleksi, üstünlük psikolojisinin altında yatan en büyük gerçek bence. Ve Alfred Adler'in söylediği bir söz, bu yazıya son noktayı koyacak nitelikte:

"Aşağılık duygusunun temel nedeni koşullu sevgidir. Bundan kurtulmak için birey mükemmeliyetçiliğe yönelir, statü sembollerine bağlanır."

Sonuç mu?

Sonuç şu ki, 90 aldığı için ağlayan çocuklar, hala ağlıyorlar.

Ve yine, yok yere...

Tek fark şu ki; gözlerinden akan yaşları dikkatli bakanlar görüyor.

Hem de onlar kahkahalarla gülerken...

Alıntı: Merve Şen - merwww.blogspot.com

Değerli arkadaşım Merve'ye bu yazıyı paylaşmama izin verdiği için çoookk teşekkür ederim.