YA AĞUSTOSBÖCEĞİ HAKLIYSA

[cansuyu]

Ünlü Fransız yazar La Fontaine’in “Ağustos Böceği İle Karınca” öyküsünü hepimizi biliriz. Karınca kış için yiyecek depolarken, Ağustos Böceği işin eğlencesinde yan gelip yatar. Kış geldiğinde karıncanın kapısını çalan Ağustos Böceği, olumsuz yanıt alacaktır.
Öyle midir? Ağustos böceği kimdir?
Herhangi bir işyerine kabul görüşmelerinde, ilk test edilen davranış biçimlerinden biri de, kişilerin topluluk çalışmalarına uygun olup olmadığıdır. Bir çeşit Ağustos Böceği aranır. Aslında onlar da en az karıncalar kadar, topluluk hareketi savunucularıdır. Üstelik uygun koşullar kaybolduğunda, sürü halinde göç etmesini çok iyi bilirler.

Hikâyemizde Ağustos Böceği, kendine uygun bir müzik aleti satın alarak, tüm zamanını sanatını geliştirmeye adamıştır. Öyle ki, azmi sayesinde şehirden şehre hareketle, sanatını tüm dünya çapında icra etmeyi başarır. Her bölgede isim yapar, birçok bölgedeki lezzeti tadar ve nereye gidecekse, yine grubuyla gider. Kim ne derse desin, o mutlu bir gezgin olarak anılır.
Karınca bir gün, Ağustos Böceği’nin kapısını çalar. “Nasıl bu kadar başarılı olabiliyorsun.” der.
“Çevremdeki böcekler, beni her zaman desteklemiştir. Müziğim onlara ilham verir. Güneşin ısıttığı bölgelere birlikte hareket ederiz. Yiyecek konusunda biraz arsızlıklarımız oluyor ama toprağı insanlar paylaşırken, bizlere yer ayırdılar mı ki isyan ediyorlar? Bizim çete harekâtımız, aslında yer kavgamızdır. İşte böyle. Yakında konserimiz var, beklerim.”
Bizim Ağustos Böceğimiz, en iyi yaptığı işi, yani müziği seçmiştir. Karıncanın sürekli tacizlerine aldırmadan çalışmalarına devam etmiş, sonunda kendini kanıtlamıştır.
Hayatımızın dönüm noktasında meslek seçimi yaparken; ailemiz, öğretmenlerimiz ve yakın çevremiz, bizleri istemediğimiz şeylere yönlendirebilir. Amaç, onların doğru bildiği yoldan ilerlemeyi sağlamaktır. Karmaşa yaşayan insan, tatmin olamaz. Tüm bu karışıklığın ardından başarısızlıkta tanışan kişi, sanki hayatına yön veren etkenlerden biri çevresi değilmiş gibi, düşüşlerinden bireysel olarak suçlanacaktır.
Önce inanmak gelir. Sonra bu inancın doğruluğunu analiz ederek uygulamak…
Hayat bizim hayatımız. İnişleriyle, çıkışlarıyla.
Geçen Ağustos Böceğinin konserindeydim, gülümsüyordu. “İnanma” diyordu şarkısında, “herkes kendi masalını kendi yazar, yoksa Ağustostan sonra ne işim var benim burada.”

[cansuyu]

hiç hayallerinizden sıfır aldınız mı?



Bu öykü, çiftlikten çiftliğe, yarıştan yarışta koşarak
atları terbiye etmeye çalışan gezgin bir at terbiyecisinin
genç oğluna kadar uzanır. Babasının işi nedeniyle
çocuğun orta öğretimi kesintilere uğramıştı.
Orta ikideyken, büyüdüğü zaman ne olmak ve yapmak
istediği konusunda bir kompozisyon yazmasını istedi hocası..
Çocuk bütün gece oturup günün birinde at çiftliğine
sahip olmayı hedeflediğini anlatan 7 sayfalık bir
kompozisyon yazdı. Hayalini en ince ayrıntılarıyla anlattı.
Hatta hayalindeki 200 dönümlük çiftliğin krokisini de çizdi.
Binaların, ahırların ve koşu yollarının yerlerini gösterdi.
Krokiye, 200 dönümlük arazinin üzerine oturacak 1000
metrekarelik evin ayrıntılı planını da ekledi.
Ertesi gün hocasına sunduğu 7 sayfalık ödev,
tam kalbinin sesiydi.. İki gün sonra ödevi geri aldı.
Kağıdın üzerinde kırmızı kalemle yazılmış kocaman bir
"0" ve "Dersten sonra beni gör" uyarısı vardı.
"Neden "0" aldım?" diye merakla sordu hocasına, çocuk..
"Bu senin yaşında bir çocuk için gerçekçi olmayan bir hayal"
dedi, hocası.. "Paran yok. Gezginci bir aileden geliyorsun.
Kaynağınız yok. At çiftliği kurmak büyük para gerektirir.
Önce araziyi satın alman lazım. Damızlık hayvanlar da
alman gerekiyor. Bunu başarman imkansız" ve ekledi:
"Eğer ödevini gerçekçi hedefler belirledikten sonra yeniden
yazarsan, o zaman notunu yeniden gözden geçiririm."
Çocuk evine döndü ve uzun uzun düşündü. Babasına danıştı.
"Oğlum" dedi babası "Bu konuda kararını kendin vermelisin.
Bu senin hayatın için oldukça önemli bir seçim!."
Çocuk bir hafta kadar düşündükten sonra ödevini hiçbir
değişiklik yapmadan geri götürdü hocasına..
"Siz verdiğiniz notu değiştirmeyin" dedi..
"Ben de hayallerimi..".....
O orta 2 öğrencisi, bugün 200 dönümlük arazi üzerindeki
1000 metrekarelik evinde oturuyor.
Yıllar önce yazdığı ödev şöminenin üzerinde
çerçevelenmiş olarak asılı.
Öykünün en can alıcı yanı şu: Aynı öğretmen,
geçen yaz 30 öğrencisini bu çiftliğe kamp kurmaya getirdi.
Çiftlikten ayrılırken eski öğrencisine "Bak" dedi,
"Sana şimdi söyleyebilirim. Ben senin öğretmeninken,
hayal hırsızıydım. O yıllarda
öğrencilerimden pek çok hayal çaldım.
Allah' tan ki, sen, hayalinden vazgeçmeyecek kadar inatçıydın."

[cansuyu]

Günlerden bir gün kurbağa yarışı düzenlenmiş. Hedef yüksek bir kulenin tepesiymiş. Kalabalık onları görmek ve alkışlamak için toplanmış. Ve yarış başlamış. Aslında kimse onların tepeye varacağına inanmıyormuş. Ve şöyle konuşuyorlarmış aralarında "Boşuna!.. Nasıl olsa tepeye varamayacaklar!.."

Azimle tırmanan Kurbağalar yavaş yavaş cesaretlerini kaybetmeye başlamışlar. Yalnız bir tanesi bütün gücüyle tırmanmaya devam ediyormuş... Ve insanlar konuşmaya devam ediyorlarmış "Hakikaten yazık. Nasıl olsa tepeye varamayacaklar."

Ve kurbağalar yenilgiyi kabullenmek zorunda kalmışlar ama bir tanesi hariç. O, bütün zor koşullara rağmen devam ediyormuş çabalamaya. Sonuçta, o bir tanesi hariç, hepsi yarışı terk etmişler... O ise yarışı tamamlamış zor da olsa. Herkes şaşkınlık içinde bunu nasıl başardığını merak etmiş... İçlerinden bir tanesi ona yaklaşıp bu yarışı nasıl tamamladığını sormuş. Ve görmüş ki o kurbağa sağır bir kurbağa. Kulakları hiç mi hiç duymuyor.

Bu öykünün kıssadan hissesi belli zaten. Negatif duygular taşıma alışkanlığı olan insanları dinlemeyin. Çünkü onlar sizin yüreğinizde taşıdığınız en güzel umutları yok ederler.

[cansuyu]

Bir Seyin imkânsiz olduguna inanirsaniz, akliniz bunun neden imkânsiz
oldugunu size ispatlamak uzere calismaya baslar. Ama bir Seyi
yapabileceginize inandiginizda, gercekten inandiginizda, akliniz yapmak
uzere cozumler bulma konusunda size yardim etmek icin calismaya baslar"
Dr. David J. Schwartz

Bilim adamlari pirelerin farkli yukseklikte ziplayabildiklerini gorurler.
Birkacini toplayip 30 cm yuksekligindeki bir cam fanusun icine koyarlar.
Metal zemin isitilir. Sicaktan rahatsiz olan pireler ziplayarak kacmaya
calisirlar ama baslarini tavandaki cama carparak duserler. Zemin de sicak
oldugu icin tekrar ziplarlar, tekrar baslarini cama vururlar.
Pireler camin ne oldugunu bilmediklerinden, kendilerini neyin engelledigini
anlamakta zorluk cekerler. Defalarca kafalarini cama vuran pireler sonunda
o zeminde 30 santimden fazla zipla(ya)mamayi ogrenirler.
Artik hepsinin 30 cm zipladigi gorulunce deneyin ikinci asamasina gecilir ve
tavandaki cam kaldirilir. Zemin tekrar isitilir. Tum pireler esit
yukseklikte, 30 cm ziplarlar! Uzerlerinde cam engeli yoktur, daha yuksege
ziplama imkânlari vardir ama buna hic cesaret edemezler.

Kafalarini cama vura vura ogrendikleri bu sinirlayici 'hayat dersi'ne sadik
halde yasarlar. Pirelerin isterlerse kacma imkânlari vardir ama kacamazlar.
Cunku engel artik zihinlerindedir. Onlari sinirlayan dis engel (cam)
kalkmistir ama kafalarindaki ic engel (burada 30cm'den fazla ziplanamaz
inanci) varligini surdurmektedir.
Bu deney canlilarin neyi basaramayacaklarini nasil ogrendiklerini
gostermektedir.

Bu pirelerin yasadiklarina 'cam tavan sendromu' denir. Bir insanin
gelebilecegine inandigi en ust nokta, onun cam tavanidir. Cam tavaniniz
hayallerinizin tavan yuksekligini gosterir.

Insan inandigina denktir. Yapabilecegini dusundugu kadardir.

[cansuyu]

Eğer bir gün yolunuzu kaybederseniz bir çocuğun gözlerinin içine bakın..Çünkü bir çocuğun bir yetişkine her zaman öğretebileceği üç şey vardır;

1.Nedensiz yere mutlu olmak,

2. Her zaman meşgul olabilecek bir şey bulmak,

3. Ve elde etmek istediği şey için var gücüyle dayatmak

Paulo Coelho

[Kadir Serarslan]

“Hayalin, değersiz şeyleri altın yapan bir simyadır.” Mevlana

[cansuyu]

“bir adam, vitrininden ne dükkanı olduğunu anlayamadığı bir dükkâna girer ve tezgâhtaki yaşlı adama ne satıldığını sorar. ‘biz düş satarız’, der adam. müşteri ilgilenir. satıcı adama üç düş gösterir. müşteri, en sonuncusunu ve en güzelini beğenir. o düşte kendini görmektedir: gerçek yaşamda, ilişkilerini doğru dürüst yaşayamayan biridir. ama gördüğü düşte, başta kendi kişiliği olmak üzere, her yaşadığının ahlâkını savunmakta kararlı biri olup çıkmıştır… beğendiği düşün fiyatını sorar. satıcı, ‘yaşamınızın birkaç yılı’, diye yanıtlar. ‘anlamadım’, der müşteri, ‘parayla değil mi?’. ‘hayır, biz düşlerimizi, müşterilerimizin hayatlarının bir bölümü karşılığında satarız’. ‘peki şu birkaç yıl.. biraz fazla değil mi?’. ‘hayır. bizde öyle düşler vardır ki, karşılığında bütün bir hayatı isteriz!’… müşteri, düşü almadan dükkândan çıkar ve eski yaşamına döner. düşlerine layık olmayı göze alamamıştır.”

İngeborg bachmann / bir düş alışverişi

[cansuyu]

Eğer yüreğinizde bir bulantı, kafanızda bir kuşku hissediyorsanız,varlığınızda bir rahatsızlık, çevrenizde bir huzursuzluk varsa kader sizi seçmeye çağırıyor demektir.
Ya size uzatılan ipe sımsıkı sarılıp kurtulacak ya da boynunuzda bükülü bir iple ateş vadisinde dolaşmaya razı olacaksınız.

[cansuyu]

Annem her fırsatta çocuklarına
güneşe doğru zıplamalarını öğütlerdi.
Güneşe ulaşamazdık ama
hiç olmazsa ayaklarımız yerden kesilirdi."
Z.N. Hurston

[cansuyu]

Düşlerinizi küçümseyen insanlardan uzak durun. Küçük insanlar bunu hep yaparlar, oysa büyük insanlar, büyük düşlerinizi gerçekleştirebileceğinize inanmanızı sağlarlar.

Mark Twain