EN SON NE ZAMAN ÇOCUKTUNUZ?

[cansuyu]

en son ne zaman tasasız bir kahkaha attınız. en son ne zaman dünya bir tarafa siz bir tarafaydınız? en son ne zaman istediğinize ulaşmadan bırakmadınız? en son ne zaman olduğunuz gibiydiniz?

[cansuyu]

içimdeki çocuk hiç büyümeyecek sanıyordum. büyümeden yaşlandı sonra sanki. ve ben öldü sandım onu. oysa uzun bir uykudaydı.

içimdeki çocuğu yeniden uyandıran.. saf ve kocaman yürekleriyle gerçek çocuklar oldu. henüz büyümemiş çocuk yürekleri. okulda çalışırken farkında olmadan sararken sarılıverdiklerim..

onlarla her an çocuktum...

belki de en son ne zaman çocuktunuz sorusu kadar önemli.. en son kimle çocuktunuz?
içimizdeki çocuğu uyandıran.. yaşatan..

hani Ahmet Şerif İzgören in dediği gibi gözümüze ışık getiren şey ne ise yaşamımızı anlamlandıran şey bu belki..

hadi bir kez daha düşünelim..

-ki biliyorum cevap aradınız aslında..

ama ne kadar derinde de olsa..

en son ne zaman ve kimle çocuktunuz?

[sweeet]

Çok yakın benim için hatta her fırsatta, bazen kardeşimin yanında bazen kendimleyken, bazen arkadaşlarımla bazen de sevgilimin yanında. Aslında kendimi rahat hissettiğim her yerde o çocuk çıkıyor ortaya. Hesapsızca mutlu, bazen alıngan, küsebilen ama çabuk affeden. Kahkahasının tonu yükseklere değen. Güzel şey içimdeki çocuk değerli. O koşulsuz seviliyor benim tarafımdan ve korunuyor ihtiyacım olan her an ona ulaşabilmem için. :)

[Işıldayan Safir]

Harika bir soru ama bu... Belki saçmalayacağım ama içimden geçenleri yazmak istiyorum.

Çocukluğumu tam olarak yaşayabildiğimi söyleyemem. Çocukluk sokakta oyun oynamaktan ibaret değil bildiğiniz gibi. Küçük yaşımda hala kimseyle paylaşamadığım yükler aldım ve taşıyorum onları. O nedenle hep yaşımdan çok büyük olduğumu, erken olgunlaştığımı düşünürdüm. O zamanları hatırlayınca yine öyle hissediyorum. Çocukluğumda yaşadığım bazı şeyler ağır geliyor ama çocukluğumu yine aynı şeyleri yaşamayı seçebilecek kadar çok özlüyorum.

Üniversitedeyken hiç büyümediğimi fark etmiştim. Zaten bu arayışlarım da biraz daha büyüyebilmek, kendimi geliştirebilmek içindi. Atladığımız şey çocukluğu basite indirgememizdir. Okuduğum kitaplar, dinlediğim insanlar, bana yol gösterenler, ailem, arkadaşlarım, büyük kötülüğünü gördüğüm kişiler hep bir şeyler kattı yaşamıma. Çok şey öğrendim ama öğrendiklerim arttıkça daha da çocuk olduğumu gördüm. Olgunlaşmak başka bir şey çocuk olmak başka bir şeymiş. Çocukluğu boy, kilo, yaş ortalamasına bakarak değerlendiriyoruz genellikle. Halbuki hiç öyle değil. Çocukluk başlı başına bireyin gerçek benliğiyle, ruhuyla yaşamasıdır.

Aslında ulaşmaya çalıştığımız şey zaten çocukluğumuz değil midir? Ne zaman aklımızdan art niyet geçerdi? Ne zaman insanlara kin duyardık? Ne zaman bir başkasını beklentilerle severdik? Ne zaman hayallerimizden onaylanmasa da çekinirdik? Çocuklar niye bu kadar yaratıcıdır?

Çocukluğuma dönüp baktığımda gördüklerim bunlardır. Aslında özümüzde var olan şeyleri zamanla yitiyoruz. Ya da rafa kaldırıyoruz. Ben hala tam anlamıyla sahibim diyenlere ne mutlu.

Çocukluğumu düşünüyorum da insanlara karşı ne kadar merhametliydim. Ne kadar iyi kalpliydim. O zamanlar fark edemesem de şuanda rahatlıkla görebildiğim beni hiç kabul etmeyen insanlardan sevilmeyi beklemeden onları seviyordum. Hem de çok seviyordum. Yaşadığımız bazı kötü deneyimler, olumsuz telkinlerle bu üstün vasıflarımızdan zamanla uzaklaşıyoruz.

O zamanları özlüyorum. Ama ben hala küçücük bir çocuğum. Sadece yolunu kaybetmiş bir çocuk denilebilir. Arıyorum, özüme, ruhumun sesini duyabileceğim yere yürüyorum. Ve gitgide yaklaşıyorum, biliyorum.

Kimle çocuktum sorusu ise bana direk ailemi ve bir arkadaşımı hatırlattı. Hala bebekleşen, bazen mızmızlık yapan, hiçbir halini göstermekten çekinmeyen, onları koşulsuz seven ve onların da karşılıksız sevdiği bir çocuğum.

Tertemiz, saf sevgi içimizdeki çocukta gizli. Onu yaşatmak ve sürekli beslemek lazım. Pozitif gücün kaynağını oradan alıyoruz çünkü. Yoksa tamamen yok oluruz.

Duygusallaştırdı bu konu beni.

Sevgilerimle.

[cansuyu]

Bir küçücük oglancik, bir gün okula baslamis. Pek mi pek akilliymis. Okulu da pek büyükmüs. Ama akilli çocuk, sinifina disaridan kestirme bir yol bulmus. Buna çok sevinmis. Artik okulu ona kocaman görünmüyormus.
Bir zaman sonra, bir sabah ögretmen demis ki;
- "Bugün resim yapacagiz."
"Ne güzel! " demis çocuk. Resim yapmasini pek severmis. Her türlüsünü de yaparmis. Aslanlar, kaplanlar, tavuklar, inekler, trenler, gemiler ... Mum boyasini çikarmis ve çizmeye baslamis.
Ama ögretmen "Durun!" demis. "Henüz baslamayin." Ve çocuk herkes hazir olana kadar beklemis.
"Simdi" demis ögretmen, "Çiçek çizmesini ögrenecegiz."
"Iyi demis" çocuk. Çiçek çizmesini çok severmis ve pek güzellerini yapmaya
baslamis pembe, mavi, turuncu mum boyalariyla..
Ama ögretmen, "durun" demis, "size nasil yapacaginizi gösterecegim." Yesil sapli kirmizi bir çiçek çizmis."Iste" demis ögretmen, "Böyle çizeceksiniz. Simdi baslayabilirsiniz."
Küçük çocuk bir ögretmenin resmine bakmis, bir de kendininkine... Kendininkini daha bir sevmis ama bunu söyleyememis. Kagidi çevirip ögretmeninki gibi yesil sapli kirmizi bir çiçek çizmis.
Bir baska gün küçük oglancik, sinifa çikan kapiyi tek basina açmayi becerdiginde, söyle demis ögretmen."Bu gün çamurdan bir sey yapacagiz."
"Iyi" demis çocuk. Çamurla oynamayi pek severmis. Her seyi yapabilirmis onunla. Yilanlar, kardan adamlar, filler, fareler, arabalar... Baslamis çamuru yogurup sikistirmaya..
Ama ögretmen "Durun, daha baslamayin!" ve beklemis hazir olmasini herkesin. "Simdi" demis ögretmen, "Bir çanak yapacagiz."
"Güzel" demis çocuk. Çanak yapmasini da pek severmis ve baslamis yapmaya boy boy, sekil sekil çanaklari.
Ama ögretmen "Durun!" demis, "Size nasil yapilacagini gösterecegim." Ve de göstermis herkese bir büyük çanagin nasil yapilacagini. "Iste" demis ögretmen "Artik baslayabilirsiz." Küçük çocuk bir ögretmenin çanagina bakmis, bir de kendininkine. Kendininkini daha çok sevmis, ama bunu söyleyememis. Topragini yuvarlayip yeniden yapmis ögretmeninki gibi derin bir çanak.
Ve çok geçmeden küçük çocuk ögrenmis beklemeyi, izlemeyi ve her seyi ögretmen gibi yapmayi. Ve çok geçmeden baslamis kendiliginden hiçbir sey yapmamaya. Ama birdenbire küçük çoçuk ve ailesi tasinivermis baska bir eve, baska bir sehire ve çocuk gitmis baska bir okula...
Bu okul daha da büyükmüs öbüründen. Kestirme yolu da yokmus disaridan.Büyük basamaklari çikmak ve uzun koridorlari geçmek gerekiyormus sinifa kadar.
Ve daha ilk gün demis ki ögretmen: "Simdi resim yapacagiz!" "Güzel" demis çocuk ve beklemis ögretmenin ne yapacagini söylemesini. Ancak ögretmen bir sey söylemeden baslamis dolasmaya.
Küçük çocugun yanina gelince sormus:
- "Resim yapmak istemiyor musun?"
- "Istiyorum" demis çocuk. "Ne yapacagiz?"
- "Ne istersen" demis ögretmen.
- "Her kes ayni resmi yaparsa ve ayni renkleri kullanirsa, kimin ne yaptigini ve neyin ne oldugunu nasil anlarim ben?"
- "Bilmem" demis çocuk ve baslamis "YESIL SAPLI KIRMIZI ÇIÇEGI" çizmeye...

[sweeet]

Vapurdan inerken zıpladım resmen. Çocukluğumdan bahsetmiştim bugün birilerine çocukken de bayılırdım bir yerden atlamaya yine yaptım. Vapurdan zıpladım, yere. :D

[nurbanu25]

Ben bu gunlerde ya cok cocugum ya cok yaslı...ortayı tutturmus degılım...

[hatiicee]

Benim küçük kardeşim olunca -yani küçük dediğim 12 yaşında:))- benim çocuk olmam zor olmuyor.Birlikte vakit geçirmek çok eğlenceli oluyor.Kardeşim futbol hastası vakit geçirmekte; birbirimize pas atmak ve kaleden kaleye oynamakla geçiyor:)) Ama artık büyüyorum.Büyümeyi seviyorum:))

[sweeet]

Bir çocuğun masum gülüşünde çocuktum az önce dışarı da. Ha birde geçen gün seke seke giden bir çocuk görüdğümde ben de böyle giderdim dedim ve o ana geri dönüverdim. Sekmek için epey büyük olsam da evet hala sekerek yürüyebiliryorum. İşte böyle :))



Ve bu da iyiymiş :D



Sevgili hayat arkadaşımla böyle olmak istiyorum işte. :D Süper. Muhteşem. Harika. :D

Belki de ruh halimizi değiştirmek bu kadar kolay. Haydi sadece hayal etmekle kalmayın deneyebilirsiniz. :D

Aklıma yine geldi bir de geçen gün kapıya tırmanan kardeşimi görünce tırmanmaya kalktım. E biraz zor olsa da denemesi bile güzeldi. Şşşşt bu aramızda kalsın. Annem duymasın. :D

[cansuyu]

"Her çocuk bir sanatçıdır, sorun büyüdüğümüzde nasıl sanatçı kalabileceğimizdir. " der Picasso
ve devam eder.
Ben yaşamım boyunca bir çocuğun yaratıcılığına ulaşmak için çalıştım.


Çocukluğumdaki,
Masum ter kokulu beni, hatırlıyorum…
Beni, yine yaşamak istiyorum.

Ürkek dudak burkan, karıncalar
Emeğini sevgiyle paylaşan, tavuklar
Ana sıcaklığında, komşu teyzeler
Karınca kararınca dostlarımdı.

Dereler katıksız aktılar, beni maviye çaldılar
Boynu bükük ağaçlara, sularından verdiler
Balıklarla paylaşılan, kuru ekmekler
Derelerde mavilikler kardeşimdi.

Ağaçlarda meyveler, bayramda harçlıklar
Kırlarda çiğdemler, teknemde ekmekler
Soğuk kış gecelerinde, battaniye altında sohbetler
Beni, ben yapan, değerlerdi.

Çocukluğumdaki,
Masum ter kokulu beni, hatırlıyorum…
Beni, yine yaşamak istiyorum. C.K.