Mıncırma Tekniği

[shamanic]

Hep söylüyorum, biz çocukken midemiz bulanınca ekmek yedirirlerdi, grip "Yatınca geçer"di,
başın ağrıyorsa "Çocukların başı ağrımaz" denirdi,
uykun kaçıyorsa "Oyuncaklarını düşün, güzel rüyalar görürsün" şeklinde konu halledilirdi!
Okuma yazmayı öğrenemiyorsan ya, "Tembel"din ya "Yavaştan, sağlam sağlam öğreniyor"dun! Hüzünlü bir çocuksan "Yazar olacak herhalde" derlerdi, yerinde duramıyorsan, etrafa saldırıyorsan bir tane çakarlardı, susup otururdun.
Kanaatimce pedagojinin zirve yaptığı yıllardı o yıllar.

Çünkü sonra sonra, koşup oynadıktan sonra öksüren çocuk 'astım başlangıcı', okuma yazmayı zor söküyorsa 'disleksik', hüzünlüyse 'depresif', aşırı hareketliyse 'hiperaktif' diye nitelendirilmeye başlandı ve o sinameki yetiştirilen tipsizler şimdi büyüdüler!

O kadar ilgi alaka sonrası ola ola ne oldular?
Emo!

Emo ne?
Hani beş-altı yıldır etrafta saçlarını gözlerinin tekini kapatacak şekilde öne öne tarayan, miskin görünüşlü, asık suratlı, beti benzi atmış, sıska, dar pantolonlu, converse'li, siyah ojeli ergenler var ya...

Taksim'de kaldırımlarda filan oturuyorlar.
Aha onlar Emo!
Emo kelimesinin emotional'dan (hissi) geldiği, bu yavruların pek bunalımlı pek güvensiz ve duygusal olduğu, topluma uyum sağlayamadıkları için böyle takıldıkları söyleniyor. Bizim zamanımızda punk vardı ya, onun gibi bir akım, ama bir halta yaramayanı!

HERKESİN KEYFİNİ KAÇIRDIM
Ay kıyamaam!
Zamanında, kendi ergen yıllarımda bu akım daha dünyada yokken 10 gün emo takılmışlığım vardır! Kafam neye bozuktu hatırlamıyorum ama o 10 gün, üstelik de yaz tatilinde, evin o köşesinden bu köşesine oflaya poflaya nemli gözlerle dolaştım.
Saçımı taramadım, denize gitmedim, sohbetlere katılmadım, tebessüm bile etmedim. Akşamları karabasan gibi yemek masasına çöküp herkesin keyfini kaçırdım. Bir akşamüstü, balkonda otururken annem "Ne bu surat her gün, senin derdin ne kızım aaa..." şeklinde pedagojik bir açılım yaptı.

"Sıkılıyorum... Hayat çok anlamsız" cevabımın üzerinden sanırım birkaç saniye geçmişti ki, acı ve can havliyle bir metre havaya sıçradım. Annem, her Türk annesinin uzmanı olduğu 'mıncırma' hamlesini oldukça sert ve uyarısız gerçekleştirmiş ti.

Mıncırma, malumunuz evlat artık poposuna terlikle vurulmayacak kadar büyüdüyse, ancak tekdir ile de uslanmıyor ve hakkı kötekse kullanılan, konu komşu, bitişik ev duyar ihtimaline karşı avaz avaz bağırmak yerine geçen bir terbiye şeklidir. Tercihen bel veya bacak bölgesinden bir alan seçilir, elle kavranır ve et, 180 derece çevrilir!Hemen ardından, daha acım ve şaşkınlığım hüküm sürerken, annem kısık sesle,yüzünü yüzüme yaklaştırarak
"Alırım ayağımın altına" diye başladı ve
"Karnın tok sırtın pek! Aklını başına topla! Sıkılıyorsanda git bakkala evin alışverişini yap, sonra da gel yemek kitabından bir kurabiye pişir, akşam misafir var, hadi yallah..." şeklinde bitirdi!

NE DERDİM KALDI NE DE TASAM

Malumunuz eti mıncırılan ergen olay yerinde fazla kalamaz, mıncırandan tırstığı için kendisine yalakalık yapar, arzu ettiği aktiviteleri gerçekleştirir.
Mıncıran mutlu, mıncırılansa artık efendi bir insandır! Aynen öyle oldu. Mıncırma sonrası ne derdim kaldı ne tasam! Emo'luğum o gün bitti, bu yaşa kadar da hep mutlu mesut, uyumlu, üretken biri olarak yaşadım. Şimdinin sokakta bira içen, gelen geçenden ihtiyacı var diye değil, hayat tarzı sandığı için para dilenen, dünyanın bütün derdi sırtındaymış gibi davranıp, bunalım takılıp bir işin ucundan tutmayan emo'larının başında, bizim zamanımızın anne babaları olacaktı ki. Ohoo...
Muma dönerdi hepsi! Bir kere her şeyden önce bütün o yüzü gözü saçla kaplı eşek herifler ibir eşek tıraşına götürürlerdi, kesin!
Ülkenin gençlerine bak.
Tarikat yurtlarında yetiştirilen çocuklar, polise atsın diye eline taş verilenler, bir de emo'lar!
Gelecekten çok umutluyum çok.

Gülse BİRSEL'in kaleminden

sevgiler

[Alexandra]

Olamaz, olmaz böyle şey... Midem düğümleniyordu gülmekten...

Gülse Birsel'in ellerine sağlık ancak siz de bizimle paylaştığınız için yüreğinize sağlık...

Ewet, bilirim bu mıncırma tekniğini, annem bizi eliyle değil kalkan kaşı ve gözlerimize diktiktiği alev saçan gözleriyle dövmekten beter ederdi.

Fakat arada bu mıncırma tekniğinden de nasibimizi almışlığımız vardır. Benim de birkaç kez yerimden sıçradım inanın.

Ayyy, o günlere gittim bir anda... Annelerin önünde saygıyla eğiliyorum ve her zaman yaratıcı, her zaman üretken; azarlama, paylama, depresyon yok etme, korkutarak şeytan çıkarma işlemlerini tek hamlede yapabilen annelere şapka çıkarıyorum.

Eskiden depresyona girmeye hakkımız olmadığı için girmezdik, kimse izin vermezdi, annemin bana "ah yavruum, yazıık, çok mu kalbin kırıldı, çok hassassın bugünlerde", gibi cümleler kullandığını hatırlamıyorum. Bu naif kelimeler çıktı çıkalı çıt kırıldım olduğumuza da yürekten inanıyorum.

Eskiden büyük olaylar sonrası yaşanan travmalar haricindeki üzüntülere, grip muamelesi yapılır, ayakta geçirilmesi sağlanırdı. Bu kadar düşüne düşüne her yerimizden başka bunalımlar buluyor olduğumuz bence doğru.

Walla ergenliğimde bile annem burnunu indirip "canım, bu halin doğal" dememiştir. Ufak tefek hasarlar var ama genelinde sağlam bir yapım vardır.

Bu mıncırma işinin yeniden gündeme getirilmesine bayıldım.

Kucak dolusu sevgiler :))

hahahaahahahahaha yeniden okuyup güleceğim izninizle

[maviinci]

Güzel yazmış ama biraz karamsar değil mi :D Bardağın dolu tarafı olanlar da var, acaba neden kaynaklana ki bu durum??

[shamanic]

Delfi'deki ünlü tapınakta Sokrates'in şu sözü yer alır:"İnsan; Kendini Tanı".


yine Sokrates der ki;
"Yaşamda mutluluk insanın kendi benine ilişkin bilgide, kendisine dair doğru kavrayışta yatar; çünkü, bir insan kendi doğasını, kendisini harekete geçiren motifleri, yeteneklerini, zaaflarını ve sınırlamalarını, yaşamının gerçek amacını bilirse eğer, bu bilgiye uygun olarak akıllıca ve bilgece davranıp, mutluluk nihai hedefine ulaşabilir."

"İnsanın nasıl yaşaması gerektiği sorusu üzerinde düşünmemesi, onun değersiz ve dolayısıyla mutsuz bir yaşam sürmesiyle eşanlamlıdır."

"Sorgulanmamış bir yaşam süren insanların hayatı, kendi ellerinde ya da kendi kontrollerinde değildir; onların yönetim ve denetimi dışardan gelmektedir."

"Sorgulanmamış bir hayat, yaşanmaya değer olamaz."

M.Ö.469-399



dilimizin, tipimizin seçimlerimizin anlamsız bir şekilde bu kadar değişime uğraması karşısında karamsarlık değil ancak gerçekçi bir bakış açısına ihtiyacımız olduğunu düşünüyorum..

en nihayetinde değişim fark etmek ile başlar..

sevgiler..