Benim Yardıma İhtiyacım Var Hemde Çok ...

[ac_milan_ac]

Öncelikle selam arkadaşlar.Ben eskisi gibi olmadığım için çok üzülüyorumn. Bana bir şeyler oldu. Neredeyse 3 yıldır eski ben değilim. Eskiden ne kadar iyiydim yaşama sevinci doluydum. Çok sevdiğim beraber birşeyler yaptıgım arkadaslarım vardı. Günün her anını her dakikasını dolu dolu geçirirdim. En azından asosyal ve sessiz değildim. Dün okulda teneffüste başka bi sınıfa gittim ordan bi eski arkadaşlardan biri bana '' oo arda sen yaşıyomuydun ya '' dedi. Benim o okulda oldugumdan bile haberı yokmus galıba.lise 3 e gidiyorum şu an ve 3 yıldır benım orda oldugumu bılmıyor. Ondan sonra halısaha oldu. orda birinden top istedim bağırarak sonra '' oha arda top istedi vay be '' dediler. Çok garibime gidiyor bu durumlar ve böyle oldukça kendimi sevemez hale geliyorum. Evet ben kendimi hiç sevmediğimi düşünüyorum. Dersaneye gidiyorum sessiz sessiz oturuyorum tüm ders dersi dinlemeye calısıyorum biri espri yapınca gülesim gelmiyor ama ortamı bozmamak için sırıtıyorum sadece. Depresyonda mıyım kişilik bozukluğu mu vardır nedir bilmıyorum ama ben şu anda tamda böyleyim . Okula gidiyorum derste ağzım açılmıyo ne hocaya takıldıgım yeri sorabiliyorum nede sınıfın öbür tarafında oturan çocuğa seslenebiliyorum. Çekingenim,mutsuzum,insanların umrunda degilim. Geçen haftalardan birinde bi oyun oynuyoduk sınıfta bakışmalı bi oyun çocugun teki bana '' abi arda çok boş bakıyoki , adamın hayatı boş , bi gün ölüp gitse farketmicez kimsenin hayatında bi değişiklik olmıycak '' dedi . gelde şimdi sen takılma bu lafa. Sonra biri bana '' sessiz bi adamsın hoca nerden anlasın senin derste olup olmadıgını '' dedi. Derdimi anlatabildim mi bilmiyorum ama devam edeyim.Eve geliyorum. Eve gelir gelmez bilgisayarın başına geçıyorum. Gece 12 ye kadar bilgisayardayım nerdeyse. Toplumdan soyutlandım ben resmen. İnsanlar benim varlığımı unutmuş durumdalar. Eskiden böylemiydi halbuki. Ne güzel hayatım vardı. Çok komik bi çocuktum. Arkadaşlarıma her türlü komikliği yapardım.8 kişilik bir arkadaş grubumuz vardı onlarla çeşitli etkinlikler yapardık. Cıvıl cıvıldım. Herkes beni çok severdi. Ama şimdi kimsenin umrunda değilim. İçimde sanki ölü bir ruh var. Duygusuz biri oldum resmen. Çok sevinçli bi haber gelecek olsa ben sevinçten cıglık falan atamıycam çünkü hissiz biri oldum cıktım. Nedir bu kahrolası şey depresyon mudur , kişilik bozukluğu mu hastalık mı nedir diye düşünüp duruyorum. Okulda kendımı konuşmak zorunda olgumu düşünüyorum. Hocalar beni böyle bilmesinler arkadaşlarım böyle bilmesinler diye konusmak zorunda oldugumu düşünüyorum ve doğal olarakta tedirginim.Tüm bir günüm nasıl geçiyor derseniz '' sabah uyanıyorum okula gidiyorum kapıdan girerken tüm sınıfın dikkati bendeymiş gibi hissediyorum sonra bana neşeli desinler diye neşeli taklitleri yapıyorum sonra geçıyorum sıraya oturuyorum. sıra arkadasımla konuscak bi şeyim olmadıgından susuyorum o komık bi şey derse ona gülüyorum yada bi durum oldugunda ona soru soruyorum . Teneffüslerde kendimi neşeli konuşkan göstermeye çalışıyorum. Sonra öğle tatilinde gizlice arkalardan dolanarak eve gidiyorum kimseye gözükmeyeyim diye. asosyal biri oldum çıktım resmen hale bak eski günlerimi istiyorum ben neşeli cıvıl cıvıl insandım neden böyle oldum şimdi anlamıyorum . Arkadaşlar sizin yardımlarınıza ihtiyacım var ne olur fikirlerinizi paylaşın benımle

[ceko_25]

bi kere yanlış anlama dicemde anlamaman mümkün diil ne biçim adamsın harbiden!!!!!!!

ikincisi sana kimse yardım edemez sitede MEVLANA yada onun gibi birisi yok kimse sana yardım edemez yanlızsın annen yok baban yok kardeşin yok bir tek ALLAHIN VE SEN varsın bu işide oda sıgınarak çözebilirsin örenerek bi dua et ALLAHIM BEN BUNUN ÜSTESİNDEN NASIL GELİCEM DE sonra çekim yasasına benzer bir hayatı gözünde canlandır yada istedigin bi olayı sonra ALLAHINA ELİNDE OLANLAR İÇİN ŞÜKRET gerizekalı diilsin bak bilgisayarın var okula gidiyosun arkadaşlarım var diyosun kolun bacan salam
bu ilk gündü sonra okumaya başla lise 3 de sıkıntıyı farketmişsin 100 kitap okusan hayatın %1000 deyişir ALLAHIM ben niye böleyim deme ALLAHIM NASIL ÇÖZÜCEM BU SIKINTIMI DE OKU OKU OKU OKU OKU OKU OKU OKU OKU OKU OKU OKU OKU OKU OKU

[ac_milan_ac]

ya çok haklısınız ama ne yapsam durduramıyorum elimde değil. Şu an dışardan nasıl gözüküyorum bilmiyorum belkide beni çok abartmış falan görüyosnuz ama ben düşündüğüm şeyleri yazdım buraya ve bunlar bana zarar veriyor. Bardağın dolu tarafına değilde boş tarafına baktıgımı söyluyosunuz ama dolu tarafına bakamıyorum. Dediklerinizde çok haklısınız böyle düşünmem çok yanlış ama benim elimde değil kusura bakmayın ve bu durum kafamdan cıkmıyor. Belkide dediklerimi önemsemiyorsunuz ama okulda sürekli sus pus oturmak , hiç arkadaşının olmaması kötü bir şey degilmi sizcede

[ac_milan_ac]

Teşekkür ederim çok haklısınız. Şükretmek en önemli şey. Bu sitede karavan adlı biride vardı oda bana senin sorunun yok sen önce elindekilere şükretmeyi bil derdi. Ama hiçbir şey eskisi gibi değil bende çok mutsuzum

[Eğlenceli]

ac_milan_ac Nickli Üyeden Alıntı

Öncelikle selam arkadaşlar.Ben eskisi gibi olmadığım için çok üzülüyorumn. Bana bir şeyler oldu. Neredeyse 3 yıldır eski ben değilim. Eskiden ne kadar iyiydim yaşama sevinci doluydum. Çok sevdiğim beraber birşeyler yaptıgım arkadaslarım vardı. Günün her anını her dakikasını dolu dolu geçirirdim. En azından asosyal ve sessiz değildim. Dün okulda teneffüste başka bi sınıfa gittim ordan bi eski arkadaşlardan biri bana '' oo arda sen yaşıyomuydun ya '' dedi. Benim o okulda oldugumdan bile haberı yokmus galıba.lise 3 e gidiyorum şu an ve 3 yıldır benım orda oldugumu bılmıyor. Ondan sonra halısaha oldu. orda birinden top istedim bağırarak sonra '' oha arda top istedi vay be '' dediler. Çok garibime gidiyor bu durumlar ve böyle oldukça kendimi sevemez hale geliyorum. Evet ben kendimi hiç sevmediğimi düşünüyorum. Dersaneye gidiyorum sessiz sessiz oturuyorum tüm ders dersi dinlemeye calısıyorum biri espri yapınca gülesim gelmiyor ama ortamı bozmamak için sırıtıyorum sadece. Depresyonda mıyım kişilik bozukluğu mu vardır nedir bilmıyorum ama ben şu anda tamda böyleyim . Okula gidiyorum derste ağzım açılmıyo ne hocaya takıldıgım yeri sorabiliyorum nede sınıfın öbür tarafında oturan çocuğa seslenebiliyorum. Çekingenim,mutsuzum,insanların umrunda degilim. Geçen haftalardan birinde bi oyun oynuyoduk sınıfta bakışmalı bi oyun çocugun teki bana '' abi arda çok boş bakıyoki , adamın hayatı boş , bi gün ölüp gitse farketmicez kimsenin hayatında bi değişiklik olmıycak '' dedi . gelde şimdi sen takılma bu lafa. Sonra biri bana '' sessiz bi adamsın hoca nerden anlasın senin derste olup olmadıgını '' dedi. Derdimi anlatabildim mi bilmiyorum ama devam edeyim.Eve geliyorum. Eve gelir gelmez bilgisayarın başına geçıyorum. Gece 12 ye kadar bilgisayardayım nerdeyse. Toplumdan soyutlandım ben resmen. İnsanlar benim varlığımı unutmuş durumdalar. Eskiden böylemiydi halbuki. Ne güzel hayatım vardı. Çok komik bi çocuktum. Arkadaşlarıma her türlü komikliği yapardım.8 kişilik bir arkadaş grubumuz vardı onlarla çeşitli etkinlikler yapardık. Cıvıl cıvıldım. Herkes beni çok severdi. Ama şimdi kimsenin umrunda değilim. İçimde sanki ölü bir ruh var. Duygusuz biri oldum resmen. Çok sevinçli bi haber gelecek olsa ben sevinçten cıglık falan atamıycam çünkü hissiz biri oldum cıktım. Nedir bu kahrolası şey depresyon mudur , kişilik bozukluğu mu hastalık mı nedir diye düşünüp duruyorum. Okulda kendımı konuşmak zorunda olgumu düşünüyorum. Hocalar beni böyle bilmesinler arkadaşlarım böyle bilmesinler diye konusmak zorunda oldugumu düşünüyorum ve doğal olarakta tedirginim.Tüm bir günüm nasıl geçiyor derseniz '' sabah uyanıyorum okula gidiyorum kapıdan girerken tüm sınıfın dikkati bendeymiş gibi hissediyorum sonra bana neşeli desinler diye neşeli taklitleri yapıyorum sonra geçıyorum sıraya oturuyorum. sıra arkadasımla konuscak bi şeyim olmadıgından susuyorum o komık bi şey derse ona gülüyorum yada bi durum oldugunda ona soru soruyorum . Teneffüslerde kendimi neşeli konuşkan göstermeye çalışıyorum. Sonra öğle tatilinde gizlice arkalardan dolanarak eve gidiyorum kimseye gözükmeyeyim diye. asosyal biri oldum çıktım resmen hale bak eski günlerimi istiyorum ben neşeli cıvıl cıvıl insandım neden böyle oldum şimdi anlamıyorum . Arkadaşlar sizin yardımlarınıza ihtiyacım var ne olur fikirlerinizi paylaşın benımle

seni çok iyi anlıyorum arkadaşım, okul hayatımda ben de seninkine çok benzer durumlar yaşadım. Bana da lisede " ohooo bu kızda hayat yok" diyenler oldu. Daha önceki yazdığın mesajlardan az çok durumunu biliyorum. Sana öncelikli tavsiyem, bugün seninle uğraşan canını sıkan o kişilerin ve ona bağlı olarak o canını sıkan durumların edediyen hayatında yer almayacağını bilmelisin. Yani sen o okulu bitirip oradan mezun olduğunda zaten o kişilerin yüzlerini büyük ihtimalle bir daha görmeyeceksin. Hayat telaşesi içinde her biri biryerlere savrulacak, kimi iş bulma derdine kimi üniversiteye gitme derdine falan düşecek. o yüzden okuldaki insanların çok fazla kaale almamanı öneririm. yine canın sıkılacak gibi olursa da o kişilerin hep hayatında var olmayacaklarını aklına getir. inan ki zaman herşeyin ilacı. Ama yine de bu önerinin şu ana faydası yok diyorsan da onlar hayatından çıkana kadar kendini başka hobilerle meşguliyetlerle meşgul edebilirsin. Mutlaka ilgini çeken bir ilgi alanları vardır.
ne bileyim resim yapmak olabilir. herhangi bir spor dalı olabilir. bir müzik aleti çalmak olabilir.
internet gerçekten büyük bir nimet. ama kendini bütün gün pc başına hapsetmen kendini daha iyi hissettirmez. Bilgisayar kullanmayı amaç değil araç haline getirmelisin. Kendini tanımak ve yapabileceğin ilgilenebileceğin ilgi alanları neler olabilir onları keşfetmek için araç olmak açısından güzel. ama aşırısı zarar. tüm gün pc başında oturup gün içinde başka hiçbir farklı şey yapmamak ve o şekilde günü bitirmek gerçekten insana kendini kötü hissettiriyor kendimden biliyorum. yapacak bir işin yoksa bile yoktan kendine iş bulup çıkarıp birşeyler yapmalısın. mesela canın çok sıkılıyor ve hiç mi iş yok ? o zaman odanda sevdiğin müziği aç ve bu müzik eşliğinde odanı gardrobunu törensel bir havada yeniden düzenle ve bu işi istersen bütün güne yayarak yavaşça ve zevk alarak yap. şimdilik aklıma gelenler bunlar. umarım yardımım dokunur.

[ac_milan_ac]

Eğlenceli Nickli Üyeden Alıntı

seni çok iyi anlıyorum arkadaşım, okul hayatımda ben de seninkine çok benzer durumlar yaşadım. Bana da lisede " ohooo bu kızda hayat yok" diyenler oldu. Daha önceki yazdığın mesajlardan az çok durumunu biliyorum. Sana öncelikli tavsiyem, bugün seninle uğraşan canını sıkan o kişilerin ve ona bağlı olarak o canını sıkan durumların edediyen hayatında yer almayacağını bilmelisin. Yani sen o okulu bitirip oradan mezun olduğunda zaten o kişilerin yüzlerini büyük ihtimalle bir daha görmeyeceksin. Hayat telaşesi içinde her biri biryerlere savrulacak, kimi iş bulma derdine kimi üniversiteye gitme derdine falan düşecek. o yüzden okuldaki insanların çok fazla kaale almamanı öneririm. yine canın sıkılacak gibi olursa da o kişilerin hep hayatında var olmayacaklarını aklına getir. inan ki zaman herşeyin ilacı. Ama yine de bu önerinin şu ana faydası yok diyorsan da onlar hayatından çıkana kadar kendini başka hobilerle meşguliyetlerle meşgul edebilirsin. Mutlaka ilgini çeken bir ilgi alanları vardır.
ne bileyim resim yapmak olabilir. herhangi bir spor dalı olabilir. bir müzik aleti çalmak olabilir.
internet gerçekten büyük bir nimet. ama kendini bütün gün pc başına hapsetmen kendini daha iyi hissettirmez. Bilgisayar kullanmayı amaç değil araç haline getirmelisin. Kendini tanımak ve yapabileceğin ilgilenebileceğin ilgi alanları neler olabilir onları keşfetmek için araç olmak açısından güzel. ama aşırısı zarar. tüm gün pc başında oturup gün içinde başka hiçbir farklı şey yapmamak ve o şekilde günü bitirmek gerçekten insana kendini kötü hissettiriyor kendimden biliyorum. yapacak bir işin yoksa bile yoktan kendine iş bulup çıkarıp birşeyler yapmalısın. mesela canın çok sıkılıyor ve hiç mi iş yok ? o zaman odanda sevdiğin müziği aç ve bu müzik eşliğinde odanı gardrobunu törensel bir havada yeniden düzenle ve bu işi istersen bütün güne yayarak yavaşça ve zevk alarak yap. şimdilik aklıma gelenler bunlar. umarım yardımım dokunur.

Çok güzel demişsiniz çok teşekkür ederim :) Kesinlikle haklısınız ama engelleyemıyorum dediğiniz gibi gün boyu kendime bi meşguliyet bulsamda düşünüp dururum ve kendimi gene yerden yere vururum durumuma üzülürüm insanlar karşısında böyle gözüktüğüm için üzülürüm. Bugünde biri babamı görmüş babamda biraz eğik yürüyomuş sonra demişler '' ardanın babasıda arda gibi heralde hayata küsmüş '' dediler. Ben hayata küsmüş,konuşmuyo,ruh gibi,boş adam,hayat yok bu cocukta gibi laflar duyunca halime çok üzülüyorum ben böyle biri değildim ne olduysa 8.sınıftaki düşüncelerimden sonra oldu 7. sınıfa kadar hayat dolu insandım.8.sınıfta büyüme belirtileri başladıgında ben annemler ananemler beni sevmicekler eskisi gibi , eskisi gibi sevimli yaramaz olamıycam ben eskisi gibi kalmak istiyorum diye düşünerek tüm bu şeyler ondan sonra başladı. Allahım bi an önce bu durumdan kurtulurum umarım.

[Eğlenceli]

ac_milan_ac Nickli Üyeden Alıntı

Çok güzel demişsiniz çok teşekkür ederim :) Kesinlikle haklısınız ama engelleyemıyorum dediğiniz gibi gün boyu kendime bi meşguliyet bulsamda düşünüp dururum ve kendimi gene yerden yere vururum durumuma üzülürüm insanlar karşısında böyle gözüktüğüm için üzülürüm. Bugünde biri babamı görmüş babamda biraz eğik yürüyomuş sonra demişler '' ardanın babasıda arda gibi heralde hayata küsmüş '' dediler. Ben hayata küsmüş,konuşmuyo,ruh gibi,boş adam,hayat yok bu cocukta gibi laflar duyunca halime çok üzülüyorum ben böyle biri değildim ne olduysa 8.sınıftaki düşüncelerimden sonra oldu 7. sınıfa kadar hayat dolu insandım.8.sınıfta büyüme belirtileri başladıgında ben annemler ananemler beni sevmicekler eskisi gibi , eskisi gibi sevimli yaramaz olamıycam ben eskisi gibi kalmak istiyorum diye düşünerek tüm bu şeyler ondan sonra başladı. Allahım bi an önce bu durumdan kurtulurum umarım.

anlıyorum.. senin sorununun kaynağı bence büyümeyi reddetmek.Bu konuya iyi gelebilecek olumlamalar bulup yapabilirsin. insan bilmediği yeni durumlarla karşılaşma ihtimalinden korkar zaten bu normal birşey. hepimiz bunları yaşadık. bu duruma düşen dünyadaki tek kişi değilsin. ama çok şükür ki korktuğumuz şeyler başımıza gelmedi. seni rahatlatacaksa en azından onu söyleyebilirim. tamam belki aile fertlerin çocukluğundaki kadar sana sarılarak seni öperek senle oyun oynayarak vakit geçirerek sevgilerini göstermeyebilirler. bu belirtiler azalacaktır ama kalplerinde daima yerin olacaktır sadece somut göstergeler ortadan kalkıcaktır. ama aynı zamanda bir süre sonra sen de aynı şekilde onlarla daha az vakit geçirmeyi, belki kendi başına kalmayı belki yaşıtlarınla daha çok birlikte olmayı istiyor olacaksın. onlar seni artık çocuk olarak göremedikleri için sana karşı değişebilirler ama sen de onlara karşı değişeceksin. bunda korkulacak birşey yok. kendimden örnek vereyim ben şu anda 30 yaşındayım ama ailemden birisinin beni severken tıpkı bir çocuk sever gibi öpmesini kucaklaşmasını istemem. eskiden isterdim evet. ama şu anda onlardan istediğim beklediğim şey. konuştuğumda fikirlerimin dinlenmesi ve görüşlerime saygı gösterilmesi gibi beklentiler. senin de beklentilerin bu tip şeyler olacaktır zamanla. bilmem anlatabildimmi :)

[ceko_25]

sen kendini yönetemessen başkaları seni yönetir.bu olumsuz saydıgın durumdan nasıl çıkıcagın üzerine düşün bi durum karşısında en kesin sonuçu düşünerek alabilirsin bi yol bulursun olmassa başka biyol bulucaksın sorunlarının cevabı kendi içinde burda kimse yardım demez somut bişey olabilir ama soyut cevaplar sende daha öncede oku demiştim ama hiç takmadın madem okumuyosun ozaman neden ben yerine nasıl düzeltirim diye düşün

[ac_milan_ac]

ceko_25 Nickli Üyeden Alıntı

sen kendini yönetemessen başkaları seni yönetir.bu olumsuz saydıgın durumdan nasıl çıkıcagın üzerine düşün bi durum karşısında en kesin sonuçu düşünerek alabilirsin bi yol bulursun olmassa başka biyol bulucaksın sorunlarının cevabı kendi içinde burda kimse yardım demez somut bişey olabilir ama soyut cevaplar sende daha öncede oku demiştim ama hiç takmadın madem okumuyosun ozaman neden ben yerine nasıl düzeltirim diye düşün

neyi oku demiştiniz kaçırmış olabilirim

[ac_milan_ac]

Arkadaşlar ben bu durumun genetik oldugunu düşünmeye başladım.Benim annem çok sosyal sevecen hayat dolu bi insandır.Çok samimidir sevecendir. Babamda öyledir.Sosyal neşeli kıpır kıpır bi insandır.Fakat babam geçmişte öyle değilmiş.Çok çekingenmiş.Babamın 2 erkek kardeşi var. Annesi yani babannem hala hayatta. Babam tarafından dedem ise ben doğmadan ölmüş. Amcalarımdan biri evden dışarı cıkmayan , asosyal , düşünce yapısı tamamıyla bozulmuş biri. Artık hasta diyebiliriz onun için. Babanneme bas bas bağırıyor çağırıyor küfürler ediyor. Dışarıya cıkmıyor evde oturuyor.65 yasında. Tüm bir hayatını böyle geçirmiş. Öteki amcam ise çok soğuk,katı,öfkeli,asosyalimsi biri. Herkesi düşünür en iyisinin olmasını ister ama sevecen olamaz hiçbir zaman. Mesela bana sen üniversitede okuycanda görcez diyip duruyo sürekli kötülüyo. '' samimi olamıyo '' Hepsi öyle aralarında bir tane normal olarak babannem vardır. Babannem sevecen sıcakkanlı samimi sempatik hayat dolu tatlımı tatlı bir kadındır. Yaşına rağmen her türlü zeka oyunu oynar dizilerini takip eder komşularıyla arası cok iyidir herkes onu cok sever. Onu sevmeyen biri yoktur %100. Ama o küfreden amcam babanneme çok kötü davranıyor. İçindeki niyet tamamiyle farklı ama. Çok sever tabiki onu ama bunları BELLİ EDEMİYORLAR. SEVGİLERİNİ BELLİ EDEMİYORLAR . Anneme sordum benim ölen dedem içinde '' Yanına desturla gidersin '' derlermiş dedi. Çok katıymıs galiba oda. Annemde bilmıyor oda görmemiş onu. Baba tarafım böyle işte. Neyseki aralarından bi tek babam adam akıllı cıkmısta okumuş adam olmuş ev bark sahibi çoluk çocuk sahibi olmus. Babam her zaman babannemin yanına gider ihtiyaçlarını alır sürekli onu kontrol eder arayıp sorar. çok sever onu ama bir türlü '' seni seviyorum '' diyemezler. bir türlü sevgilerini belli edemezler. Neyseki ben öyle değilim. Anneme dedeme ananaeme herkese karşı senı cok sevıyorum diyebiliyorum sevgimi insanlara gösterebiliyorum fakat benim bu yaşadıgım sorunların bu durumla ilgisinin olabileceğinden şüphe duyuyorum Sizce bu durum genetik olabilirmi? eğer böyle bir şey söz konusu olabilirse ne yapmam gerekir yardımlarınız için teşekkur ederim...