Benim Yardıma İhtiyacım Var Hemde Çok ...

[Eğlenceli]

ac_milan_ac Nickli Üyeden Alıntı

Arkadaşlar ben bu durumun genetik oldugunu düşünmeye başladım.Benim annem çok sosyal sevecen hayat dolu bi insandır.Çok samimidir sevecendir. Babamda öyledir.Sosyal neşeli kıpır kıpır bi insandır.Fakat babam geçmişte öyle değilmiş.Çok çekingenmiş.Babamın 2 erkek kardeşi var. Annesi yani babannem hala hayatta. Babam tarafından dedem ise ben doğmadan ölmüş. Amcalarımdan biri evden dışarı cıkmayan , asosyal , düşünce yapısı tamamıyla bozulmuş biri. Artık hasta diyebiliriz onun için. Babanneme bas bas bağırıyor çağırıyor küfürler ediyor. Dışarıya cıkmıyor evde oturuyor.65 yasında. Tüm bir hayatını böyle geçirmiş. Öteki amcam ise çok soğuk,katı,öfkeli,asosyalimsi biri. Herkesi düşünür en iyisinin olmasını ister ama sevecen olamaz hiçbir zaman. Mesela bana sen üniversitede okuycanda görcez diyip duruyo sürekli kötülüyo. '' samimi olamıyo '' Hepsi öyle aralarında bir tane normal olarak babannem vardır. Babannem sevecen sıcakkanlı samimi sempatik hayat dolu tatlımı tatlı bir kadındır. Yaşına rağmen her türlü zeka oyunu oynar dizilerini takip eder komşularıyla arası cok iyidir herkes onu cok sever. Onu sevmeyen biri yoktur %100. Ama o küfreden amcam babanneme çok kötü davranıyor. İçindeki niyet tamamiyle farklı ama. Çok sever tabiki onu ama bunları BELLİ EDEMİYORLAR. SEVGİLERİNİ BELLİ EDEMİYORLAR . Anneme sordum benim ölen dedem içinde '' Yanına desturla gidersin '' derlermiş dedi. Çok katıymıs galiba oda. Annemde bilmıyor oda görmemiş onu. Baba tarafım böyle işte. Neyseki aralarından bi tek babam adam akıllı cıkmısta okumuş adam olmuş ev bark sahibi çoluk çocuk sahibi olmus. Babam her zaman babannemin yanına gider ihtiyaçlarını alır sürekli onu kontrol eder arayıp sorar. çok sever onu ama bir türlü '' seni seviyorum '' diyemezler. bir türlü sevgilerini belli edemezler. Neyseki ben öyle değilim. Anneme dedeme ananaeme herkese karşı senı cok sevıyorum diyebiliyorum sevgimi insanlara gösterebiliyorum fakat benim bu yaşadıgım sorunların bu durumla ilgisinin olabileceğinden şüphe duyuyorum Sizce bu durum genetik olabilirmi? eğer böyle bir şey söz konusu olabilirse ne yapmam gerekir yardımlarınız için teşekkur ederim...

ailen hakkında yorum yapmak benim haddime düşmez. o yüzden bu konuda yorumda bulunmuyorum. ancak sen eğerki durumunun genetik olduğunu düşünmeye başlamışsan, ve doğruluk payı varsa belki bu durum "dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu" olabilir.genetik de oluyor bu durum. şimdi hiperaktivite diyince insanlar genel kanı olarak hep aklına çok hareketli yerinde duramayan insanları getirir ama bu durumda olan bazı kişiler de tam tersine sessiz ve bir köşeye çekilip düşünen tipler de olabiliyorlar. belki sen de öyle olabilirsin. zamanında psikolojiyle ilgili konuları nette araştırırken böyle bir bilgiye sahip olmuştum aklıma geldi paylaşayım dedim. tabi en doğrusunu bir uzman psikiyatrist bilir.

[ac_milan_ac]

çok teşekkür ederim gerçekten bana büyük yardım ettiniz hemen araştıracağım :)

[ac_milan_ac]

Şimdi biraz baktımda 7 yaşından sonra başlamazmış ama bende bu sessiz olma durumu 14 yaşlarında başladı

[Eğlenceli]

ac_milan_ac Nickli Üyeden Alıntı

çok teşekkür ederim gerçekten bana büyük yardım ettiniz hemen araştıracağım :)

rica ederim yardımcı olabildiysem ne mutlu :)

[Eğlenceli]

ac_milan_ac Nickli Üyeden Alıntı

Şimdi biraz baktımda 7 yaşından sonra başlamazmış ama bende bu sessiz olma durumu 14 yaşlarında başladı

o zaman belki de genetikle geçebilen özellikteki başka bir rahatsızlık da olabilir ne desem yalan olur. en yakın tahminim oydu. şöyle bir link buldum kendini kontrol etmen açısından teste benzer bazı kontrol maddeleri falan var. bi gözat istersen.
http://www.turkpsikiyatri.com/C16S4/wenderUtah.pdf

[ac_milan_ac]

Bugün edebıyat hocamız sözlü notlarını verdi. Herkese 100 bana 90 verdi bilin bakalım neden ? Nedenini söylemedi ama bana bakıp '' Mesela arda bugün düşüncek benim diğer arkadaşlarımdan eksik olan neyim var diye ' dedi. Ne dediği bariz belli. Derslere katılmam 0 çünkü. bildiğiniz 0 . Hiç parmak kaldırıp söz istediğim olmadı ama dersleri pür dikkat dinlerim. Bazen bu durumum paranoya derecesine bile geliyor. Okul cıkısında belli kişilere gözükmeden eve gitmek için arka sokaklardan dolaşabiliyorum yada okulda söz sırası bana gelceğinde kalbim küt küt atıyor. Asosyalim ben ya . Toplumdan soyutlanmış bi insan oldum cıktım ben böyle değildim ya offff. Duygusuz bomboş bi insan oldum cıktım. Bazen evdi kendi kendime şarkı söylerken acaba kapıya gelen bi arkadasım vardırda sesimi duyar mı diye ona bile korkuyorum. Mesela aile ile ilgili bi sunum hazırlasam onu anneme babama göstersem ona bile çekiniyorum beğenmiycekler , üzülmemem için belli etmicekler , aslında benim hakkımda düşündükleri bu değil diye. Şimdide okulda başka bi sınıflardan olan kız arkadaş beni haftasonu dogum günü partisine davet etti. Kızla nerdeyse hiç görüşmüyoruz. Sınıfta geçen yıl benle uğraşan çocuklardan biri demiştir kesin ' ardayıda çağır ' diye adım gibi eminim. Çünkü dediğim çocuk kız benı partiye cagırdıktan hemen sonra bana '' seni .... doğumgününe çağırıyo bana dedi sen söyle diye ama bende onun söylemesi daha doğru olur diye söylemedim .'' dedi. Geçen senede birinin doğum günü partisine zorla beni çağırttırmaya çalışmıştı ama çağırmamışlardı.Acıncak haldemiyim acaba ben...Neden böyle oldumki of allahım....

[ac_milan_ac]

Yardım edebilcek düşüncesini söyleyebilecek kimse yokmu

[JusTPro]

Hayat öyle bir hayat ki karşına çıkan insanları tanıdıkca hep birşeyler kaparsın.Şöyle demek gerekirse bende çok sessiz birisiydim.Fakat bunu aşmak için kendime hobi edindim.İnsanların yorumu o kadarda önemli değil ben istediğimi yaşarım.Hayal ettiğimle yaşar.Hedeflerimle yaşarım.O yüzden şimdi sana söyliceğim şudur ki başkalarının ne dediğine bakmadan üstelik yorumlarına baktım.Kendine acaba bende sorun mu var hastamıyım falan yani zorla kendini hasta etmene gerek yok.Çünkü etraftakilerde insan onlarında garip halleri vardır.Olumsuzu kafandan sil..Sağlıcakla kal..Kafana Şapkadan başkada bişey takma dostum..

[ac_milan_ac]

Çok teşekkür ederim ama bi türlü korkumla yüzleşemiyorum. Evet yüzleşemiyorum çok korkuyorum. Sınıfta topluluk önünde konusmaktan , arkadaş ortamında şaklabanlık yapmaktan çok korrkuyorum... derste hocaya bişey sormaktan yada sınıfta sesimin cok fazla cıkınca herkesin bana garipseyerek bakmasından yada herkesin önünde konusma yapmaktan veya sosyal olmaktan korkuyorum ama 3 yıldır bu duygularımı bastırıyorum. Ne anneme ne babama nede başkasına bu duyguyu kendim yaşıyorum çünkü kimseye anlatmak istemiyorum. Beni öyle düşünmesinler istiyorum. Annemle babamın benim bu sessiz konusmayan asosyal halimi bilmesinden de korkuyorum. sosyallikle ilgili herşeyden korkuyorum heralde. Asıl soru şu ben böyle değildim her şey lise 1 den itibaren başladı ama neden... bu lanet duygulardan kurtulup eski yaşamıma dönemicekmiyim korkularla yüzleşemicekmiyim ben .!!! Bu site şu an için benım tek umudum...Belki deli diceksiniz ama bi psikologa görünmeyi düşünüyorum ama annemden babamdan gizli bi şekilde yani oda üniversiteye başlayınca...cidden ben acıncak haldeyim...

[JusTPro]

Öncelikle şunu söyliyim kendini sıkma sakin bırak derin bi nefes al ver.Seni çok iyi anlıyorum.Böyle bi konuyu en yakınınla konuşmaktan bence çekinme içini dök.Bu bir arkadaş samimi kanka bir dost kendine en yakın hissettiğin kişi ile ufaktan sohbet et.He demek istediğim bide içine atma herşeyi nasıl davranmak gerekiyosa davran sessizlik bazen iyidir yerine göre sessiz yeri geldiğindede sesini çıkartmaktan çekinme.Karmaşık duygulardasın ama kafanı rahatlatmak senin elinde şimdi olumsuz kendini kötü hissettiren şeyleri düşünme sen öyle birisi değilsin çünkü.Kendine çok baskı yapma.Relax ol.Eski haline dönmekten ziyade eskisindende iyi olmak senin elinde kardeşim.Yani kendini kendin sıkma..