mutluluk ne ola ki?

[shamanic]

mutluluk ne ola ki?

ömür boyu peşinde koşarız nerede bulacağımızı aslında bilmeden.
doğar doğmaz onunla ilgili koşullandırılmaya başlarız. kimi zaman çalmaya, kimi zaman satın almaya,
kimi zaman elbise gibi üstümüze giymeye, kimi zaman resim gibi çizmeye çalışırız nazım’ın istediği gibi…

oysa mutluluk denilen şey, bir ömrün içinde yaşadığımız sayısı belli anların tek kare fotoğrafları gibidir.
giderken ömür albümümüzde mutluluğa dair ne kadar kare biriktirebildiysek o kadarızdır aslında.

bir küçük öykü; bildiğimiz fakat çoğu zaman unuttuğumuz ” mutluluk reçetesi” ni hatırlatmalı bence…

mutlu adamın gömleği

bir hükümdar amansız bir hastalığa yakalanmıştı. ülkenin bütün hekimleri saraya geldi, komşu ülkelerin hekimleri de çağırıldı.
ama hastalığa hiçbir çare bulunamadı. hükümdar, herkesin gözü önünde her gün biraz daha erimeye devam ediyordu.
umutsuzluk içinde çırpınırken son çare olarak bütün falcıların, büyücülerin bulunup saraya getirilmesini istedi.

adamları koşuşturdu. ülkede ne kadar adı falcıya büyücüye çıkmış insan varsa toplayıp getirdiler.

falcılar, büyücüler hükümdara tek tek baktılar, bildikleri bütün numaraları yaptılar, ama hiçbiri herhangi bir iyileşme sağlayamadı.

hükümdar artık iyiden iyiye umutsuzluğa düşmüşken günün birinde sarayının kapısına bir yaşlı kadın geldi. bu kadın hükümdarın
derdini nasıl çözeceğini bildiğini söylüyordu!

yaşlı kadını hükümdarın yanına götürdüler.

hükümdar yatağında doğrulamadan, “söyle kadın” diye güç bela konuştu: “neymiş senin çaren!”

kadın bildiği çareyi anlattı: “adamlarınız ülkeyi dolaşacak, ülkenin en mutlu adamını bulacak, onun gömleğini alacak ve size getirecek.
siz de bu gömleği giyince iyileşeceksiniz…”

hükümdar emir verdi, adamları hemen ülkeye dağıldı. önce en zenginlerin kapısını çalmaya başladılar. ama hangi zenginle gidip konuştularsa
onun hiç de tahmin ettikleri gibi mutlu olmadığı gördüler. aralarından bir iki kişi, en değerli gömleklerini verdi. hükümdar gömlekleri giydi
fakat bunların da herhangi bir faydası olmadı. böylece o gömleklerin sahiplerinin söyledikleri gibi mutlu olmadıkları ortaya çıktı.

hükümdar köpürüyor, adamları bütün ülkeyi adım adım dolaşıyor, artık zengin fakir dinlemeden mutlu insan arıyor ama bir kişi bile bulamıyorlardı.

durmaksızın dolaşırken susuz kalan hükümdarın adamlarından birkaçı dökülen bir kulübenin yanından geçmekteydi. su istemek için
yaklaştıklarında içeriden gelen sesi duydular.

bir adam kendi kendine konuşuyordu:

“ne kadar mutluyum, benden iyisi yok, karnımı doyurdum, yarın çalışabilecek gücüm de var… benden iyisi yok…”

hükümdarın adamları suyu falan unutup hemen içeri daldılar. bu son derece yoksul kulübede bir adam yere oturmuş, kağıt üzerine
serdiği peynir ekmeğin son kırıntılarını ağzına atarken bir yandan da türkü söylüyordu.

hükümdarın adamları “nihayet bulduk” diye adama doğru hamle ettiler ve yanan tek bir mumun zayıf ışığında adamın gömleğinin
olmadığını gördüler

sevgiler..

mutluluğunuz daim olsun..