[bluemoon24]

Yapıştırıcıların hikayesi tarih öncesi çağlara kadar uzanıyor.

Mağara duvarlarına resim benzeri şekiller yapan atalarımız bunları duvarlara

yumurta akı, kurumuş kan ve su bitkilerinin özleriyle sabitliyorlardı.

Sonraları, milattan önce 3 500 yıllarından başlayarak eski Mısırlılar ve

Sümerler hayvan derilerini ve kemiklerini kaynatarak daha sağlam yapıştırıcılar

yapmayı öğrendiler. Günümüzde imalatçılar yapıştırıcıları sentetik malzemeler

kullanarak yapıyorlar. 250 temel maddeden binin çok üstünde özel türler

üretiyorlar. Yapışma olayında benzer veya ayrı malzemeden iki madde, bir

de yapışkan gerekir. Burada en önemli görev yapıştırıcıdadır. Yapıştırıcının

moleküllerinin diğer iki madde molekülleri ile birleşme eğilimi gösterir bir

yapıda olmaları gerekmektedir. Aslında iki maddeyi birbirlerine ideal

bir şekilde yaklaştırabilsek yapıştırıcı bile kullanmadan birbirlerine

yapışabilirler. Her iki maddenin yüzeylerindeki atomların farklı kutupları

birbirlerini çekerler. Pratikte ise bu oluşumu sağlamak mümkün değildir.

Atomların birbirlerini çekebilmeleri için iki cismin yüzeyleri

arasındaki mesafenin milimetrenin 10 milyonda birini geçmemesi gerekir. Oysa son

derecede pürüzsüz olarak görülen bir cismin bile yüzeyinde milimetrenin on binde

dördü kadar yükseklikte girinti ve çıkıntılar vardır. Bu durumda her iki

malzeme aynı cins olsalar bile yüzeyleri hiçbir zaman ideal düzlükte

olamayacağından, aradaki boşlukları doldurmak, en fazla miktarda bağ oluşturarak

moleküllerin birleşmesini sağlamak için araya bir yapıştırıcı gerekir.

Yapıştırıcının akıcı ancak kuruduğunda katılaşıp kolay kolay kopmayacak

özellikte, yüzeylerin ıslanabilir, tamamen temiz, toz ve yağdan tamamen

arındırılmış olmaları gerekmektedir. Peki nasıl oluyor da bu kadar güçlü olan

yapıştırıcılar tüpün içinde tüpe yapışmadan durabiliyorlar? Bir çok

yapıştırıcının içinde iki tür katkı malzemesi vardır. Biri yapıştırıcı sıvının

moleküllerini birleşmeye zorlar, stabilizer denilen diğeri de tersi. Tüpün

içinde bunlar bir halatı birer ucundan çeken iki kişi gibidirler. Tüpün iç

yüzeyi tamamen nötr olduğundan biri diğerine üstün gelemez, denge halindedirler.

Yapıştırıcı tüpten çıkınca havadaki nem stabilizer kısmının etkinliğini yok

eder, yapıştırıcı sertleşir ve sürüldüğü yere yapışır. Yapıştırılacak

yüzeylere yapıştırıcıdan ince bir tabaka sürülmesi tavsiye edilir çünkü fazlası

yapıştırıcının kendi içinde bağlar oluşturup sertleşmesine yol açar.

Tüpün kapağı açıldıktan sonra ağız kısmında görülen ve tüpün

kullanılması için delinen sızdırmaz kısım da yapıştırıcının hava ve nem alıp

tüpün içine yapışmaması için alınmış bir tedbirdir.



Ü-V-Y-ZŞ-T-USP-RN-O-ÖMJ-K-LH-I-İGE-FC-Ç-DBAY-ZU-Ü-VŞ-TSP-RO-ÖN