Ölüm Korkusu ve Kamera Şakası(Video)

Yaşamayı bilmeyenler ölümden korkarlar mış....

Siz ne dersiniz?

Arkadaşlar öncelikle bir önceki mesajım için özür dilerim kazara gönderildi daha yazımı tamamlamamıştım

Yaşamayı bilmeyenler ölümden korkarlar mış....

demişsin ya hani merto.Ben ölüm korkusu olmayan biriyim,yani ölümüm benim için o kadar da düşündükce kafamda eyvah çanları çaldıran bir durum deil... gayet normal bir durum.Fakat şöyle bir durum da var ben sevdiğim insanın ölümünü düşününce kötü oluyorum.Özlemekten,onsuz olmaktan korkuyorum.Bu bencillige girermi? Diyelim ki girdi.Ben,yinede ölüm korkusu taşımadığım için yaşamayı bilenler grubuna girermiyim?
Sevgili merto yazımı tamamladıktan sonra okudumda yanlış anlaşılmalara açık cümleler kurmuşum sakın sorularımın amacının dalga geçmek olduğunu sanma gayet ciddiye alarak bu sorulara sana yöneltiyorum. 44 44

[lalezar]

sagolun arkadaşlar.lerzanım siiz olmadan salınamaz yıldızlar...gece gece yazıyı uzatmak geldi içimden...
Yaşam ve ölüm iki dost gibi kayırmaya devam eder birbirini, gözetir…aslında kayırdıgı gene kendidir bu yolla,kendine çevirir aşıgının yüzünü.. .bazen bu dostluk aşka dönüşür,,ölüm veya dogum gerçekleşir onlar buluştugunda,hemhal oldugunda..uzaktan bakan bunu acı veren bişey sanır…dogum sancıları birden başlar…acı verse de ölüm ve yaşam arasındaki çizgide büyük buluşma gerçekleşir ,vuslat yaşanır…ölüm ve yaşam arasında fark kalmaz,aynı iklimde buluşur iki farklı rüzgar,ılık bir melteme dönüşür…zincirlerini çözer bütün rüzgarlar…geçişler zor görünse de sevdadan gelen ve gene sevdaya giden varlıga alkış tutar cümle alem…araya sıkışmış var-lıklar da duramaz ayakta bu seyrana dahil olurlar,geç kalmanın verdiği buruk tadla…yaşamdan önce ölümü anlamaya çalışma,ikisi ne kadar iç içeyse ,o denli yakıcı bu sevda..
Ölmeden önce ölürsen eger,devrilmez varlıgın taşır seni bıkmadan,her an..taaa sonsuza..o her sonsuzun içinde başka bir girdap daha döner sonsuza..…ne yaparsın her sırrın içinde ondan daha büyük bir sır ..
ahh bu nazlı sevda.bak salınmakta bir o yana bir bu yana ..bir ölüme bir yaşama.bu lafımı kalbini dinle de öylece anla..bir yaşam bir ölüm arası atar sırayla.kalbin bir sırça salıncak adeta bir ölümde bir yaşamda..sıçrayan şen çocuk kadar masum...arada gider geliriz herr bir ann..ya durursa diye degil ya kurursaaa …peki ya susarsa ..tüm alem sana pusuda..dahası…sudan nasip alamazsa ..ya doyamazsa o dem susar ebedaaa……..bırak her yaşam ve ölüm arası kalbin dile gelsin de iki alem arası gezdirsin seni özgürce….yaşamından ödünç ver önce ölümüne ,aşina olurlar bu yolla sevdaya,şaşırmazlar buluşunca..…ölüm zaman zaman sana gösterir yüzünü ,sen de görün yaşamda,yatırım bu vadide bire bin katar…her iki alemden de doyunca…dahası var.işte o bi muamma...
daha fazla sıyırmadan yatsam iyi olcak sanırım...telkinler kulagımda gene ...hepinize tatlı gezintiler ,ölümün kardeşi olan uykularınızda... şaşkın .

[murat]

Çok güzel yazmışsın lalezar..Benden başka herkes yazar buralarda ne güzel.

lalezar Nickli Üyeden Alıntı

daha fazla sıyırmadan yatsam iyi olcak sanırım...hepinize tatlı gezintiler ,ölümün kardeşi olan uykularınızda... şaşkın .

Bu alıntıladığım bölümü diğerinden ayırdım.Burası daha bir başka güzel şaşkın Yanlış anlamayacağını umuyorum burası çok hoşuma gitti. iyi geceler

[Merto]

Yaşamayı bilmeyenler ölümden korkarlar mış....

demişsin ya hani merto.Ben ölüm korkusu olmayan biriyim,yani ölümüm benim için o kadar da düşündükce kafamda eyvah çanları çaldıran bir durum deil... gayet normal bir durum.Fakat şöyle bir durum da var ben sevdiğim insanın ölümünü düşününce kötü oluyorum.Özlemekten,onsuz olmaktan korkuyorum.Bu bencillige girermi? Diyelim ki girdi.Ben,yinede ölüm korkusu taşımadığım için yaşamayı bilenler grubuna girermiyim?
Sevgili merto yazımı tamamladıktan sonra okudumda yanlış anlaşılmalara açık cümleler kurmuşum sakın sorularımın amacının dalga geçmek olduğunu sanma gayet ciddiye alarak bu sorulara sana yöneltiyorum. 44 44[/quote]

Yaşamayı bilmeyenler ölümden korkarlar yada adam gibi yaşamayanlar ölümden korkar dedikleri benim düşünceme göre şu anlama geliyor:
Yaşamın bir serüven olduğunu anlamaya fırsatı yada cesareti olmayan insanlar daima birtakım şeyleri beklerler yaşamak için. Şu olsun hele şunu şunu yapacağım, ah param olsa şuralara gideceğim, okulu bir bitirsem neler yapacağım v.b.
Adam gibi yaşamak içte ve dışta bir olarak, başta kendine dürüst ve aslına sadık olarak yaşamak bence.
Ölüm korkusu gereklidir çünkü insanı hayatta kalmaya programlar. Ölüm hayatın sonudur ama kesinlikle yaşamın değil. Ölümden korkmak doğaldır aslında ama ancak içgüdüsel olarak.
Yoksa yapmam gereken çok şey var daha diye ölümden korkanlar gerçek anlamda yaşamamışlardır.
Sevdiklerimizi kaybetme duygusu onların ölümlerinden korkmak bencilce görünsede gerçekte sevginin kaybına sebep olacakmış duygusu ile yaşanan bir korku. Onların hep yanımızda olmalarını-hayatta olmalarını- istemek bencillikten çok onların bizde yarattığı güven duygusuyla ilgili bence.
Ölüm korkusu yaşamamak ölümüde hayatın bir yüzü olarak görebilmek yaşamayı bilmenin en önemli unsurlarından bence....
Emeell bence sen yaşamayı biliyorsun...bunu sadece ölümden korkmadığından değil, yansıttığın pozitif enerji ve neşeden anlayabiliyoruz....
UYARI: 44
Yukarıda yazılanlar uzman görüşü değil kişisel düşüncelerdir. Dolayısıyla hiçbir kurum yada kuruluşu temsil etmez.
Bu yazının her hakkı saklıdır ve Türkiye Cumhuriyeti yasaları tarafından korunmaktadır. Hukuksal bir sorun durumunda İstanbul mahkemeleri yetkilidir.


Konuyla ilgili bir fıkrayla bağlayalım, çoğunuz biliyorsunuzdur ama...
Günün birinde Azrail gelmiş Temelin kapısına dayanmış..
-Hadi demiş toparlan gidiyoruz...buraya kadardı.
Temel Azraili karşısında görünce birden telaşlanmış tabi ve itiraz etmiş hemen
-Yok demiş olmaz, daha bir sürü yapacak işim var hayatta olmaz..
Neyse olur olmaz derken 5 yıl daha koparmış Azrailden.
Ama 5 yılda çabuk geçer diye düşünüp karar vermiş pilot olmaya
nasılsa demiş beni havada yakalayamaz..
5 yıl sonra Pilot Temel uçuş sırasında yine yapmayı isteyipte yapmadıklarını yapmayı hayal ederken keyifle..
birde bakmış Azrail yine yanıbaşınada.
-Hadi demiş vakit doldu gidiyoruz.
-Olmaz bak bu uçakta 350 kişi var benim canımı alacaksın, ya onlar ne olacak pilot ölürse uçak düşer hepimiz ölürüz.
Azrail cevap vermiş..
-Ulan bana bak ben bu 350 kişiyi birararaya toplayıncaya kadar neler çektim biliyormusun.....

teşekkürler!

[Merto]

Tanrı, güneşi her gün yeniden doğurarak bizi mutsuz kılan her şeyi
değiştirmemiz için bize zaman tanıyor. Oysa biz her gün, böyle bir
zamanın bize bağışlandığını görmezden geliyoruz. Bugünün düne
benzediği gibi yarına da benzeyeceğini düşünüyormuş gibi
davranıyoruz. Ama dikkatini yaşamakta olduğu güne veren kişi, o
büyülü anın varlığını keşfediyor.

O büyülü an belki de sabah anahtarı kilide soktuğumuz dakikada,
akşam yemeğini izleyen suskunluk sırasında, bize birbirinin benzeri
gelen binbir şeyde gizli. Mutluluk kimi zaman bir kutsamadır ama
çoğu zaman bir fetihtir. Günün o büyülü anı, değişmemize yardım
ediyor, bizi düşüncelerimizin peşinde koşmak için yola koyulmaya
itiyor. Acı çekeceğiz, zor zamanlar yaşayacağız, ne var ki bunlar
geçici, iz bırakmayan dönemler olacaktır. Ve daha sonra geriye dönüp
gururla inançla bakacağız.

Kendini tehlikeye atmaktan korkan kişiye ne yazık!! Çünkü o kişi
belki de hiç düş kırıklığına uğramayacak ve peşinden koşacak bir
düşü olanlar kadar acı çekmeyecek. Ama dönüp de arkaya baktığında
(çünkü her zaman sonunda dönüp arkamıza bakarız) yüreğinde şu
sözcüklerin döküldüğünü duyacak; "Tanrının, yaşadığın her güne
ektiği mucize tohumlarını ne yaptın? Yaradan'ın sana bağışladığı
yetenekleri ne yaptın? Hepsini bir çukura gömdün. Çünkü onları
yitirmekten korkuyordun. İşte şimdi elinde kalan, yaşamını yitirmiş
olmanın kesinliği...."

Bu sözleri duyan kişiye ne yazık....! Mucizelere o anda inanacak,
ama varlığının büyülü anları geçip gitmiş olacak....


Paulo COELHO

[dennise]

Bugün bir kaç saat önce karşi komşumuzu kaybettik 30 yıldır ayni sokakda
beraber yasiyoruz.Babami da ben 4 yaşindayken kaybetmiştik.
Olumden korkuyorum Hemde hiç tahmin edemiyeceğiniz kadar

fakat buraya geldim ve yine iyiki varsiniz diyorum
Sevgili Lalezar,lerzan ve Merto sağolun.

[lalezar]

Ölüm ,başkalaşım..
ölüm..tırtılın kelebeğe dönüşmesi kadar yalın..
ve mucizevi..
minicik tırtıl kelebek olup rengini akıtacak gözlerimize...şaşırıp kalacağız ne güzel diyerek..ne muhteşem..
ölüm de bu anlamda bir başkalaşım...
ama adı ölüm olmuş...dimağlara simsiyah kurulmuş..inmez dokuza..

[PSİKO]

Ölüm Korkusu
Hale kanım o gün çok sevinçliydi yıllardır ABD' de olan oğlunu karşılamaya gidiyordu ,fakat yolda birden bire başının döndüğünü, uyuştuğunu, terlediğini ve kalbinin küt-küt atığını hissetti. Hemen arabasını sağa çekti, sıkıntı duydu ve o an artık "yaşamım buraya kadar "diye düşünüp, Allah'a dua etmeye başladı. Hemen eşini aradı. 15 dakika sonra rahatlamıştı. Eşi de gelince daha da rahatlamıştı. Eşi de gelince güven içinde hava yolluna doğru gittiler. Fakat o günden sonra hep benzeri bir nöbet yaşayıp öleceğinden korkmaya başladı...

Ölüm korkusu çok evrensel ve insani bir duygu. Yaşadığını, var olduğunu ve varolduğunun' da farkında olan ve bir gün öleceğini bilen tek varlık insandır...Dolayısıyla ölmek ve ölüm gerçeği bir çoğumuza acı ve mutsuzluk verir.

İnsanoğlu öleceğini bilse de yaşama güdüsü ve arzusu ağır bastığından ölüme uzak durmak ister.Bundandır ki "yabancıların ölümü" bizi çok etkilemez, ne zamanki en yakınımızdan birilerini kaybederiz, işte o zaman; ölümün bize doğru geldiğini hissederiz. Artık bizimde ölebileceğimiz ve sevdiğimiz, bağlı bulunduğumuz her şeyin sonu olduğunu "anlamsız" olduğunu düşünmeye başlarız. Hata bir süre neşemiz kaçar, yaşama küsebiliriz "mademki ölüm var, her şey bom boş, bu koşuşmaca, bu çaba ne için ?" diye yaşamı sorgulamaya başlarız.

Göz yaşı döktüğümüz ölümlerde aynı zamanda kendi ölümümüze de ağlarız... Yaşamı bırakıp gitmenin acı gerçeğine hüzünleniriz...

Ölümü insana hatırlatan ve korkmasına sebep olan nedenler nelerdir ?

-Hale hanım gibi her 5 insandan birinin yaşadığı panik ataklar.

-Bir yakınını kaybetme.

-Ciddi trafik kazası geçirmek.

-Ciddi fiziksel bir hastalık yaşama,tedavi görmek.

-Ölümle tehdit edilme, korkutulma

-Takıntılı kişilik yapısından dolayı ölümü takıntı haline getirmek.

-Paranoid-Paranoyak insanların öldürülme korkusu olabilir.

-Ajanlar tarafından takip edilen insanlarda

-Deprem,sel ve diğer afetler geçiren insanların bir kısmında da ölüm korkusu olabilir.

-Ağır işkence altında olan insanlar.



Ölümün en çok korku haline geldiği hastalık "Panik bozukluktur"

Panik atak yaşayanlar ; isterse yüzüncü atağını yaşasın ve doksan dokuz atağında ölmediğini de bilsin ; "Bu sefer öleceğim" diye düşünür. Çünkü o an beynin oksijen ve kanlanma miktarı azaldığından zihinsel bulanıklık yaşanabilir ve irtibat kopabilir. Yabancılaşma duygusu yaşanır...

Panik ataklı insanlarımız bu yüzden ölüm, kaza, cinayet,r davranışı gibi haberleri duymak görmek istemezler, ölümü hatırlatacak her şeyden uzak durmaya çalışırlar...

Bazı panikli insanlar ölümü bu kadar yakın hissedince " dünyaya ait " bazı zevklerden vazgeçerler. Örneğin alkolü bırakma , çapkınlıktan vazgeçme gibi.

Bazılarında dine yöneliş başlar 5 vakit namaz kılmaya başlayan olur.

Kadın Panik ataklılar tesettüre girmeye ve namaz kılmaya başlar.

Böylece islam kültüründe olan " Hesap verme gününe " hazırlıklı olunur ve ölüm korkusu hafiflemeye başlar. Çünkü bir çok hastada öldükten sonra " ceza görme korkusu" vardır. Bu nedenle zaman varken " öteki dünya ya " hazırlıklara başlanır...

Panik ataklara bağlı bu korkular ilaç ve psikoterapi ile düzelir.

Diğer ölüm korkularında da nedenine yönelik tedavi yapmak gerekir.

Ölüm korkusuna biraz felsefik yaklaşırsak ; Evrende her şey zıddıyla bilinir. İyi-Kötü, Ak-Kara gibi ölümde yaşamın zıddıdır. Fakat yaşamı anlamlı ve önemli kılan bir gerçektir. İçimizde devamlı ve ölümsüz olma arzusu yatar. Ölümsüz bir hayat tek düze ve sıkıcı olurdu. Yaşamı anlamlı kılan ölümdür.

Yaşamın kalitesini artıran ölüm gerçeğidir.

İnsanları insanlaştıran ; hırsını, bencilliğini, öfkesini yatıştıran ölüm gerçeğidir.

İnsanoğlu dünyaya ağlayarak gelir,öldüğünde ise ardından ağlayanlar bırakarak gider. İnsanların yaşadığı süre içerisinde ölüm gerçeğini içselleştirmesi kabul etmesi gerekir. Her canlı ölümlüdür, her ölüm yeni bir başlangıç ve doğuştur. Çürüyen her canlı başka bir canlıya hayat enerjisi olmakta ve o bedende yaşamaktadır. Aslında hiçbir şey yok olmuyor. Sadece şekil değiştiriyor. Onun için ölümü de bir farklı frekansta yaşamaya geçiş olarak değerlendirmek gerekir.