''en büyük sığınağımız evimiz,en çok onu seviyoruz''

[bluemoon24]

Elektrikli Süpürge grubumuzu siz hâlâ bilmiyor musunuz? Öyleyse sizi, aklınıza gelen her türlü soru, saptama, eleştiri ve benzeri ile facebook elektrikli süpürge grubuna davet ediyorum.







Öncelikle sağlıklı bir yeni yıl dilemek isterim. Ayrıca Facebook gruplarımıza gösterdiğiniz ilgiye de teşekkür etmem gerekir. Derginin okuyucularının sıcak bir profili var; evine düşkün insanlar. Küçük değişikliklerden çabuk ve çok mutlu olan sevimli insanlar. Bu ortalama, benim gibi bu konuda çalışan pek çok insanı besliyor. Anlaşılan şu ki; en büyük sığınağımız hâla evimiz. En çok evimizi sevmeyi seviyoruz. Yani evimizi sevmemiz gerektiğini hatırlıyoruz; tüm bu olup bitene rağmen. Tüm elimizi attıklarımızın bir gün moda olup ederinin bin misli bedele satın alınabileceğini bilerek, en moda renklerin nedeninin artık ipliklerin piyasaya sürülmesinden kaynaklandığından kuşkulanmamıza rağmen, çaresiz evimize alıp koyuyoruz. Evim dergisinin sevilmesinin bir nedeni; hâttâ en önemli nedeni beklide, bu konudaki içtenliği olsa gerek. Diğer tüm dergilerde bu konuda demin sözünü ettiğim mekanizmanın koşulsuz dişlisi olma hali var. Evim bu konuda çok daha saf ve samimi duruyor.



Geçenlerde bir dergide okudum, ismi lazım değil, sormuşlar bilenlere: ''Bir evde ne olmalış'' gibi bir şey (şimdi açıp bakıp oradan yazmıyorum; çünkü sonuçta ben de nasıl bir izlenim bıraktığından söz etmek istediğimden) Galerisi olana sormuşlar, ''iyi bir resim'' demiş, şarap firmasının sahibine sormuşlar, ''yerli şaraplardan bir kav'' demiş. İtfaiyeciye sorsanız ''yangın'' diyecek, böyle gidiyor röportaj. şimdi böyle bir tavsiyeler yazısına ne kadar güvenir ve ikna olur, harekete geçersiniz? Evimin farkı buralarda, burada en lazım şey çiviyle delinmiş eski konserve kutusu içinde mum falan olabiliyor; ki ne mum, ne de konserve üreticisi var ortada.

Facebook ''Evim sevenler derneği'' listesinde de zaten Allah için bir tane tarz fotografı olan profil yok. Bir tek Ümit'in resmi baş aşağı duruyor.



Elektrikli Süpürge grubu olarak biz takıntılardan ve biriktirdiklerimizden başladık konuşmaya. Dikkat çeken şu; Evim dergisi okuyanların biriktirme alışkanlıkları da derginin tutumu kadar saf. Prada terlik biriktiren falan yok haliyle. Ortak nokta şu; biriktirilenler başkalarına gereksiz geliyor, ama biriktiren onları etrafında görmekten mutlu. Bu işin klinik kriteri ''yaşama engel olmadığı sürece normal'' olarak saptanmıştır. Normal, kendisi zaten tartışmalı bir kavram olmakla ve gücünü tamamen istatistiklerden aldığı için, zaman içinde yüzen bir kavramdır. Anormallerin en büyük savunması zaman içinde bu yolculuğu yapmış örneklerdir. Eşcinsellik bunun en sık kullanılanıdır.

Biriktirme tutkularımıza da bakınca, adlandırma biçimi ile bile durumun tadı değişebiliyor. Eski legolarını atamamak veya görünce bit pazarından kullanılmış legolar almak ve evde saklamak delilikken, koleksiyoncusu olmak normaldir. Aslında durum mecbur olduğumuz bir merasim. Ya da aklımıza musallat olmuş, sürekli çiğneyip çiğneyip yuttuğumuz bir düşünce. Bunların engellenmesi bizim yaşamımızı daha da zorlaştırabiliyor. Varlığı da pek kolay değil.









Bu bölümün ismini verirken de bu sıkıntıdan yola çıkmıştım. Tüm bunlardan vazgeçmek veya hepsini toplayıp atmak zordur. Süpürmek biraz daha temkinli bir ara çözüm. Ötesinde elektrikli süpürgenin biriktirdiği bir yeri olduğunu bilmek, geri dönüş şansı, işi biraz kolaylaştırıyor. Ne olursa olsun, biriktirmek, üstünde çalışılması gereken bir Evim başlığı. Kapladığı yer olarak dergilerin en çok öneri getirmesi beklenen konu başlığıdır; ki biz buna tatlı adı olarak ''depolama çözümleri'' diyoruz ve Ikea kutularının piyasaya sunumuyla bu alan oldukça rahatladı. Biriktirdiklerimizin en azından, buna bir anlam veremeyen yaşam yolculuğumuzda yan koltukta oturanlarımıza, dışarıdan baktıklarında sevimli kutular olarak görünmesi, üzerimizdeki baskıyı oldukça hafifletti.

Biriktirmelerimizin çoğunun altında her daimi endişede (obssesion) olduğu gibi, çok temel bir neden vardır. Bence hemen tüm benim kuşağımın babalarının hiç bir vidayı, çiviyi atamamasının, değişik kutularda biriktirmesinin ve bunun için bir yerden sonra kutu ve kavanoz da atamamalarının altında o dönemin yokluğunun olduğu kesin gibi. Annelerimiz için hâlâ naylon torbanın sanıyorum 1970 Türkiye'sindeki değeri sürüyor. Korkuyoruz, ne olur, ne olmaz, kime ne zararı var ki! Evet annemin ayağına dolaşmadığı sürece kimseye bir zararı yok; ama kime ne faydası var ki peki?

Biriktirmelerimizin bize getirdiği bir güven var. Kendimizi onlarla savunduğumuz çok belli, kalemizin duvarları onlar ve oraya biz ne kadar çok korkuyorsak o kadar saklanıyoruz. Keşke korkacak hiç bir şey olmasa. Ama var işte. Nedir bilemiyoruz; ama var.



Bu anlamda biriktirmenin kendi kendimizi düzeltme meyilli (self-corrective tendencies) olduğunu düşünüyorum. Diğer obsesyonlar gibi saldırgan bir tutum değil; daha çok zırt pırt el yıkamaya falan benziyorlar. Uzmanı değilim, ama bana öyle sınıflandırmak doğru geliyor. Umuyorum aramızda ayakkabı biriktirmek için cinayete kalkışan yoktur. Bilemiyorum, belki ciddi bir çalışma grubu oluşturabilsek bu konunun uzmanından da çok yarar sağlayabiliriz. Onun için de eğlenceli olabilir diye de düşünüyorum.

Aklıma takılan şu: Tamam güzel biriktiriyoruz da neden mesela mürekkep şişesi biriktiriyoruz. Yani ne demek istiyoruz? Etrafa ne demek istiyoruz, kendimize ne demek istiyoruz? Bu soruların yanıtlarını verebilsek, bu iş çok daha eğlenceli hale gelecek sanki. Tadını çıkartmak isterdim saplantılarımın. Bu konuda bilgili olmak, bu işin aman-merdiven-altından-geçmem diyerek dünyayı dolaşma kısmını ortadan kaldıracağından daha rahat olacaktır, kesin.

Biriktirdiklerimize ayırdığımız zaman, onlarla geçirdiğimiz zaman, onları toplamak için geçirdiğimiz, onlarla ilgili hayal kurduğumuz zaman; bunların toplamı aslında yaşamda hiç bir şey yapmamak özgürlüğümüzü kullandığımız zamanlar. Buna gün geçtikçe daha da çok gerek duyuyor olmamız hayret verici değil. Normal karşılanan ve birbiri içine yerleşmiş kısır düzen işlerine ayırmak zorunda olduğumuz birbirini tetikleyen işler, bütünü o kadar büyüyor ki, bünyemizin biraz bayılmak istemesi çok doğal. Sadece ve sadece yaptıklarımıza taktığımız adlarla bile baş etmek o kadar çok çaba gerektiriyor ki! Gerekli gereksiz tüm iş görüşmelerinin tamamının toplantı diye daha önemli bir kabuğa sığdırılması gibi. Tatilin bile dinlenmekten çok, öncesindeki organizasyon aşamasında kaybedileni yerine koyması halinde bile ''dinlendim, çok yorulmuştum'' dengesini zar zor tutturduğunu düşünecek olursak, gerçekten anlamsız o kadar çok işlem var ki. Arada bir hiç bir şey yapmamak özgürlüğünü hak ediyoruz. Onlara güvenimiz sonsuz, onlar evrende bize hiç bir şey yapmadan da yakın durmaya devam eden bizim parçamız sanki. Bu ilişkimizin sadakatinin sonucudur onlara kıyamamamız, atamamamız. Onlar bizim bir parçamız olduğundan ve biz de kendimizi başkalarının evinde, hiç tanımadıklarımızın elinde düşünmeye dayanamadığımızdan, onların en rahat yerlerinin bizim yanı başımız olduğundan çok eminiz her zaman.



Düşünemezsiniz legolarınızın yağmurlu bir kış gecesini buz gibi bir çöp bidonunda geçirdiklerini ve yarının onlar için daha da beter olacağını. Uyuyamazsınız, onlar tir tir titrerken sokakta. Biriktirdiğiniz sizsiniz.









Kaynak:Evdergisi