''facebook elektrikli süpürge grubuna davetlisiniz''

[bluemoon24]

Geçtiğimiz ay kurduğumuz Elektrikli Süpürge grubumuzu siz hâlâ bilmiyor musunuz? Öyleyse sizi, aklınıza gelen her türlü soru, saptama, eleştiri ve benzeri ile facebook elektrikli süpürge grubuna davet ediyorum.





Defterimizi açalım. ''Ne defteri?'' diyorsanız bir önceki yazıyı okumanız gerek. Aslında okuyamamış olmanız da çok normal. Dergi, piyasaya çıktıktan kısa bir süre sonra bulunamaz oldu. Tüm Migros kasalarında, olması gerektiği yerlerde, boş duran ''Evimlik''ler vardı. Doğru bir strateji ile boş kaldığında da sizinle ilişkisini devam ettirebilmek için (pazarlamada reklam deniyor) dergiliğin sırtında: ''şu an size yanıt veremiyoruz, lütfen daha sonra tekrar deneyin'' gibi bir şey yazıyordu. Bu derginin yazarı olarak gurur duymamak mümkün değil. Sevda Barandır disiplinli bir dergici; sonucun bu olması çok şaşırtıcı değil. Öte yandan kendime sormadan da edemedim: ''Başımız bu kadar dertte mi evimizleş'' diye. Belli ki böyle bir tarafıı da var bu sonucun, böyle de okumak mümkün.

Bu şartlarda geçen sayıya ulaşamamış olanlar için bu yeni yazı dizisinin kısa bir özetine yer vermek gerek. Bir ''kısa-kısa öykü'' beni Evim'de bu bölümü hazırlamaya, bu adı vermeye ve okuyanları da bu yola sürüklemeye yüreklendirdi. Her şeyi farklı görmeye itti beni. Mehmet Zaman Saçlıoğlu'ndan:

''Temizlik''

Elektrikli süpürge, gezindiği her yüzeyde farklı ses çıkarıyor. Evdeki eşyaları, eşyalardaki tozları sesle tanımlıyor olmalı. Bir yandan da, eşyaların üzerindeki tozun yanı sıra yer etmiş eski sesleri topluyor olabilir. Tanımladıkları ve topladıkları, süpürgenin arkasından yine ses olarak çıkıyor; eşyaların ince oymalarında birikiyor, halıların üzerine bir sis gibi yayılıyor.











Telefon çalıyor. Süpürgeyi susturup ahizeyi kaldırdığımda, sesin telefondan değil, süpürgeden geldiğini anlıyorum. Daha önce evde yer etmiş binlerce telefon sesinden bir tanesi olmalı bu. Çalıştıkça, süpürgenin çıkardığı ses değişiyor. Bilmeyen birisi, motorun yorulduğunu söyleyebilir. Bense, yıllardır biriken sisin alt katmanlarına indiğimizden eminim. Kavgalar, çığlıklar, evin eski yaşamının sesleri...

Sonunda süpürge duruyor; motorundan ince bir duman çıkarak. Defalarca içinden geçirdiği sesleri, artık bir daha bırakmamacasına topladığını anlıyorum. Ev, tümüyle temizlendi. Süpürgeyi kalın kağıtlara, naylonlara sarıyorum ve çöpe atıyorum.''

Ardından ilk yazıda sizlerden bir uygulama istemiştim. Basit bir isim tamlaması ile ifade edemediğiniz (''Ahşap sehpa'' basit bir tamlama; ama ''Ikea'dan Nesrin'le gittiğimizde aldığımız, hani onda da vardı, ben de beğenmiştim'' basit değil), son zamanlarda satın aldığınız, fiyatı 100 YTL. ve altında en çok sevdiğiniz ve sevmediğiniz üçer tanesini bir deftere kaydetmenizi istemiştim. (Defter o defter yani) Bunlardan en sevdiğiniz ve hiç sevmediğiniz için bir özür notu defterinize yazıp sonra da bunları atmanızı istemiştim. Evet, öyle sıradan bir yazı dizisi değil bu. Pahalı bir okuma uygulama ödevidir. Ay sonunda da ikinci iki çifti atmanızı ve işlemi tekrarlamanızı istemiştim. Bu arada defterinize yazdıklarınızı saklamanızı; çünkü başlayacak olan sanal grupta bu deneyimlerimizi paylaşacağımızı söylemiştim.

Şimdi bu ayki işimize bakalım

Defterimizi açalım ve en az on yıldır birlikte olduğunuz üç adet çok sevdiğiniz, üç adet de pek hoşlanmadığınız nesneyi not etmenizi istiyorum. Ne kadar tutucu olduğunuzu görüyor musunuzş Bunları da atmak gerekecek diye hemen aklınızda rahat vazgeçebileceklerinizi diziyorsunuz. Yalan mış Değilse hemen o altı nesneden kurtulun zaten; demek ki gözden çıkartmışsınız zaten. Yok gerçekten atmak gerekecek diye korkmadan seçtiyseniz devam edebiliriz.

Zaman garip bir kavram. Yaşlandırabiliyor, eskitebiliyor. Diğer taraftan cansızların kiminde hiç bir değişikliğe neden olmadığı gibi değerlerini de arttırabiliyor. Yaşlanmak, yani zamanın etkileri ile değişmek; ama bozulmamak, çirkinleşmemek her nesnenin yapabileceği bir iş değil. Nesneler de ilk oldukları gün bu alın yazıları ile birlikte geliyorlar yanımıza. Ben çevremde bu anlamda çok nesne görememekten şikayetçiyim. Eğilimler, moda, akımlar bir nesnenin kimliğini bu anlamda aşındırabiliyor. Kimileri de hiç aşınmıyor. Böyle nesneleri bulmak ve yaşamımızı sadece bunlarla geçirmek pek olası değil.

Bence yapılması gereken eskiyen nesnelere karşı dürüst olmamız. Kimileri eskirken işlevlerini de yitiriyorlar. Kimileri işlevlerini yitirmese de teknolojiye ayak uyduramıyorlar. Bunları yaşamdan temizlemek biraz müsriflikmiş gibi geliyor belki; ama onların bizden çalmasına izin verdiğimiz alan, zaman, sırtımızda taşımak için harcadığımız güç hesaba katıldığında, onları barındırmak da kendimize karşı çok bonkör bir davranış gibi geliyor bana.

Aslında müsriflikte vicdan azabını yaratan durum farklı. Hiç bir defasında bir nesne ile ilgili olarak yeterince zaman ayırarak düşünceler üretemiyoruz. Satın alma aşamasında başlayan tüketim zinciri, üretimsiz devam ediyor. Biz aslında kendimize ve çevremize çok zaman ayırmıyoruz. Zamanın çoğu tüketmek için gerekli enstrümanları edinmeye çabalamakla geçiyor.

Bir dosta hediye almak bile toplamda 20 dakikayı geçemiyor. Satıcılar bu zaafımızın çok farkında. Evlilik yıldönümleri için bile paket hediyeler var. Tüm bunlar bizim çevremizi, mutsuzluk getiren, başımıza dert nesneler ile örüyor.

Burada yapmaya çalıştığımız da bu tür nesnelerle sonunda vedalaşabilmek. Apar topar bir şeyleri atmak beni de huzursuz ediyor. Bu nedenle önerim etrafa doğru bakmayı öğrenmek, not almak, düşünce ve görüşleri yazmak, kararları dayanaklara oturtmak. Atmak ve kurtulmak. Atarken doğru yöne atmak. Tüm bu olup bitenden de zevk almak.

Saklanmış yanlarını bulup çıkardığımız, özünde iyi olan nesnelerle tekrar dost olmak, onların tadına varmak,hak ettikleri önemi vermek. Sadece görüntü, görüntünün eş dost üzerinde bırakacağı izlenim ve benzeri nedenlerle çevremizde birikmiş olan nesnelerden kurtulmak. Ya onları daha çok gerek duyulan bir noktaya iletmek veya hak ettikleri saygıyı görecekleri yerlere göndermek.Yapılması gereken bu ve bunun için zaman ayırmak gerekiyor.

Nesnelerle yeterince ilgilenmediğimizden olsa gerek doyumsuz bir yeni nesneler edinme yarışının da içindeyiz. Bir yandan para kazanmak için bu tuzaklardan üretirken, iş çıkışında bu çok iyi bildiğimiz oyunun tuzaklarına düşmekten de koruyamıyoruz kendimizi. Yaşam sadece mal edinmekten ibaretmiş gibi geçip gidiyor. Dayanılmaz bir cazibesi var bunun. şişmanlayan ve şişmanlatan tek canlı türü olmamızın mutlak sonucu bu.

Önümde şu an bir üçlü priz var. En eski tip olanlarından. Bunu arayıp bulup satın aldım. Çok ucuz ve çok doğru bir çözüm bence. Birçoğunuzun aklından şu an bu nesne ile ilgili anıların yanı sıra ''Adaptörleri taşımaz, çok kullanışlı değil...'' gibi düşünceler geçiyordur. Gördüğünüz gibi sorun o kadar çoklu ki. ''Neden,'' diye düşünüyorum, ''Neden bu kadar çok adaptör var?'' Ne kadar değişken bir teknoloji içinde yaşıyor olmalıyız ki bu kadar alt yapı üst yapı arası uyum ara yüzleri (arayüz bitişik olsa; ama bilgisayar kızıyor) gereksinimi var.

Tekrar benim eski usul üçlü prizime geri dönecek olursak; o kadar çok topraklı priz gerektirmeyen de fiş var ki, bence hala çok doğru bir tasarım.

Fakat bu kadar çok uzatma kablosu ve bu kadar çok priz çoğaltıcıya neden gerek varş Bir yerde hata mı yapıyoruz? Gereğinden fazla elektrik kullanıyor olmayalım sakın?

Bu yazı dizisinin konuları bunlar işte. Aklınıza gelen her tür soru, saptama, eleştiri ve benzeri ile facebook Elektrikli Süpürge grubuna davet ediyorum hepinizi.







Kaynak:Evdergisi