En Çok Nelerden Suçluluk Duyduk

[hayatimdegisti]

Herkesin yaşamında olmasa da suçuluk duyguları çoğu kişinin yaşamında önem arzediyor...
Ve yaşam kalitesini etkiliyor...
Peki nelerden en çok suçululuk duyduk.Aile'mi ,Öğretmenler mi ,Çevre mi??

En çok suçluluk duygusu yaratan etkenler nelerdir...
Eğer çok özel değilse duymuş olduğunuz suçluluk hislerini ve bunların yaşamınızda ki rolunu tartışalım..
Her suçluluk duygusu sizden neler aldı...


Kendi kendinizi suçladınız mı?Bu duygunun hayatımızda ki yeri ve önemi nedir?

[hayatimdegisti]

Çocuk olma, Sonya," dedi Raskolnikov yavaşça. "Onlara
karşı ne suç işledim ben? Niçin gideyim? Gidip de ne diyeceğim ben? Bütün bunlar kuruntudan başka bir şey değil... Kendileri milyonlarca insanın canına okuyorlar, üstelik de bunu erdem sayıyorlar. Hepsi alçak ve sahtekonların, Sonya! Hayır, gitğim! " Acı bir gülümsemeyle ekledi: "Hem gidip ne diğim onlara; Kadını ben öldürdüm ama paraları almaya ceedemedim, bir taşın altına gizledim mi diyeceğim? Ama alay ederler o zaman benimle, aptala bak, paraları bile alamamış derler. Korkak ve aptal! Hiç ama hiç bir şey anlamayacaklardır, Sonya; anlamaya layık insanlar da değiller zaten! Hayır, gitmeğim! Çocuk olma, Sonya..." Sonya ellerini ona doğru uzatmış: "Acı çekeceksin, çok acı çekeceksin..." diye tekrarlıyordu Raskolnikov, dalgın dalgın: "Hem ben belki de kendime iftira ediyorum," dedi. "Bit değil, daha bir insanım belki ve kendimi mahketmekte acele edn iDaha savaşacağım..." Dudaklarında kibirli bir gülümseme belirdi.
"Böyle bir acıyı taşıyıp durmak! Üstelik de hayat boyunca..!"
SUÇ ve CEZA/ Fyodor Mihayloviç DOSTOYEVSKİ

Yasalara göre suç, yapılmaması gereken bir eylemi
gerçekleştirmektir. Sınırları belirlidir, maddeleri bellidir ve cezaları
bellidir. Oysa ne kadar çok suçluluk duygusu öğretilir doğduğumuz andan itibaren bize ve sınırsızdırlar. Maddeleri yoktur ezberleyebileceğimiz ve
cezaları sonsuzdur çoğu kez ömür boyu taşıdığımız.

ÇOCUKLUĞUN SUÇU...
"Yemek istemiyorum" dediğimizde, annemiz "ama sen yemezsen
ben üzülür, hasta olurum. Tansiyonum çıkacak, senin yüzünden öleceğim" der. Öylece başlar suçluluk duyguları. Annenizin üzülmesine ve hasta olmasına neden olmak az bir suç mudur? Yemek yenince ceza bitmiş olmaz üstelik. Uslu olmak, onların istediği gibi davranmak, kurallara uymak gerekir. Yoksa anne babanızın tüm sıkıntılarının, kavgalarının suçu sizindir. Anneniz bu evliliğe sırf sizin için katlanıyordur, sizi taşırken de, doğururken de acı, eziyet çekmiştir. Ve tek suçlu sizsinizdir. Nasıl ödenir bu suçların bedeli? Ve daha da önemlisi ödenemezse nasıl taşınır o küçücük çocuk omuzlarda? Ebeveynler için suçluluk duyguları, çocuğu idare etmek için etkili bir yöntemdir. Erişkin döneme geldiğinde de devam eder. Onlar sizin için çok şey yapmıştır ama siz uzaktasınızdır, aramıyorsunuzdur. Aslında nasıl der aileler? Annelik babalık karşılıksız yapılan bir iştir. Evet, açıktan hiçbir şey istenmez çoğunlukla ama bu suçluluk duygusu az bir bedel midir? Okulda devam eder öğretilen suçluluk duyguları. "Çalışmadığın için oldu, beni hayal kırıklığına uğrattın, oysa ne kadar inanmıştım sana." Ve bu kadar öğretiye dayanamayan çocuk da öğrenir karşısındakine suçluluk hissettirmenin gücünü. "Başkalarının aileleri izin veriyor ama, siz beni sevmiyorsunuz, siz iyi anne baba değilsiniz". Bu sefer suçluluk duygularıyla kararsız kalma ya da yanlış kararlar alma sırası ailededir.

SEVGİLİNİN SUÇU...
Çocukluktan öğrenilen suçluluğun erişkin döneme doğru
uygulanım yeri başka sevdiklerinizdir. Sevgiliniz hoşlanmadığınız bir şey
yaparsa "beni sevmiyorsun" diye başlayıp, "sevseydin yapmazdın" la devam edersiniz. "Yaptıklarından sonra, sizden nasıl birşey isteyebilir"
Amacınız isteklerinizi yapmasıdır. Ne kadar çok suçluluk hissederse o kadar kolay olur. Ama bazen unuturuz, suçluluk duyguları o denli artar ki,
sizin yanınızda kalıp ceza çekmektense, giderek kendini cezalandırmayı
seçebilir. Hele eski suçların listesini tutuyor ve her fırsatta tarih ve
gün belirterek tekrarlyorsanız...

TOPLUMUN YARATTIKLARI
Kilolusunuz, perhiz yapmanız gerekiyor. Karar verdiniz,
başladınız da. Birden kendinizi yememeniz gereken birşeyi yerken buldunuz. Yerken suçluluk duymazsınız, ama perhizde olduğunuzu bilen biri "Ne yapıyorsun?" derse, lokma boğazınıza dizilir. Oysa sizin duyacağınız suçluluk yediğiniz bittikten sonra olacaktır. Pişmanlık duyacaksınızdır, ama kendinizi affetmeniz daha kolay olabilecektir. Ya sizi görenin verdiği suçluluk duygusu? "Yanlış davranıyorsun, böyle konuşulur mu?" ya da "Bunu mu giydin?" Tüm bu ve benzeri sözlerin yarattığı suçluluk duygusu bazen, gerçek suçdan daha ağır cezaya neden olur. Soyutlanma, utanma, uzaklaşma hapise girmekten daha mı basittir? Din ve ahlak kuralları da suçluluk yaratmaya yöneliktir. Kuralların dışında davranmışsanız suçluluk hissetmeniz gerekir. Bu suçluluk duygusuyla pişman olmanız ve yeniden yapmamanız beklenir sizden.

KENDİ SUÇLULUĞUMUZ
Hiç kimse size bir şey söylemez. Hatta çoğu kez olup
bitenden haberleri bile yoktur. Ama sizin içinizde bir suçluluk duygusu,
sizle birlikte var olan, her yere giden o duygu... Ömer Seyfettin'in
'Kaşağı' öyküsünü bilir misiniz? Hani kaşağıyı kırıp, kendi yerine kardeşinin
ceza almasına göz yuman çocuğun, kardeşi ağır hastalandığındaki
duygularını ne güzel anlatır. Pişmandır ama pişmanlık ne gerçeği değiştirir ne de suçluluğu giderir. Bir de bize ilişkin suçluluk vardır. Adeta
varolamanın suçluluğu ki o bambaşka bir süreçtir anlaşılması, çözülmesi,
yazılması gereken. Oysa geçmiş için suçluluk duymak geçmişi değiştirmez, tıpkı gelecek için duyulan endişenin geleceği değiştiremediği gibi.


Prof Dr Bengi Semerci

[hayatimdegisti]

Suçluluk duygusu yalnış bir hareket yaptığını düşünen insanın kendini affedememesinden kaynaklanır. Burada önemli olan, bireyin yalnış yaptığına dair inancıdır.Yalnışın bireye veya başkalarına olumsuz etkisinin olmuş veya olmamış oluşu, yada diğer kişilerin bireye incinmiş yada incinmemiş oluşu hiç önemli değildir. Söz konusu yalnış, sadece düşünce yada duygu seviyesinde de olabilir. Yapılan yalnış bir iş için kendinizi suçlarsınız çünkü kendinizi affedemezsiniz.Bu tecrübeyi geçmişte bırakıp hayatınıza devam edemezsiniz.
Zaman zaman herkez kendini suçlu hisseder, ancak bazı insanlar bu duyguyu daha sık deneyimlerler.Ne zaman hata yapsalar,uzun süre bu hatayı unutamaz ve bu nedenle kendilerini çok kötü hissederler. Eğer kendini sık sık suçlu hisseden kişilerden biriyseniz muhtemelen aşağıdaki özelliklerin bir veya birkaçına sahipsiniz demektir.

Kendine güvensizlik
Mükemmelliyetcilik
Kızgınlık duygularını atamamak
Affedememek
Depresif olmaya eğilim
Endişe halleri
Daima kontrollü olma ihtiyacı

Bu özellikler kişiyi suçluluk duygusuna ittiği gibi suçluluk duygusuda kişiye bu özellikleri getirir.Bu bir fasit dairedir.

Suçluluk duygusunu yenebilmek için bazı öneriler:

Güvendiğiniz bir kişi ile yaptığınıza inandığınız hatayı paylaşabilirsiniz.Hatanızı paylaştığınız zaman,belki de yaptığınızın o kadar da korkunç bir şey olmadığını farkedeceksiniz.

Eğer kendine güven sorunları yaşıyorsanız, kendinizin affedilmeye değer bir insan olduğunuzu tamamen anlayıncaya kadar kendine güven konusu üzerinde çalışmanız gerekebilir.

Depresyonunuz varsa bu sorunu çözmeye çalışınız.
Mükemmelliyetcilik ve daima kontrollü olma ihtiyacı, suçluluk duygusunu yenebilmenizin önünde duran en önemli engellerdir.Bu eğilimlerden kurtulmaya çalışınız.

Neden kendinizi suçlu hissettiğinizi anlayamıyorsanız,anılarınızı yazmaya başlayın. Bunun suçluluk duygusunun sebebini bulabilme konusunda çok yararı olacaktır.Sebebi bulursanız kendinize şunu sorun. Kendimi neden affedemiyorum? Kendimi affedebilmek için ne yapmalıyım?Kendimi suçlu hissetmek benim için ne gibi bir amaca hizmet ediyor? Bana ne kazandırıyor?

Hataların hayatımızda çok önemli bir yeri olduğunu hepimizin bilmesi gerekiyor.Hata yaparak öğreniriz.Suçluluk duygunuzun sebebini kavradığınız zaman,bu tecrübenin size ne öğrettiğini çıkartmaya çalışın.Eğer herhangi birşey öğrenmediğinizi düşünüyorsanız,düşünmeye devam edin.Bu hatadan ne öğrenebileceğinizi bulmaya çalışın. Mükemmel olmak zorunda olduğunuzu mu düşünüyorsunuz? O nedenle mi kendinizi affedemiyorsunuz? Aynı hatayı başka birisi yapmış olsa ona ne söylerdiniz?

Suçluluk duygusundan bir günde kurtulabilmek muhtemelen mümkün değildir. Eğer suçluluk duygusu yaşamaya eğilimli bir kişiyseniz, düzenli olarak bu problemi nasıl aşabileceğiniz konusu üzerinde çalışınız.Suçluluk duygusundan kurtulduğunuzda nasıl bir yaşamınızın olacağını,neler hissedeceğinizi hayal etmeye çalışınız.Geçmişi geride bırakabilmek,kabullenme ve affetme kavramları üzerinde çalışınız.

ABOUT.COM/Panic-Anxiety Disorders'dan derleyen Nilüfer Gökmen

[hayatimdegisti]

hayata kaciyorsun!!!

dostum’a

Dostum sen hayata kaciyorsun.

Kendi erdemlerini hayatin icinde, bize inat siradanlastiriyorsun. Bizlere berrak bir ay isigindan korunmak icin siginacak bir sacak alti arattiriyorsun. Gundelik hayati bir multeci statusunde yasayan uc bes zavalliya nazire yapiyorsun. Hayatin pratik tum korkularini, cikmazlarini ve beklenmedik surpriz anlarini teoride alt ust ediyorsun. Biz cizginin ne bu tarafina geciyor ne de obur tarafinda yer alabiliyoruz. Oysa biraz dikkat et dostum zira cogu zaman bazilari gibi sen de cizginin uzerine basiyorsun.

Kara pelerinli bir vicdan gibi aramizda dolaniyorsun. Hayatin erdemleri olabilecegini yuzumuze vuruyorsun. Kirik bir aynayi elinde tutuyor “hayata bakin!” diyorsun. Bizi icinde oldugumuz, gormek istedigimiz perisan halimizle yuzlestiriyorsun. Ya biz buyuk bir yanilgi icinde cilgin gibi akan bir nehirde yumurtlayacagi yuvasini arayan sazanlar misali ters yone kulac salliyoruz ya da sen yanilmiyorsun. Sen dostum, sen o aynaya sanki hic bakmiyormus gibi yasiyorsun. Belki de biz degil sen olmayacak anlara olmayacak anlamlar yukluyor buna da “iste hayat” diyorsun. Belki bu yuzden elektrik faturalarini odemek icin saatlerce sirada bekliyor ve bu dakikalari icinde yasadigin topluma derin tahlillerle sunma basarisini gosteriyorsun. Kodlanmis mesajlarin kilifinda en keskin hancerleri tasiyorsun. Oysa sen de biliyorsun. Bizim bir zorunluluk gibi yasadigimiz hayata, sen cogu zaman siginiyorsun. Ustelik kirik kalpler uzerine ant icilmis, gizli kalmasi gereken bir ic hesaplasmayi sen gostere gostere yapiyorsun.

Dedim ya dostum, bizim gizli bir orgut uyesi tedirginligi ile kacmaya calistigimiz hayata, sen kaciyorsun.

Oysa buna hakkin yok biliyor musun? Cogumuz zaten yeterince agir gelen vicdanlarla dolaniyoruz , adina “hayat” denilen karanlik , sikici ve anlamsiz yuklerle dolu sokak aralarinda.. Ve cogumuzu uyku tutmuyor karanlik gecelerin bol yildizli yalnizlik koridorlarinda... Biz floresan isiklari ile aydinlatmaya calisiyoruz renksiz gunluk yazilarimizi. Her isik renkleri gostermeye yetmiyor. Ve hayat “deneyim” denilen kotu anilar esliginde bir mezbeleyi andiran kalbimizin ve unutmak istedigimiz aklimizin en hain yerlerinde puslu havalarda pusu atiyor... Geceler nasil aydinlanir, sen bulmusa benziyorsun. Oysa senin dalga gectigin hayat bizimle dalga geciyor bilmiyorsun... Ne gidenler geri donuyor ne donenler geldiklerinde her seyi eskisi gibi bulabiliyor. Kirik kalplerle yasamaya alistik da; alismaya hala alisamadik. Belki bu yuzden sik sik tokezliyoruz, bu yuzden kendimizi profesyonel yalanlarla kandirmaya calisiyoruz. Hayatin genclik otesi post modern doneminde derin sessizliklerde kayboluyoruz.

Sen ise hayata kacisinla dost dusman catlatiyorsun.Bir hayat kackini olarak kulaklarimizin icinde kahkahalarini patlatiyorsun. Profesyonelce kosedeki bakkalin duvarinda, 6’li ganyan bayiinde ya da bir deplasman otobusunde alismaya calistigimiz hayatin derinliklerinde kayboluyorsun. Sahi bunu nasil basariyorsun dostum , hayata nasil boylesine uyumla tutunuyorsun...

Sana saygi duyuyoruz dostum ve saygiyla hayatin varoslarinda kayboluyoruz. İlk kez bir ask filminde rol alan, porno filmlerin iyi kalpli artistleri misali “ekmek parasi abi” tesellisi ile ilan-i ask edeyim derken duyarsizca ister istemez bu hayatin irzina geciyoruz . Biz ne yaptigimizi bile bilmezken sen hayatta her seye hakim gozukuyorsun. Bizim bugun icinde kivrandigimiz ruh firtinalarindan kurtulus yolu aradigimiz assagi mahallenin cikmaz sokaklarindan, sen beyaz gelinliklerle yillar once ugurlanmisa benziyorsun... Biz hayatin labirentlerinde farelerle dogru yolu ararken sen herseye yukardan bakabiliyorsun. Bizim katlanmak icin kokladigimiz hayata sen kolayca kaciyorsun. Hatalarimizi futursuzca yuzumuze vuruyorsun. Bilmiyorsun ki bu halinle bazen haksizlik ediyorsun dostum , farkinda olmadan biz hayat mahkumlarini kiriyorsun...

Kolay mi zannediyorsun yalniz basinayken eski gunleri anmak. Ya da eski gunler birbiri ardina yani basinda turalarken kendini hala yalniz saymak. Yeterince agir degil mi sandin evdeyken gurbete dusmeyi. Alip basini gidememeyi. Diline doladiklarini bir kosede bekletmeyi. İlla bir kanit mi gerekiyor dusunduklerimizde ne kadar ciddi oldugumuzu gostermek icin. Gerimizde en yakin bildiklerimizi birakarak geciyoruz iste her kilometreyi. Yetmiyor mu sana bu midemizde bitmek bilmeyen agrilarin, anlatmaya nedenini.. Dostum, hayat cogu zaman bir fil gibi nazikce cokuveriyor insanin uzerine. O anlarda teori yetmiyor her zaman pratik dertleri ertelemeye. Eminim Sen dostum, bunlari bizden cok daha iyi biliyorsun. Belki bunun icin bizim yapamadiklarimizi yapiyor, hayatin icine kaciyorsun.

Biz kimi zaman bir parca hayatin disindan da bakabiliyoruz galiba sana. Gorulmez uzakliklari asabiliyoruz saniyenin binde birindeki zaman araliklarinda. Hatta bir yerlere de yerlestirebiliyoruz seni, beynimizin karanlik kivrimlarinda. Ama yine de dikkat et, asiri hiz olum getirir dostum, hayat yolcularini da hatali sollamamali. Biz 1 . vitesi asamayan tosbagalari hayatin hizli otobanlarinda bu kadar kolay geride birakmamali. Hem bu otobandan cikani, suruden ayrilani ya cete vuruyor, ya mahkemeler yargiliyor, ya da kurt kapiyor...

Simdi surude mi kalmali , hayatin derinliklerine mi kacmali, yoksa vitesi yokus yukari cikarken bosa mi almali? Bir ucurum kenarinda ilerleyen tosbagalari cok da sikistirmamali. Zira hayatin gazina basmak kolay da serde yasamak da var. İlk genclikten kalma yaz aksamlarini seslendirmis ask sarkilari, acilamayan telefonlardan sonra dokulmus gozyaslari, sonra unutulamayan ihanetler var. Hatta senin sofor koltugunda oturup, hayatin icine keyifle direksiyon salladigin umut otobusu var dostum. Yanimizdan son hizla gecip giderken otostop cekme umudumuzu elimizden alma. Bizi kizilayin bozkirlarinda, Diyarbakir’in ofis boyu tedirginliklerinde, istiklal caddesinin tenhaliginda, yapayalniz bir basimiza kalmaya kiskirtma.

Hem zaten yalnizlik acik kalmis bir kapi araligindan ince narin duygularimizi goz altinda tutuyor. Ve sen bizim disariya adim atamadigimiz o kapilarin sen hep esiginde duruyorsun Ne iceri giriyor ne de disari cikiyorsun. Ansizin hayatin icinde kayboluyorsun. Kolay degil Dostum hayat oyunun icinde kalmak. Icinde firtinalar koparken disariya karsi hic bir sey olmuyormus gibi davranmak. Suskunluklar anlasilmaz kiliyor keskin kisiliklerimizi ve en cok sevenlerin gazabi korkutuyor gercek askin anlamini bilenleri...

Sen bizim kactigimiz hayatlari yasiyorsun. Biz basaramiyoruz, sen basariyorsun. Lutfen soyler misin dostum , biz neden hep kiyida kaliyoruz, Sen nasil her seferinde icinde yer aliyorsun?

Sen dostum, sen hayata nasil kaciyorsun?

Cuneyt Ozdemir/Ruh Hali Kitabindan

[hayatimdegisti]

İnsanlar sadece kendiler için suçluluk duymazlar.Birde olur olmaz her şeye üzülenler vardır.Bunun adı duyarlılıkda olsa aslında dünyada yaşanan kötü şeylerden dolayı kendini suçlamak üzülmek enerjiniz alır.
Öyle ise elbette dünyada kötülükler var.Bunlara duyarlı olmakla birlikte bunları düşünüp kendimize zarar vermeyelim..

Eğer ben oturup duyarlı olsaydım be her şeyi kendime dert etseydim.Gerekli gereksiz üzülseydim bu durumda bu siteyi açacak enerjiyi bulamazdım.
Duyarlı olalım ancak duyarlı olmayı abartıp kendimize zarar vermeyelim.

[cigdem]

suçluluk duygusunu bu dönem çok yaşayan ve atlatan biri olarak yazıyorum.insanı en çok yıpratan duygulardan bir tanesi.benim 2 tane çok sevdiğim arkadaşım vardı ve bana çok iyilikleri dokunmuştu ama yanlarında rahat değildim.arkadaşlığımı sona erdirmek istiyor fakat yaptıkları iyilikler gözümün önüne geliyor kendimi engelliyordum derken arkadaşlığımı bitirdim ama onları her gördüğümde onlara haksızlık yaptığımı düşünerek kendimi suçladım ve onları okulda görmek ızdırap haline dönüştü sonra dedim ki kendime ya diğer türlü olsaydı ne olacaktı?daha çok üzülecek ve üzecektim,o zaman bırak geçmişi dedim bu da senin için bir deneyim olsun.kendimi böyle telkin ettim şimdide bu duygudan kurtuldum ve huzurluyum.insanın huzurlu olması kadar güzel birşey yok.

[ffhazz]

bende bi konuda sucluluk duymam gerektiğini yazmalıyım..
insan 2 gun ewe kapanırda çalısmazmı ya!! ayıp... sonrada kalır sınawdan...

[hayatimdegisti]

Üzülmeyin öğrencilerin çoğu sizin gibi yapıyor.Bir çok öğrenci böyle..
Öyleyse bunun için suçluluk duymak yerine başka bir şey yapın..
Mesela çalışmak zor geliyorsa alın kitabınızı müzik dinlerken çalışın..
Hiç çalışmamaktansa müzik dinleyerek çalışmak daha iyidir.

[periprensesi]

iyi gene sen calismamaktan kaldin ya ben 88
ben her hafta duzenli calistigim, sunumunu yaptigim konuyu sinavda yapamadim. kalayim da butunlemeden geceyim yada alttan alayim diye baska dua eden ogrenci var midir?

1-calisarak yapamadigim dusuk not aldigim sınavlardan dolayi sucluluk duyuyorum.
2-kendimi bos yere hirpalamaktan uzmekten sucluluk duyuyorum.
3-istedigim universitede okuyamamaktan dolayi sucluluk duyuyorum.
4-kendimi cezalandirdigim icin, alternatif cikar yollari aramayi red etmis olmamdan dolayi sucluluk duyuyorum.
5-hic degmeyecek insanlara gereksz sabir, sebat gostermekten, onlara inanmaktan, umut asilamaktan dolayi sucluluk duyuyorum.
6-tum gercekleri olacak olanları bilmeme ragmen koru korune sabretmekten, zaman kaybetmekten, hayal kurmaktan,iyimser takilmaktan dolayi sucluluk duyuyorum.

[hayatimdegisti]

Kim hayal kırıklığına uğramıyor ki bu sistemde.Herkes öyle yada böyle bir şekilde hayal kırıklığına uğruyor.
Eşitsizlikler var ve imkanlar aynı değil...
Yinede bakıldğında bildiğim kadarı ile gayet köklü bir üniversitede okuyorsunuz.


Şikayet edenlerden olmak yerine mevcut olanın keyfini çıkarmak daha güzel değil mi?

Hiç bir üniversiteye giremeyenlerin çoğunlukta olduğu bu sistemde ve bir puanın binlerce kişinin sıralamasını değiştirdiği bu seçme yönteminde o üniversite bu üniVersite neyi değiştirir ki...