BİR KAPIYI AÇMAK İÇİN NE GEREKİR?

[cansuyu]

...ve kapatmışız bu kapıyı :))

ya gerçekten kapanırsa açılmış bir kapı..


"Sakın kaybettiğin yerde bekleme, çünkü güçsüzler öyle yapar. Ve kapanan bir kapıyı bir daha çalma, kapanan kapıyı acizler çalar."
~ W. Butler~

:))

[cansuyu]

..bu başlık altında yer bulmak istedi bu konu kendisine nedense..


"Bizim kentimiz" isimli bir oyun vardir.
Bu oyundaki en dokunakli sahnelerden biri kücük Emily'nin ölüsü, mezarliga götürülüsü ve orada Tanri'nin ona bir gün icin yasama geri dönebilecegini söyleyisidir.
Kız geriye dönüsünde on ikinci yas gününü yeniden yasamayi ister. Evinin merdivenlerinden dogum günü elbisesini giyinik olarak iner. Saclari bukle bukledir.
Pek mutludur. Annesi ona pasta yapmakla mesguldür. Ve dönüp kızına bakmaz. Baba eve girer.
O anda elindeki defter, kağıt ve kazandigi paralarla mesgüldür. O da Emily'e bakmaz. Erkek kardesi de sahnededir, o da Emily'i görmez. Sonunda Emily sahnenin ortasinda dogum günü giysileriyle yapayanlız kalır ve söyle der;
"Lütfen biriniz bana bakın" Annesinin yanina gider ve, "Anne, lütfen yanliz bir dakika bana bak" der. Otekilere de yalvarir.
Kimse onu duyup bakmaz. O zaman kız Tanrı'ya döner ve suna benzer bir seyler söyler;
"Beni alıp götürün. Insan olmanın bu denli güc oldugunu unutmusum ben. Hic kimse cevresindekilere bakmiyor artık"


*Şimdi birbirimizi dinlemenin tam zamanı. İşitilmeye muhtacız çünkü. *

[cansuyu]

küçüğüm.. okumanı öneririm.. bunu ve bir öncekini..


Annem bana çok kızıyor!
Adım Ayşe, ilkokul beşinci sınıfa gidi-yorum. Bu aralar sevgili annemle bir türlü anlaşamıyoruz. Oysa ne kadar seviyorum onu bir bilseniz. Bu aralar sürekli; "Ayşe eşyalarını topla, her tarafı durmadan karıştırıyorsun. Ben senin yaşındayken on parmağımda on marifet vardı. Ne güzel yemekler yapıyordum…" diyor.

İnanın ne ben saymakla bitirebilirim ne de siz okumakla. Her gün bu sözleri duymaktan yorulmuştum. Bir ara 'Ben bu kadar kötü bir çocuk muyum ki?' diye kara kara düşünmeye bile başlamıştım. Anneler, çocuklarını sevdiği kadar bir de onları anlamaya çalışsa, bu sorunların büyümeden çözüleceğine inanıyorum.

Annemin şikâyetleri gün geçtikse artmaya devam ediyordu. Böyle giderse annemle aramız tatsızlaşacak gibi. Bir akşam yatmadan önce iyice düşündüm. Bu konuyu annemle konuşmaya karar verdim. Bunun için de annemin neşeli olduğu bir zamanı aradım. Ne yapıp ne edip annemin bu günlerde bana çok kızdığını ona fark ettirmeliydim. Kıvrak zekâmla bu soruna bir çözüm yolu buldum. "Anne!" dedim.

"Seninle oyun oynamak istiyorum. Sen benim kızım ol. Ben de senin annen olayım." Yapacağımız iş, rol gereği evde akşamları yaptığımız şeyleri canlandıracaktık. Bin bir nazla bu fikrimi anneme kabul ettirmeyi başardım. Daha doğrusu büyüklerin deyimiyle, 'Bin dereden su getirdim'.

Akşam yemeğinden sonra tıpkı annem gibi elime örgü şişini aldım. Salondaki koltuğun baş köşesine oturdum. Annem de koltuklardan birinde benim gibi yerini aldı. Annem gibi örgü örerken bir yandan da; "Ayşe, elini ağzından çek! Ayşe, televizyona çok yakından bakıyorsun! Ayşe, boş duracağına odanı topla…" diyordum.

Bir müddet sonra annem, tahammül edemedi. "Ben sana böyle mi davranıyorum?" diye bağırarak ayağa kalktı. Ben de; "Daha çok şey vardı; ama şimdi hepsi aklıma gelmiyor." diye cevap verdim. Annemin hem sinirli hem de tedirgin bir hali vardı. Sonra ben izin alıp odama gittim. Bir müddet sonra annem yanıma geldi.

Benimle konuşmak istediğini söyledi ve; "Gerçekten sana böyle mi davranıyorum?.." diye sordu. Anne-kız derin bir sohbete başladık. Birbirimize duygularımızı aktardık. Bazı konularda fark etmeden yaptığım hatalarımın farkına da vardım. İnanın arkadaşlarımla yaptığım sohbetlerden daha güzel bir sohbetti bu. O günden sonra annemle arkadaş gibi olduk. Ne diyeyim, darısı sizin başınıza.
alıntı

[cansuyu]

ne gerekir bir kapıyı açmak için?
bazen başka bir kapıyı kapatabilmek.. ve o kapıya kadarki upuzun karanlık koridorda yol almayı göze almak..

bazen diğer bir kapının ardında nasıl da mutsuzlukla dolu sessiz çığlıklar atarız. ancak sadece mutsuz olduğumuzu düşünüp yeni bir kapı hayal edemiyorsak saplanmışız demektir..

demek bir kapıyı açmak için onu hayal etmemiz de gerekiyor :))

neden saplanırız neden kalakalırız o kapının ardında?

bu konuyla ilgili pek çok bilimsel çalışma ve bilgece öğretiye ulaşabilirsiniz sanırım...

ben çok kısaca.. saplandığımız durumun egomuzu besleyen ödüllerinden vazgeçemediğimiz için diye özetleyebilirim kendi inandığım durumu..

vazgeçemediğimiz saplandığımızın kendisi değil.. ondan beslenen duygularımızsa.. aynı duygulara saplandığımız duygu veya durum dışında ulaşmak mümkün olamaz mı diye bir soru geliyor hemen akla? ki bence mümkün..ve ben kendi adıma şu an bunun cevabını arıyorum..

sanırım bunu araştırmaya başladığımızda diğer kapıyı kapatıp koridora çıkmayı başarabiliriz..


bata çıka ilerlediğimiz bu koridor hani düğümün tam da çözülmeden önce arapsaçı olduğu andır.. çözümden önceki uyumsuzluk.rahatlamadan önceki gerilimndir..bu foruma girmekle kendimin.. ve gözlediğim kadarıyla çoğunluğun..bu koridorda olduğunu düşünüyorum..

korkutucu olduğu kadar heyecan verici de olabilir bu koridor kendi bakış açımıza ve dayanma ve beklenti düzeyimize bağlı olarak..yeni kapılar aradığımızda yeni deneyimlere de ruhumuzu açarız çünkü..

bu saplanmaktan kurtulmanın ilk adımıdır..

yani bir kapıyı açmak için önce koridora çıkmamız gerekir-ki çoğumuzun çıktığına inanıyorum-
ve sonra koridordaki duygularımızla başa çıkmayı öğrenmemiz yani bu koridoru yürüyüp geçmemiz gerekir.. telaşsızca.. geçebileceğimizi ve geçeceğimizi bilerek.. o anki duygularımızı ve hayatın bize getireceklerini kabul ederk.. hayatın akışının farkına vararak..

yapmamız gereken şey.. saplandığımız davranışın bize hangi ödülü psikolojik kazancı getirdiğini dürüstçe anlamak..

belki birkaç adım sonrası o ödülden vazgeçmek olabilir mi bilemiyorum.. ama şu an ona odaklanmadan..aynı ödülü karşılayacak yeni kapıların olduğunu bilmektir..

bir kapıyı açmak için onun olduğunu bilmek, VARLIĞINA İNANMAK gerekir belki de..

cansuyu :)

[cansuyu]

bu kapı sana hep açık..

tekrar tekrar düşünüyorum eski işyerimden yürekten geldiğini bildiğim bu söylemi.

oysa tıkanmıştı yol biliyordum, ve açılmamak üzere kapanacaktı kapılar kimin kapattığı önemsizce.

ne açık bıraktı kapıyı ya da aralık?

sanırım bir kapının açık kalması için kapıdan zamanında çıkmayı bilmek gerek yaşananları kirletmeden.

ne çok kapı var önünde durduğumuz ya da ardında, ya bir aralıktan başımızı uzatıp gözatıverdiğimiz , ya aralık olduğu için şükrettiğimiz.

yeni bir kapının önündeydim işte. ama zorlamadım hiç kapıyı. çünkü benim için doğru kapı olduğundan emin değildim. kapıyı açmak için doğru kapıda durmak, bunun için anahtarı tanımak gerek. kendimizi.

ve açık olması için, yine ve hep, kapanmasını göze almak, ve yine vazgeçebilme gücü gerek.

[azraist_24]

Bir kapiyi acmak icin,

Once dogru kapida olup olmadigini degerlendirmek ve sonrasi da SABIR , SABIR , SABIR...

Tum kapilariniz acik olsun insallak...

[ceko_25]

biligiyi elinde tutan gücüde eline alır kapı açılmıyolarsa bilgini(gücünü) kullanve kapıyı kır geç

[bird of paradise]

teslimiyet içinde olmak...

[ceko_25]

tebrizli gibi evimizi yakıp karşısında izliyebilicezmi dersin

[cansuyu]

ikinci kez yapıyorsunuz bana bunu :) birden balyoz yemiş gibi dağılıyor düşüncelerim ve belki hep bildiğim ama ancak bildiklerimi unutup sezgiyle varınca yakaladığım apaçık bir gerçeği görmeme sebep oluyorsunuz. teşekkür ederim yarim istanbul..



mesnevide bir hikaye yi hatırlattınız. bulup alıntılıyorum hemen :)


Bir adam dostunun, kapısını çalar.

-Kim o? diye seslenir içerdeki.

-Benim, der kapıyı çalan.

-Burada ikimize birlikte yer yok, diye cevap verir öbürü.

Aradan uzunca bir zaman geçer... Yeni bir umutla tekrar çalar sevdiği arkadaşının kapısını.

-Kim o? diye sorar yine içerdeki.

- Sen'im, der bu sefer. Ve kapı sonuna kadar aralanır.

Hz. Mevlânâ da;

"Birisinin kalbinde taht kurmak, sevgisini kazanmak istiyorsanız, öylesine sevmelisiniz ki, benliğinizi bırakıp âdeta o olmalısınız" diye anlatır hakiki muhabbeti.