[cansuyu]

şu anda değil sadece.. daha önceden de bana bunu sorsanız cevabınm değişmezdi.. belliydi.. akıl ve ruh sağlığımı yitirmekten korkarım ben en çok yaşamda.. bilincimi.. düşüncemi.. irademi..


olmazsa olmazın deseler kızım derim oysa.. en çok onu yitirmekten korkmam gerek belki basit bir mantıkla.. ama ona baktığımda onu tanımaz gözlerindeki ışık için yaşamımı verebileceğimi hatırlamaz.. düşünemezsem ya..


nasıl ölmek istersin deseniz ayakta derdim sanırım.. kimseye muhtaç olmadan...yani beden sağlığımı yitirme korkum da var ama...
bana öyle geliyor ki.. akıl ve ruh sağlığım ancak dığru yönlendirebilir bedenimi..

ve sanki irademin gücüyle fiziksel şeyleri aşabilirmişim sanıyorum..

içimdeki sevgi ışığını da yitirmek istemezdim boş bir yaşam olurdu öylesi..

yani yüreğimi..

ah özgürlüğümden asla taviz vermem..

yani ruhumu..


ama en çok neyi yitirmekten korktuğumu sorsanız.. garip ama yüreğimden ya da ruhumdan önce gelmesi bu sıralamada.. ben.. beynimi yitirmekten korkarım..


ya siz yaşamda en çok neyi yitirmekten korkarsınız?


cansuyu

[hatiicee]

Ruh ve beden sağlığımı kaybetmek korkarım.Aileme bir şey olmasından korkarım.Zaman zaman aşık olmaktan korkarım.Telkinlere ilk başladığımda da içten içe sevmediğim alışkanlıklarımı kaybetmekten korkuyordum.Çünkü onlarla kendimi savunuyorum.Onlar olmadan kendimi çıplak gibi hissettim ve içimde inanılmaz bir boşluk oluştu:(( Kaybetmek de korkardım..

Bu liste böyle uzar gider:))

Ama anladım ki korkularımızla yüzleştiğimiz an büyüyormuşuz,kendimizi anlıyormuşuz.Kendimi daha çok anlamam ve sevmem dileğiyle:))

[huriye_89]

ailem ,maddi , manevi özgürlüğüm ve tabi ki sağlığım.
şimdi hepsini geri kazanmak için çabalıyorum.

[cansuyu]

korkularımız ayrı.. yitirme korkusu yaşadıklarımız ayrı sanki..

genel olarak korkusuzluğumla gurur duyardım...ve genel olarak da korkusuzdum.. sanırım yitirecek birşeylerim olana dek.. ya da farkına varana.. sonra ufak ufak fobilerim oluştu.. böcekler mesela :)) ama evet Haticee korkunun hiçbir türlüsüyle kolay yüzleşilmiyor. çünkü sanırım en büyük korkumuz korkmaktan korkmak..

daha önce sözetmiştim :) en büyük gücüm eftelya gücü.. yani vazgeçebilme gücü demiştim..bunu bilinçli olarak geliştirdim hatta.. özgürlük aitsizliktir bana göre.. yitirmeyi göze aldığında tehdit kalmaz yaşamda.. aslında insan doğasına ters gözüküyor.. çünkü yeme içme barınma gibi temel gereksinimlerimizin hemen ardında yer alır aidiyet gereksinimi..fakat ben kendime aitliği ve bunun yolunun başka aitliklerden sıyrılmak olduğunu öğrendim yaşamda..
vazgeçebildiğim .. vazgeçebildiğimi bildiğim sürece güçlüyüm.. korku vazgeçemediklerimizden..

ve şimdi bakıyorum da :)) kızımla geliştirdiğim aitlik olduğu için kendime bile bişey olmasından korkuyorum :))

oysa korkmazdım hiç... yalnız kendime aitken...

[cansuyu]

sınırlarımı yitirmekten korkarım

[hatiicee]

hem aşık olmaktan hem de aşık olamamaktan korkuyorum:)))itiraf ediyorum bu ara ruh halim çok dengesiz:))

[Neptün]

Mutsuz olmaktan çok korkarım.

[nurbanu25]

Benlık algımı yıtırmekten...

[cansuyu]

Neptün..öyleyse neyi yitirirseniz mutsuz olursunuz demeliyim sanırım :)

Nurbanu.. çok iyi anlıyorum..benim için de çok önemli bu.. anlatmaya çalışıp tanımlayamadığım.. çok teşekkür ederim..


upuzun yıllar önce.. lisede herkes kadar şairken yazdıklarımdan birkaç dize hatırlıyorum..

öyle korkuyorum ki yaşlanmaktan..
yağmurda ıslanamamaktan sırılsıklam
öyle korkuyorum ki yılların geçişinden..
yaşanmamış..korku doluyılların..

artık yaşlanıyorum :)) ama hala aynı şeylerden korkuyorum

ama en çok.. içimdeki çocuğun ölmesinden.. onun büyümesinden korkuyorum...

[Neptün]

Sahip olduğumu bildiğim potansiyeli kullanabileceğim halde kullanamamak beni mutsuz eder :)