ben bıktım..

[sanemce]

sevgili cubba

bir an da oluvermiyor. yavaş yavaş ama hızlı git çıktığın yolda. günlüklerimizi ziyaret et vaktin oldukça. değişimlerimizi paylaşıyoruz.. ilk önce düşünce biçimini değiştirmen lazım. olmazsa olmaz.. bunun için telkinleri dinle.. telaş yapma, kasma kendini.. bir anda NE YAPMALIYIM diye paniklersen hiçbirşey yapamazsın..

unutmaman gereken tek şey, çıktığın yolda başarılı olacaksın..

sevgiler

[cubba]

sanemce,

ilgin için çok teşekkür ederim.. insanların, sorunlarıma karşı bu kadar duyarlı olması ve yardım etmek isteyip bu kadar hızlı cevap yazmaları çok güzell

eminim diğer insanlara yardım etmek için çalışmak seni de mutlu ediyodur. ben de insanların dertlerine derman olmak isterdim ama önce kendimi bi toplayabilsem...

sağlıcakla kal...

[cubba]

ben galiba az önce kendimi eksik ifade ettim.

ben ne yapılacağını biliyorum aslında:

- içsel konuşmaları olumluya çevirmek
- pozitif düşünmek
- gülümsemek (içimizden gelmese de)
- bardağın dolu tarafını görmek
- umudumuzu kaybetmemek
- kötü yanlarımızdan çok iyi yanlarımıza odaklanmak
- kendimizi ve başkalarını affetmek
- kendimizi olduğumuz gibi kabul etmek ve sevmek
- kendimizle barışık olmak.................. vs. vs....

gerekli. ama nasıl? ben bunları yaparsam baya bi toparlanacağımı biliyorum. çünkü en azından gözlemleyince mutlu,huzurlu, sağlıklı, kendine güvenen bireylerde bu özellikler göze çarpıyor. demek ki onlar bu özellikleri içselleştirmişler. yani otomatik olarak, farkında olmadan yapıyorlar.

ben de bunları içselleştirmeye çalıştım. ama başaramadım.

siz nasıl başardınız?? bunun formülü nedir??

[ayba]

YAŞAYARAK İNTİHAR EDENLER ...



dudaklarında incecik bi kağıt kesiği şimdi hayat

ne zaman ağzını açsan,kelimeler iki parça..

yinede susma sen kendine bu kadar uzun

çünkü kabullenmeye dönüşür bakarsın bu susmalar sonradan...

…………….

bu yazı aşkın kenarından geçmez öyle çok fazla

daha çok

kendi denizinde boğulan deniz kızlarıyla

kanatlarını hayata kaptırmış meleklerin

sebepsiz üşümelerini anlatır belki ancak bi parça …



onlar,

toprağın üzerinde durabildikleri kadar ayaklarıyla

ve yeri kavrayabildikleri kadar tırnaklarıyla

sonrada bedenlerinin yer yüzündeki ağırlığınca

hayatlarını mutlu,

varlıklarınıysa güvende sayarlar,,hep daha fazlasına uzanan avuçlarıyla..

oysa ki sen ;

toprağın karanlığından çok,suyun duruluğuna hayransındır..

onun usul usul akıp gidişine,

ve içine aldığı her şeyi,her yere kendiyle götürüşüne..

sonra açtığı yollara,

sonra damlayışına,sonra süzülüşüne

ve ardında bıraktığı izlere..

ama en çokta dokunduğu yerlere hayat veren nemine

ve yıkayan,,ve arındıran o eşsiz kudretine..

yani sen onlar gibi değilsin zorlama daha fazla sen’i

çünkü sen,

suyun ruhundan gelmişsin

tanı kendini …

yoksa,uğraştıkça onlara bir örnek benzemeye

ve çalıştıkça onlara yakın bakmaya hayata ve öyle görmeye

ışığı eksiliyor güzel gözlerinin gün gün

soğuyor bakışlarının ılıklığı

ve dudaklarındaki hissizlik,an an yayılıp duruyor sinsice tüm bedenine…

kısaca,o hayat sana hayat değil,anlasana ölüyorsun

çünkü böylede ölür insan

hayatı yaşayarak ra döndürünce…

………………

aynı hayatın içinde olup ta

kalabalığın kurallarına uymayıp kendi bildiğince yürümek,

yorgunluğunca durmak sonra,

ve sıkılınca sırtını dönmek o kalabalığa,

keyfince bakmak başka başka yerlere mesela..

onlar için hep daha büyük odalı evler,

onlar için hep daha geniş çevreler,

çok almalar,

az vermeler,

kazancı bol ilişkiler

ve hep aşılacak başka başka dağlar ve başka başka tepeler dururken,

senin soluğunu sadece içimin isteği diye alıp vermen

ve nefesini başka başka nefeslerle bölüşmen

ki onlar ciğerlerini parçalayıp dururken

senin bambaşka sıcaklıkları özlemen

hep amaçsız yaşıyormuşsun hissini verir onlara

ve hep boşuna...



bi sokak diyelim hayata örneğin,

kalabalık ama

herkesi içine sığdıran ..

güzel ama

herkese aynı rahat kaldırımlarla,,aynı ferah yollar sunmayan..

olsun varsın,,sonuçta sende işte bu sokaktasın

ve belki bazılarından daha da fazla farkındasın

varacağın yer kadar önemli

o yolda kimlerle rastlaşıp,o yolu kimlerle adımladığın..

birini görünce örneğin sen ve gördüğün gözlerine güzel dokununca bi sebepten

hani gülümsersin ya en aydınlık gülüşünü sürünüp hiç esirgemeden

ki az şey değildir gülümsemek birine içten,bilirsin

ve kolay değildir o kalabalıkta rastlaşmak öyle biriyle,

içinden dudaklarına o sıcak gülümsemeyi getirebilen,

bunu önemsersin..

işte onlar umursamaz bütün bunları,

ne karşılaşmalar,,nede gülümsenen anlar

yeterince kıymetlidir onlara

yetişmeleri gereken yerler ve tamamlanmayı bekleyen işleri kadar..

boşver ama sen aldırma

hem onlar sahip oldukları şeylerin esiridirler de aynı zamanda

ve büyülenmişlerdir elle tutulabilen şeylerin hep daha fazlasına sahip olabilme hırslarıyla..

ve zaten olmasa da olur onlara sorsan,

içe yayılan bi gülüşün sıcaklığı,

sonra ruha dokunan bi bakışın heyecanı

yada içinde aşk ve tutku filizlenmiş bi fısıltının

kulağın kenarından taa kalbe kadar akıp ulaşması,

olmasa da olur..ki oluyorsa da

zaten onlara

manasızdır…



dedim ya boşver,,

sen yine geç sevdiğin yanından yürü hayatın..

baktığın şeyleri varsın farklı görmeye devam etsin senin bakışların,

mesela

“orada üzgün bi kadın” desin onlar sadece

“ orada denize uzaktan bakan üzgün bi kadın”

ama sen yine de onun aslında bi denizkızı olduğunu bil içinden

ve onun bir gün hiç ummadığı bir anda,

bi aşktan bi yara aldığını ve onu hala taşıdığını anla..

ve sonrasında,

onun yarasının acısına dayanamadığını

ve kendi denizinde boğulmayla

böyle denizinden uzakta,,yaşayarak rı

şeçmek zorunda kaldığını

hisset,,

sessizliğin iyi bildiğin lisanıyla..



tıpkı

yağmur altında onu biyerden bi başka yere götürecek aracı bekleyen şu adamın

bir zamanlar sırtında kanatları ve tükenmek bilmeyen umuduyla

herkesin yardımına koşan bi melek olduğunu bildiğin gibi..

ve sonrasında zamanla

kanatlarından birini hayatın çalılıklarına takıp yitirdiğini

ve bunun onun canını fazlasıyla yaktığını

yinede tek kanadıyla yetişmeye çalıştıkça başkalarının yardımına

artık hayatın onu iyiden iyiye zorlamaya başladığını

ve daha fazla yükünü sırtlanmak için yaşamın

ve omuzlarında daha fazla yer açmanın çabasıyla

diğer kanadını kendinin gözden çıkartıp

kalan tek kanadını da kendinin kopartığını

ve sonrasında da zaten nasıl diğer insanlara benzediğini gün gün

ve nasıl onlar gibi gündeliğin arasında yitip gittiğini zamanla

koşuşturup durmaktan hep,

gerçek mutlulukların sadeliğini onlar gibi artık fark edemediğini

ve umutların eksilip,tükenebilen şeyler olduğunu

ve en çokta bunun ona dayanılmaz bi hüzün verdiğini

fakat çaresizliğiyle el ele

artık her şeyi görmezden gelmeye çalışarak

ben mutluyum oyununa ölümüne tutunmaya çabaladığını

yine sen bil,

yine sen gör,

ve sen duy,

ve anla

onunda hayatı bir r gibi yaşadığını …

…………………..

gözlerinin orta yerinden akan,incecik bir nehir şimdi yaşamak,

artık nereye gitsen,neye baksan hüzünlü bi su kenarındasın..

yinede böyle küskün bakma aynalara sen,

çünkü belki bir gün en çok özlediğin haline

o aksini bıraktığın aynalarda rastlarsın …

[cubba]

benim hikayemi bir başkası yaşasaydı bambaşka olurdu herşey sanırım.... ama nasıl olurdu? yaşananları kıyaslayınsa acaba ben mi daha çok hata yapmış olurdum yoksa aynı hayatı yaşayan başkası mı???

[ametist]

vay vay ,bu telkinler ne yaptı sana böyle .dimağın daha da aydınlanmış ,içindeki filozofu mu ortaya çıkarmaya başladın ne diyim ki bilmem
emin ol senin yerinde bi başkası da olsa çokk bişey değişmezdi bence . en iyi ihtimal ve koşullarda;belli yaşlara kadar insanların kaderleri,içinde bulunduğu şartların tekelindedir(ama hayat bu kadar bile adil değil bence)herneyse bi de istisnalar,geneli yansıtmaz.kıyaslama yaparken kendine haksızlık etme yeter

[mücevher]

Nietzsche2 nin dediği gibi beni öldürmeyen şey, güçlendirir.
İnsanların başarı konusundaki farkı, hayatları boyunca başlarına gelen olaylardan kaynaklanmaz.
bu olaylara verdikleri tepkiden ve bu olaylar karşısında sergiledikleri tavırlardan kaynaklanır.
bugün toplumun önde gelen başarılı diye tabir ettiğimiz insanların hayat hikayelerini okuyacak
olursak hiç de güllük gülistanlık şartlardan gelmediklerini, bilakis, her türlü zorluğu yenerek bugünlerine
geldiklerini görürüz. Örn. sitede Zorlu'nun hayat hikayesinde günde 4 öğün yemek yediğini
bunlardan bir öğünün baba dayağı olduğunu yazdığını hatırlıyorum. Sen doğru yoldasın.
hayatta hiçbir şey tesadüf değildir. bu sitede olman doğru yolda olduğunu gösteriyor bence.
zaman içinde kendindeki gelişmelere sen de şaşabilirsin.güzel paylaşımlarda buluşmak dileğiyle sevgiler....