[S3MR4]

öncelikle merhaba. ben 16 yasındayım.özgüven sosyal fobi gibi sorunlarım var sizlerlede paylaşmak istedim. uzun uzun anlatıcam zaten.

benim özgüvenim yok. kendimi çok değersiz hissediyorum. çirkin hissediyorum. ezik gibi hissediyorum. neden diye sorunca cevabı ailem oluyo çünkü onlardan yeterince ilgi ve değer görmedim. özellikle babamdan. babam hep ezerdi beni. ilgilenmezdi. annemle babam ayrı değiller ama ayrı gibiler aynı şartlar altında yaşamaları halinde. bi kere bile birbirlerine güzellikle davrandıklarını görmedim.ilgilendiklerini görmedim.bende düşünürdüm kuzenimin annesiyle babasını yada başkalarının annesini babasını birbirleriyle ne kadar ilgileniyorlar benim annem babam niye böyle değiller. babam annemi döverdi karşımda kaç kere kavga ettiler. annemi ayırmaya çalışıncada saçımdan tutar kapıya atardı.annemide ezerdi hep ağlardı bende ağlardım...kuzenlerim ses yapardı gelir onların yanında beni döverdi. ben böyle büyüdüm sevgisiz şiddet dolu bir ortamda...annem desem oda benim gibi özgüveni yok olumsuz çekingen utangaç bir insan babam egoistin teki zaten.ama artık eskisi gibi değil biraz ilgileniyo hiç değilse. ama geç kaldı ilgilenmek için çok geç tek çocuk olmama rağmen bi kere bile şımartılmadım ben.babamdan çok çekiniyorum konuşamıyorum bişey isteyemiyorum....
bu nedenlerle kendimi aşağılıyorum eziyorum kendimi özgüvenim yok işte ortama giremiyorum uyum sağlayamıyorum çok çekiniyorum utanıyorumm arkadaşlık kuramıyorum kursamda onlarda benim gibi sfli kendine güvenmeyen insanlar oluyor.kendine güvenen kişilerin yanında rahat olamıyorum konuşamıyorum sıkılıyorum ezik gibi hissediyorum kendimi.kendimi ifade edemiyorum rahat konuşamıyorum konuşmalarımda takılmalar oluyor. sıkıcı hissediyorum kendimi insanlar benden sıkılıyor gibi hissediyorum. konuşacak bişey bulamıyorum en kötü sorun bu işte. hayır diyemiyorum.başkalarının düşüncelerine görüşlerine önem veriyorum ona göre hareket ediyorum.herkez benle dalga geççek gibi hissediyorum ezilcekmişim gibi hissediyorum. bazen dalga konusu oluyorum zaten eziliyorum bazen.mesela sınıfta herkez beni izliyomuş gibi hissediyorum rahat olamıyorum.durmadan içimden rahat olmalıyım onlarda insan çekinmemeliyim gibilerinden düşünceler kaplıyo. kurtulamıyorum bu düşüncelerden.
bu nedenlerle de bazen yaşamak istemiyorum bazende kendime zarar veriyorum kolumu çiziyorum onun acısı çok zevkli geliyo bana hep iz oldu kolumda tırnaklarımı yiyorum sürekli tırnak diye bişey kalmadı çok çirkin duruyo.offf kurtulmak istiyorum artık kurtulmak kendimi bu düşüncelerden atmak ama artık alışkanlık haline gelmiş kurtulamıyorum bi türlü gerçekten çok mutsuzum kendime zazar veriyorum vermek istiyorum..

dün dinlemeye basladım gece dinledim rahat uyuyamadım daraldım üstüme ağırlık çöktü uyku bastırdı hiç rüya görmezdim ama gördüm hep sınıfımla ilgili ama sanki onları daha önce görmüşüm gibiydii. psikoloji hocasını gördüm. unuttum ama neler olduğunuda, gördüğümü hatırlıyorum önceden hiç rüya gördüğümü hatırlamzdım kaç defa uykudan uyandım
mutlu olmak ego ve sucluluk duygularını telden sesini duyabildiğim kadar açıp dinliyorum baş ucuma koyuyorum inş. kurtulurum sizler sayeside çok teşekkürler böyle bir site kurduğunuz için inş. hayatım değişir...

[büşrapınar]

senin derini kimse çözemez bu sitede en iyisi bi psikologa fln görün tavsiye ediyorumkötü görünüyorsun :(

[S3MR4]

götürmezlerki beni anneme söylüyorum hep çok pahalı falan filan anlamıyo zaten babama söylesem ilgilenmez zaten dalga bile gecer söyleyemem zaten konusamıyorum babamla para onlar için en önemlisi götürmezler benii.. :(

[büşrapınar]

okuldaki rehber öğretmenden yardım almaya çalış sonra bazı hastahanelerin var psikiyatri servisleri denizlide diğerlerine göre daha ucuz psikologlar var ayrıca bi dene bence şansını bi daha dene

[derya88]

kardeşim galiba denizlide oturuyorsun ordaki belediyelerin açmış oldugu pisikolojik destek var onları netten araştır. kimse olmassa yanına sevdigin dostunu alarak git derdini anlat. sonra bu sitede yazılan formları uygulamaya geçersin. ama sen önce kendini kurtar ve çabala araştır daha çok gençsin mutlaka ,ama mutlaka bir çare vardır. kaymakamlıga bile gidip akıl danışabilirsin hatta buraya annenle beraber gitde o kadında tedavi alsın sevgiyle kal....

[kumsal1980]

Semra'yı anlıyorum.Aile böyle şeyleri küçümsüyor.Anlamıyor.Psikolojim bozuldu diyorsun.Sen kendin yapıyorsun diyorlar.Herşey kafanda bitiyor diyorlar.O kadar basit düşünüyorlar ki.Bu duruma gelmem de sizin rolunüz çok var desen gülerler.Sen bi şekilde annenle git.Anladığım kadarıyla baban izin vermez.En iyi yine annen anlar seni.Daha yaşın küçük şimdiden üzerine git.Kendine iyi davran ve değerli olduğunu unutma...

[Megavolt]

Hoşgeldin Semra

S3MR4 Nickli Üyeden Alıntı

öncelikle merhaba. ben 16 yasındayım.özgüven sosyal fobi gibi sorunlarım var sizlerlede paylaşmak istedim. uzun uzun anlatıcam zaten.

benim özgüvenim yok. kendimi çok değersiz hissediyorum. çirkin hissediyorum. ezik gibi hissediyorum. neden diye sorunca cevabı ailem oluyo çünkü onlardan yeterince ilgi ve değer görmedim. özellikle babamdan. babam hep ezerdi beni. ilgilenmezdi. annemle babam ayrı değiller ama ayrı gibiler aynı şartlar altında yaşamaları halinde. bi kere bile birbirlerine güzellikle davrandıklarını görmedim.ilgilendiklerini görmedim.bende düşünürdüm kuzenimin annesiyle babasını yada başkalarının annesini babasını birbirleriyle ne kadar ilgileniyorlar benim annem babam niye böyle değiller. babam annemi döverdi karşımda kaç kere kavga ettiler. annemi ayırmaya çalışıncada saçımdan tutar kapıya atardı.annemide ezerdi hep ağlardı bende ağlardım...kuzenlerim ses yapardı gelir onların yanında beni döverdi. ben böyle büyüdüm sevgisiz şiddet dolu bir ortamda...annem desem oda benim gibi özgüveni yok olumsuz çekingen utangaç bir insan babam egoistin teki zaten.ama artık eskisi gibi değil biraz ilgileniyo hiç değilse. ama geç kaldı ilgilenmek için çok geç tek çocuk olmama rağmen bi kere bile şımartılmadım ben.babamdan çok çekiniyorum konuşamıyorum bişey isteyemiyorum....
bu nedenlerle kendimi aşağılıyorum eziyorum kendimi özgüvenim yok işte ortama giremiyorum uyum sağlayamıyorum çok çekiniyorum utanıyorumm arkadaşlık kuramıyorum kursamda onlarda benim gibi sfli kendine güvenmeyen insanlar oluyor.kendine güvenen kişilerin yanında rahat olamıyorum konuşamıyorum sıkılıyorum ezik gibi hissediyorum kendimi.kendimi ifade edemiyorum rahat konuşamıyorum konuşmalarımda takılmalar oluyor. sıkıcı hissediyorum kendimi insanlar benden sıkılıyor gibi hissediyorum. konuşacak bişey bulamıyorum en kötü sorun bu işte. hayır diyemiyorum.başkalarının düşüncelerine görüşlerine önem veriyorum ona göre hareket ediyorum.herkez benle dalga geççek gibi hissediyorum ezilcekmişim gibi hissediyorum. bazen dalga konusu oluyorum zaten eziliyorum bazen.mesela sınıfta herkez beni izliyomuş gibi hissediyorum rahat olamıyorum.durmadan içimden rahat olmalıyım onlarda insan çekinmemeliyim gibilerinden düşünceler kaplıyo. kurtulamıyorum bu düşüncelerden.
bu nedenlerle de bazen yaşamak istemiyorum bazende kendime zarar veriyorum kolumu çiziyorum onun acısı çok zevkli geliyo bana hep iz oldu kolumda tırnaklarımı yiyorum sürekli tırnak diye bişey kalmadı çok çirkin duruyo.offf kurtulmak istiyorum artık kurtulmak kendimi bu düşüncelerden atmak ama artık alışkanlık haline gelmiş kurtulamıyorum bi türlü gerçekten çok mutsuzum kendime zazar veriyorum vermek istiyorum..

dün dinlemeye basladım gece dinledim rahat uyuyamadım daraldım üstüme ağırlık çöktü uyku bastırdı hiç rüya görmezdim ama gördüm hep sınıfımla ilgili ama sanki onları daha önce görmüşüm gibiydii. psikoloji hocasını gördüm. unuttum ama neler olduğunuda, gördüğümü hatırlıyorum önceden hiç rüya gördüğümü hatırlamzdım kaç defa uykudan uyandım
mutlu olmak ego ve sucluluk duygularını telden sesini duyabildiğim kadar açıp dinliyorum baş ucuma koyuyorum inş. kurtulurum sizler sayeside çok teşekkürler böyle bir site kurduğunuz için inş. hayatım değişir...

Aramıza hoşgeldin öncelikle. Baya zor bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirdiğini görüyorum. Ne kadar gerekli şartlar ve koşullardasın bilmiyorum ama senin bir psikolog yardımı alman gerekiyor Semra'cım. Çünkü yazdıklarından çok ağır olaylar yaşadığını ve yaptıklarından, duygu ve düşüncelerinden depresyon başlangıcı olduğunu gözlemliyorum. Sana şimdilik önerebileceğim telkinlere sıkı sıkıya sarılman. Suçluluk, ego güven güçlendirici, sosyal fobi ve depresyon dünde kaldı senin dinlemen gereken en önemli telkinler şu an için. Babanın sorumsuzluğu sana karşı tutumu beni üzdü ve sinirlendirdi açıkçası. Ama ailemizi seçme şansımız yok malesef bu konuda talihsizsin. Senin yapman gereken en önemli şeyi söylüyorum daha 16 yaşındasın ve muhtemelen lise 2 de okuyorsun. Şunu aklından çıkarma ki seni meslek sahibi edindirebilecek iyi bir üniversite kazanman ve ekmeğini eline alman şart. Sakın bunu unutma, asla ailenin eline bakma, ekmeğini eline alamazsan kendini onların yanında kötü bir yaşama mahkum edersin ve bunu sakın yapma. Bir an evvel psikolog yardımı alıp psikolojik olarak seni etkileyecek sorunları ortadan kaldırmaya çalış, yoksa o durumda ders çalışamazsın, dediğim gibi depresyon başlangıcıysa eğer depresyonun en önemli sorunlarından biri unutkanlıktır. O yüzden bir an evvel sorunlarını tespit et. Psikolog yardımı alamıyorsan telkinlere hemen başla hiç vakit kaybetme ve sana yardım edebilirim. Benimle konuşabilirsin. Sorunlarını bana anlat beraberce çözüm üretelim senle. Herşey güzel olabilir, daha yolun başındasın , yanındayım ve yanındayız. Sana burada yardım etmek isteyen daha nice kimseler var yalnız değilsin. Sevgilerimi sunuyorum...

[nevin aydoğmuş]

selam babamla bende kötü günler geçirdim çok sinirliydi hala ondan çekinirim ve mesafeliyim annemde pasifti babam anneme bağırırdı bende ona bağırırdım annem ağlardı sessizce sevmeyi bilmiyoruz sevdiğimizi zannediyoruz okuldada öğretilmiyor bi dolu saçma şey öğretiliyor ama durumuna çok üzüldüm senelerdir kendimi sevmeye geliştirmeye çalışıyorum daha çok gençsin kendine sahip çık kimse senden önemli değil kendinden özür dile kendinle barış zamanla yol alacaksın bu telkinler başta çok kötü hissettirir öncelikle iyi bi arkadaş bul onunla iletişim kur ona anlat bu sitedende olur seni sevgiyle kucaklıyorum yalnız olmadığını bil

[Yilmaz]

Selam Semra. Senin internete girme sansin olduguna göre, öncelikle internetten kendi sorunlarina iliskin neler yapabilir ve neler bulabilirsin bunlari düsün. Hayatimdegisti sitesine ugraman ve kendi sorunlarini paylasman basli basina harika ve senin artik bu gidisata dur dediginin bir göstergesidir. Öncelikle istekli olmandan dolayi kutlarim seni. Kitaplar okumani tavsiye edecegim, cünkü kitap okumak depresyona veya piskoloiye cok iyi geliyor. Özelliklede insan pisikiolojisi, toplum pisikolojisi yada kendinde eksikligini hissettigin bir durumu internet ortaminda arastir ve bu o konular hakkinda kitaplar alip okumani tavsiye ederim. Psikiyatrise gidebilme sansin yok ise mutlaka ve mutlaka kitap oku, bu sana cok iyi gelecektir. Sen anne ve babandan dolayi bu dünyaya geldin ve onlara tabiki muhtacsin, ama sunu unutmamak gerekiyor, sen kendi basina artik bir insansin, sunu hic unutma insanlar özünde yalniz varliklardir, hic kimse senden her hangi bir yetenek, bilgi, güzellik, maddi zenginlik, vb. olark hic önde degildir, aksine cok degerli ve acik bir insan oldugunu, ruhunun cok temiz oldugunu bizlere gösterdin. Senin yasadigin problemler, tabiki yasin itibari ilede agirligini kaldirabilicegin bir durum olmayabilir. Bu seni dahada güclü yapacaktir buna inan. Cünkü sen artik güzelleseceksin, baban ise yasi artik dahada olgunlasmaya baslayacagindan dolayi artik söyledigin gibi sakinligi tercih edecektir. Bu ise senin kendin icin birseyler yapabilme yolunda en olumlu ve sansli oldugun bir zamana girdigini gösteriyor. Sakin bir daha kendine zarar verme, sana verilen o bedene sahip cik ve onu sev, sevdikce icinde olumsuzluklara karsi direnc artacaktir. Kendine iyi bak, kitap okumayi, özelliklede kendi ihtiyaclarini giderebilecegin kitaplari internetten bulmaya calis ve alip oku, sana simdilik kendi basina yardim edebilicek en iyi doktor kitaplardir. Degerli bir varlik olarak hosgeldin aramiza. Sevgiler.