TANIMAK=YUZLESMEK

[kadik]

hazırmıyızz gerceklere????
kendimizi tanımaya ve tanımak icin yuzlesmeye??
Gercekten kendıni tanıy an insanlar yuzdesı nedır? SIZCE

[hayatimdegisti]

Ben kendimi değerlendirirken beden ve zihin olarak ayrı ayrı bakarım.
Beden ile bütünleşmek ve kendimizin beden olduğunu düşünmek yerine bunları ayrı ayrı değerlendirip bütün olarak değerlendiririm.
Kendimi sadece beden olarak değerlendirmemem sayesinde ölüm korkum minimum düzeydedir.
Kendimizi tanımak konusunda bu tür açılımlar yapabilir konuyu bu yönüyle de tartışabiliriz.

[kadik]

evet buda bir yontem ama ben daha cok gercekten ne ıstedıgımızın pesındeyım..Bır cok ınsana gercekten ne ıstıyorsun dıye sordugumda cevap alamadım ve buda kısının bu dunyadakı yasam kalıtesıyle bıre bır ortusen bir sey diye dusunuyorum.
Bir cogumuz yasadıgımız hayatın ıcınde bir aksesuar gıbıyız.Akıp gıden yasamda bir yerlerde varız ama neden oralarda oldugumuzu bılmeden...Bugun baktıgımızda bir cok kısı işinden,evınden,kazancından memnun degıl..Kurulu robotlar gıbı işe gıdıp gelıyorlar vs vs vs....Sanki kendimizi iyi tanımadıgımız icin,ne istedıgımızı net olarak bilmedıgımız ıcın boyle oluyor.Sankı kendımızı cok ıyı tanısak ve isteklerımızın adını net koyabılsek daha mutlu olacagız gıbı gelıyor bana..

[hayatimdegisti]

Birde bu konu ile ilgili sitenin ana sayfasında hoşgeldin videosu bölümünde bir video vardı. Sır isminde..
Bu filmde de hayatımızda isteklerimizi neyi istediğimizi bilmenin öneminden bahsediyor.
Hayatın kontrolünü ele almak için belkide ilk adım rotayı belirlemek yani ne istediğmiizi belirlemek.
Genel olarak bu sitede amacımızda bu.Önce telkinler ile kişinin gerekli güveni sağlaması.Sonrada hayatında isteklerini gerçekleştirmesi.
Bunlar spor ile ilgili kurslar olabilir yeni bir dil öğrenmek olabilir bir dans kursuna katılmak olabilir.Yüzlerce seçenek var

[Umutlu]

Kocaman bir yap-bozuz aslında;eksik o kadar çok parça varki yerine koyamadığımız ya da hangi parçayı nereye koyacağımızı bilemediğimiz.Kendi resminin büyük bir kısmını görmeyi başarabilenler parçaların yerlerini en doğru yerleştirenlerdir bence.Sanırım büyük bir çoğunluğumuz yanlış yerlere yanlış parçaları koymaya çalışarak,o yanlış yerlere uysun diye parçaları kalıplarının dışına çıkartmaya çalışarak beyhude çabalar sarf ediyoruz.Önemli olan bu beyhude çabalarında farkında olabilmek ve ders çıkarabilmek galiba.Acaba kaç insana nasip oluyordur ömründe yap-bozunu tamamlamak? dusun

[kadik]

arkadaslar,
bu anketteki şiklara verilen cevaplar ve oylamalar için çok teşekkür ederim.
Ben kendimi şu şıkta görüyorum ....diyen arkadaşlar......sebepleriyle ilgili bana mesaj atarsanız, bu konuları konuşabilir ve kendinizi daha iyi tanımak adına çok güzel adımlar atabiliriz.
Mesajlarınızı bekliyorum.....

[etterna_]

bazen kendimi o kadar iyi tanıyorum ve ne yapmak istediğimi o kadar iyi biliyorum ki.Keşke o zaman diliminde kalsam hep.Hep o pozitif enerji olsa üzerimde.Çoğu insan gibi ben de sevmediğim bir işte, en önemlisi sevmediğim bir ortamda çalışıyorum.Kendimi çok iyi tanıdığımı zannederken bir bakıyorum o masada oturan kız ben değilim.Karşımdaki insanlar benim yanlarında olmak istemediğim insanlar ve ben oradan kaçıp kurtulmak istiyorum.
Sonra otohipnoz süreci başlıyo "işini seviyorsun, maaşın iyi otur oturduğun yerde,iş bulmadan çıkma".aslında bu benim değil çevreme serzerişte bulunduğum zaman onların söyledikleri şeyler. ve ben böyle mutlu değilim
ben oradan o an uzaklaşan kişiyim ama bi şeyler izin vermiyo.Bazen kendimi tanıyamıyorum

[Umutlu]

"İnsan, geniş bir toprak gibi, içine atılan tohumun ne olduğunu, ne zaman hasat vereceğini bilemez. İçimizde taşıdıklarımız bize bile sırdır.

Bazı tohumlar, sahibine bile sezdirmeden, hiçbir filiz vermeden toprağın derinlerinde kabuğunu bir gün dahi çatlatmadan yaşar, gün yüzüne çıkmadan sahibiyle birlikte ölür.

Bazen de, uygun mevsim, uygun iklim, uygun yağmurlar çıkar ortaya, tohum canlanır, filizlenir, toprağı yarıp büyür ve birdenbire o güne kadar tanıdığımızı sandığımız insan bambaşka biri haline gelir.

Kendisini bile şaşırtacak işler yapar.

Belki de hepimizin içinde, bizi olduğumuzdan daha iyi ya da olduğumuzdan daha kötü yapacak tohumlar vardır.

Bunu "uygun" bir iklimle karşılaşana kadar bilemeyiz."

Ahmet Altan'ın sözleri tecrübeyle sabit bende.Kendimi iyi-kötü tanıdığımı sanıyorum.Sanıyorum diyorum çünkü yazarın dediği gibi harbiden zaman zaman tanımadığım yanlarım çıkıveriyo su üstüne.Bu bilinmedik yanlarımla karşılaştığımda
o kadarda emin olamıyorum vereceğim tepkilerimden.Bilinmeyen her durum tedirginliği doğurmuştur bende.Bilinmeyen sularda kulaç atmak başka bi haz veriyo ama insana;yaşıycağın anların sonunu kestiremiyosun.Çünkü normalde senin
göstereceğin tepkiler değildir gösterdiklerin.Gün yüzüne çıkınca tohumlar, birer birer yazılınca yaşanmışlık hanenize vay be diyosun vay be ben neymişim !Kendimizi keşfede keşfede sınırlarımızı çizmeye başlarız kişiliğimizin ama bilmeyizki sonu yoktur bu keşiflerin.Bu sınırlar son nefes verilene dek çizilir, harita işte o zaman son halini alır; görebilene tabi... Sevgilerimle.

kendimi çok iyi tanıdığımı ve analiz ettiğimi düşündüğüm bir zaman diliminde elime bir kitap geçti, ışığı arayanların karanlık yüzü diye, anladımki ben beni aldatmışım, kendimi olduğumun çeyreği kadar tanımamışım,potansiyelimin farkında olmadan yaşamışım. kendimi çok iyi tanımıyorum her gün, her an benim bir başka yönümü ortaya çıkaran bir şey yaşıyorum. bazen bu kadar ince eleyip sık dokumak iyi gelmiyor bana yapmayacağım artık diye kendi kendime söz veriyorum, ama elimde değil yapıyorum. şimdi, bunu hayatla birlikte akarken, deneyimlemeye çalışıyorum,insan olarak geldim, farkındalıklarını geliştirmiş bir insan olarak gitmeyi çok istiyorum.

[tulu]

Kendimi tanıdığımı sanıyordum.Ta ki, içimdeki değişim dürtüsünün sinirlerimi titremeye başlamasına kadar.Artık, başkalarının bana sunduğu hayatı sevmiyordum.Artık, başkaları için nefes almak dahi istemiyordum.Benim hayallerim vardı bir zamanlar, benim yaşam sevincim vardı, benim gerçekten gülümsediğim anlar vardı.Tümü yok oldu.Sahte tebessümlerden, kaos içinde haykıran duygularımından, yaşamaya isyan eden bir beyinden ibaret olmuştum.5 yıl süren ilaç takviyesi ile tam bir robot gibi motomot bir yaşam sürmeye başlamıştım.Bu senin için iyi diyorlardı, tamam diyordum.Siz öyle diyorsanız iyidir.Ancak son 6 aydır.İçimde, beni dehşete düşüren çalkantılar yaşıyorum.Ben başkaları için dünyaya gelmedim.Benim dünyaya geliş amacım bir kaç dakikalık zevk uğruna olmamalıydı.Tanrı bana yaşamı armağan ettiyse, bu ruhu(enerjiyi) ve bu bedeni verdiyse ona işkence etmeye hakkım yoktu.Ki, benim yaptığım tam anlamıyda buydu.Kendine işkence.

Şimdi, daha yeni olmama rağmen(yaklaşık 2 aydır bilinaltı yazılım meditasyonlarına katılıyorum) kendimi daha rahat, mutlu, huzurlu, sakin, güven ve bolluk içinde hissediyorum.Biliyorum ki, gün geçtikçe bu duygularım artacak ve ben kendimin sahibi olacağım tekrar.Tıpkı ilk doğduğum günkü gibi.
Evet kendimi hala tanıdığımı zannediyorum.Ama aslında hiç tanımıyorum.Hergün başka bir yönümle tanışıyor ve bununla gurur duyuyorum.Artık kendimi seviyorum.Artık güvende olduğumu biliyorum.Artık yaşıyorum.
Teşekkür ederim.