Kendimden Özür Diliyorum!

[RenaC]

Hepimizin bir hayat hikayesi var. Bu hikaye içinde yaşanan bir çok deneyimkadar bazen acı ve üzüntü veren,bazen mutluluk ile dolu… içinde korku ve endişelerden tutunda hastalıklardan ölümlere kadar giden ve bir çok duyguyu barındıran hikayeler bunlar. Amacımız burada hikayelerden konuşarak ne kadar çok acı çektim, ne kadar üzüldüm diyerek birbirimizle yarışmak değil. Sonuçta yaşanan hikayeler sadece yaşayan kişilere ait değil bunların hepsi hepimizin hikayesi. Bunlar bizim hikayelerimiz.

Yaşanan olaylar farklı olsa da duyguların aynı olduğu deneyimler. Sadece yaşam çizgimizde kimi insan yaşamı kolaylıkla ve rahatlıkla deneyimliyor, kimi insan zorlanarak, acı çekerek birçok deneyim yaşıyor. Ama her hikaye yaşanan her deneyim insanı bir yerden alıp başka yere taşıyor. yer almakta. Eminim tüm yaşanmışlıklara bakıldığında her birimizin hikayesi birbirimizle yarışacak İleriye doğru atmış olduğumuz her adımda geçmişin izlerini üzerimizde taşıdıkça, yaşadıklarımızın sorumluluğunu almayınca bir adım ileri iki adım geri hareket ederiz. Aslında ilerlediğimizi sanıp olduğumuz yerde dönüp dururuz, kaybolmuşuzdur. Yaşanan tüm deneyimlere aynı şekilde bakıp aynı davranış şekillerinde bulunduğumuz müddetçe bu devam eder durur.


Bu ay kendimizle yüzleşelim. İlerleyebilmek, büyümek ve hedeflerinizi gerçekleştirmek için kendinizle yüzleşmeniz gerekiyor. Aynanın karşısına geçin ve kendinize bakın. Gözlerinizin içine bakın. Şu an yaşamış olduğunuz hayat gerçekten arzuladığınız bir hayat mı? Hak ettiğinizi düşündüğünüz , kendiniz için uygun gördüğünüz hayat mı? Sorun kendinize hayatımdan ne kadar memnunum ne kadar mutluyum diye? Nasıl bir hayat yaşıyorum, neredeydim nerelere geldim neler yaptım, bir daha aynı yaşamı yaşamam gerekse nasıl davranırdım? Daha önceki yazılarımda hep anlattım artıkbüyük engellerimiz olduğunu biliyoruz. Biliyoruz ama uygulayamıyoruz. Nedeni ise geçmişimizde hepimizin yapmış olduğu davranış biçimleri ile gelen suçluluk duygusu yada bizde bırakmış olduğu izler ile geleceğe adım atmamız.
hepimiz aileye, insanlara yaşanan tüm deneyimlere saygı duyulması gerektiğini, inançsızlığın, korkuların en


Bugüne kadar yaşamış olduğumuz hayatta bilerek veya bilmeyerek yapmış olduğumuz seçimlerimizin sorumluluğunu almadan başkalarını suçlama ihtiyacımız. Nedense tam olarak hiç kimse ben seçtim ve yaptım diyemeyecek kadar cesaret gösteremiyor. Ne kadar başkalarını, yaşamı suçlasak ta kızsak ta içten içe biliyoruz ki tüm kızgınlığımız, öfkemiz sadece kendimize. Hayatımızın sorumluluğunu almadan başkalarını suçlamak ise bizim kaçış noktamız. İçimizde biriken öfke, sadece kendime duymuş olduğum öfke. Yaşam içindeki davranışlarımı ve duygularımı seçimlerimi onaylamadığım için bende oluşan her an patlamaya hazır olan bir bomba.


İşte bu ay yaşamımızın sorumluluğunu alarak tüm yaptıklarımızla, yaşadıklarımızla, duygularımızla yüzleşeceğiz. Kendimizden kaçmayı bırakarak özgürleşeceğiz yaşam içinde.. Red ettiğimiz herşey her zaman karşımıza çıkmaya devam eder. İçimizdeki duygular ve yaşanan tüm deneyimlerde bunun gibidir. Sadece kabul edilmeye,yaşanan her şeye sevgiyle bakılmaya ihtiyacı vardır.


İçimizdeki tüm parçalarımızı olduğu gibi sevgiyle kabul edersek o zaman bu parçalar bizim isteğimiz doğrultusunda yani seçimlerimiz ile birlikte harekethayatımda ben ileri giderken, beni geriye çekecek yada en sevdiğim insanların içinden bana seslenerek yine kendini hatırlatacak.Bunlardan kaçtıkça hayat boyu peşimden gelecek.Olumlu ve olumsuz duyguları ile insan bir bütündür. Birtam olarak bir parçası olabilir. eder ve hepimiz aynı yöne yani hedefimize doğru rahatlıkla ilerleriz.Yoksa öfkeli, kızgın, intikamcı, suçlayan, güvensiz yanlarım, ya benim insan ancak kendi içinde bütün olursa yaşamdaki bütünün de


Şöyle düşünün siz duygularınızla, korkularınızla,düşüncelerinizle birtam olarak anlattığında ve yönetimi eline aldığında isyan çıkmaz. Askerler tek hizada sıraya girer ve emirleri uygular.
ordusunuz, bunlar birer asker. General sizsiniz. Askerler generalin emrine uymak zorunda.General durumu


Tüm sorumluluk general’dedir, yani sizde.
Duygularınızı, düşüncelerinizi oluşturan askerler emrinizde olmalı. Size itaat etmelerini istiyorsanız onları da olduğu gibi kabul etmeli dengede olmalarına yardım etmelisiniz.


Şimdi aynanın karşısında oturun, yaşamınızla yüzleşmeye başlayın. Neler yaptınız? duygularınız neydi? Bunların tam olarak sorumluluğunu alırsak, suçlanacak ne bir kimse nede suçlayacak bir yaşam buluruz. Tüm sorumluluk bende demek ve en önemlisi kendimize yaşatmış olduğumuz tüm bu durumlardan dolayı kendimizden özür dilemek kendimizi affetmek, sonrada arzumuz isteğimiz doğrultusunda adım atmak, yaşam içinde daha rahat ve huzurlu olmamızı sağlayacak…


Ben burada birçok yaşam deneyiminin buluştuğu örnek bir çalışma yapacağım. Bunu sizlerde genişletip büyütebilirsiniz,yaşadıklarınızı duygularınızı ekleyip aşağıda yazılanlar size uymuyorsa onları değiştirebilirsiniz…


Bugüne kadar kendimden vazgeçtiğim, kendime yapmış olduğum, olumsuzluklar ve acılar içinde kendime yaşatmış olduğum hayatım için ,bana seslenen parçalarımı red ettiğim, onları yaşamımda nasıl kullanacağımı bilmediğimden kabul etmediğim için kendinden tüm bu parçalarından özür dileme seansı gibi düşünün bu çalışmayı…kendinizle yüzleşme zamanı.


Derin birkaç nefes alın.Ya ayna karşısında kendinize bakarak yada sessiz bir ortamda gözleriniz kapalı kalbinize odaklanmış olarak yapın. Dürüst olun kendinize. Aklınıza ne geliyorsa söyleyin. Önce şu anki durumunuzla başlayın ne durumdasınız? Ne hissediyorsunuz? Duygularınız korkularınız ne?
Bugünkü durum : Mutsuz, işsiz, gelecek korkusu olan eşiyle her gün kavga eden parasız borç içinde vs. vs…( sadece şu anki durumu belirleyin) ve başlayın…


Biliyorum ki yaşamımda bu dış şartları yaratan, iç dünyamda da çatışmalara neden olan yapmış olduğum seçimler, davranışlar var. Şimdi görüyorum ki bugüne kadar kendime ne büyük haksızlıklar yapmışım. Halbuki devamlı insanların haksızlığına uğruyorum diye şikayet ediyordum.Yaşama kızıyordum suçlayacak birilerini arıyordum. Kendimden ne çok kaçmışım? Kendime yaptığımı görmeyi retd etmişim…


Doğduğum andan itibaren oyun benim oyunummuş meğerse, şimdigibi görmek istemişim. Babama annemin gözünden, anneme babamın gözünden bakmışım sonra yargılayıp durmuş bana ait olmayan bir davranış şekline bürünmüş, onlara karşı tavır almışım.Onların çocuğu olduğumu onları her yargıladığımda veya kızdığımda aslında sadece kendime kızdığımı anlayamamışım. Nede olsa ben onların ürünüyüm.


Ben sizin ürettiğiniz parçayı beğenmiyorum demişim içten içe.Tek yapmam gerekenin onlara annem ve babam olarak saygı duymak gerektiğini, onları oldukları halleriyle sevgiyle kabul etmem gerektiğini, yaşamış oldukları deneyimin onlara ait olduğunu karı-koca olarak rollerinin hakkını verdiklerini sadece çocukları olarak yaşamlarında olduğumu unutmuş bazen onların yargıcı bazen avukatı olmuş milyonlarca olumsuz enerji ile aralarında dolaşıp durmuşum.Onların yaşamında, bazen onlara ait sorumluluğu, bazen anne rolünü, bazen de baba rolünü üstlenmişim. Çocuk olmayı unutmuşum onların hayatında. Kendi yaşadıkları deneyimler içinde varlığımı göstermek istemiş,benden vazgeçmesinler ,kavga etmesinler, beni sevsinler diye, ben daha küçücükken vazgeçmişim kendi hayatımdan isteklerimden, arzularımdan. Çocukken annem ve babam beni bırakmasın diye cıyak cıyak ağlarken şimdi ben uzaklaşmışım onlardan. Sanki intikam almak istercesine.



Benimle olan ilişkilerinde öğrenmem ve çözmem gerekene değilde onların evlilik kavramı içinde yürütmüş oldukları ilişkiyi baz almışım hayatıma. Farklı noktaya odaklanmışım. Nerden bilebilirdim ki yaşamın daha bu yaşta küçücükken şekillendiğinden, nnnem de; kadın, karı, eş, sevgili, anne rollerinin, babamda; erkek koca, eş, sevgili baba rollerinin hepsinin toplanıp bulundukları kurumun evlilik adı altında birçok olumsuz etiket yapıştırdığımı.



Şimdi görüyorum ki yargıladıklarım ve suçladıklarım, yapıştırmış olduğum tüm bu etiketler ile ben bu dünyada varım.Saygı duyarak sadece onlara sevgi ve anlayış ile bakmayı hiç denememişim. Ailemde öğrenmem gereken dersi görmeyip onların oyunu içinde başlamışım hayatımı kurmaya ve şikayet etmeye. Ailede anlayamayınca, yaşamda bana öğretmeye devam etti tabii…


Bu sefer iki taraflı zorlu yolculuk başladı benim için. Ama şimdi suçlu aramayı bıraktım. İşte bütün bunlar için ailemle ilgili yaşamış olduğum tüm duygularım,düşüncelerim için kendimden, buna neden olan tüm parçalarımdan özür dilerim. Annemden ve babamdan özür diliyorum.Yaptıklarımın, seçimlerimin tüm sorumluluğu bana ait.
Yaşamın içinde kurmuş olduğum oyunlarda kendi hayatımın, düşüncelerimin, seçimlerimin sorumluluğunu almadığım için kendimden özür dilerim.Çevreme göre yaşadığım, onların istekleri doğrultusunda yaşadığım, sonra onları suçladığım için, bütün bunlara izin verdiğim için kendimden özür dilerim.Başkalarını yargıladığım suçladığım saldırdığım her an için bütün bunlara neden olan tüm parçalarımdan özür dilerim.Nerden bilebilirdim ki içimde biriken olumsuz enerjiyi bana yansıtıyormuş yaşanan olaylar.


Kendi içimdeki sevginin kapılarını kapatıp sınırlı olarak hayata baktığım için, kendimi kurban olarak gördüğüm kendime bu ağır etiketi yapıştırıp devamlı yaşamımdan şikayet ettiğim için, tüm parçalarımdan özür dilerim.Gücümü kötüye kullandığım kendimi üstün gördüğüm başkalarını küçümsediğim, haksızlık yaptığım kendimi değersizleştirdiğim için kendimden ve tüm parçalarımdan özür dilerim. Kendime vermiş olduğum sözleri tutmadığım için kendimden özür dilerim. Hırslarıma yenik düşüp kibir ve gurur içinde davrandığım her an için, kendime olan güvensizliğim inançsızlığım için kendimden özür dilerim.


Gücümü başkalarına devrederek beni yönetmelerine izin verdiğim için, kendime yaşatmış olduğum tüm baskılar için, enerjimi düşürüp kendimi yaşamdan kopardığım için, kendime yalnızlığa mahkum ettiğim için, korkuların beni yönetmesine izin verdiğim için, başkalarının kendisini kötü hissetmesine neden olduğum için, suçlayıcı konuşmalarım için kendimden özür dilerim. Kendime hastalığı, parasızlığı, işsizliği yaşattığım için,yeniye geçmekten, değişimlerden korktuğum için sonuçta yine yaşama güvenmediğim için kendimden özür dilerim.


Sınırlama ve kurallar içinde yaşadığım için, hayatı kontrol etmeye çalışarak inatçı olduğum için, yaratıcılığımı kullanmayı red ederek yaşadığım için, kendim olmayı red ettiğim için, şükürsüzlüğüm için, şefkat sevgi anlayış hoşgörü paylaşma duygularını unuttuğum için, beklentiler içinde yaşayıp hiçbir beklentim yok diyerek kendime söylediğim tüm yalanlar için kendimden özür dilerim. Kararsızlıklarım için, öfkem, kızgınlığım için tüm parçalarımdan özür dilerim.



Bedenimin kıymetini bilmediğim, ruhumun istekleri doğrultusunda harekethizmetkadar yok saydığım kabul etmediğim tüm bu parçalarımdan çok özür dilerim. etmediğim, içimden gelen sesi dinlemediğim, zihnimi olumsuz enerjiler içinde doldurup sonrada devamlı yaşamdan şikayet ettiğim için, ruhumun isteği doğrultusunda adım atmaktan korktuğum için, cesaretsizliğim için, zamanımın değerini bilemediğim, kendime yapmış olduğum tüm saygısızlıklar için, başkalarının beni üzmesine izin verdiğim, yaşam amacıma etmeyen oyunlar kurduğum vs. vs. vs için kendimden ,buna neden olan bugüne
Kendimi ikiye ayırdım sanki iyi ve güzel şeyler olunca tamam, kötü ve olumsuzluklar olunca kapı dışarı…insan çocuklarını yaramazlık yapıyor veya hata yaptı diye dışarı atar mı? Şimdi anlıyorum ki bütün bu olumsuzluğu ancak sevgiyle kabul edersem iyileştirebilirim. Şefkat ve anlayış ile sarılırsam bu yaşananlara, duygularıma, korkularıma, o zaman bir arada dengede yaşarız.Tüm duygularla bir olduğumu yeni anladım.


Bir general olarak işte şimdi askerlerimi toplayabilirim.Toplumsal kurallar içinde yaşadığım hayatın peşinden gidince gördüm ki sahip olduklarım yerine olamadıklarıma odaklanıp kendimi red ettim. Kendimi olduğum gibi kabul etmedim. Başkaları olmaya çalıştım. Ama ben benim. Tüm bu duygularla düşüncelerle yaşanmışlıklarla ben bir bütünüm.Şimdi ben yapmış olduğum tüm davranışlarımın ve seçimlerimin sorumluluğunu tam olarak üzerime alıyorum ve sevgiyle kabul ediyorum.
Doğduğum andan başlayan ve devam eden bu yaşam yolculuğumda benimle birlikte rol alan bana beni gösteren, oynadıkları rolün hakkını vererek bana aynalık yapan destek veren herkese çok teşekkür ediyorum, onları anlayamadığım için, enerjilerini düşürüp kendilerini kötü hissetmelerine neden olduğum için hepsinden özür diliyorum. Kendimi affediyorum ve bağışlıyorum.
Nasıl bağışlamam nasıl affetmem ki, yaşanan her deneyim beni büyüttü ve birlikte yürüdüğüm her insan beni kucağında şu an bulunduğum yere taşıdı.

[RenaC]

Bütün bunlar tüm bu yaşadıklarım şu an var olan beni oluşturdu. Bana çokOyun içinde oyunlar kurdum. Kendimle yüzleştiğimde şimdi görebiliyorum neler öğrendiğimi. şey öğretti.Sadece yaşadığım anlar ben bunu göremedim ve olumsuz enerjiler içinde yaşadım.


Tüm bu yaşanan deneyimler ile kendimi tanıdım, durum ve şartlar değişince, korku ve endişeler hayatı yönetince nasıl yaşamlar olabileceğini, aslında kim olmadığımı öğrendim. Anne ve babamla olan ilişkimde saygı ve sevgi olduğunda, yaşamımın mükemmel akışta olduğunu, her insanın kendi hayatından sorumlu olduğunu, başkalarının sorumluluklarını üstlendiğinde onları güçsüzleştirdiğini, yaşam içindeki sorumlulukların paylaşılması gerektiğini öğrendim.Kendim için "Hayır" demeyi öğrendim.Hayır diyebilmenin, gücünü eline almak olduğunu, gerektiği gibi sevgiyle davranmanın her insanı mutlu edebileceğini öğrendim.




Suçunda hatanın da olmadığını, sadece olanın var olduğunu, var olanın yalnız sevgi olduğunu anladım. Affetmenin yaşanan olaydaki sevgiyi farkbir biçime sığmayacağını öğrendim.Olumsuz yaşanan her şeyin içinde bile sevgi olduğunu, kabullenmenin insanı nasıl özgürleştirdiğini öğrendim. Kendimden kaçışın kendime söylediğim yalanların üstünü sadece sevginin sıcaklığının açacağını, kalbimin ne kadar katı olduğunu gördüm.
etmek olduğunu anladım. Sevginin biçimsizliğini, hiç


Acıma ve üzüntü duymak yerine şefkat ve anlayış ile bakmayı, tüm insanların aslında benim bir parçam olduğunu, biz olmanın ben olmaktan çokgibi kabul edilirse o parçamı kabul edebileceğimi, kendi içimde bütünleşeceğimi gördüm.
daha ilahi olduğunu anladım.Yaşanan tüm deneyimlere saygı duyulursa, sevgi ile bakılırsa olduğu


Söylendiğim şikayet ettiğim hayatı yaşarken sanki haklı çıkmak adına inatla bu hayata devam etmek istediğimi, seçimlerimi ve davranışlarımı değiştirdiğimdeyse yaşamın acı değil de mutluluk getirdiğini anladım. Kimseden ne üstün ne aşağı olabileceğimi herkesle eşit olduğumu anladım.Sevmediğin işte çalışmanın ruhunu hapsetmek olduğunu öğrendim. Hastalıkların sadece benim olumsuz düşüncelerimin bir sonucu olduğunu kendimi düzeltmem için, yaşamımdaki tıkanıkları anlatmak için, yaşamımda olduğunu öğrendim.


Ne paranın, ne mal-mülkün, ne kariyerin nede yaşamındaki bir insanın güvencen olmadığını, tek güvenin Kaynakla olan bağlantın olduğunu öğrendim. Kendime ve yaşama güvenirsem yaşamımda hiçbir şekilde güvensiz insanların olmayacağını, gerçek güvenin gerçek sevgiden geçtiğini öğrendim.Yaptıklarımın sorumluluğunu alırsam büyüyebileceğimi artık çocuk olmadığımı başkalarının üstüne suç atmadan cesaretle yaşanması gerektiğini öğrendim.


Kapattığım kapıya bakmaya devam edersem açılan kapıları göremeyeceğimi anladım. Başarısızlığın aslında yarı yoldayken vazgeçmek olduğunu öğrendim. Hiç bir şeyi kontrol edemeyeceğimi, sadece yaşanan olaylar karşısında nasıl davranacağımı seçme kararının, bana ait olduğunu öğrendim. Hayatta her şeyin bir olasılık olduğunu neye güç verirsem onun gerçekleşeceğini öğrendim. Ruhumun istekleri doğrultusunda yaşadığımda enerjimin nasıl yükseldiğini böylece huzurun, mutluluğun sevincin içinde nasıl var olabileceğimi öğrendim.


Yaşamımda üzüntü ve acı varsa yolumdan saptığımı ruhuma ihanet ettiğimi öğrendim.Tutunursam bırakmayı red edersem yaşamımda yeni için yer açamayacağımı iyi ve güzel şeyleri yaşamıma alamayacağımı, bu yüzden bırakmam gerektiğini öğrendim. Başkalarını affedip, onları özgür bırakırsam yaşamımdan gitmelerinden korkarken aslında affetmenin ve özgür bırakmanın ayrılık perdesini kaldırdığını, yalnızlığa değil de tekliğe, tamlığa götürdüğünü ve daha çok çoğalmaya neden olduğunu öğrendim. Beklenti içinde sevginin olamayacağını yapmış olduğumuz her hareket,düşünce ve davranışın altında gerçek sevgi olursa akışta olabileceğimi,o zaman yaşamın bana armağanlar gönderdiğini öğrendim. Kendime yaşama olan inancımı, sevgimi, güvenimi, gücümü, değerimi yitirdiğimde Tanrının bir parçası olduğumu , onun sureti olduğumu, onun bana olan inancını, güvenini, sevgisini hatırlamayı, bu yüzden bu dünyada olabildiğimi ondan gelen bu muhteşem güç ile bir olursam, her düştüğümde tekrar ayağa kalkarak ilerlemeyi hiçbir şey için geç olmadığını, asla yalnız olmadığımı her anın yeni bir başlangıç olduğunu öğrendim.



Eğer bütün bunları red edersem kendime en büyük ihaneti yaptığımı, kendimi red ettiğimi öğrendim. Her düştüğümde yere bakarsam olduğum yerde sayacağımı ancak başımı kaldırıp kalkma kararını verirsem ve harekete geçersem bana uzatılan elleri görebileceğimi, o zaman tüm desteğin benimle olduğunu öğrendim. Ölümünde, doğum kadar yüce olduğunu, sevgiyle kabul edilmesi ve saygı duyulması gerektiğini öğrendim.



Sevginin muhteşemliğini, tılsımını karanlığı nasıl ışığa çevirdiğini sevginin olduğu yerde hiçbir şekilde olumsuzluğun olamayacağını öğrendim. Değişimlerin bana güzellikler getirdiğini öğrendim.


Yaşama ne veriyorsan, nasıl bakıyorsan, sana aynı şekilde hizmet ettiğini öğrendim.Önce ben mutlu olursam, ruhumun isteği doğrultusunda hareketçok seversem, kendi değerime sahip çıkarak Tanrının bana armağan etmiş olduğu tüm
edip ruhuma hizmet edersem, kendimi onaylarsam, kendimi


Tanrısal özelliklerime sahip çıkarak yaşarsam, işte o zaman yaşamın mutluluk, sevinç ve haz verdiğini öğrendim. Böylece daha çok insana hizmet edebileceğimi öğrendim. Mükemmelliği dışarıda aramayı bırakıp kendi içimdeki mükemmelliğin kapısını açtım. Doğuştan mükemmel olduğumu, her şeyin içimde olduğunu, dışarıda bir şey aramanın anlamsız olduğunu hatırladım. Armağanlarımı sevgiyle kucakladım. Hedeflerim isteklerim gerçekleşmiyorsa inançsız olduğumu yada şüphe duyduğumu öğrendim. Olumsuz yaşanan her olayın güzel şeyleri arzulayabilmen için yaşadığını, arzu duygusunun yaşanması için deneyimlendiğini bunlara şükrettiğinde, minnettarlık içinde yaşadığında sahip olduğun tüm güzelliklerin büyüdüğünü öğrendim. Farkında olursan eğer, sınırlarını kaldırırsan, yaşanan olaydaki hizmeti ve sevgiyi görmeye niyet edersen her deneyimin insanı ne kadar büyüttüğünü, ilerlettiğini öğrendim…sonuçta kendimi olduğum gibi sevgiyle kabul etmeyi öğrendim, ben kendimle barıştım.


Tanrının parçası olarak kendimle barıştığımda,Tanrıyla barıştım.Kendimi kucaklamayı öğrendim.
Kendimle barışıp, kendimi tam olarak kucakladığımda hayatımın sorumluluklarını alınca gözümdeki perde kalktı ve sanki dünyadaki tüm perdeler kalktı. Artık kalbim açık ve sevginin yaşamımda özgürce dolaşmasına izin veriyorum. Tüm ruhumla, benliğimle, kalbimle seviyorum kendimi, insanları ve yaşamı.




Diliyorum ki her an büyüyen sonsuz olan bu sevginin içinde birlikte olalım aynı haz ve sevinç duygusuyla…
İşte bu yazıya istediklerinizi ekleyin,istediklerinizi çıkarın…bence eklenecek ve öğrenilmeye devam edecek çok şey var. Kendinizle yüzleşmeyi ister buradan okuyun ister yazın çizin yırtın atın…ama bugüne kadar ne yaşadıysanız derslerinizi alın ve artık bırakın.
Kendimizle yüzleşmek, hayatımızın sorumluluğunu almak çok rahatlatıcı bir duygudur…


Şunu demek "Evet ben yaptım, ben böyle hissettim ve yaşadım bu yüzden bu şekilde davrandım tüm sorumluluk bana ait" diyebilmek ne kadardeneyim bizi bir şekilde rahatsız ediyorsa, bunun sonraki adımı kendimizi iyi hissettirecek şekilde atabilmek. Sonuçta geçmiş yaşandı ve bitti. Şu an var. Şu an senin geleceğin. Şimdi,hayatı sevgiyle mutlulukla sevinç ve coşku içinde yaşama zamanı.
özgürleştirici. Önemli olan yaşamış olduğumuz

Bu ay on bir ayın sultanı olan, tüm insanları bir araya toplayan, inancın yükseldiği,duaların buluştuğu Ramazan Ayında sevginizi, zamanınızı, paranızı, yaşamınızı, gülümsemenizi, daha çok insanla paylaşın ve bu sadece bir başlangıç olsun bu ay ile sınırlı kalmasın. Kalpleriniz sevgi, şefkat, anlayış ile atsın paylaşmanın güzelliğini ve büyüsü tüm yaşamınızı sevgiyle sarsın.


Füsun Paşa
Yaşam Koçu
Livcon International Certified Coach
fusun.pasa@mailmedianetwork.com

[master8566]

İnsanın kendisinden özür dilemesi ve farkındalık haline geçmesi çok önemli bir konu... spritualizm ve kişisel gelişimle ilgilenenlerin mutlaka geçmek zorunda oldukları çok önemli bir duraktır bu konu... Kişinin kendisini neden bağışlaması, affetmesi gerektiği üstüne bu forumda bir çok güzel alıntı ve yazılar var.Bunlara ek olarak ben ho'oponopono yu da naçizane tavsiye ederim... bu önemli konuyu bir kez daha gündeme getiren renac'a da tekrar teşekkürler, mutlaka birileri bundan yararlanacaktır...

[RenaC]

Kendimizi affettiğimiz kendimizden özür dilediğimiz an özgürleşmeye başlayacağız..

[GRETA]

ÇOK teşekkürler çok işime yaradı Allah razı olsun