Yeniyi tattım

[Bluesky24]

Yeniyi tattım her derdi attım diyerek bir kahkaha patlattı. Yılın ilk kayısısını yiyorduk. Ama hiçbirimizin aklına çocukluğumuzda kalan bu tekerleme gelmemişti. Belki de gelmişti de utanmış kendimize saklamıştık. Doktor arkadaşlarımızdan birinin babasıydı tekerlemeyi dillendiren. Arkadaşımız ameliyatta olduğu için doktor odasında misafir etmiştik. Bir hastamız memleketten kayısı getirmiş ve ikram etmişti. Hepimiz birer ikişer tadına bakıp teşekkür edip işimize dönmüştük. Arkadaşımızın babası laflayacak birilerini arıyordu. Öğretmen emeklisi olduğundan oğlunu özlediğinden pek göremediğinden dem vurdu.







- Oğlumuz doktor olsun istemiştik. Yaşlılığımızda bize bakar diye ummuştuk. Ama mum dibine ışık vermez derler. Ona buna sağlık dağıtacağım diye yüzünü bile göremez olduk oğlumuzun.



- Amcacım, oğlunuz hastanenin sevilen çalışkan doktorlarından. Gönlünüzü ferah tutun.



- Bir de evlendirip mürüvvetini görseydik. Ama bizimkinin gözü yok o işlerde.







Beklerken havadan sudan söz ettik. Çay ikram ettim. Bu arada uzmanlık alanımdan ne iş yaptığımdan tutun da evli olup olmadığıma kadar odadaki diğerleri gibi sorgulamadan ben de nasibimi aldım.







Şu yeniyi tattım her derdi attım sözü ile ne anlatmak ister insanoğlu diye soracak oldum. Güldü, omuzlarını silkti:







- Yeni ne demek bilir misin? Unuttuk sanki yeninin ne anlama geldiğini.



- Yeni olan her şey değil mi?



- Sen öyle san! Eskiden yoktu bu bolluk. Yeni bir şeye sahip olması zordu insanın. Herkesin bir iki elbisesi, yazlık ve kışlık birer çift ayakkabısı olurdu. Çok çocuklu evlerde büyüğün küçülenlerini kardeşleri giyerdi. Yeni uzaktı herkese.



- Bayramlık yeni giysi de alınmaz mıydı?



- Alınırdı alınmasına da herkes alamadığı için utanırdık, giymeye. Yeni ayakkabı ile dolaşıp hava atmak yoktu öyle. Utanır biran önce eskisin diye çamurlu yollarda dolaşırdık.



- Peki yeni neydi sizin için?







Tabaktan bir kayısı aldı, ikiye böldü yarısını ağzına attı. Diğer yarısını bana uzattı.



Hele şunun tadına bir bak dedi. Odada kendini dinleyenlere bakıp sürdürdü sözlerini:







- Yeni dediğin böyle bir şeydi. O sene ailecek yeni tadına baktığın kayısıydı, şeftaliydi, karpuzdu. Tadını kokusunu özlediğin sebzeydi, meyveydi yeni. Sağlıkla afiyetle yeni bir yıla başlamanın tadıydı. Anlayacağın, yeni hissettiğin bir şeydi.



- Şimdi öyle değil mi?



- Değil tabi. Şimdi insanlar turfanda ne demek bile bilmiyor. Dalında göremesen bile her tür sebze ve meyveyi yılın her günü bulabiliyorsun. Yeniyi tattım sözünün anlamı da kalmadı.



- Yeniyi unuttuk mu? Ne oldu öyleyse, yeni?



- Eskiden insanın içindeydi sanki. Şimdi ise dışarılarda bir yerlerde yeni dediğin. Giydiğin, kuşandığın kıyafet, bindiğin araba, oturduğun ev ile anılır oldu. İnsanlar biraz da başkalarına göstermek için yeni şeylere yöneldi. Ağzındaki tadı, hissettiklerini unuttu. Başkaları görsün, kendi hakkında konuşsun, ona buna hava atsın diye yeniye tutundu insanlar.







Bir süre sustu. Sonra öfkeli ses tonuyla Turfanda patlıcanın lezzetini, kokusunu unuttuktan sonra yeni giyip, yeni arabaya binmekten ne anlıyorlarsa? dedi.







İnsanlar kendilerini yeni kıyafet ve eşyalar ile daha mutlu hissediyorlar sanki diyecek oldum. Tabaktan bir kayısı daha aldı bu kez tümünü uzattı:







- Bak bakalım tadı geçen yılki kayısıdan lezzetli mi?



- Bilmem, hatırlamıyorum.



- Hatırlamazsın tabi. Doğanın parçasıyız ve onun gibi yenileriz kendimizi. Yeniyi tattım, her derdi attım diyerek kafamızdan sorunları uzaklaştırıp yeni bir insan olmak isteğini dile getiririz. Öyle dış görünüşümüzü evi arabayı değiştirerek yeni insan olamayacağımızı bile bile yine de inanmak istiyoruz o reklamlara.



- Yani iş kafada bitiyor, öyle mi?



- Bunca yılın öğretmeniyim, öğrencilerime her fırsatta insan olmak ve insan kalmak gerektiğini bunun içinde de hissetmeyi, duygulanmayı ve bunların yenilendiğini görmeleri gerektiğini öğretmeye çabaladım. Yoksa ne aradığını bilmeden, çırpınır durursunuz dedim onlara. Umarım işe yaramıştır.







Bu arada bey amcanın oğlu gelmişti aramıza. Babacım gidebiliriz. Annem teyzemlerde bizi bekliyor diyerek babasının koluna girdi. Kapıdan çıkarken durdu, üzerinde öğlen yemeğinden kalma boş tencere bulunan masaya ve kenarında oturan hemşire hanıma baktı. Hemşire hanım, gördüm ki acıkmış tencerede kalanları didikliyorsun dedi. Hemşire hanım utandı, kızardı. Bizimki güldü.







Hemşire hanım kızım bizim memlekette tencere dibi yalayanın düğününde kar yağarmış derler. Gün gelir bu sözün hikayesini de anlatırım sizlere, kalın afiyetle dedi. Hepimizi selamladı. Oğlunun kolunda doktor odasından çıkıp gittiler.







Dr. Mehmet Uhri



mehmetuhri