gerçekten yardıma ihtiyacım var benim

[egesucan]

Ben 18 yaşında bir kızım.Kalabalık bir ortama girdiğim zaman ağzımdan kelimeler çıkmıyor ve konuşamıyorum.Ama sadece bir kişi varken yanımda rahat olabiliyorum rahat konuşabiliyorum.Öyle olmadığım halde pasif kalmak beni çok rencide ediyor.Evden çıkma isteğim azalıyor.Herhangi bir ortamda biri bana birşey sorucak bende cevap veremeyeceğim diye tedirgin oluyorum.Sadece gülümsüyorum.Hiç birşey konuşmuyorum.Dalıyorum sürekli.İnsanların bana sürekli ''ayy niye bu kadar çok sessizsin niye böylesin ya '' demeleri beni daha da çok içime kapandırıyor.Napmam lazım bunu yenmek için yardımınıza gerçekten çok ihtiyacım var.

[mocha]

slm sana cok küçük bir öneride bulınabilirim. tek bir kişiyle konusurken rahat oldugunu söyledın, bu güzel en azından nerden baslaman gerektıgıne daır ıp ucu verıyor. 10larca kısının ıcındeyken bıle (aynı anda herkesle konusamıycan ıcın uygulaman kolay olur) sadece konustugun ınsana odaklan sadece o varmıs gıbı davran ama ınanarak kendını böyle oldugunu ınandır mesela konustugun kısının gözlerıne bak sadece baska kımseyı görme. bu sekılde kucuk alıstırmalarla basla kendını daha samımı buldugun ortamlarda daha sık alıstırma yap derım. 18 yasında pırıl pırıl bı kızsın muhtemelen kendını hayatının merkezıne koy sıkıntı yaptıgın durumların hıc bırı senden önemli değil.

[papatyagibiyaşamak]

Buradaki telkinleri dinle ve sosyalfobiden kurtulmayı da gerçekten istemelisin, zamanla iyi olacaksın inan...

[daktilo]

tam yerine gelmişsin ....telkinleri dinle kafanı sakin tut.kendine yüklenme..sen herkes gibi olmak zorunda değilsin unutma . kendini ne kadar geliştirirsen okadarsın. herşeyden önce kendi kendini kabul et . barış. son derece çekingen konuşamayan kırılgan kızarıp bozaran insanlarda insandır.(hemde gayet güzel insanlardır)cırcır konuşan acayip sosyal insanlarda insandır.hiçbişiiii takma kafana yaaa.

[ac_milan_ac]

Merhaba aynı durum bendede var.Kalabalık ortamda çekiniyorum.İnsanlar bana bir şey sorduunda sırıtıp duruyorum.Konuşunca tüm dikkatler üzerimde sanıyorum.Sesimde az çıkıyor.Dışarı deseniz az çıkıyorum.bi tanıdıkla karşılaşcam vb. korkularım var. bunları yeneceğime inanarak,bunların çok basit bir şey olduğuna inanarak,ilerde bunlara gülüp geçeceğime inanarak 1.5 hafta önce ego ve sucluluk telkinllerini dinlemeye başladım.sırasıyla ve yavaş yavaş önce kendine güven daha sonra sosyallik artırıcı ve toplulukta konuşma daha sonrada sosyal fobiyi listeme ekleyeceğim.Kendine güven telkinini dün gece listeme ekledim.Ama telkinlere başladığım günden bu yana çok iyiydim neşeliydim.Telkinlerin faydasını hissetmeye başlamıştım.Kendine güven telkinini gece uyku sırasında dinledim ve bugün bende bir durgunluk var.Bur durum normaldir değil mi?Hepsi geçecek?

[daktilo]

bendede oldu arada durgunluk.ama önemli olan bence hayata bakışınız kendinize güveniniz.siz kendinizde bi gelişme görüyorsanız herşey yolundadır.insanoğlu her dakika kıpır kıpır olacak diye bişi yok.elbet durgun olduğumuz günlerde olacak dediğim gibi kendinizi dinlemeyin ve yüklenmeyin....benceeee yani.

[tcddmusa]

Aynı sorun bende de mevcut, yanımda birisi varken çok rahat oluyorum ama tek kalınca bir ortama girdimi çok geriliyorum o ortamda nasıl konuşacağım ne tür bir muhabbet kuracağım gibi saçma sapan düşüncelere katılıyorum ve hep olumsuz düşünüyorum öncelikle olumsuz düşünmek yok ! bunu bir şekilde gerçekleştirin ve her şeyi akışına bırakın kendinizi germeyin inanın düzelecektir telkinlerinde çok faydası var

İyi haberlerinizi bekliyoruz

[egesucan]

Dediklerinizi uygulayacağım.Teşekür ederim.Sanırım daha çok sosyalleşmem gerekiyor.

[egesucan]

Artık bunu aştım ben.Olur olmaz şeyleri umursamıyorum.Çünkü kendimi seviyorum.Herşey kendime değer verdiğim ve güvendiğim zaman düzeldi.Konuştukça açıldım.Sonuçta karşımızdaki de bir insan.Utanmaya sıkılmaya gerek olmadığına kanaat getirdim.

egesucan Nickli Üyeden Alıntı

Artık bunu aştım ben.Olur olmaz şeyleri umursamıyorum.Çünkü kendimi seviyorum.Herşey kendime değer verdiğim ve güvendiğim zaman düzeldi.Konuştukça açıldım.Sonuçta karşımızdaki de bir insan.Utanmaya sıkılmaya gerek olmadığına kanaat getirdim.

Ne mutlu sanaa.. Keşke bende aşabilsem. Bazen anormal bir insan olduğumu düşünüyorum.. Bunu aşmak gerçekten çok zor...