novos'un değişim yazıları

[serpil22]

sevgili novosibir sabah kalktığın gibi olumlamalar yap konuyla ilgili mesela kuantum olumlama kitabını alabilirsin orada birçok konuyla ilgili olumlamalar bulabilirsin canım

[Novos]

yazacak bir şey bulamadım ben de İskender Pala hoca'nın sevdiğim bir yazısını paylaşmak istedim.

Şem ve Pervane

Geceleri balkonda ışığın etrafını alan pervane böceklerini fark etmiş miydik hiç?
Ya onların aşk uğruna yaşadıklarını bilir miyiz? Yani pervanenin mum ışığıyla yaşadığı aşkın hikayesini…
Aşk bir farkına varış, bir idrak seviyesidir… ‘Aşk odu önce ma’şuka, andan âşıka düşer.’ derler, malum. Yani aşk ateşi önce sevilene ondan sonra sevene düşer. Önce sevilende bir ateş yanmalı ki pervane onun etrafında dönsün, pervane o ateşi görsün, sonra aşkının farkına varsın… Pervane aşkını ispat edebilmek için gördüğü anda ışığı, etrafında dönmeye başlar. Bir cezbedir bu. Bu cezbenin gittikçe daralan bir çemberi vardır. Işığın etrafında döner, döndükçe biraz daha yakından dönmek ister. Işığı gördüğü anda aşkı ilmel yakin olarak tanıyan pervane, onu aynel yakin bilmek istediği için gittikçe mumun etrafındaki çemberi daraltıyor. Çember daraldıkça pervanenin aşkı artıyor, şevki artıyor, coşkusu artıyor. Coşkusu arttıkça da cesareti artıyor. Aşk cesaret işidir, neticede. Ve pervane cesaretle kanadını şöyle bir değdirir ateşe. İlk lezzettir işte o acı. Acı verir, yakar içini. Ama ona verdiği acı o kadar hoşuna gider ki, daha fazla dönmeye başlar. Acı ve lezzet… Birbirine zıt bu iki duygunun bir arada olması nasıl mümkün… İşte bu noktada, azabın ve acının lezzet olmasındaki sırrı yakalamak gerek.
Azap kelimesi azp kelimesinden türüyor. Azp lezzet demek. Azabın ne olduğunu buna göre ölçün ve düşünün. İşte kanadının ucunu bir defa yaktığı zaman pervane ilk azabı duyar; fakat öyle bir lezzettir ki o azap… Bu azap ve ondan alınan lezzet, insanı yavaş yavaş nefsinden sıyırıp vuslatı mümkün kılar. Bu sefer daha büyük bir cesaretle kendini ateşe atarcasına gider ışığı kucaklar.
Ve burada ateş pervaneyi yakar kavurur. Bir buğday tanesi gibi toparlayıp yere düşürür. Artık pervane ‘hakkal yakin’ biliyordur vuslatı. Bu fenadır. Bu canını verdiği noktadır. Mumun bundan haberi bile yoktur belki. Olmasına da gerek yoktur. Bu pervanenin aşkıdır çünkü. Aşkı uğruna can veren pervanenin aşkı. Ama öbür taraftan mum da yanar. Onun aşkı da, acısı da kendincedir. Önce can ipliğine bir ateş düşer ve yanmaya başlar mum… Sonra içindeki o yangını söndürmek için gözyaşı döker. Ateşi su söndürür çünkü. Ama mumun gözyaşları onun ateşine daha da bir güç verir, elemi arttıkça artar. Ve erir can ipi, sevgilinin yolunda yok olana dek…

[Novos]

istanbuldayım şuanda, 3.30'da esenlere indim, ablam wat programıyla amerika'ya gitmişti. 3,5 aydır göremiyordum, 2.30'larda havaalanına inecek, onu karşılamaya geldim. o zamana kadar istiklal caddesini gezmeyi düşünüyorum. hep merak eder dururdum.

[Novos]

evet sır beni bekle, en heyecanlı dileğimi ahanda buraya yazıyorum, yatım olacak bundan 5-6 yıl sonra. bakalım o zaman buraya baktığımda dileğim gerçekleşecek mi, gerçekleşecek buna inanıyorum bizden kaçmazı izliyorum şu anda telkinlerin etkisi geçti galiba, yok be izlemiyorum tv'yi başka. ama çok hoş hazırlamışlar ellerine sağlık

[Novos]

bugün içim çok sıkılıyor, canım sıkkın olduğu için çok sinirliydim, annem pc başındayken herşeyi yine bana sormaya başlamıştı, biraz da müdahale etti yine yine ben de ona karşılık sert çıktım biraz, o yüzden tv izlemeyi bırakıp gözlerini kapatıp öyle alıngan alıngan bir şekilde bekliyordu. farkettim müdahale etmem gerektiğini düşündüm. fışşşt fışşşt dedim bakmadı konuşmaya çalıştım ne oldu diye, anlaşıldı ne olduğu, ben sana küstüm dedi
gönlünü aldım. eee sen de bana çok karışıyorsun her şeyi benden soruyorsun dedim, barıştık gibi ehh , sanırım biraz biraz sabırla böyle açıklamak gerekiyor, daha yararlı oluyor evet super . sinirliydim bugün gün boyu işte, bazen dalgalanma böyle etkiliyor, insanlara sert karşılık verebiliyorum.

canlanalım, neşelenelim, üzüntülü olmayalım hep öyle

[Novos]

Düşünüyorum da acaba bazen anneme haksızlık mı ediyorum dusun ne kadar da bu günlerde çatışsak ta ona sevgimi gönderiyorum o bunları hiç okumasa da hisseder değil mi


Çünkü Annem...

Bir keresinde yazmıştım... Biz taşra çocukları, tatillerde annemize gideriz. Eski bir alışkanlıktır bu, okul zamanlarından. Biliriz ki annemiz orada, doyulmamış uykuların, eksik kalmış oyunların ve divan altlarına saklanmış hatıraların bekçisidir.

Yaz gelince biz, eski bir alışkanlıkla annemize, taşrada bıraktığımız kendimize gideriz.

Anneler, orada hep beklerler, bitmeyen bir sabırla. Kıştan kalma meyveler saklarlar; sonra üzüm salkımlarını keseleyip dalında bekletirler. Çokça ağrı biriktirir anneler ve fakat söylemezler sormayınca. Işıltılı bir gülümsemeyle ve bir gönül ağartısıyla pencere önlerinde öylece otururlar. O uzak ve yalnız köylerde; daracık, mavi kanatlı pencerelerin ardında, kaybolmaz bir siluet gibi, gözleri yolda, çok anneler gördüm ben. "Yüzünde içi çiçekli eski kutu duruşu", odalara sığmaz olurlar. Dolanır, dolanır, bir yitiğini arıyor gibi, teneke kutulara saklanmış fotoğraflarda, bin kere açılıp kapanmış sandıklarda, eski ve solgun çeyizler arasında ve bir fincan kahvede o eski porselenlerle... Anne, yok edemez içinin daraltısını... Birikmiş romatizmalar, yüksek tansiyonlar, azmış siyatikler, asırlık baş ağrıları daima... Ama yine de helal sofralar, yine de hayır dua, yine de huzur ve esenlik!.. Serin avlularda, dutların ve incirlerin gölgesinde akşamüstleri, 'hayal meyâl şeylerden' konuşmalar, sonsuz özleyişler, suskunluklar... Anneler zaten eski bir suskunluktur.

Çocukluğun, ilkgençliğin kuytularında kalan o dilsiz eşya, eski kitaplar, tahta sandık ve bir şeyleri saklamaktan yorulmuş duvarlar... Merdiven başında, teneke saksılarda bin yıldır oradaymış gibi duran fesleğenler, camgöbekleri, peygamber çiçekleri... hepsi yerli yerinde. Hepsi yerli yerinde ve gözlerimin içine bakıp mütemadiyen konuşmak istiyor. İnsan, geçmişiyle, uzak kendisiyle konuşmaktan korkuyor yazık ki. Sökülüp gelecek onca varlığın, onca yaşanmışlığın, üstü örtülmüş hatıranın ve çoğu da acıların, kusurların, pişmanlıkların hücumundan korkuyor. O kapı hiç açılmasın istiyor, susulsun... Gözlerini gözlerinden kaçırarak onları, oldukları yere; divan altlarına, elmalıklara, eski bisküvi kutularının içine, tavan arasına göndermek istiyor. Ve gönderiyor, susturuyor... Biliyor ki, hatıralar konuşmaya başladığında, sonsuz bir keder gelip yerleşecek, sonsuz düş kırıklıkları... Boğazına düğümlenmiş inatçı bir acıyla öylece kalacak.

Hatıralar, bilmiyorsunuz ki ben artık, o eski ben değilim!

Size dokunmaya, sizinle konuşmaya, yüzleşmeye; hiçbir şey olmamış, aradan bunca yıl geçmemiş gibi davranmaya tahammülüm yok. Biliyorum, hangi kovuğa elimi uzatsam âşina bir yüzle karşılaşacağım. Hangi çekmeceyi açsam tanıdık bir ses gelecek kulağıma. Kaldırdığım her perdenin ardında bana bakan bir çift göz bulacağım. Ve bulduktan, gördükten sonra gözlerimi kaçıramayacak, geriye dönüp gidemeyeceğim. Onlarla orda, öylece kalacağım, sonu gelmez kederler içinde.

Artık eskisi kadar cesur değilim.

O tahta bavulu açamadım örneğin. Yıllar yılı biriktirdiğim fotoğraflara, saklayıp durduğum okul eşyama, eski defterlerime, taşlarıma, pullarıma, daha bin türlü ıvır zıvırıma bakamadım. Yalnız onlara değil, kesikteki nar ağacına yaklaşamadım, iğdeye, limona, yabani hurmaya... Uzaktan, göz ucuyla baktım, kaçamak... Folluklarda yumurta arayamadım, testilerden su içemedim. Çoğu dedemden kalma alet edevata el süremedim. Annemin zoruyla incir ağacına çıktım yalnız. Israr etti... "Hadi bakalım" dedi, "Sabah sabah dalından koparıp incir ye!" Ben mi dikmiştim anne bunu, dedim. "Yok" dedi. "Ben diktim. Olmaz dediydim taşın arasında, ama baksana koca ağaç oldu. Asmayı sen dikmiştin, unuttun mu?" Evet, kara üzüm asmasını ben dikmiştim, liseye gidiyordum. Hatta akşam alacasıydı hiç unutmam. Hey gidi, sarmış her yanı; salkım salkım üzümler sallanıyor dallarından...

Ben dalından incir koparıp yiyince annem seviniyor. Hem, ben ne yapsam annem seviniyor. Biliyorum, annem buranın direği. O durdukça bütün eşya, bütün hatıram ayakta, gülümsüyor. Biliyorum, bir gün o olmadığında kararacak her şey. Ve o kapı bana sonsuz kapanacak. Annem, dizlerinde ezeli ağrılarla, o incirin altında oturuyor; yazları ve her şeyi, her şeyi güzelleştirip duruyor.

"Geçkin yazlarla soldu ahşap düşleri / Eski bir telaşın dinmez sancısıyla / Ağlardı annem gülmek gibi dururken / Küçülür incelirdi aya baktıkça / - Annem balkıyan bir göl gülümsemesi" (Gonca Özmen / Belki Sessiz, YKY, 2008)

Alıntı / Ali Çolak

[Novos]

arefe günü köydeydim, sanki yıllardır köyüme gitmemiştim, köy benim için o kadar ıssız ve bir o kadar da gizemli, yitik bir yerdi, sevmiştim ama bu yeni halini.
huzuru buldum köyümde, doğanın en güzel oksijenini barındırıyor belkide, varır varmaz ciğerlerim dolana kadar içime çektim havasını, eski bir sevgiliye tekrar kavuşmanın özlemiydi benim için, bir senedir görmüyordum yarimi.

bayramın ilk günü hava soğuktu ve yerler yağmurun biriktirdiği su birikintileri içindeydi, yer yer çamur olmuştu. toprağın kokusunu hissetmek ne güzeldi öyle, şehir hayatının betonarme keşmekeşliğinde böylesi bir mola çok iyi geldi. insan gör, çık biraz derler ya, bir güzel insan gördüm, gencinden yaşlısına, neşelisinden huzursuzuna kadar. ve bir an baktım ki benden küçükler ne kadar büyümüş, hayat gerçekten geçip gidiyor, zamana dur diyemiyoruz.

ve şimdi bugün de ankaradayım, okul hazırlıkları, meşgaleler, sevdiklerime, arkadaşlarıma veda, hayatın akmaya devam ettiğini tekrar gösterdi bana.

[comte]

Merhaba novoscum.

Memleket özlemini giderip, tekrar Ankara'ya dönmen iyi oldu.

Burada görüşemedik gerçi, ama olsun mutlu olmana sevindim. super

Yazın roman tarzında ve çok güzeldi.

Edebi ve hoş bir havası var yazılarının.

Devamını bekliyoruz. super

Sağlıcakla...

[Novos]

mehmet abicim teşekkür ederim, güzel düşüncelerin için, sağolasın .

görüşemedik maalesef, inşallah yakın zamanda görüşürüz. sevgilerim ve saygılarımla

[Novos]

toplululuk içinde artık kolaylıkla, rahatça konuşabiliyorum. sınıfta espriler yapmaya başladım, hocalara cevap veriyorum, okulda yalnız kalsam da hiç korku, endişe duymuyorum. şükürler olsun Allahım, nasıl olmak istiyorsam öyleyim.
kuantum düşünce tekniği, kendi kendine nlp ve ışığı arayanların karanlık yanı kitaplarına başladım, bodoslama atladım. oğuz hocanın nlp cdlerini izliyorum, hayal ablaya burdan teşekkür ederim, emeğine sağlık çok başarılı bir çalışma.

geçen hafta 4-5 gün önce ablamla şiddetli bir tartışma yaşadık ama bu durum çok daha iyi oldu birbirimizi bu sayede daha iyi anladık.
demin de babamla nette tartıştık, dün okula gitmemiştim, sırf onun yüzünden. bana sorumsuz diyor, biraz da agresif suçlayıcı bir konuşma yaptı.
buna karşılık ben de biraz sertçe bana karışmayın müdahale etmeyin artık büyüdüm falan deyince eşek herif dedi.
bana öyle diyemezsin diye ben de ona bağırdım, dumur oldu tabi babam. 1 saate yakın tartıştık, ben bu davranışını sineye çekerek mecburen sindim,
değilse olayın biteceği sonlanacağı yok. bu yaşında insanın hala izlenip, bir şeylerin söylenmesi zoruna gidiyor.
Allahım bana güç ver, anneme ve babama biraz anlayış ve sevgi ver.