kıyıda-arayış hiç bitmez mi?

[mellisa]

Birkaç gündür bu siteyi izliyorum.Telkinleri dinliyorum.Etkisini gördüm mü,bilemiyorum.Çünkü buradan önce hayatımda birşeyleri farklılaştırmak için yaptığım çalışmalar zaten vardı.Yalnız ağlama ihtiyacı hissettim.Uzun süredir olmuyordu.
Suçluluk duygusu ile ilgili kısmı dinlemekte tereddüt ettim.Çünkü depresyon geçirdiğim geçen yıla dönmek istemiyordum.Diğer üyelerin yazdığı olumsuz etkileri yaşamaktan korktum.Ama şimdi suçlulukla ilgili telkini dinliyorum ve rahatsızlık hissetmiyorum.Çünkü bu süreci önceden yaşamıştım.Ve hemen hemen herkesi affettim.Belki kendimle ilgili bir iki konu kalmıştır.
Bu günlüğü açmamdaki sebep aklıma takılan bazı şeylere cevap aramak.

[mellisa]

Bilmiyorum yazmak istediklerimi yazmaya siteniz uygun mu?Eğer sorun olursa silebilirsiniz.Ama bunları paylaşacak kimsem yok.Kendimi bazen uzaylı gibi hissediyorum.

45 yaşındayım.İki oğlumdan büyüğü üniversite sınavına,küçüğü lise sınavına hazırlanıyor.Yakınlarım onlara hırs aşılamadığımı söylüyor.Yeterince çalışmadıklarını düşünüyorlar.Evet hele küçük meslek lisesi düşündüğü için hiç sınava girecek hava yok üzerinde.
Anneliğimi sorguluyorum.Ama ben hırslı bir insan değilim ki nasıl aşılayım bu hissi?Aslında bu kendini geliştirme işlerine bulaşmadan önce ben de hırslıydım.yaşla gelişen bir yumuşama mı oldu bilmiyorum.
Tüm sorunun, toplumun değerleriyle benim düşüncelerimin uyuşmuyor olmasından kaynaklandığını sanıyorum.Ben oğlumu bir birey olarak değerlendiriyorum,çalışmayı istemiyor-zorlamadım değil-istemeyene ne yaptırabiliriz ki?

[keskin38]

Mellisa günlüğün hayırlı olsun. Pozitif yaşantılarla dolsun. Bence yasadıklarını anlatmanda sakınca yok tabi ki kendi sınırların cercevesinde. Anlatmak istediklerini yazman hem içindeki negatifleri boşaltman hem de ileride ne kadar yol katettiğini görmen acısından faydalı olacaktır.

Sevgiler...

[mellisa]

Hepinize teşekkür ederim.Doğrusu böyle aynı dili konuşan,ilgi alanları benzer kişilerle olmak çok güzel.Şimdiye dek bir iki kişiye ancak rast gelmiştim çevremde.Ben de onlara elimdeki kitapları okutarak,kişisel gelişimlerine katkıda bulunmaya çalışmıştım.
Şimdi de öğrencilerime belli değerler aşılamaya çalışıyorum.Daha küçükler ama zamanla çevreye duyarlı,kendilerini tanıyan,yeteneklerini geliştiren bireyler olmalarını sağlayacağım.Esen kalın.

[Merto]

Önemli olan kendi istekleri ve yetenekleri doğrultusunda onları desteklemek değilmi.
Her kez üniversiteler bitirip toplumun çarklarına girecek diye bir kural yokki.
Onlarda kendi yanlışlarını yaparak derslerini alacaklar.

Ebeveynler çocukların egemeni değil, destekçisi oldukça çocuklardaki gençlerdeki pırıltılar artacaktır bence.

Sevgiler.

[mellisa]

Öğrencilerim için bir şarkı yapmıştım.
Ben herşeyi yapabilirim
Tüm soruları çözebilirim.
Hata da yaparım,düşebilirim,
Ama yine kalkar devam ederim.
Ben akıllıyım,yapabilirim.
Bazen içlerinden biri kendini beceriksiz hissedip yapamayacağını söylüyor.Bakıyorum bir iki arkadaşı hemen şarkıyı hatırlatıyor bize.

[mellisa]

Kendi çocuklarımla ilgili konuda biraz düşündüm.Aslında geçmişte yaptığım bir hatayı tekrarlıyorum sanırım.Aslında insanların ne dedikleri fazla dinlemem ya da dinlemek istemem.Ama bir ara sosyalleşmenin herkesin yaptığını yapmaktan geçtiğini düşünmeye başlamıştım.Şimdi de öyle,etrafımda hergün çocukları sorulardan feleğini şaşırmış,yüksek puanlar alan arkadaşlarım var.Bir çeşit suçluluk duygusu benimki.Sanki çocuklarım bir yeri kazanamazsa herkes beni suçlayacak.
Oysa ben kendim ilkel toplumlara ilgi duyuyorum.Bazen düşünüyorum örneğin kızılderililer,üniversiteye giden yokmuş.Ama yaşamı içlerinde hissetmişler,dünyaya anlamlı katkıları olmuş.Büyük oğluma çalış diye kızmadığım zamanlar bakıyorum.Okuduğu kitaplar farklılaştı,düşünce yapısı sağlamlaşıyor.Küçük ,arkadaş canlısı.Bu yaz onunla mutfakta vakit geçirebilecek gibiyiz.
Kendime dur diyorum.Herkes kendi doğrularını konuşuyor.Ben elimden gelen imkanı verdim,uyarılarımı yaptım.Hayat onların.Bakalım ne olacak.

Bence de çok doğru bir yaklaşım mellisa.. Benim annem ve babam bana hiç bir zaman ders çalış demediler, ama ben her zaman derslerimde başarılı oldum ve şu anda üniversitede okuyorum.. Sadece olmak istediğim gibi olmama izin verdiler ve kararları bana bıraktılar.. Onların da bazen başkalarının sözlerine çok kapılıp gittikleri oldu. Örneğin lisede alan seçme zamanı geldiğinde ben eşit ağırlık istiyordum türkçe matematik yani.. fene çok yatkınlığım yoktu. Teyzem ve eniştem öğretmendir çok iyi hatırlıyorum bir akşam bize geldiler ve tutturdular "sayısalcıların öss de şansı daha fazla eşit ağırlıkta bir şey yapamazsın" diye bütün gece ısrar ettim, benim seçmek istediğim bölüm (uluslararası ilişkiler) eşit ağırlıktan alıyordu. Annemlerle bu konuyu daha önce konuşup karara bağlamış olmamıza rağmen o akşam annemler de bir döndü. Teyzemler öğretmen ya, en iyisini onlar biliyorlar. Sayısal seç diye tutturdular. "Seçmeyeceğim" diye direttim. Bütün gece bu konuşuldu evden çıkarken hala eniştem "burnunun dikine gidiyorsun hadi hayırlısı" diyordu. Sonradan annemleri ikna ettim ve eşit ağırlık seçtim.

Bu arada kuzenim benden bir yıl sonra öss ye girdi, sayısal seçti. Puanı 317. Sıralaması 40.000lerde birşey. Benimki?? 343 :) Sıralamam 2877 :)

Demeye çalıştığım şey çocuklara öğretilmesi gerekenin ebeveynin doğru bildikleri olduğuna inanmıyorum. Siz çok iyi birşey yapıyorsunuz, onlara kendi doğrularını seçmeyi öğretiyorsunuz. Hem okul hayatında başarılı olmak tek başına hiçbirşeyin göstergesi değil. Sistem çocukları zaten bir yarış atı yapıyor, ebeveynler de buna alışmış, resmen çocukları üzerinden kendi aralarında bahis oynayıp birbirlerine hava atıyorlar. :S:(

[mellisa]

roxie,biraz rahatsızdım yazamadım.Seni tebrik ediyorum.Kendini tanıyıp kararlar alabilmen ve bunları uygulayabilmen çok güzel.Umarım istediğin bölümü okuyorsundur.darısı oğlumun başına.
Çocukluğum aklıma geldi ve güldüm kendi kendime.Küçük bir kasabadaydık.İlkokulda öyle sbs vb derdimiz yoktu.Ama annem yine de bana kızardı.Çünkü komşunun ufacık kızları ne güzel danteller örüyorlardı ve ben bunu bile beceremiyordum.Her devrin derdi başka anlaşılan.
Toplumsal tavırları bir rüzgara benzetiyorum.Önü sıra gitmek istemiyor,direniyorsunuz.ama bir zaman sonra bir bakmışsınız herkesin düşündüğü gibi düşünmeye başlamışsınız.Çok sevdiğim bir söz var:"Seni diğerlerinden farksız yapmaya bütün gücüyle gece gündüz çalışan bir Dünya’da kendin olarak kalabilmek, Dünya’nın en zor savaşını vermek demektir. - e.e. Cummings" Akıntıya karşı kürek çekiyoruz.Yalnız değilsek eğer yaşamın farkına en çok biz varıyoruz demektir.

[mellisa]

Bir zamanlar bir senaryo ya da bir kitap yazmayı istiyordum.Adı kıyıda olacaktı.O zamanlar yaşamın kıyısında mı hissediyordum kendimi ya da hayatı kenardan mı seyrediyordum karışık...İzlemek güzeldi,insanların her halini,zayıflıklarını,güzel yönlerini incelemek.Sonra yolculuklar vardı.Kısa da olsa bitmesin istediğim.Bir yere yetişme telaşı olmadan yollar boyu gitmek...
Hala seviyorum bunları.Ama biliyorum ki bunlar aynı zamanda bir kaçış.Yerleşmeden yer değiştirmek.Göçebe yaşamak.Bir yerde kök salmanın seni oraya ebediyen bağlayacağını düşünmek.Yakınlaşmadan sevmek insanları.Sırf var oldukları için sevmek...
Bir zamanlar kuzanlerim beni ve kardeşlerimi beğenmezlerdi.Sigara içki kullanmıyoruz,okula fazla kafa yoruyoruz diye.Ot gibi yaşıyorsunuz derlerdi.Allahım'Biz de kendimizden şüphelenirdik.Yine aynı konuya geldim.Neden başkalarının her dediğini kabullenmişim ki?