[melodik]

Merhaba arkadaşlar, yaklaşık 7-8 ay önce ben kendimden ve yaşamdan bu güne kadar ne bekledim ve şuanda bu beklentilerimin neresindeyim diye hayatımı sorgulamaya başladım.Malesef bu sorgulamalar beni depresyona sürükledi. 25 yaşındayım ve şuanda kendime baktığım zaman sadece bir hiç görüyorum.Hep başarılı bir insan olucağımı düşünürdüm okulumu bile bitiremiyorum 6 senemi verdim ve 7.yi de görücem.En çok üzüldüğüm ise ailem.Benim için çok çaba sarfettiler, bana çok inandılar ve güvendiler.Babam sırf ben ve kardeşim okuyalım bir yerlere gelelim diye emekliliğini bile yaşayamadı.Emekli olduktan sonra birgün evde oturduğunu hatırlamıyorum hala daha çalışıyor.Bu hayatta en çok böyle bir anne ve babaya sahip olduğum için Allaha şükrediyorum.Ama artık onlarında yorulmaya ümitlerinin kırılmaya başladığını hissediyorum.Bu beni kahrediyor.1 seneye yakındır çalışmaya başladım ki işim okumasamda yapabileceğim bir iş.Tezgahtarlık yapıyorum ve Nefret ediyorum bunun içinmi yıllarca okudum ben diyorum biliyorumki onlarında aklından kızımız bunun içinmi yıllarca okudu diye geçiyordur.Yanlış anlamayın asla küçümsediğimden değil zaten öyle olsa bu işi yapmazdım ama yinede ne olursa olsun emeğimin karşılığı asla bu olmamalıydı diye düşünüyorum.Şuanda ne gecem var ne gündüzüm ne de doğru düzgün tatilim.Tabi bu benim ders çalışmamıda etkiliyor ama işi bırakamıyorum çünkü bu yaşta hala babamın parasını yemek düşüncesi kendimden daha da nefret etmeme neden oluyor.Son 6 aydır düzensiz yaşamaktan ve bunları düşünmekten 10 kilo aldım kendimi hep güzel bulurdum insanlardan da hep güzel şeyler duymuşumdur ama şuan aynaya bile bakasım gelmiyor.Sabahları yüzümü yıkayıp saçımı başımı düzeltmek zorunda olmasam dönüpte aynaya bakmıcam.Bazen artık kendimi toplamalıyım öncelikle en azından güzel hissetmeliyim kendime güvenim tekrar gelmeli diyerek gün içerisinde kendimi motive etmeye çalışıyorum ama gecenin 11 inde evime geliyorum hiçbir şey yapmaya halim kalmıyor.Hadi sabah spor yapayım duşumu alayım öyle işe gideyim diyorum ama malesef hep düşüncelerimi erteliyorum.İyice tembelleştim.Allaha çok şükürki iyi dostlara da sahibim ama artık onlarla dahi konuşamaz duruma geldim.Hiç bir zaman illaki sevgilim olsun dememişimdir ama şu dönemde nedense ihtiyaç duyuyorum belki nedenim olur bu hayattan zevk almaya başlarım diye.Ama insan kendini beğenmezken başkasının onu beğenmesi mümkün mü.Gerçi şuan da bir insanı mutlu mu ederim zarar mı veririm onu bile bilmiyorum.3-4 aydır siteyi ziyaret ediyorum telkinleri dinliyorum öğrendiğim şeyleri uygulamaya çalışıyorum ama o kadar çok şey okuyorumki ne yapsam diye kafam karışıyor.Ve herşeyi yarım bırakıyorum.Hiç bir şey katamadım kendime.Offf çok anlatmışım artık susayım en iyisi çünkü daha sayfalarca anlatabilirim.Ben hayatımdaki herşey için hep şükretmeyi bilen bir insan oldum ve biliyorum ki benden çok daha kötü durumda olanlar var.Allah daha büyük dert vermesin diyorum ama şuda bir gerçekki herkesin derdi de kendine büyük.Kısacası ben şuan hayattan hiç zevk almıyorum ve neden yaşadığımı bile bilmiyorum.

[yas_min]

Melodik guncen hayirli olsun, aramiza hgeldin:)

Uzun yazdim diyorsun, bence istedigin gibi yazabilirsin, bu sayfa senin sayfan...ki kendini okudukça sende birseyleri goreceksin , nerde sorun var okudukça anlayacaksin.
Bende bu aralar çok SIKINTILIYIM is konusunda, senelerimi verdim, cilgin gencligimi yasamadim , derslerle bir tum olmustum, eczaci oldum:) fakat suan elimde guzelce bir diplamam olmasina ramen, hiç bir is bulamiyorum,depresyon uzerine depresyon yasadim...taaaki siteyi bulana kadar:) simdi iyiyim , daha olumlu dusunebiliyorum evet suan herkes bosta...illaki bu krizin sonu olacak, illlaki benimde isim olacak.Dort elle saril ve derslerine devam et, ne olursa olsun ,inadina bile bitir derim ben ...

Sevgimle kal .

[serkans674]

melodik Nickli Üyeden Alıntı

Merhaba arkadaşlar, yaklaşık 7-8 ay önce ben kendimden ve yaşamdan bu güne kadar ne bekledim ve şuanda bu beklentilerimin neresindeyim diye hayatımı sorgulamaya başladım.Malesef bu sorgulamalar beni depresyona sürükledi. 25 yaşındayım ve şuanda kendime baktığım zaman sadece bir hiç görüyorum.Hep başarılı bir insan olucağımı düşünürdüm okulumu bile bitiremiyorum 6 senemi verdim ve 7.yi de görücem.En çok üzüldüğüm ise ailem.Benim için çok çaba sarfettiler, bana çok inandılar ve güvendiler.Babam sırf ben ve kardeşim okuyalım bir yerlere gelelim diye emekliliğini bile yaşayamadı.Emekli olduktan sonra birgün evde oturduğunu hatırlamıyorum hala daha çalışıyor.Bu hayatta en çok böyle bir anne ve babaya sahip olduğum için Allaha şükrediyorum.Ama artık onlarında yorulmaya ümitlerinin kırılmaya başladığını hissediyorum.Bu beni kahrediyor.1 seneye yakındır çalışmaya başladım ki işim okumasamda yapabileceğim bir iş.Tezgahtarlık yapıyorum ve Nefret ediyorum bunun içinmi yıllarca okudum ben diyorum biliyorumki onlarında aklından kızımız bunun içinmi yıllarca okudu diye geçiyordur.Yanlış anlamayın asla küçümsediğimden değil zaten öyle olsa bu işi yapmazdım ama yinede ne olursa olsun emeğimin karşılığı asla bu olmamalıydı diye düşünüyorum.Şuanda ne gecem var ne gündüzüm ne de doğru düzgün tatilim.Tabi bu benim ders çalışmamıda etkiliyor ama işi bırakamıyorum çünkü bu yaşta hala babamın parasını yemek düşüncesi kendimden daha da nefret etmeme neden oluyor.Son 6 aydır düzensiz yaşamaktan ve bunları düşünmekten 10 kilo aldım kendimi hep güzel bulurdum insanlardan da hep güzel şeyler duymuşumdur ama şuan aynaya bile bakasım gelmiyor.Sabahları yüzümü yıkayıp saçımı başımı düzeltmek zorunda olmasam dönüpte aynaya bakmıcam.Bazen artık kendimi toplamalıyım öncelikle en azından güzel hissetmeliyim kendime güvenim tekrar gelmeli diyerek gün içerisinde kendimi motive etmeye çalışıyorum ama gecenin 11 inde evime geliyorum hiçbir şey yapmaya halim kalmıyor.Hadi sabah spor yapayım duşumu alayım öyle işe gideyim diyorum ama malesef hep düşüncelerimi erteliyorum.İyice tembelleştim.Allaha çok şükürki iyi dostlara da sahibim ama artık onlarla dahi konuşamaz duruma geldim.Hiç bir zaman illaki sevgilim olsun dememişimdir ama şu dönemde nedense ihtiyaç duyuyorum belki nedenim olur bu hayattan zevk almaya başlarım diye.Ama insan kendini beğenmezken başkasının onu beğenmesi mümkün mü.Gerçi şuan da bir insanı mutlu mu ederim zarar mı veririm onu bile bilmiyorum.3-4 aydır siteyi ziyaret ediyorum telkinleri dinliyorum öğrendiğim şeyleri uygulamaya çalışıyorum ama o kadar çok şey okuyorumki ne yapsam diye kafam karışıyor.Ve herşeyi yarım bırakıyorum.Hiç bir şey katamadım kendime.Offf çok anlatmışım artık susayım en iyisi çünkü daha sayfalarca anlatabilirim.Ben hayatımdaki herşey için hep şükretmeyi bilen bir insan oldum ve biliyorum ki benden çok daha kötü durumda olanlar var.Allah daha büyük dert vermesin diyorum ama şuda bir gerçekki herkesin derdi de kendine büyük.Kısacası ben şuan hayattan hiç zevk almıyorum ve neden yaşadığımı bile bilmiyorum.

Kardeşlik bi an ben yazmışım senin yazdıklarını gibi geldi bu sitedesin çünkü artık dur demek istiyorsun olumsuzluklara ve emin ol yaşam dewam ettiği sürece geç değildir.
Hep defans yaptık bu güne kadar artık atağa kalkma zamanı inanıyorum başaracaksın.Telkinleri düzenli dinlemeyi ihmal etme sonuçlarını göreceksin emin ol sadece inanç.