[Cookie]

Işıklı yol Nickli Üyeden Alıntı

hayır şimdi iyiym. Birde yazıyorum ben. Yazmak bana çok iyi geliyor. resim yapıyorum. Çokça okuyorum. Yavrularımla yaşamak zaten cennette yaşamak gibi onların sevgisi ilgisi bana müthiş iyi geliyor. sadece eşimle anlaşamıyorum fakat şu varki yıllardır ona karşı olan duygularımı analiz ediyorum. yani bu nihayetinde verdiğim bir karar. Yine de eşime tahammül edemiyor değilim. fakat onunla ayrı telden çalıyoruz bu kesin:)

Bir daha okudum bunu.
Aklıma takıldı, sormak istiyorum.
Eşine her zaman mı tahammülsüzdün yoksa çok severek evlendin de, sonradan mı değişti duyguların?
Ne kadar süre flört döneminiz oldu?
Evlilik kararında tereddüt etmedin mi ya değişirsem , duygularım tutarsızlaşırsa naparım diye korkuların olmadı mı?

[Işıklı yol]

Cookie Nickli Üyeden Alıntı

Bir daha okudum bunu.
Aklıma takıldı, sormak istiyorum.
Eşine her zaman mı tahammülsüzdün yoksa çok severek evlendin de, sonradan mı değişti duyguların?
Ne kadar süre flört döneminiz oldu?
Evlilik kararında tereddüt etmedin mi ya değişirsem , duygularım tutarsızlaşırsa naparım diye korkuların olmadı mı?

Eşimle mantık evliliği yaptım ben. 4 ay beraber gezdik. Evlilik için düşünmedim zaten öylesine mecburen verilmiş bir karardı. Benim geçmişimde erkek arkadaşım yoktu ki. Bizim dönemimizde erkek arkadaş, kız arkadaş gibi bir lüksümüz yoktu. Biri gelirdi o sana sen ona bakardın. Hı adama benziyo der evlenirdin:) Herhangi bir duygu durumu söz konusu olmazdı sadece hoşlanman yeterliydi. Fakat ben bir haftalık nişanlıyken farketmiştim bu insanla anlaşamayacağımı. Benim için en önemli şey kibarlığıdır. Kaba insana asla tahammül edemem. O ise ruhumu örseleyip duruyordu. Çok yıllar onun kalbine ulaşmaya çalıştım. Sevgisini kazanmak için uğraştım. Ben yaptıkça o yıktı en son ben vazgeçtim. O zaman dönüp farketti beni kaçardı kovalamaya başladı. Şimdi ben kaçıyorum o kovalıyor. Ortada bir yer varmı buluşabileceğimiz bilmiyorum ama inan bana bunu zerre kadar istemiyorum

[Cookie]

Işıklı yol Nickli Üyeden Alıntı

Eşimle mantık evliliği yaptım ben. 4 ay beraber gezdik. Evlilik için düşünmedim zaten öylesine mecburen verilmiş bir karardı. Benim geçmişimde erkek arkadaşım yoktu ki. Bizim dönemimizde erkek arkadaş, kız arkadaş gibi bir lüksümüz yoktu. Biri gelirdi o sana sen ona bakardın. Hı adama benziyo der evlenirdin:) Herhangi bir duygu durumu söz konusu olmazdı sadece hoşlanman yeterliydi. Fakat ben bir haftalık nişanlıyken farketmiştim bu insanla anlaşamayacağımı. Benim için en önemli şey kibarlığıdır. Kaba insana asla tahammül edemem. O ise ruhumu örseleyip duruyordu. Çok yıllar onun kalbine ulaşmaya çalıştım. Sevgisini kazanmak için uğraştım. Ben yaptıkça o yıktı en son ben vazgeçtim. O zaman dönüp farketti beni kaçardı kovalamaya başladı. Şimdi ben kaçıyorum o kovalıyor. Ortada bir yer varmı buluşabileceğimiz bilmiyorum ama inan bana bunu zerre kadar istemiyorum

Demek ki sen de pek çok borderline gibi ele geçirdiğin vakit ondan uzaklaştın. Bilinçsizce yapmış olmalısın. Önce peşinde koşarsın, o sana dönünce pırr... :S

Neyse... Peki sana kaç yaşındayken teşhis kondu?

Borderline 35inden sonra düzelme gösterirmiş diyorlar. Yaşla birlikte insan daha dengeli ve olgun olurmuş.

[Işıklı yol]

Cookie Nickli Üyeden Alıntı

Demek ki sen de pek çok borderline gibi ele geçirdiğin vakit ondan uzaklaştın. Bilinçsizce yapmış olmalısın. Önce peşinde koşarsın, o sana dönünce pırr... :S

Neyse... Peki sana kaç yaşındayken teşhis kondu?

Borderline 35inden sonra düzelme gösterirmiş diyorlar. Yaşla birlikte insan daha dengeli ve olgun olurmuş.

kesinlikle cookie ne lanet bir şeydir bu. O kadar sever ve istersin. Aşkından ölürsün. Adamı ele geçirirsin hevesin kaçar. Yaşım 43 ve 37 yaşındayken sırf yeter artık benim neyim var deyip gittim doktora. Eşim olsa yolmazdı habersiz gittim iki yıl boyunca tam 38 seans gittim. Ankaraya geldikten sonra da 6 seans hipnoterapiye gittim.

[Cookie]

Işıklı yol Nickli Üyeden Alıntı

kesinlikle cookie ne lanet bir şeydir bu. O kadar sever ve istersin. Aşkından ölürsün. Adamı ele geçirirsin hevesin kaçar. Yaşım 43 ve 37 yaşındayken sırf yeter artık benim neyim var deyip gittim doktora. Eşim olsa yolmazdı habersiz gittim iki yıl boyunca tam 38 seans gittim. Ankaraya geldikten sonra da 6 seans hipnoterapiye gittim.

Ooouuww epeyce geç olmuş.
Demek ki o yaşlarda daha da artış gösterdi ki gitme kararı aldın.
Ben bu yıl abartı seviyelere girince gittim ancak.

Biz yine şanslıyız. Kendini kesenler, r teşebüsünde bulunanlar, hastane yatışı yapanlar falan var. 2 tane ağır hasta biliyorum borderlinelı, ikisi de çalışamıyor ve evlenemiyor. Hiçbir işte dikiş tutturamıyorlar.

Ben de işte evlenemezsem diye korkmaya başlayıp gitme kararı almıştım. Ne de olsa artık 24 yaşındayım. Düzelebileyim, kendimi fark edebileyim ki yol alayım diye düşündüm. Çünkü ben adam gibi yaşayamadığımdan olsa gerek, aşkın çok değerli, çok güzel olduğunu düşünüyorum. İyi ilişkisi olan insanlar dünyanın en şanslılarıdır benim gözümde. Bir de çocuk doğurmak istiyorum. O sebeple endişelenip dr.a başvurdum. Ve çok şükür dengeli olabilmek adına çaba harcıyorum ve iyi düşünüyorum artık. Boşluğa düştüğümüzde yaşadığımız o berbat his daha olmasın diye de çabalıyorum. Amaçlar koyuyorum kendime. Hayal kurup, umutlanıyorum vs. Yoksa bir bıraktım mı ipin ucunu biterim gibi geliyor. Allah bir daha o kadar hissiz ve boşluğa düşmüş hale sokmasın beni. :( Dayanılmaz bir şey. :((

Ne kadar güzel ki, sen de kendi başına bir yola çıkıp neyin olduğunu bulmaya uğraşmışsın. Farkına varabilmişsin.

Kaç seans sonra teşhis koydu doktor? Daha ilk anlatmaya başladığında anladı mı acaba? Çok soru sordum ama... :/

[Işıklı yol]

ilk seansta teşhis koydu bana. Faik Özdengül doktorum. Konyadadır kendisi. Koskide çalışıyor. Gerçekten çok çok faydasını gördüm. Ayrıca ona onlarca insan yolladım diyebilirim. Ben artık boşluk duygusunu hiç yaşamıyorum canım. Çok şükür artık çok daha iyiyim. Dilediğin kadar soru sorabilirsin.

[Cookie]

Işıklı yol Nickli Üyeden Alıntı

ilk seansta teşhis koydu bana. Faik Özdengül doktorum. Konyadadır kendisi. Koskide çalışıyor. Gerçekten çok çok faydasını gördüm. Ayrıca ona onlarca insan yolladım diyebilirim. Ben artık boşluk duygusunu hiç yaşamıyorum canım. Çok şükür artık çok daha iyiyim. Dilediğin kadar soru sorabilirsin.

:)) Bana da daha ilk gittiğimde demişti dr.
Zaten hemen anlaşılan bir şey aslında.

Ben de hiç yaşamam inşallah bir daha boşluk duygusunu.

Sanırım senin bu kadar geç farkına varmanın sebebi, sizin zamanınızda bizim gibi bir hayat yaşamamış olmanız. :) Bu kadar özgürlük yoktu. Kızlar şimdiki kadar rahat değildi vs.
Çünkü eğer o zamanlar birkaç ilişki yaşama fırsatın olsaydı çok erken yaşlarında anlayabilirdin büyük ihtimalle sende farklılıklar olduğunu. Sonuçta karşılaştığımız olaylar neticesinde açığa çıkıyor bu durum.

Benim en çok ikili ilişkilerimde belli oluyor. Yıllardır anlamamış olsam da, geç kalmış değilim. O zaman yine soruyorum. :)))

Sende de birini çok sevme ve sebepsiz yere nefret etme durumları oluyor mu? Birilerine yardım etme isteğiyle taştığın bir günden sonra, sevgi dolu olduğun bir günden sonra kimseye yardım etmek istemediğin, içindeki sevginin yok olduğu oluyor mu? Yani tam zıtlık barındıran duyguları yaşadığın?
Ya da şimdi yoksa geçmişte oluyor muydu?

[Işıklı yol]

Cookie Nickli Üyeden Alıntı

:)) Bana da daha ilk gittiğimde demişti dr.
Zaten hemen anlaşılan bir şey aslında.

Ben de hiç yaşamam inşallah bir daha boşluk duygusunu.

Sanırım senin bu kadar geç farkına varmanın sebebi, sizin zamanınızda bizim gibi bir hayat yaşamamış olmanız. :) Bu kadar özgürlük yoktu. Kızlar şimdiki kadar rahat değildi vs.
Çünkü eğer o zamanlar birkaç ilişki yaşama fırsatın olsaydı çok erken yaşlarında anlayabilirdin büyük ihtimalle sende farklılıklar olduğunu. Sonuçta karşılaştığımız olaylar neticesinde açığa çıkıyor bu durum.

Benim en çok ikili ilişkilerimde belli oluyor. Yıllardır anlamamış olsam da, geç kalmış değilim. O zaman yine soruyorum. :)))

Sende de birini çok sevme ve sebepsiz yere nefret etme durumları oluyor mu? Birilerine yardım etme isteğiyle taştığın bir günden sonra, sevgi dolu olduğun bir günden sonra kimseye yardım etmek istemediğin, içindeki sevginin yok olduğu oluyor mu? Yani tam zıtlık barındıran duyguları yaşadığın?
Ya da şimdi yoksa geçmişte oluyor muydu?

En zor zamanlarımda ben yavrularımla avundum Onları o kadar çok sevdim ve onlarla öyle çok meşguldüm ki başka şeye pek bakmadım. Bu benim en büyük şansım olmalı. Sende de verdiğin sevgiye karşılık alamadığında nefret duygusuna dönüşüyor demek ki, bende şöyle bir şey var. Aşırı merhamet ve şefkat öyle ki her insan neredeyse benim çocuğum. Hiç kimseye kıyamıyorum. Birsiyle çok fazla ilgilendiğimde ve karşılık alamadığım da bende üzüntü olur. Kahrederim. Neden beni sevmedi derim. Yalnız dediğim gibi galiba artık çok daha normale yakın duygularım. Bu sayfanın en çok konuşan kişisi galiba benim. Saolsun arkadaşlarımda bıkmadılar benden hep bana sabırla ilgiyle sevgiyle yaklaştılar. Ve dediğim gibi çocuklarım benim için başka bir dünya gibidir. Onlar benim cennet bahçem gibidir. Onların sevgileri, şakaları, bana yaklaşımları, yaptığım yemeklere aşırı taktirleri onların o halleri bana başka bir dünyanın kapısını araladı. bak sende oku "var olan annenin yokluğu, verilmeyen sevginin telafisi" çok çok daha farkına varacak ve kendini iyileştirmeye biraz daha yaklaşacaksın.

[Cookie]

Işıklı yol Nickli Üyeden Alıntı

En zor zamanlarımda ben yavrularımla avundum Onları o kadar çok sevdim ve onlarla öyle çok meşguldüm ki başka şeye pek bakmadım. Bu benim en büyük şansım olmalı. Sende de verdiğin sevgiye karşılık alamadığında nefret duygusuna dönüşüyor demek ki, bende şöyle bir şey var. Aşırı merhamet ve şefkat öyle ki her insan neredeyse benim çocuğum. Hiç kimseye kıyamıyorum. Birsiyle çok fazla ilgilendiğimde ve karşılık alamadığım da bende üzüntü olur. Kahrederim. Neden beni sevmedi derim. Yalnız dediğim gibi galiba artık çok daha normale yakın duygularım. Bu sayfanın en çok konuşan kişisi galiba benim. Saolsun arkadaşlarımda bıkmadılar benden hep bana sabırla ilgiyle sevgiyle yaklaştılar. Ve dediğim gibi çocuklarım benim için başka bir dünya gibidir. Onlar benim cennet bahçem gibidir. Onların sevgileri, şakaları, bana yaklaşımları, yaptığım yemeklere aşırı taktirleri onların o halleri bana başka bir dünyanın kapısını araladı. bak sende oku "var olan annenin yokluğu, verilmeyen sevginin telafisi" çok çok daha farkına varacak ve kendini iyileştirmeye biraz daha yaklaşacaksın.

Bakarım o kitaba da.
Demek ki senin yaşın itibariyle daha oturmuş duyguların.
Hele ki evlatlarına duyduğun aşk, senin boşluğunu zaten çok güzel doldurur. :)
Onların koşulsuz sevgisi , varlığı seni dengeliyordur.

Ben karşılık alamayacağımı düşündüğüm birine sevgi vermem. O konuda da planlı davranırım ne yazık ki. Teslimiyetçi bir kişiliğim olabilse, kendimi bırakabilsem çok güzel olacak ama yapamadım henüz. Onun için uğraşıyorum zaten. Sen de demiştin Mevlana okumak iyi olur diye. Bu konuda çok iyi geliyor cidden. İnsan, kabullenişi ve sevgiyi öğreniyor.

Biri beni üzdüğünde hemen nefrete dönüşür duygum. Hiç de umrumda değil der önüme bakarım. Kırıldığımı kendime bile itiraf edemem. Daha önce de yazmıştım, çok gururluyum. Bu halim insanları umursamama haline sokuyor beni. Güzel bir şey aslında. Takmamam lazım.

Ama bahsettiğim nefret duygusu aniden oluyor, çok anlamsız bir durum. Sebepsiz yere gelişiyor. Daha doğrusu benim bilmeden oluşturduğum bir koruma kalkanı bu. Kim olduğumu bilemez hale geliyorum. Kendimi tanıyamıyorum. Yarın ne yaparım kestiremiyorum vs. Bugünlerde çok iyiyim tabii ki. Şimdi desen bir daha hiç değişmeyeceğime inanır vaziyetteyim. Her değişimimde böyle oluyor. Nasıl bir kişiliğe bürünürsem, hep öyle sürecek, hiç değişmeyeceğim sanıyorum ama yok, değişiyorum çok zıt bir şekilde. Benimki baya ileri düzeyde oluyor yani. Senin gibi olacağım yakında ama.

Teşekkür ediyorum. Yine soracağım şeyler olursa sorarım. :))

[Işıklı yol]

ben çocukken hep erkek çocuklarıyla oynardım. Kızlarla hem anlaşamaz, hem onların yanında yabancı yeteneksiz kalırdım Hala erkeklerle daha kolay dostluk kurabiliyorum. Yine de dediğim gibi çocuklarıma duyduğum sevgi beni hep o duyguda tutuyor. Sende sevgiyi daha çok almaya çalış hayatına. yani kendini sevmeye ve sevilmeye açmaya çalışmalısın. Fakat şu bir gerçek ki sen ve bende farklı seyrediyor hastalık. Sen annen için sevgi kelimesini bile kullanabiliyorsun oysa ben onun yanına bile giderken çok gergin olurum. anne demek bile istemem. Çocukken çocuklar anne diye ağlarlardı. ben ağlarken söyleyecek kelime bulamazdım. Anne mi diyeceğim. benim annem yoktu ki, ölmüş bir anneye ağlamak daha kolay hayattaki bir annenin yokluğu bambaşka