kırıklarını aldırdım kalbimin...

[disik82]

zaman izafidir, doğru.asırlar boyu geçmeyen anları, kara kaplı anı defterime yazalı çok olmuş. kalemimi yüreğimin kanına batırıp, kabus geceleri ve onların karanlık sabahlarını öyle bir kazımışım ki bembeyaz umutlarıma, öyle bir boyamışım ki onları kırmızı ve siyaha artık yaşamın kanlı deniz kıyısında iflah olmam sanmışım. rüzgarım olmamış hiç, hep kasırgalarım varmış en güzel baharımda.güneşimi tutmuşlar, ışığımı almışlar benden, her doğuşunda umutla ışığımı beklemişim ama karanlık sabahım hiç terk etmemiş beni tıpkı bana sadık, terk etmeyen gözyaşlarım gibi.nefes alırken canım yanıyormuş,kalbim dura dura atıyormuş. ölmek için yalvarıyormuşum,bu eziyet veren bedenimin kangreninden kurtulmak için.asırlar sürmüş baharım böylece,kurtulamamış,kurtarılamamışım.dipsiz bir kuyuya atılmış,düşmüş-düşmüşüm, savrulmuşum,o dipsizlik sonzuzluğum olmuş benim,hiç çarpamamışım yere,bir türlü parçalanamamış bedenim,yok olamamış,yok olan,paramparça olna ruhum gibi olamamış.olsaymış acım dinermiş belki,ama olmamış.düşerek,ölümün yakınında olduğum kadar uzağında, cebimde tek kalan umudumu; "yok olmayı" bekleyerek acı acı aldığım nefesle yaşamışım.yaşam mı,yaşamak mı?işte o neyse,oymuşum.asırları harcamışım baharımda,öyle bir bahar ki karakışım olmuş benim,hiç sabahı göremeyeceğim karanlık kışım.karanlık bir odaya kitlemişim gözlerimi,kitlemişim anahtarını o dipsiz kuyuya atmışım, artık sadece beklemişim bana her alışımda acı veren nefesimin son seferini.sonra tanrı birden eliyle başımı okşamış derin,huzurlu bir uykuya dalmışım.birden gözlerim açılmış karanlık odaya tekrar ama o anahtarı olmayan delikten süzülen o güçlü ışık karanlığımı aydınlatmış azda olsa.gözlerimi oradan ayıramamışım,korkmuşum gözlerimi kaçırdığım anda yok olmasından.öylece bakmış,bakmışım.öyle güçlü bir ışıkmış ki o anahtarsız, kilitli odamın kapısına her çarptığında ışık taneleri soğuk kapımı ısıtmış,sıcaklığıyla buzdan kapımız erttikçe eritmiş.gün doğmuş,güneşim doğmuş yeniden şaşırmışım,inanamamışım.güneşin benim olduğuna,ışığını bana verdiğine inanamamışım,öyle bir karanlık yaşamışım ki ışığa alışmaya korkmuşum,benim olduğuna inanmamışım,ya benim için değilse,ya bir yanlışlıksa deyip, durmuşum.öyle bir mutsuzluk sarmışki yörüngemi,mutluluğa alışmaya korkmuşum.karanlığı bilinçaltıma öyle bir kazımışım ki,kurtulamamışım "kaybetme" inancımdan.ama ışık,kaynak olmuş bana,dirilmişim,kanlı umutlarımı atıp,bembeyazlarını almışım yanıma zamanla,tanrının beni unutmadığını kazımışım içime.bocalamışım ama ışığım terk etmemiş beni ama ben ışığımı tüketmişim karadeliğime çekmişim,enerjisini yüreğime emmişim ama tüketirken bende tekrar tükenmeye başlamışım.sonra bir an sadece bir an öyle yaklaşmışım ki o dipsiz kuyuya,bu sefer ışığımıda dipsiz kuyuya atıp,ardından ben atlayacakmışım az kalsın.işte o uzunca bir zaman alan bir "an" da tanrı içime bu sefer bir umut daha koymuş kendinden kopartıp verdiği.şimdi ışığıma sarıldım sımsıkı,geçmişin ve geleceği değil şu anımı güzel bir anı yapmak umudum.nefesim huzurla dolu ulaşıyor ciğerlerime,günler bitsede umutlarım bitmiyor.güneş hergün daha da parlak doğuyor.biliyorum,inanıyorum,seviyorum sevdikçe seviliyorum.kendime ve ruhuma kavuştum,dileğim sonsuz mutluluk.şimdi,yine ve her zaman aşkla,inançla yaşıyorum ve yaşamak istiyorum..

[Lier22]

tanrı içime bu sefer bir umut daha koymuş kendinden kopartıp verdiği.şimdi ışığıma sarıldım sımsıkı,geçmişin ve geleceği değil şu anımı güzel bir anı yapmak umudum

bazen kendimi buldum bu satırlarda...

umudun hiç bitmesin sevgi yüreğinde büyüsün...

saygılı sevgiler....

Bazen yolumuzu kaybettiğimizdeki çoğumuzun hali.

Artık bu kadar umutsuz değiliz çünki kendimizi keşfetmeyi öğrendik .

Dipsiz kuyularda bile yolumuz da ışık var.

DisikYolun aydınlık ve açık olsun.

[disik82]

ışık hep vardı...onu kullanmayı bilmeyen,görmeyen gözlerimizdi...biz görmeyi öğrendik önce,karanlıktan yavaş yavaş süzülen bembeyaz kaynağını gördük ilk,,şaşırdık sonra, dünyamıza çarpıp nasıl yansıdığını gördük...yüzyıllardır kapkaranlık durduğumuz yerde var olan ama kaynaksız kalan ırmaklar,dağlar,çiçekler,kuşlar olduğunu gördük...kendi mucizemizi gördük,inandık,öyle derine nüfus ettiki bu ışık,istesende sönmez,sönemez...elbet yaşlanacak,yorulacak,kadiri düşecek ama tekrar kaynağa dönecek ve daima arsızca varolacak...ışığım,mucizem,anlamım...herşeyim...

*Günlüğümü ziyaret eden herkese çok teşekkür ederim,sizleri bulduğum için çok mutluyum...

[disik82]

herşey kendinin farkına varmakla başlıyor aslında.kendini tanımakla...kişi ne kadar zeki olursa olsun,kesinlikle bazı kavramları kendinde oluşturması şart,yoksa sadece zeka pek de hayatın anlamını teşkil etmiyor.geçmişe takılıp kalmak yerine, geçmişteki kendini,şimdiyle kıyaslamayı öğrenmek gerekiyor kişisel gelişimiçin.hepimizin kaybı kırık bir maziyle yaşayarak,geleceğe karşı kaygı duymak.oysa şuanda nefes alıp,şimdide yaşıyoruz.mutluluk için beklemek yerine,şimdi mutlu olmayı seçmek tamamen bize ait.kişi,şuandaki varlığı ve sahip olduğu varlıkları için şükredip,istemeye devam ederse,sahip oldukça kıymet bilecek ve daimi mutluluğu hayatı boyunca yaşayacaktır.oysa şuan ki şikayetimiz,gelecekte sahip olmayı istediklerimiz içinde yapmış olduğumuz bir eylemdir.nedense, hayat boyu mucize bekleriz,mutlu olabilmek için..oysa hayatın kendi bir mucizedir,sadece günlük hırsları,ihtirasları v.s. lekelenmiş duyguları benliğimizden çıkarıp attığımızda bunu anlamak o kadar basitki...dünyadaki kaç kişi şu anda,güneş doğduğu,dünyamıza hayatımızı devam ettirebilmemiz için gereken ışınlarını yolladığı için veya şuanda gece olup yıldızların bir ressam tarafından yapılmış bir sanat eseri bir şaheseri,görüp hissetiiği için şükretmiştir ki ve ne kadar mucizevi olaylar zincirine şahitlik ettiğinin farkına varmıştır...düşünün bir sabah kalktınız,güneş doğmamış, gezegen karanlık ve soğuk, karanlık bir çöldesiniz,hiçliktesiniz,hiç bir yerdesiniz...şuan var olan herşeyin kıymetini şimdi bilin ve şükredin,doğru olan bu değil mi?kendinizin farkına varın,erafınızın farkına varın..iç sesinize kulak verin,hoşgörülü olun,şükredin,mutluluğu seçin..çünkü gerçek acı gün gelip kapıyı çaldığında,güzel geçebilecek anların pişmanlığı ve bunun yarattığı vicdan azabınızın hesabını sonsuza kadar ödemek zorunda kalabilirsiniz..sevgiler...

[aysegul_tirtil]

hepimizin yaptıgı bu degil mi zaten acıya tutunmak daha dogrusu olabildigince bütün gücümüzle itmek,oysa acıydı hediye içindeki yada arkasına saklanmıs mutlulukla bize gelen son bir yıl hayatımın en zor günlerini yaşadım sonra birşey oldu acıyı kucakladım izin verdim ne yapmak istiyorsa yapmasına sevdim onu,içindekileri göstermeye başladı,aşk acısının ardında aslında hiç kimseye yapışık yaşamam gerektirdigini gösterdi,gelecek korkusunun ardında güven ve güç buldum.yeni yollar çizdim kendime en önemlisi yeni bir bag kurdum hayatla yeni gözlerle daha dogrusu perdelerini kaldırdım gözlerimin daha net bir bakış açısı geliştirdim,içimdeki sevgiyi buldum evet belki hala düşüşler,başarısızlık yaşıyorum,degişime direnç gösteriyorum ama bütün hissettigim o muhtesem duyguların azı bile beni bütünlüyor.ve ben her gece olması gerektigi gibi tanrıdan bir tek sey istiyorum.SEVGİ

[disik82]

"Bir kadını ağlatmak çok zor değildir aslında.Kadınlar her şeye ağlayabilir;bir filme,bir şarkıya,bir yazıya...En az erkekler kadar yani! Ama bir kadını yürekten ağlatmak zordur. Eğer bir kadın yürekten ağlıyorsa, ağlatan onun yüreğine ulaşmış demektir. Ama o yüreğin değerini bilememiş olacak ki ağlatan,gözünü bile kırpmadan teker teker batırır iğnelerini yüreğe! İşte o zaman koca bir yumruk gelir oturur boğazına kadının.Yutkunamaz,nefes alamaz; çünkü o koca yumruk canını çok acıtır. Çünkü yüreğine ulaşmıştır birileri ve iğneler saplamaktadır.Bu acıya ne kadar karşı koyabilir ki bir kadın. İnce ince süzülür yaşlar gözünden;önce birkaç damla,sonra bir yağmur seli. Ve kadın ağlar;Sanmayın ki gidene ağlar kadın! Gidenin giderken koparttığı yerdir onu ağlatan,orada bıraktığı yaradır. O yaranın hiç kapanmayacağını,kapansa bile izinin kalacağını bilir kadın;o yüzden ağlar.
Zaman geçer sonra.Kadınlar kendilerine sarılmayı öğrenirler.Umarım öğrenirler,yoksa ruhlar sapkın yollara çarpar kendini.Sapan ruhların doğru yolu bulması da yeni acılar demektir.Bunu bilir kadınlar,o yüzden eninde sonunda öğrenirler kendilerine sarılmayı.
İnsanlar soruyorlar çoğu zaman neden bu kadar çok bekar kadın var diye;hepsi kariyer derdinde olan.Çünkü inançlarını yitirdi o kadınlar.Zamanında yüreklerine o kadar çok iğne saplandı ki,o kadar çok ağladılar ki! Artık kendilerinden başka bir doğru olmadığına inanıyorlar,o yüzden kendilerine sarılıyorlar.
Çünkü biliyorlar ki sarıldıkları adamlar onları hak etmedi; hem de hiçbir zaman! Hep bir çıkarları oldu sarıldıkları adamların. E..o zaman niye sarılsınlar ki Niye sarılalım ki!
Etrafınızda yürekten ağlayan bir kadın varsa bilin ki olgunlaşıyordur.
Bilin ki,gerçekleri kabul etmeye başlamıştır
Bilin ki,artık aşkın olmadığına inanmıştır
Bilin ki,sarılacak tek bir doğrusu kalmıştır
O da kim,ne diye sormayın artık.kadınlar,eninde sonunda kendilerine sarılırlar çünkü"

Aziz NESİN

[Novos]

çok güzel bir yazı, paylaştığın için teşekkürler.

[disik82]

son günlerde yaklaşık bir aydır kendimdeki değişimleri görebiliyorum. önceden kafama herhangi birşey takıldı mı kuruntu yapardım,kuraradım-kurardım,hırs dolardı içime,sanki şeytan beni aşırı tahrik ediyor sonrada yüzüstü bırakıp gidiyordu.artık kendimde çok şeyin değiştiğine kendim şahitim.bugünlerde evde de yalnızım,arkadaşlarımıda görmüyorum özel bir durum değil tamamen tesadüf.özellikle evde yalnızım ve yalnızlık kafada birşeyler kurup hırslanmak için bulunmaz bir fırsat ama artık kendimi azda olsa terbiye edebildiğimiz gördüm,tabi bu hayatımı değiştiren bu sitenin ışıldayan yol göstericileri sayesinde... artık dediğim gibi,hırsa kapıldığım anlarda bırakıyorum gidiyor,hırsı alıp atıyor yerine güzel beni iyi hissettiren duygular koyuyorum.sabırlı bir bekleyiş,huzurlu bir kabulleniş.isteklerim oluyor veya olmuyor ama her durumda iyi hissetmeyi seçiyorum.gerçekten hayatıi yaşamayı seviyorum.hayatı kendime dar etmek yerine kendimi, ruhumu serbest bırakmak en güzel seçimim...sevgiler...

[Lier22]

sabırlı bir bekleyiş,huzurlu bir kabulleniş.isteklerim oluyor veya olmuyor ama her durumda iyi hissetmeyi seçiyorum.gerçekten hayatıi yaşamayı seviyorum.hayatı kendime dar etmek yerine kendimi, ruhumu serbest bırakmak en güzel seçimim...sevgiler...

biraz mutluluğun formülü gibi olmuş bence...
aslında mutsuz olmak daha zor... dusun
nedense bir çok insan mutsuzluğu seçiyor...

paylaşım için teşekkürler... super