çok mutsuzum..

[S3MR4]

hepinize teşekkür ediyorum beni güçlendirdiniz.iyi ki varsınız.artık inancımı yüksek tutmalıyım inanıyorum da kendime.araştırmalar yaptım çok yaptım ama uygulamaya gecemiyorum işte yine önüme bu durumlarım engel olarak çıkıyo ben şöyle çevre edinebilsem arkadaş ortamı oluşturabilsem onların yanında kendimi ezik gibi değil kendime güvenli bir şekilde durabilsem suskun durgun bir şekilde değil kouşkan makara güldürebilen olabilsem bir nevi kendimi iyi hissederim kurtulabiliyorum derim ama en önemlisi babamla iletişimimi güçlü bir şekilde tutarak onla konuşarak işe başlamalıyım biliyorum zaten araştırdığıma göre babasıyla arası iyi olan kızların özgüvenide yüksek oluyormuş.babamdan çekinmemeliyim.ondan para bile isteyemiyorum hiç bişey ama istemeyi bilmeliyim.mıy mıy konuşuyorum onun yanında böyle davranmamalıyım ama yapamıyorum ki yinede artık eskisi gibi değil az da olsa ilgileniyo benle geç kalmış olsada artık ilgilenmesi hoşuma gidiyor.ama ona karşı böyle alışmış olduğum için hala çekingen davranıyorum.ailecek bi sofrada oturmadık ailecek bi tv seyretmedik hadi seyretsek yesek bile ruh gibiyiz anam babam konuşmaz ben onların yanında sıkılır konuşacak bişey bulmaya çalısırm ama başaramıyorum. hep suskunlar. birbirlerini öpmezler sev gi göstermezler yan yana bile durmazlar.onları böyle kabullenmeye affetmeye çalışıyorum ama beni düşünmediklerinden içim içimi yiyo...

arkadaşıma anlattım herşeyi sen kendin çıkartıyorsun diyo. basitliyo bunları.çok ciddiyim diyorum o kadar basit olsa kendime zarar verirmiyim ya anlamak istemiyo herhalde. bana söyledi gel senle beraber rehber öğretmene gidelim bende karar verdim konuşcam artık.

telkinleri dinlemeye basladım 2. günüm kendimi hala iyi hissetmiyorum aynıyım. dün daha kötüydüm okulda yine konuşmayı beceremeyince bide dalga konusu olunca yine aşağıladım kendimi ne kadar eziğim dedim yine ağladım...

S3MR4 Nickli Üyeden Alıntı

hepinize teşekkür ediyorum beni güçlendirdiniz.iyi ki varsınız.artık inancımı yüksek tutmalıyım inanıyorum da kendime.araştırmalar yaptım çok yaptım ama uygulamaya gecemiyorum işte yine önüme bu durumlarım engel olarak çıkıyo ben şöyle çevre edinebilsem arkadaş ortamı oluşturabilsem onların yanında kendimi ezik gibi değil kendime güvenli bir şekilde durabilsem suskun durgun bir şekilde değil kouşkan makara güldürebilen olabilsem bir nevi kendimi iyi hissederim kurtulabiliyorum derim ama en önemlisi babamla iletişimimi güçlü bir şekilde tutarak onla konuşarak işe başlamalıyım biliyorum zaten araştırdığıma göre babasıyla arası iyi olan kızların özgüvenide yüksek oluyormuş.babamdan çekinmemeliyim.ondan para bile isteyemiyorum hiç bişey ama istemeyi bilmeliyim.mıy mıy konuşuyorum onun yanında böyle davranmamalıyım ama yapamıyorum ki yinede artık eskisi gibi değil az da olsa ilgileniyo benle geç kalmış olsada artık ilgilenmesi hoşuma gidiyor.ama ona karşı böyle alışmış olduğum için hala çekingen davranıyorum.ailecek bi sofrada oturmadık ailecek bi tv seyretmedik hadi seyretsek yesek bile ruh gibiyiz anam babam konuşmaz ben onların yanında sıkılır konuşacak bişey bulmaya çalısırm ama başaramıyorum. hep suskunlar. birbirlerini öpmezler sev gi göstermezler yan yana bile durmazlar.onları böyle kabullenmeye affetmeye çalışıyorum ama beni düşünmediklerinden içim içimi yiyo...

arkadaşıma anlattım herşeyi sen kendin çıkartıyorsun diyo. basitliyo bunları.çok ciddiyim diyorum o kadar basit olsa kendime zarar verirmiyim ya anlamak istemiyo herhalde. bana söyledi gel senle beraber rehber öğretmene gidelim bende karar verdim konuşcam artık.

telkinleri dinlemeye basladım 2. günüm kendimi hala iyi hissetmiyorum aynıyım. dün daha kötüydüm okulda yine konuşmayı beceremeyince bide dalga konusu olunca yine aşağıladım kendimi ne kadar eziğim dedim yine ağladım...

Sakın kendini üzme, sosyal fobilisin diye de kendini diğer insanlardan ayrı tutma. Ama şu da var sosyal fobili insanlar kendisini diğer insanlardan farklı görüyor hatta ve hatta diyebilirim ki gözlemlerime göre normal insanlara bir nevi düşman olmuşlar. Sosyal fobiyle ilgili bir forumda sosyal fobililerin yazılarını çok okumuştum, neden böyle bir düşünce içindeler hala anlayabilmiş deyilim. Normal insanlar için, bunlar hitabında bulunuyorlar, sanki biz farklı bir canlı türüymüşüz gibi. Okuyunca sosyal fobililerden nefret gelmişti, arkadaşımda sosyal fobiliydi, ne halleri varsa görsün bana ne ben mi düzelticem diyerek aradan çekildim. Hala çoğunu anlayabilmiş değilim, gözlemlerimle beni şaşırtan farklı bir bakış açısına sahipler. Resmen sosyal fobi olmayanlara düşman olmuşlar. Umarım sen bu bakış açısına sahip değilsin, şu an seni gözlemlediğim kadarıyla da öyle görünmüyorsun. Bu yüzden sana seve seve yardımcı olabilirim, fakat 4 yıllık arkadaşım sırf bu tutumu yüzünden beni kaybetti. Telkinlere gelince, önceleri böyle hissetmen normal, sakın onları bırakma,düzenli dinle. Kimsenin kimseden üstünlüğü yok, insanların seninle dalga geçtiğini düşünme, sanıyorsam bu istemsiz bir takıntı -bazı durumların yol açtığı faktörlerden biri- ve bu takıntıyı yenebilmen için yardım alman şart. Bahsettiğin gibi okuldaki rehber öğretmenlerin bile sana yardımcı olacaktır yeterki yardım talep et. Sevgilerimle...

[Houner]

olabilirr ne olursa olsun bunların hepsini biraz uzun sürsede sabırla, atlatabilirsin EFT ile ilgili yazılar var forumda bence önce telkinleri dinleyerek ve EFT öğrenerek işe başla, çünkü EFTde önce olumsuzlama yaparsın ki bu seni bayağı rahatlatır ama çok fazla yaparsan...daha sonra olumlama imgeleme çekim yasası sedona gibi tekniklerli uygulayarak bir çok şeyi atlatırsın ve kendini çok daha huzurlu çok daha özgür ve kendiliğinden gelen bir mutluluk hali ile hissedersin ve senin bunları başaracağına inanıyorum çünkü senin bu siteye üye olman bile, kendini sevdiğini ve kendini geliştirmek istediğini gösteriyor...

hoşgeldin semracımm:D

[dakini]

semracım selam canım..uzun uzadıya yazmıycam sana..sonuçta diğer arkadaşlarda söylemişler zaten söylencekleri..sana msn adresimi veriyorum..eklersen sevinirim..yaşca senden bayağı bi büyüğüm:)) ama eğer istersen arkadaşın olmaya hazırım canım..konuşmak istediğin herşeyi konuşabiliriz..elimden geldiğince yardımcı olmaya hazırım..sadece ufak bi hatırlatma yapıcam bende,,asla unutmaman gereken tek bişey var..o da mucize bi varlık olduğun..tüm canlı varlıklar,,bizler gibi..hepimiz çok değerliyiz..harika bi sistem içersinde,,bütünün parçalarıyız..asla unutma..önemlisin,,önemliyiz..

mehhtap_sahinn@hotmail.com

[S3MR4]

merhaba..
bi kaç ay önce psikiyatriye gittim antidepresan verdi bide bu durumum mükemmelliyetçilikten oluyo dedi.konustu. ilacı kullandım bir ay mal gibi hissettim kendimi sersem gibi yaptı ilaç.başka bi etki göremedim. zaten bidahada gitmedim psikiyatrye.aslında gitsem iyi olurdu fakat ailem yüzünden gidemedim..psikyatriyle konusurken bile elim ayağıma dolandı. heyecanlandım. çok kastım kendimi.
hala kendimi beğenmeme durumu var. bir de aşırı utangaçlık hala devam ediyo. napmam lazım hiç bilmiyorum. arkadaşlarıma anneme hep anlatıyorum.anlatınca rahatlıyorum. bana çok utangaçsın diyolar ama çok tatlısın diyolar bu sefer ağlayasım geliyo.kurtulamıyorum ya şu utangaçlıktan ilgi odağı olmaktan. kaçıyorum hep ortamdan hele ortamda erkek varsa onların yüzne bile bakamıyorum benle konuşulmasını istemiyorum yanlış cevap vercem diye korkuyorum. dalga geçilcek diye. çok sıkılyorum bu seferde çok sıkıcı hissediyorum kendimi. sanki ben orda yokmuşum gibi.ama konuşmakk istiyorum hani ben dinlenilmek istiyorum. güldürmek istiyorum. ama yapamıyorum yaparım da konuşcak bişey bulamıyorum. kafama çok takıyorum ya çok korkuyorum hala böyle devam ederse ilerde daha da çook mutsuz olcam. telkinleride bıraktım. fayda etmiyoo. :(

S3MR4 Nickli Üyeden Alıntı

merhaba..
bi kaç ay önce psikiyatriye gittim antidepresan verdi bide bu durumum mükemmelliyetçilikten oluyo dedi.konustu. ilacı kullandım bir ay mal gibi hissettim kendimi sersem gibi yaptı ilaç.başka bi etki göremedim. zaten bidahada gitmedim psikiyatrye.aslında gitsem iyi olurdu fakat ailem yüzünden gidemedim..psikyatriyle konusurken bile elim ayağıma dolandı. heyecanlandım. çok kastım kendimi.
hala kendimi beğenmeme durumu var. bir de aşırı utangaçlık hala devam ediyo. napmam lazım hiç bilmiyorum. arkadaşlarıma anneme hep anlatıyorum.anlatınca rahatlıyorum. bana çok utangaçsın diyolar ama çok tatlısın diyolar bu sefer ağlayasım geliyo.kurtulamıyorum ya şu utangaçlıktan ilgi odağı olmaktan. kaçıyorum hep ortamdan hele ortamda erkek varsa onların yüzne bile bakamıyorum benle konuşulmasını istemiyorum yanlış cevap vercem diye korkuyorum. dalga geçilcek diye. çok sıkılyorum bu seferde çok sıkıcı hissediyorum kendimi. sanki ben orda yokmuşum gibi.ama konuşmakk istiyorum hani ben dinlenilmek istiyorum. güldürmek istiyorum. ama yapamıyorum yaparım da konuşcak bişey bulamıyorum. kafama çok takıyorum ya çok korkuyorum hala böyle devam ederse ilerde daha da çook mutsuz olcam. telkinleride bıraktım. fayda etmiyoo. :(

Psikiyatriye değil iyi bir psikoloğa gitmeni tavsiye ederim...Geçecek ve tüm bunları aşacaksın ben inanıyorum lütfen sen de inan ...

[elccy]

Canım benim
kendine güvenmen gerek ve istersen yapacaksındır.. İllede bir yere ,kişiye gitmene yok gelişmen için..Artık internet olsun,kitaplar olsun,o kadar yardımcı oluyorlar ki gelişime inanamazsın.. Bence en yakın kitapçıya gitmeli ve kendin için problem dediğin konu ile ilgili bir kitap almalısın ve inan o zaman değişim başlayacak ve olacak olan değişime ve hızına sen bile inananamayacaksın...Güzel haberlerini buradan almak dileğiyle..

[planner]

Seni çok iyi anlıyorum. Senin yaşındayken aynı şeyleri ben de yaşadım. Evet birebir aynısını sadece baba kısmı farklı.:) Çok zor durumdasın biliyorum.

Ben okumayı çok seviyorum. Eğer sen de seviyorsan bolca oku. Gününün bir kısmında klasikleri oku, başka bir vaktinde bu sitedeki paylaşımları oku. Yapılan yorumları oku. Okudukça ufkun açılacak, düşüncelerin değişecek inan. Ama acele etme, yavaş yavaş, sindire sindire yap bunu. Düzeleceğim diye kafana takma, bırak zaten başlarsan gerisi gelecek. Yaşa sadece. "Ah yapamadım, olmuyor, beceremiyorum, hiçbir şey düzelmiyor" deme sakın. Bunları düşüneceksin biliyorum, sık sık vazgeçeceksin. Bu adımları attığına bile pişman olacaksın ama acı çekmeden bir şeyler değişmiyor işte. Hele ki yıllarca böyle yaşamaya alışmışken çok zor biliyorum.

Bir kere delik açtığında, o delikten içeri temiz hava girdiğinde gerisi geliyor. Dediğim gibi kendini sıkma, adım adım ilerle. Hiç ilerlemediğini gördüğünde de yılma, bırak yürümenin keyfini çıkar.

Sana güveniyorum. Buraya kendine güvenen, gülücükler saçan kız gelecek, inanıyorum.

Sevgiyle kal.

[Parlayan]

S3MR4 Nickli Üyeden Alıntı

merhaba..
bi kaç ay önce psikiyatriye gittim antidepresan verdi bide bu durumum mükemmelliyetçilikten oluyo dedi.konustu. ilacı kullandım bir ay mal gibi hissettim kendimi sersem gibi yaptı ilaç.başka bi etki göremedim. zaten bidahada gitmedim psikiyatrye.aslında gitsem iyi olurdu fakat ailem yüzünden gidemedim..psikyatriyle konusurken bile elim ayağıma dolandı. heyecanlandım. çok kastım kendimi.
hala kendimi beğenmeme durumu var. bir de aşırı utangaçlık hala devam ediyo. napmam lazım hiç bilmiyorum. arkadaşlarıma anneme hep anlatıyorum.anlatınca rahatlıyorum. bana çok utangaçsın diyolar ama çok tatlısın diyolar bu sefer ağlayasım geliyo.kurtulamıyorum ya şu utangaçlıktan ilgi odağı olmaktan. kaçıyorum hep ortamdan hele ortamda erkek varsa onların yüzne bile bakamıyorum benle konuşulmasını istemiyorum yanlış cevap vercem diye korkuyorum. dalga geçilcek diye. çok sıkılyorum bu seferde çok sıkıcı hissediyorum kendimi. sanki ben orda yokmuşum gibi.ama konuşmakk istiyorum hani ben dinlenilmek istiyorum. güldürmek istiyorum. ama yapamıyorum yaparım da konuşcak bişey bulamıyorum. kafama çok takıyorum ya çok korkuyorum hala böyle devam ederse ilerde daha da çook mutsuz olcam. telkinleride bıraktım. fayda etmiyoo. :(

Kendimi bu sersemleten rüzgara bırakma lütfen,kendini böyle bıraktıkça hiç kimsenin yardımı bir uzmanın bile yardımı sana fayda vermeyecektir.Önce kendine gelmelisin başaracağını bilmelisin.Bu istemediğin durumun kucağına bırakma kendini..Sakinleş olumsuzlukların yerine bunları söylemeyi dene; "Ben ne çokum ne de azım ve kendimi kimseye kanıtlamak zorunda değilim.Kendimi besleyip sevmeyi seçiyorum.Ben yaşamın ilahi ve fevkalade bir yansımasıyım.Ben olmak inanılmaz bir macera.İçimdeki yıldızı izliyorum ve kendime özgü eşsiz bir ışıkla parlıyorum.Hayatı seviyorum"
Sevgiler...