Asla sıradan olmayacağım

Gelcem güzelim parlatmaya da,,mor pelerinimi bulamıyorum sabahtan beri,,uçan kaz çaldı galiba :))

bodrumada gittik beraber:))

blue jaloon Nickli Üyeden Alıntı

bodrumada gittik beraber:))

tamam,söz,pelerin ortaya çıkarsa sana da bi Bodrum turu attırcam :))

[imported_Angel]

Bluepebbles Nickli Üyeden Alıntı

İnan bana Inferius, bilemezsin eskiden ne kadar karamsar olduğumu. Bu yüzden de ne kadar mutlu olmaya çabalasam da bir şeyler gelip beni bulurdu. Kendime ne yaptığımı öğrendikçe, geldiğim noktaya daha da sıkı sarılıyorum.

Sevgiler

evet ben de eskiden çok karamsardım..ama senin yazılarını okuduğumda hiç de öyle "bir zamanlar karamsar olarak yaşamış bir kişi" olarak da durmuyorsun bence gerçekten bu konuda kendini aştığın belli..ben eskiden şöyle şöyleydim demeseydin eski halini hiç anlamayacaktım bile...mutluluk ve sevinç aslında zaten sende varmış ama ortaya çıkarılmayı bekliyormuş..saklanıyormuş gizli bir hazine gibi....
sevgiyle kal

[Alexandra]

imported_Angel Nickli Üyeden Alıntı

evet ben de eskiden çok karamsardım..ama senin yazılarını okuduğumda hiç de öyle "bir zamanlar karamsar olarak yaşamış bir kişi" olarak da durmuyorsun bence gerçekten bu konuda kendini aştığın belli..ben eskiden şöyle şöyleydim demeseydin eski halini hiç anlamayacaktım bile...mutluluk ve sevinç aslında zaten sende varmış ama ortaya çıkarılmayı bekliyormuş..saklanıyormuş gizli bir hazine gibi....
sevgiyle kal

Çok tatlısın İmported Angel,

İnan bana burada anlatmamın mümkünatı yok ne kadar karamsar ve ne kadar mutsuz olduğumu. Çektikçe çekiyordum sıkıntıları kendime.

Hayatımın en büyük şokunu bana üniversitede hiç tanımadığım sonradan yakın arkadaşım olan bir çocuk yaşattı biliyor musun.

En sevdiğim arkadaşımla oturmuş muhabbet ediyorduk, bana anlattığı bir olayın etkisiyle bir kahkaha patlattım ve O, o arada yanımızdan geçiyormuş. Arkadaşımı selamladı, neler anlatıyorsun bakalım yine, ortalığı şenlendirmişsin, dedi. Elimi sıkmak ve tanışmak için elini uzattı, yüzüme baktığı gibi, aaa bunca yıldır seni ilk defa bir şeye gülerken görüyorum, demek sen de gülermişsin, dediği anda sanırım hayatımın tokatını yemiş oldum. Yooo, gülerdim halbuki, gülmüyor muydum yoksa??? Şimdi bile bilmiyorum, hatırlamıyorum. Ama kafama kazınmıştı.

Dönemsel bir şeydi, sadece çok uzuuuun bir dönem sürmüş sanırım. Şimdi yeniden doğmuş gibiyim (çok şükür)

Ama gördüğüm kadarıyla senin de içinde çok keyifli bir yan saklıymış, güncende yazdıkların bu gizli kapının açıldığını gösteriyor bana :))

Mutluluğun daim olsun,

Sevgilerimle :)

[Alexandra]

Merhabalar hepinize,

Uzunca bir süredir siteden de sizlerden de ayrıydım, çok yoğun günler geçirdim, sürekli koşturur haldeydim, bugün son gün, bu akşam bir işi daha sonlandırmış oluyorum. Rahatlayacağım inşallah. Şimdiye kadar her şey yolunda gitti çok şükür. Devamı da gelir inşallah.

Bunun dışında uzuunca bir dinlenme moduna geçmek istiyorum. Maddi manevi yoruldum. Bİraz kendimi uyku moduna almak istiyorum.
Mümkün olduğunca sakin, sessiz, hatta mümkünse tepkisiz bir noktaya alabilirsem, içten dinlenebilirim gibi geliyor.

Hayatınızda hepinize huzurlu, keyifli günler diliyorum

Sevgilerimle

[Alexandra]

Vahşet sadece kanlı mı olur sizce? En büyük şiddetin psikolojik şiddet olduğunu biliyor musunuz?
Her dayak yiyen kadın sakat kalmıyor, ama psikolojik şiddete maruz kalan her birey sakat kalıyor. Sözlerle, bakışlarla, yasaklarla, emirlerle, küçümsemelerle, kısıtlamalarla, müdahelelerle uygulanıyor bu şiddet ve en ufak bir cezası bile yok.

İşte bunu kaldıramıyordum. Ve haliyle bitti.
Ben seni psikolojimle ezdim mi? Sen niye benim üzerime geliyorsun, diyebilmeli insan.
Benden hatırlatması, gözden geçirdiğinizde hayatınızın yüzde kaçında böyle bir manzarayla karşılaştınız???? Dikkat edin, engellemek mümkün!

[Alexandra]

Bugün pazar...

("...Bugün beni ilk defa güneşe çıkardılar..." diye bir şiiri vardı Nazım'ın... Ey Üstad, yine geldin bana, yine içimi titrettin dizelerinle. Ruhun şad olsun.)

Saygılarımı da sundum, devam edebilirim artık, değil mi???

Bu sabah ne zaman oldu, geceden ne zaman ayrıldı karıştırdığım sabahlardan biriydi. Bu da nasıl ve neden olduğunu bilmediğim günlerden biri. Yine bir pazar ve yine ben dalgalı denizlerde ceviz kabuğumda kalma mücadelesi içindeyim.

Beynimdeki minik kadınlar saç saça baş başa birbirlerine girmişlerdi. Yüksek gerilimi verdim, herkes köşesine çekildi. Birkaç saattir rahatım. Uğultuları sokak gürültüsünü bastırabiliyor bazen. Bu kadar kalabalık olmalarının sebebi ne acaba? Kaç ben var bende benden içeri bazen çok merak ediyorum.

Tek dileğim yeni bir düzen. Düzensiz bir düzeneği düzenleyemeyen düzenlemeci olmak, beni düzensizliğe düşman ediyor. (çok mu oldu???)

Huzura ermek yolundaki savaşım tam gaz sürerken, tek başıma bir süvari birliği gibi hissediyorum bazen. Bir arkadaşın deyimiyle "Amazon" gibi... İnsanlar karşısında her zaman dimdik olsanız da, bir anda aynaya bakıp yorgun bir yüzle karşılaşmak da var bu dünyada.

Karşımızdakinin gözlerinin içine bakarız, içeride neler döndüğünü anlayabilmek için. Peki siz en son kendi gözlerinizin içine ne zaman baktınız???

İçimde yaşadığım bazı paniklerin sonuna geliyorum. Artık ruhumdan tamamen söküp atacağım bu sorguları. Bir savcı ve bir hakim peşimde olmayacak sürekli. Savunma kalkanlarımı indireceğim günü sabırsızlıkla bekliyorum.

Doğan her yeni gün beni daha da güçlendiriyor. Beynimdekileri kadınlar hep olacak ama beni çok güzel günler bekliyor:))

[Alexandra]

Merhabalar hepinize,

Bugün bir kez daha ne kadar şanslı bir insan olduğumu gördüm. Ben belki de yeryüzündeki en zengin kadınım çünkü inanılmaz dostlarım var.

Kimi yaşadığım şehirde, kimi Türkiye'nin çeşitli şehirlerinde, kimi bambaşka ülkelerde, kimi ise bambaşka kıtalarda.

Her biri de bir şekilde hiç beklemediğim anlarda, yüreğimi, özlemimi okur gibi kendilerini hatırlatmanın bir yolunu bulup önüme çıkıyorlar.

Böyle bir zenginlik olamaz! Şükrediyorum, yatıp kalkıp şükrediyorum etrafım böylesine güzel insanlarla dolu olduğu için. Ruhumda yaşadığım tüm dalgalanmaları hissediyorlar sanki. Öyle bir bağ kurmuşuz, öylesine kenetlenmişiz ki... Birbirimize ihtiyacımız olduğunda arayıp haber vermemize gerek kalmıyor. Hissediyoruz, arıyoruz, iki çift tatlı söz gönderiyoruz, bazen de küçük hediyeler...

Günlerdir iş yoğunluğu, hayat yoğunluğu derken o kadar gerilmiştim ki... zamanın peşinde koştursam bile yetişemiyordum ona. Ama dostlarım hep benim yanımdalar, elleri olmasa bile kalpleri hep benimle. Bu mutluluğumu, içimdeki bu sevgiyi anlatacak söz bulamıyorum.

Bu sabah yine koştur koştur bir toplantıya gittim. İnanılmaz keyifli insanlarla tanıştım, bir noktadan sonra toplantıyı bir kenara bırakıp sohbet etmeye başladık. Bu nasıl bir çekim gücüdür anlayamıyorum, aklım almıyor. Bakkalımdan kasabıma, çiçekçime, kapıdaki güvenliğe, gittiğim toplantılardaki insanlara, telefonda konuştuğum şahışlara kadar herkes bu kadar mı güleç, bu kadar mı içten olur.

Arada sorun çıkaran olmuyor mu, elbette oluyor, ama inanın devede kulak. Eskiden beri çalıştığım her yerde inanılmaz dostluklar kurdum, her biriyle görüşürüm, her biriyle araşır, bayram seyran, doğumgünü kaçırmayız. İşte bunlar hayatın zenginlikleri.


Ama dostlar... Onlar esas zenginliğim!

Toplantıdan çıktım, bir sürü işim var ofiste, yapmak istediğim bir dünya özel işim var, kendime ne zamandır vakit ayıramıyorum, birkaç gün kaçıp bir yerlere gitmek istiyorum, plan yapmaya vaktim yok, düşündükçe sinirlerim zıp zıp zıplıyor. (bunlar gibi işte)

Arabadan inerken, "dur", dedim kendime, "sakin ol bakalım, vardır her şerde bir hayır, böyle olmasının da bir sebebi vardır mutlaka, kendine gel, bir nefes al, bu karışıklıkların hepsi bitecek, bak ışık göründü, yüreğini ferah tut sen". Beynimin içinde kendimle konuşa konuşa ofise çıktım.

Kendimi odama attım, bir de ne göreyim, masamın üzerinde koccaman yemyeşil, üzerinde beyaz bir kalp olan bir paket. ??????? Hemen yüzüme inanılmaz bir gülümseme yayıldı, çünkü bu süprizi bana bir kuş ağzından kaçırmıştı ama benim dağınık aklımın kıvrımları arasına sıkıştığı için yeniden süpriz oldu.

Üzerinde kalp olan yeşil kutuyu açtım. Karşıma bir mektup çıktı. 3 kişi tarafından rengarenk yazılmış, beni mutluluktan ağlatan bir mektup. İçinde bir yerde "... neyseki mesafeler bizim için sorun değil." yazıyordu.

Evet, mesafeler benim için, dostlarım için, sewdiklerim için hiç sorun olmadı. Hep paylaştık, özlemlerin de tatlı yanları olduğunu bilip, o anların bile tadını çıkartarak yaşadık. Sevgi, aşk, dostluk, içtenlik, samimiyet elle tutulur, kolayına sahip olunur duygular değil. Ben insanların yanıbaşlarında olsa da tadını alamadıkları bu duygulara bunca mesafeye rağmen sahibim:)) Bazen kendimi bir melekler çemberiyle çevrilmiş gibi hissediyorum.

Mektubun da altından bu dünyada bir tek beni mutlu edecek şeyler çıktı. Aslında ne olduğunun önemi yok. Sadece orada bir sevgi paketi var. Biz seni düşünüyoruz, senin yüzün gülsün diyen dostlarım var. Bunun bana verdiği mutluluğu anlatacak zenginlikte bir dil bilgim yok maalesef. Keşke size ruhumu açıp gösterebilseydim.

Yine de sizinle paylaşmadan geçemedim. Belki okuyan birinin yüzünde bir gülümseme belirir, bir arkadaşını arar, o da bir başkasını mutlu eder diye:)))

Hepimiz zincirin halkalarıysak, bugün ben halka olarak aldığım etkiyi size bildirdim. Bundan sonra devamı sizin işiniz...

Kucak dolusu sevgilerimle

[vefalıdost]

iyiki varsın...