DKZ diyetsiz kalıcı zayıflama

[ipekibrisim]

SOFRADAN DOYARAK KALKMANIN ÖNEMLİ BİR
AVANTAJIYLA TANIŞIYORUM...

Henüz doyup doymadığınızdan tam emin olamasanız bile...
sofradan “doymadan kalkmama” kararı alıp uygulamanız
etkisini gecikmeden gösterecektir. Acıkmadığınız
zamanlarda, “yemek ya da yememek...” gibi düşüncelerle
boğuşmak zorunda kalmamak... tarifi güç, ama bir kez
tadıldı mı vazgeçilemez hale gelen... bir konfordur! İnsana
gerçek sorunları ile uğraşma gücünü veren, sevinçlerimizin
orta yerine limon sıkmayan... gerçek bir konfor.
Yaşamlarına, sofralarına kısıtlamaları bulaştırmamış
olanların bu konforu her gün, istisnasız ve eksiksiz
yaşadıklarını söylesem... bizi hemen anlayacağınızı
biliyoruz.

[ipekibrisim]

“DOĞRU BESLENME DAVRANIŞLARINI” ÇÖPE ATIYORUM !

Küçük tabaklarda minicik çatallarla yemeliymişim! Yutmadan önce ...
iyice çiğnemeliymişim! Yemeğin ortasında mola alıp bir gezinip
gelmeliymişim! Son lokmaları bitirmek için 20 dakika beklemeliymişim!
Yemek biter bitmez hemen sofrayı terk etmeliymişim!
Tencereyi masada bırakmamalı, artanları hemen atmalı, planda
olmayan ikramları reddetmeli, her yemekten önce yoga moga
rahatlama alıştırmaları yapmalıymışım!
Gıda alış verişlerimi tok karnına, tokken özenle hazırladığım listedoğrultusunda yapmalı... hazırlaması kolay besinleri listemden
çıkartmalı, ancak listemdekileri almama yetecek kadar parayla alış
verişe çıkmalı, kredi kartımı evde bırakmalıymışım!
Evin orasına burasına besinleri dağıtmamalı, tehlikeli-şişmanlatan
besinleri zaman yitirmeden çöpe yollamalı, kalanları gözümden uzak,
ulaşılması zor bir yere yerleştirmeliymişim!
Davetlere gitmeden önce düşük kalorili besinlerle karnımı doldurmalı,
restoranlarda ne yiyeceğimi önceden planlamalı, masada ekmek
sepetine uzak oturmalı, su sürahimi ise yamacımdan ayırmamalıymışım.
Öğün atlamamalı, acıkayım acıkmayayım kahvaltıdan vazgeçmemeli, sık
ama az yemeli, akşam sekizden sonra ağzıma sudan başka hiçbir şey
koymamalıymışım!
Erken yatmalı, beni yedirebilecek “sözde dostlarımdan” uzak durmalı,
yeni yol arkadaşları edinmeli, güvendiğim uzmanlardan destek alarak
“kilo sabotajcılarımı” Taksim Meydanı’nda ibret-i alem olsun diye üçer
beşer ...,
Sabah akşam dere bayır koşmalı, ama yorgun olmamalı,
endişelenmemeli, depresyona girmemeli, kızmamalı, sinirlenmemeli...
yoluma da her koşulda devam etmeliymişim!
Veee... yememek için aldığım bunca önleme rağmen yine de yersem
tevekkülle durumu kabullenmeli, kendimi üzüp hırpalamamalıymışım!
Ne’yim ben? Pavlov Amca’larının kuçu kuçu’su mu? Elim yemeğe
gittiğinde elektrik verecek aleti satmaya kalkışsalar alacak hale
gelmiştim... önlemlere rağmen değil, önlemler yüzünden yeme delisi
olmuş, tırlatmanın sınırları ile merhabalaşmaya başlamıştım...
Hepsi çöpe! “önlemleri, doğruları, kuralları...ne varsa!”
Sanırım farkındasınız, “kompülsiyonlarla” mücadele
ediyoruz, yani kontrol kayıpları ile yemek yemeleri
-azaltmayı demiyorum- ortadan kaldırmayı hedefliyoruz.
Kontrol kayıplarına, denetimi sıkılaştıracak yeni ve giderek
sertleşen tedbirlerle karşı koymaya çalışmak yerine... kendi
kuyumuzu kendimiz kazmakta ısrar etmek yerine...
Kompülsiyonların ortaya çıkmasına yol açan nedenlerin,
gelişip artmalarına yol açan koşulların köküne kibrit suyu
ekmekle meşgulüz.
Uğraşılarımız meyvelerini vermeye başladı bile...Karnınızın doyması, doymaya başlaması... tekrar gibi
olacak ama, kıtlığın kaybolmaya yüz tutması, kontrol
kayıpları ile yemelerin önce azalıp sonra kaybolmasının,
biyolojik temelini oluşturuyor. Daha basit söylemeye
çalışalım: Doymanız ve bundan sonra aç kalmayacağınızı
bilmeniz sizi yemekten kaçmaya çalışırken yemek peşinde
koşmak zahmetinden kurtarıyor. Organizmanız sizi arkadan
itmekten vazgeçiyor.
Ama bir de alışkanlıklar, kafanıza yerleştirilmiş inanışların
davranışlarınızdaki tortuları var uğraşmamız gereken. Hani
canım, hepiniz bilirsiniz... yıllar yılı ambalajlanıp paketlenip
sizlere “doğru beslenme davranışları” diye satılan...
Siz uymaya çalıştıkça (diyetçilerin umut ettikleri, bilerek
programladıkları) etkilerini beslenmenizde göstermekte
gecikmeyen... siz “bilinçlendikçe” hayatınızı 32 kısım
tekmili birden sulu göz bir “kompülsiyonlar dizisi”ne
dönüştüren... öğütleyenlere bol kazançlar, size ise bol
suçluluklar sağlayan “kurallar manzumesi”nden
bahsediyoruz...
Geldiğiniz aşamada “bu doğru beslenme davranışlarının”
nelere yol açtığını görecek, tartacak malzemeye sahip
olduğunuzu tahmin ettiğimden... hepsi çöpe, diyoruz.
Kıyamam, üzerlerine not aldığım kağıtların hatıra değeri
var, derseniz... bizden OK! Bakar bakar, tersini yapar,
böylece de hâlâ kaldıysa, son kompülsiyonlarınızdan süratle
kurtulursunuz...

[ipekibrisim]

to be continue...

[ipekibrisim]

DOYMAMA UYMAK İÇİN ÇABA GÖSTERİYORUM...

Doymanın ne olduğunu, neden dostum olduğunu biliyor ve elimden ...
geldiğince uymaya çalışıyorum... ama bir yandan da elimden biraz daha
fazla gelsin istiyorum... yok yok vallahi saplantıya filan da
çevirmiyorum...
Doymanızı “birazcık aşarak” sofradan kalkarsanız... bir
dahaki sefere acıkmanız “birazcık gecikir.
Doymanızı “çok aşarak” sofradan kalkarsanız, hem karnınız
sizi iyice bir rahatsız eder... hem de iyice geç acıkırsınız.
Olayın devamında daha karnınız acıkamadan yemeğe
oturmak zorunda kalırsanız... hem yediklerinizden aldığınız
zevki azaltır ve muhtemelen pek de birşeyler
yiyemezsiniz... hem de iki yemek arasındaki sürede
bedeninize “eskiden kalan fazlalıkları harcayabilme fırsatı”nı
tanımamış olursunuz.
Karnınızı doyurmadan sofradan kalkarsanız (artık bunu
kesinlikle az yiyeyim de çabuk yakayım diye yapmadığınızı
biliyoruz) bir süre sonra yeme ihtiyacı duyarsınız...
Ya ara bir atıştırma ile bir sonraki öğüne kadar idare
etmeyi seçersiniz...
Ya oturup karnınızı iyice doyurur, sonraki (planlanan)
öğünü ihtiyacınız kalmadığı için unutursunuz...
Ya da dişinizi sıkıp planlanan öğün saatini beklersiniz,
masaya aç kurt gibi kurulursunuz... bu son ihtimalin çok sık
başınıza gelmemesi tercih edilir...çünkü işler tekrar kıtlığa
benzeyebilir.
Tüm bu ihtimalleri bilmeniz, yaşayarak kontrol etmeniz...
doymaya uymanızı kolaylaştıracaktır.

[ipekibrisim]

TAŞLAR YERİNE İYİCE OTURUYOR...

Hem acıkmanızı, hem de doymanızı tanıyor, hatta
biliyorsunuz. Bir yandan bu sinyallere uymaktaki
güçlükleriniz azalıyor, bir yandan da acıkacağınız saatleri
yaklaşık (tıpkı kilo sorunları ile hiç tanışmamış olanlar gibi)
tahmin edebiliyor, hatta hangi miktarların sizi
doyurabileceğini üç aşağı beş yukarı kestirebiliyorsunuz.
Yasak besinler kavramı çoktan çöpü boyladı. Besinleri yine
sınıflandırıyorsunuz ama kriterleriniz eskisinden çok farklı;
artık sizin için az ya da çok kalorililer, glisemik endeksi
düşük veya yüksek olanlar, şişmanlatanlar veyahut
şişmanlatmayanlar değil... sevdiğiniz ve sevmediğiniz,
hoşlandığınız ya da görmeye bile katlanamadığınız, hatır
için tadına baktığınız ya da biraz daha yok mu, diye arayıp
sorduğunuz besinler mevcut.
Buzdolabınız, mutfağınız... masanız giderek renkleniyor,
neşeleniyor, çeşitlileniyor. Aile sofranız keyifleniyor,
yeniden eski çekiciliğine kavuşuyor... dertler ve sevinçler
masa etrafında paylaşılıyor...
Davetlere, restoranlara artık ayaklarınız titreyerek değil
koşa koşa gidiyor, yemeğin sunulacağı saate acıkmış olarak
gelebilmeyi beceriyorsunuz.
Öngörülmeyen ikramlar, iş yerinde sürpriz doğum günü
pastaları artık hiç mi hiç korkutmuyor sizi; ikramları
kimseyi kırıp incitmeden kabul ediyor, bir miktar yiyor,
şenliklere kutlamalara tüm içtenliğinizle katılıyor,
eğleniyorsunuz.
Vaktinizin büyük bölümünü artık tatlı, kurabiye hayalleri
kurmak... yiyemediklerinizi yemekten kendinizi
alıkoyabilmek için planlar geliştirmekle geçirmiyorsunuz.
Enerjiniz, beyin gücünüz,zamanınız artık size ait...Hepsini sayıp dökemesek de,hayatınızda birçok şey
değişti...İşte “diyetsiz kalıcı zayıflama” uygulamasının,
üçüncü adımının sonunda gelmiş olduğunuzu tahmin ve
umut ettiğim nokta...
Bazılarınız azıcık geriden geliyor olsa da... ziyanı yok,
diyoruz... yaşam bir yarış değil ki!
Ve tabii kilolar... birçoğunuzda ibre aşağı doğru
kımıldamaya başladı...tekrar diyet- dayatma tuzaklarına
düşmemelerini sağlayacak altyapıyı en hızlı
oluşturabilenler,aceleci davranmamayı... zaman zaman da
olsa kısıtlamaları “biraz da ben hız vereyim” diye incelme
süreçlerine tekrar bulaştırmamayı başarabilenler,tartıyı
giderek unutmaya başlayanlar, önceliği terazinin ibresine
değil de, yaşamlarının tekrar yaşanabilir hale gelmesine
verenler en önde gidiyor.
Bu arada, bilmem hatırlatmaya gerek var mı?
Doğal ağırlıklarında veya altında oldukları halde, “diyetsiz
kalıcı daha da zayıflayacağım” heveslerine kapılanlar ise,
deyimi hoş görün... avuçlarını yalıyor.

[ipekibrisim]

ZAYIFLIYORUM...

Karnım ve gözüm birlikte doymaya başladığından beri enerjim ...
yerine geldi... artık güç bende... neyin beni zayıflattığını biliyorum...
önüme çıkabilecek engellerin farkındayım, ama aşmayı da bileceğim...
zayıflıyorum!
Tok olduğum zaman yememenin beni hedefime götüreceğini...
biliyorum... ve yemiyorum... acıktığımda karnımı sevdiğim besinlerle
doyurduğum için, tok olunca canımın bir şeyler istemesi azaldı...
isterse, düşünüyorum... yesem mi yemesem mi? yersem, zayıflama
sürecimi biraz yavaşlatmış olacağım, dünyanın sonu değil ama bir
yandan da canımın istediklerini acıkmış olduğumda, çok daha fazla
zevk alarak yeme şansım da var...yemezsem, acaba bedenime tekrar
kıtlık sinyali mi vermiş olurum? Eksiklikler yoksunluklar tekrar başlar
mı? diyet yapıyormuş gibi mi olurum?... düşünüyorum ve kararımı
veriyorum... çoğu zaman sevdiğim, canımın istediği şeyleri yeme keyfini
acıkmamla çakıştırmayı kararlaştırıyorum... ama bazen de “sefam
olsun”diyor ve yiyorum... işte ben böyle zayıflıyorum!

[firdevsi ala]

Ne guzel masaallah

[firdevsi ala]

Kilo sorunumu bende cozmek istiyorum
Deniycem