Geçmiş valizini boşaltmak yeni yolculuklara hazırlıktır.

[hayatimdegisti]

Geçmiş valizini boşaltmak yeni yolculuklara hazırlıktır.

Sırtınızda bir valiz taşıyorsunuz. Bu valizin adı GEÇMİŞ dir. Geçmişde yaşanılan olaylarla her an birliktesinizdir. Geçmişde yaşanılanları gün içinde ne kadar düşündüğünüzün farkinda misiniz? Bir yandan yeni bir yaşam isterken bir yandanda geçmiş valizinizi bırakmak istemiyorsunuz. Sizi yukarılara taşıyan asansör, taşıdığınız valizin ağırlığından artık işlemez duruma geliyor ve siz yerinizde sayıp duruyorsunuz. Geçmişi tamamen bırakmanın zamanı. Sadece içlerinden güzel anıları seçip alın ve geri kalanlarını affederek bırakın gitsinler. Çünkü GEÇ-Tİ. Takıldığınız olayları ve kişileri tek tek yazın ve sonra sesli olarak, tek tek bu kişileri affettiğinizi söyleyin.

Yaşanılan her olayı ve kişileri, özellikle kendinizi affedip o valizi bıraktığınızda, hayatin ne kadar hafiflediğini göreceksiniz.

Kozmikrehber



Yazıyı Ekleyen : Selma CANDAN

[Umutlu]

Bu valizi boşalmak ne güçtür ne can yakıcıdır benim gibiler için.Bir iç savaş nedenidir.Bir yanın bırak artık bırakta mazinin o sararmaya yüz tutmuş yapraklarından biri olsun der ;bi yanın küçük bi çocuğun oyuncağından vazgeçemeyişi gibi direnir onları canlı tutmaya beyninde.Bu savaş uzun bir zaman alır ruhunun derinliklerinde.Sanki o anılarımı bırakırsam biraz eksik,biraz yalnız ve birazda çıplak kalıcam.Bırakmassamda gün be gün beni eksiltecek,beni yalnız kılıcak...Tuhaf bi duygu hatırladıkça canının yanması yandıkçada hatırlamaya devam etmen ve hatta zaman zaman yüzünü güldüren,mutlu eden.Ruhunda kiracı gibi değil,onun sahibi olmuş anılarsa eğer o valizi dolduranlar uzunca bi süre gönüllüsündür bu valizi taşımaya.Taşıya taşıya yorulmaya başlar yürek te,ruh ta,beyin de.Artık zamanı gelmiştir vedalaşmanın.Her birini özene bezene sarıp sarmalayıp kutulara yerleştirirsin uzunca bir süre hiç açmamacasına.Sonra kutularında kapaklarını sıkıca bağlarsın ve görülmeyen raflarına yerleştirirsin beyninin ki en kırılgan anında kolayca gözün ilişmesin,elin gitmesin diye...İlk zamanlar bir kısır döngünün içinde debelenip durursun.Öyle bi yer etmiştirki sende yokluğunun ağırlığı altında ezilir yürek.Sakladığın yerlerden çıkartıp oturtmak için baş köşeye müthiş bi istek yükselir içinden.Gözlerin,ellerin arar;dilin söyler durur.Gözlerinede,ellerinede,dilinede,yüreğinede hakim olmak zorundasındır.Sabredersin ve zaman yeniden ruhunun dizginlerini eline verir.Git gide daha az raflardan iner olur o kutudakiler.Alışırsın böyle yaşamaya yenilerini biriktirirsin onlar için yer açmaya başlarsın artık ama asla unutamazsın.Yer etmiştir sende.İclal Aydın'ın dediği gibi "anılardan çıkmıyormuş meğer ömrümden çıkanlar...Gece ve yıldız gerekmiyor anımsamak için sırtımdaki sızıyı.Duyduğum yerde o şarkıyı doluyor kesip attığım ,sildiğim ,yok saydığım boşluklar...ve tarih tutmuyor şimdi yeni alışkanlıklar..."Şimdi hayatım mı hafifledi,ruhum mu hafifledi, yoksa yüreğim mi bilmiyorum.Sadace arkama daha az bakarak yürümeye çalışıyorum,hepsi bu işte.

sevgili umutlu ,
o kadar güzel yazmışsınki tıpkı benim gibi deyiverdim. okuyan bi çok kişide boyle demiştir belkide. eklemek istediğim bişey var, harcanan emek valizleri boşaltmaya engel. dökülen gözyaşı bağlanan umut engel.. tek engel üstüne kurgulanan duygularımız belki , benim oldugu için , ben yaşadığım için çok kıymetli. ne tuhaf çelişkidirki hem acı verici hem değerli. bana aitti çünki. sezen aksunun sarkısı gibi. "ben bu yüzden hiç kimseden gidemem gitmem. unutamam acı tatlı ne varsa hazinemdir " valizi taşımaktan daha zor boşaltmak ne yazıkki . ama başaran arkadaşları gordukce umutlanıyor insan...

[Umutlu]

Hissettiklerim sana ayna tuttuysa ne mutlu bana sevgili Sedam!Zaman, içine doğru aktıkça insanın an geliyo ve bir yerde şiddetli bir şekilde anlıyosunki ;herşeyi yerli yerine bırakmak gerek.Geçmişini geçmişe teslim etmekle yitip gitmiyomuş bazı şeylerin kıymeti ve anlamı; zor da olsa öğrendim.Sıra sanada gelicek bigün kuşkusuz sevgili Sedam .Süreç oldukça sancılı geçsede elbet bigün gün yüzü görüyor yeni umutlar... Sevgilerimle...

[Umutlu]

Zaman en derin sürgündür..
Geçmişin yaşanmamışlıklarında keskinleşen..

Tenimde özleme benzer bir tad var..
Ruhumun fırtınaları öyle sessiz..
Yarının bilmeceli ağlarına takılı her isteğim..

Zaman en zalim sürgün..
Kendi acımasızlığımızla kendimizi sürdüğümüz..

Yitene yas mıdır bu eylemsizliğim;
Asla elde edilemeyeceğe olan umutsuz bakış mı?

Kendimden kaçışım yok!
Zaman en soğuk sürgün
Tenimdeki giderek büyüyen yangınlara.

Oysa ben öyle değildim...
Ninnilerle uyutmuştum özlediğimi bildiklerimi...

Ah.. ama işte içimde uyanan anlamalar,
Gidenin geri dönmeyeceği gerceğine korkulu bir dokunuş...

Ah.. daha keskin bıçak var mıdır insan umuduna
İnsanın kendini kandırışlarından daha derin bir günah var mı?

Kendi yüreğimizdeki gölgeler
Umudumuza dair ışığı körelten

Zaman en büyük yok oluş
Korkular sarınca arzuları

Erteliyoruz...

Kayboluyoruz…

Yitiyoruz…

[Umutlu]

Gecenin keyifli sularında buluşmak ne hoş!Sevgilerimle sevgili Lerzan...

[Umutlu]

~~Ağustos Kuşları*~~


Derin, saf, mavi bir gökyüzünde kara noktalardan oluşmuş kıpırtılı kara bir
yumak helezonlar çizerek dönüyor.
Onlara bakıyorum.
Bir ucundan katılan kalabalık ve karışık siyah noktalarla büyüyen yumak
diğer ucundan zarif ve düzenli bir ok gibi çıkarak maviliğin içlerine doğru
uçuyor.
Gidiyorlar.
Onlara bakıyorum.
Garip bir hüzünle bakıyorum onlara.
Bir şeyin bittiğini söylüyorlar bana.
Başka bir şeyin başlayacağını da.
Onlar gittikten sonra bir zaman boş kalacak o saf mavilik.
Bilmediği bir şeyi özler gibi bomboş bekleyecek.
Ayrıldığımız sevdiklerimizle, buluşacağımız ve henüz kim olduklarını
bilmediğimiz seveceklerimiz arasındaki o kederli, yalnız ve yalnızlığında
gizli ümitlerle beklentiler taşıyan boşluk.
Uzaklaşanları görüyoruz, anıları taze.
Tanıyoruz gidenleri.
O berrak mavilik bir zaman sonra yeni kuşlar bulacak, ışıkları değişecek,
bulutları, yağmurları, sonbaharla şeffaflaşmış güneşleri olacak.
Yaşanmış olanlardan kopmak zor.
Yaşanacak olanları beklemek heyecanlı.
İkisinin arasında, derin ve yalnız bir gökyüzü gibi hüzünlü bir boşluk var.
İçinden geçilmesi en zor olan zaman.
Kendi boşluğuyla daralmış o kederli ruh nasıl da gidenleri yakalamak,
geçmişe tutunmak ister.
Nasıl da hüzünle bakar gitme vakti gelenlere.
Ne çok insan, böyle bir kederli boşlukta, geleceği beklemeye sabrı ve gücü
yetmediğinden yanlış bir karar verip geçmişi yaşatmaya çalıştı.
Halbuki kural ne kadar açık.
Gitme vakti gelen gidecek.
Boş bir gökyüzü gibi gelecek olanları bekleyeceksin.
Kederle, hüzünle ve sabırla.
Gitmenin bir mevsimi var.
Gelecek olanları karşılamanın bir mevsimi.
Bir mevsimi var boş bir gökyüzü gibi beklemenin.
Gidenleri biliyoruz.
Sesleri, fısıltıları, kokuları, gülüşleri ne kadar da tanıdık, ne kadar
yakın.
Bize değdikleri yerleri kopartacaklar giderken.
Kopmanın sancısını duyacağız.
Kuşlarını yitirmiş bir gökyüzü gibi kendi acısıyla yankılanacak içimiz.
Bir zaman, sonsuza dek öyle bomboş kalacağından korkacak.
Sonra tek tük yeni kuşlar gelecek.
Sonra değişik ötüşleri olan dağınık sürüler.
Bulutlar, yağmurlar, yeni ışıklar, şeffaflaşmış güneşler.
Gelecek olanları tanımıyoruz.
Yüzleri nasıl, sesleri nasıl, kokuları nasıl bilmiyoruz, üzülünce nasıl
bakıyorlar, sevinince nasıl, bilmiyoruz.
Yeni gülüşlere alışacağız. Yeni dokunuşlara.
Sözcüklerin bir başka biçimde söylenebileceğini de göreceğiz. Şu anda hiç
tanımadığımız bir beden birkaç ay sonra sıcak bir sokulganlıkla yanımıza
uzandığında, bir yabancıdan bir sevgili yaratan bu tabiata şaşacağız.
Giden kuşlara bakıyorum hüzünle.
Süzülerek uzaklaşıyorlar.
Gitmenin bir mevsimi var.
Gelecek olanları karşılamanın bir mevsimi.
Bir mevsimi var bomboş bir gökyüzü gibi beklemenin.
Niceleri, bomboş bir gökyüzü gibi durmanın azabına dayanamadığından
gidenleri yolundan döndürdü.
Ölü kuşları oldu onların.
Ölü kuşlarla doldu mavilikleri.
Derin, saf, boş bir gökyüzü gibi kederle durun.
Gelecekler.
Yeni sesleri, yeni kokuları, yeni dokunuşlarıyla gelecekler.
Sözcüklerin başka türlü söylenebileceğini de öğreneceksiniz.
Her kederden bir ümide kapı açan bu tuhaf tabiata şaşacaksınız.
Unutmayın, gitmenin bir mevsimi var.
Gelecekleri beklemenin bir mevsimi.
Bir mevsimi var bomboş bir gökyüzü gibi durmanın.
Gelenler, sadece beklemesini bilenlere geliyor.
Bekleyin...
Gelecekler.

Ahmet Altan*

[Nills7]

KARTALIN YEN IDEN DOĞUŞU!

Kartal, kuş türleri içinde en uzun yaşayanıdır. 70 yıla kadar yaşayan kartallar vardır. Ancak bu yaşa ulaşmak için, 40 yaşlarındayken çok ciddi ve zor bir kararı vermek zorundadır. Kartalın yaşı 40'a dayandığında pençeleri sertleşir, esnekliğini yitirir ve bu nedenle de beslenmesini sağladığı avlarını kavrayıp tutamaz duruma gelir. Gagas ı uzar ve göğsüne doğru kıvrılır. Kanatları yaşlanır ve ağırlaşır. Tüyleri kartlaşır ve kalınlaşır. Artık kartalın uçması iyice zorlaşmıştır. Dolayısıyla kartalın burada iki seçimden birisini yapması gerekir. Ya ölümü seçecektir ya da yeniden doğuşun acılı ve zorlu sürecini göğüsleyecektir. Bu yeniden doğuş süreci 150 gün kadar sürecektir. Bu yönde karar verirse kartal bir dağın tepesine uçar ve orada bir kaya duvarda, artık uçmasına gerek olmayan bir yerde yuvasında kalır.

Bu uygun yeri bulduktan sonra kartal gagasını sert bir şekilde kayaya vurmaya başlar. En sonunda kartal ın gagası yerinden sökülür ve düşer. Kartal bir süre yeni gagas ının çıkmasın ı bekler. Gagası çıkt ıktan sonra bu yeni gaga ile pençelerini yerinden söker çıkarır.

Yeni pençeleri çıkınca kartal bu kez eski kartlaşmış tüylerini yolmaya başlar. 5 ay sonra kartal, kendisine 20 veya daha uzun süreli bir yaşam bağışlayan meşhur yeniden doğuş uçuşunu yapmaya hazır duruma gelir.

Kendi yaşamımızda s ık sık bir yeniden doğuş süreci ya şamak zorunda kalırız.

Zafer uçuşunu sürdürmek için, bize acı veren eski alışkanlıklarımızdan, geleneklerimizden ve anılarımızdan kurtulmak zorundadayı z.

Ancak geçmişin gereksiz safrasından kurtulduğumuzda, deneyimlerimizin yeniden doğuşumuzun getireceği olağanüstü sonuçlardan tam olarak yararlanabiliriz.

'Geride kalanları unutmak ve önümüzde bizi bekleyenlere ula şmak için hedefime doğru ilerliyorum. '

[sessiz]

hayatimdegisti Nickli Üyeden Alıntı

Geçmiş valizini boşaltmak yeni yolculuklara hazırlıktır.

Sırtınızda bir valiz taşıyorsunuz. Bu valizin adı GEÇMİŞ dir. Geçmişde yaşanılan olaylarla her an birliktesinizdir. Geçmişde yaşanılanları gün içinde ne kadar düşündüğünüzün farkinda misiniz? Bir yandan yeni bir yaşam isterken bir yandanda geçmiş valizinizi bırakmak istemiyorsunuz. Sizi yukarılara taşıyan asansör, taşıdığınız valizin ağırlığından artık işlemez duruma geliyor ve siz yerinizde sayıp duruyorsunuz. Geçmişi tamamen bırakmanın zamanı. Sadece içlerinden güzel anıları seçip alın ve geri kalanlarını affederek bırakın gitsinler. Çünkü GEÇ-Tİ. Takıldığınız olayları ve kişileri tek tek yazın ve sonra sesli olarak, tek tek bu kişileri affettiğinizi söyleyin.

Yaşanılan her olayı ve kişileri, özellikle kendinizi affedip o valizi bıraktığınızda, hayatin ne kadar hafiflediğini göreceksiniz.

Kozmikrehber



Yazıyı Ekleyen : Selma CANDAN

gercekten de gecmisi ne kadar da cok dusundugumun farkettım
bu yazıyı okuyunca
nıye böyleyiz ya....???

sessiz Nickli Üyeden Alıntı

gercekten de gecmisi ne kadar da cok dusundugumun farkettım
bu yazıyı okuyunca
nıye böyleyiz ya....???

zannımca çogumuz kendimizi kurban olarak görüyoruz. kurban rolü oynuyoruz hayatımızın çoğu alanında bence bu sebepten sence?