Ha Gayret!

[mücevher]

Bir sabah açtım gözlerimi uyandım kendime. Hemen farkettim farklı bir uyanıştı bu, sanki bir başka göz daha vardı. göz bildiklerimden başka ve o açmıştı kendini bu güzel dünyaya, doğduğumdan beri ilk defa. “Merhaba” dedim içimden gülümseyerek, “herşeye merhaba”

Gözlerimi gezdirdim etrafta herşey aynı gibi duruyordu, ama aynı değildi sanki. Ellerime baktım uzun uzun, sonra fırladım yataktan koştum aynaya kendime baktım, gözlerimde ne engin bir güzellik varmış, ne çok şey anlatmaya çalışırmış anladım. “Merhaba dedim içimdeki muhteşem varlığa “seni çok seviyorum”

Sonra çıktım sokağa yüzümde kocaman bir gülümseme, atladım arabaya gitmeye başladım her gün geçtiğim yollardan. Herşey konuşuyordu bana. “Nihayet gördün ben’i” diyordu ne kadar muhteşemim değil mi? “Evet” dedim “evet, harikasın, bütünüyle harikasın”. İnsanların yüzlerine baktım hepsi bir’in bir parçası, göz kırpıyorlardı bana. “İşte perde açıldı, hoş geldin yeni dünyaya”.

Sevgi taştı içimden anladım herşeydim ben, herşey de ben. Sevgiyi hissettim her zerremde , sevmeyi ne kadar özlediğimi anladım birden önemli değildi sevilmek, sevmeyi özlemiştim ben, kimbilir kaç zaman önce bırakmıştım bu güzel duyguyu, kaç zaman önce kapatmıştım gözlerimi, saklanmıştım perdenin arkasına , çabalayıp duruyordum, yarattığım dramlarla ağlayıp, içime sinmeyen kahkahalarla yetiniyordum. Hep bir eksiklik vardı. Sevilmeye çalışıyordum önce sevmenin gerekliliğini unutarak. Zannediyordum ki sevilmek di hayatı mutlu kılan. Oysa bu uğurda her çabaydı beni gerçek ben’den uzaklaştıran. Sevebildiğimi de sanırdım üstelik oysa ne kadar uzakmış yaşadıklarım bu tanımdan. Sevmek karşındakinin içteki muhteşemliğini görmekti öncelikle, sonra dış ta oynamayı seçtiği yüzüne kabul vermekti, saygı duymaktı varlığına, olmasına izin vermekti, değiştirmeye çalışmadan. Bütünü görüp severek, her bir parçayı kucaklamaktı yaşadığım. Ne muhteşem bir zeka vardı bu oyunun arkasında, hayran kaldım gördüklerime, o an yaşadıklarıma.

Hissettim kendi gücümü, anladım birden bana anlatılmaya çalışanları. Uzun zamandır zaten olduğum şeyi olmaya çalışıyormuşum ben anladım. Derin derin uğraşlar veriyormuşum, çabalıyormuşum. Oysa zaten ben mişim. Zaten sevgiymişim, zaten ışıkmışım. Bunları gördüğümde sanki bir kalıbın aktive olması gibi başladı sistem çalışmaya,uyandı tüm bilgiler güzel bir ışık yayılmaya başladı etrafa.

O an anladım endişelenecek hiçbir şey yoktu bu oyunda. Herşey olması gerektiği gibi en uygun çözümle yaratılıyordu olması gerektiği anda. Oyunun şifresi çözülmüştü artık. Tüm cevaplara ulaşabiliyordum bir anda. O andan itibaren karşıma çıkan her sorun karşısında bunalmak yerine söylediğim tek şey vardı “ bu sorun çoktan halledildi ve çözüm gelecek bana en uygun anda”. Nerden di bu güven? Ben’den. Bendim yaratıcı, bu oyunu kurgularken ve oynarken her sorunun cevabını da yazıp kaldırmıştım bir rafa. Hepsi ama hepsi duruyordu orada. O kaynağı unutmuştum sadece. Hatırladığımda oyun şekil değiştirdi bir anda. Herşeye gülmek geliyordu içimden , “bakalım bunun cevabı neymiş gelince görelim” diyordum her sorunda. Anladım ki görmemiştim o ana kadar bütünün zekasını oynadığım oyunda, kendi küçük penceremden bakmaya çalışıp çözmeye çalışmıştım, çözümden uzaklaşa uzaklaşa.Oysa yarattığım cevaba güvenmemek, beklememekmiş bütün aldatmaca.

Birde herşey kendisi olmalıymış sadece kendisi için varsa güzelmiş bunu anladım bir anda. An’da yaşamak dedikleri buymuş aslında. O an da yapılan, yaşanan ne ise onu tatmakmış ve farklı sorumluluklar yüklememekmiş hiçbir konuya. Sevmekse birini sadece sevmek olmalıymış ilişkilerde amaç. Oysa ne çok beklenti yıkmışım ilişkilerime yıllarca. Sevmek sevilmek ve sevgiyi hissetmek kenarda köşede kalan bir ayrıntı olmuş hiç farkında olmadan. Sadece “sevgi için olmalı” dediğim an o cevap ta çıktı geldi kısa sürede karşıma. Artık beklentim yoktu ve olmayacaktı bu duygulardan başka.

Anladım ki anda yaşanırmış herşey ya da hiç yaşanmazmış farkında bile olmadan. Geçmiş öldürürmüş bizi gelecek ise boğarmış. Gerçek olmayan bu iki kavrama odaklandığında yaratıcı gücümüz ne yapacağını bilemez susarmış, çünkü bu olmayan zamanlarda yaratım da olamazmış. Bir karmaşa saramış benliğin dört bir yanını, an’a gitmeye özlem duyarmış tüm benlik, çünkü yaratıcılık sadece an da varmış. Oysa ne çok uğraşmıştım geçmiş ve gelecekle, ne çok uzak kalmıştım an’dan. Hiç olmayan kavramlarla uğraşıp kendim de olmamayı seçmiştim uzun zamanlar boyunca. An’da gördüm var olan herşeyi, an da tattım, an da yaşadım. Ben an’da isem varım anladım.

Şimdi ne mi yapıyorum? Her sabah gülümseyerek başlıyorum bu güzel oyuna. Oyunun yaratıcısı olduğumu bilerek güvenle sarılıyorum hayata. Tad alıyorum kendime çektiğim her olaydan, yaratımdan. Karşıma çıkan her sorunda görüyorum bana yola çıkmış gelen cevabı, bekliyorum yüzümde kocaman bir gülümseme.Cevaplar geldikçe kahkahalar atıyorum yaratıcılığımın büyüklüğüne.

Seviyorum her an içimde sevginin muhteşemliğini hissederek ve sevilmeyi çekiyorum içime her anını hakettiğimi bilerek. Bir çocuk gibiyim kendi muhteşemliğinden başka bir şey bilmeyen. Birazda şımarık bir çocuk, aksi söylendiğinde gülüp geçen. Oyunum önemli bir tek, her sabah oynamak için kalkarım. “Ben’im ben” bunu söyler, her an bunu yaşarım.



sevgili dostlar yazıyı ben yazmış olmayı çok isterdim ama ne yazık ki şimdilik henüz böyle bir durum yok. yazı ise takip ettiğim bir siteden alıntı. ama çok hoşuma gitti. birgün olmak istediğim beni anlatıyordu ve birgün ben de böyle olmayı istiyordum. hedefim buydu. hayat yolunda bu derece bir farkındalık sahibi olabilmek çok güzel...... ancak şu var ki kendimi bir kapının önünde hissediyorum. kapı şimdilik kapalı.içimde açılacağına dair bir his var. ama ne zaman bekleyip göreceğiz bakalım??????

[pakguc]

muhteşem bir yazı bu, harika

anı yaşamak konusunda her gördüğümü okuyorum bu günlerde, zor ama farkındalık çok önemli

[mücevher]

uzunca bir ayrılıktan sonra sana merhaba diyorum günlük.
merhaba yeni başlayan gün, merhaba yeni umutlar, merhaba sağlık (kısmen),
merhaba dostlar......
her hastalığın insana vermek istediği mesajlar olurmuş ve insan yatağa düştüyse bir illetten veya oturup kalmak zorunda kaldıysa bi yerde düşünsün diye düşünsün hayatını, kararlarını..... öyle duymuştum, ya da okumuştum bi yerlerde....
ben de sizden ayrı kaldığım bu süre içinde çok minik bi tatil ve arkasından kocaman hastalık dolu bi süreç yaşadım. ama çok şükür atlatılacak şeylerdi. sarstı, üzdü, yordu belki, belki hala izleri var. ama geçip gidiyor işte güzel olan yanı da bu...
hayatım değişti sitesiyle tanışmamdan bu yana hayatımın değiştiğini ifade ettim pek çok kereler. farkındalıklarım arttı. kendime bir olumlama defteri yaptım ve bunu hergün aklıma geldikçe ama en az bir kez okuyorum. çok faydasını görüyorum.
atlara gözlük takarlar ya hani. o sadece belli bir açıya kadar görür. farkındalığı olmayan insan da öyleymiş gibi geliyor bana. dar bir açıdan görebiliyor bazı şeyleri, belki de hiç göremiyor. ama farkındalık şimdiye kadar görülmeyen şeyleri de görmeyi sağlıyor, çok farklı şeyleri seçip ayıklamayı. bu hastalık sürecinde kendime yeni bir hedef edindim. belki de hayatımın amacını fark ettim. bu yolda ilerlemek benim kendimi tamamlamamı sağlayacak bunu hissediyorum. ama bunun için önce yapmam gereken daha pek çok şey var. hepsi olur, hepsi olur. biz istersek canı gönülden, herkesin iyiliğine olduktan sonra olmayacak ne var ki değil mi dostlar....
herkese, hepinize saygı ve sevgilerimi gönderiyor ve kocaman bir merhaba diyorum.....

[Belgin ∞]

Mücevher'cim güzel gönüllüm hoşgeldin tekrar.Herşey bizler için değil mi hayatta?Önemli olan kendimize yaşananlardan paye çıkartmak.
Yeni hedeflerin sana umut ve huzur getirsin,emin adımlarla yürümeyi nasip etsin.

Canım mücevherim aramıza hoş geldin seni çok özledik.Canım kuzucukların iyileşti ya gerisi teferuat .Sizleri Allaha emanet ediyorum .

[mücevher]

Mustang Nickli Üyeden Alıntı

Canım mücevherim aramıza hoş geldin seni çok özledik.Canım kuzucukların iyileşti ya gerisi teferuat .Sizleri Allaha emanet ediyorum .

çok teşekkürler canım. bu arada ben de üstadlığını tebrik ediyorum....

[mücevher]

1. ses:
Gel bakalım 5. sayfa güzeli. nerelerdeydin bakayım. 1 ay olmuş görüşmeyeli . günlük dediğin bi arar sorar nerelerde benim sahibim diye.... sen orda oturmuş kös kös bakınıyosun, üstün başın toz içinde kalmış, hah silkelen azıcık kendine gel bakiim.

2. ses:
yaaa olur da bu kadar olur kurban psikolojisine bürünüp dışarıdakileri suçlamak, hatta hatta abartıp bir günlüğü suçlamak ne kadar da kolay böyle...

1. ses:
ne olmuş yani sen de kimsin ki bana karışıyorsun istediğimi suçlarım ben sana ne kardeşim.

2. ses:
bak kabalaşıyosun gene. yapma cicim ben senim işte tanımadın mı gene? 44

1. ses:
tanıdım canım tanıdım da tanımamazlıktan geliyorum, anladım da anlamamazlıktan geliyorum

2. ses:
bırakalım, şu bölünmüşlükten cayalım sadede gelelim, bir olalım gene bir. güzellik birlikte, huzur birlikte.neymiş ki bu sen ben gel etme eyleme.

1. ses:
Yaa bana bak abartma sırası sana geldi heralde tamam dedik, uzatma işte geldim. birim.


(zihnimden bir pasaj)

sevgilerimle...

[sanemce]

keyifli bir paylaşım olmuş mücevherim.. hayattaki her fikir ayrılığımız böyle keyifli olsun inşallah

[mücevher]

bugün günlüğüme yazmak için içimde çok büyük bir istek var. sabahın köründe oturdum klavyenin başına içimdeki tarifsiz hisleri tarif edebilmek için kelimeleri seçiyorum.

kendime yolculuk/ içimdeki yolculuk/ kendini bilmek ve farkındalık neydi tüm bunlar? kelime olarak baktığınızda çok basit gibi görünse de,mesela kendini bilmek kendini bilmektir işte gibi cevaplanıverecek gibi görünse de bu kelimelerin altında yatan daha derin anlamları var mıydı ya da bir sırları?

yolcu kimdi? ben, yol kimdi? ben, yolculuk nereyeydi? bana
gerçekten mi? hadi canım bu da ne demekti şimdi?

ya farkındalık? neyin farkında olacaktım ki ben yaşayıp gidiyordum işte. bir koşuşturmacanın içinde, esen rüzgara göre savrulup giden bir yapraktan farkım olmaksızın.

uzun zamandır zihnimi kurcalayan düşünceler, sürekli olarak bir gelip bir giden düşünceler... ama sadece düşünmekle kalıyor ve sorularımı cevaplayacak en ufak bir hissi içimde yakalayamıyordum.

bu arada telkinleri dinlemeye yeniden başlamıştım ve ilk başta "başkalarının düşüncelerini önemsememe telkini" vardı.
derken yavaş yavaş şöyle bir düşünce belirdi: ben kiminle konuşursam konuşayım, kimlerle diyaloğa geçersem geçeyim tamamen karşımdakine odaklanıyor, kendimi unutuyordum. evet, mantıklı ve usulünce konuşuyor ve gayet iyi bir şekilde kendimi ifade edebiliyordum bu konuşmalarda ama sanki o anlar benden kayıptı. sanki o anlarda ben orada değildim. konuşan da ben değildim.

kendim ufalıyor, ufalıyor küçülüyor belki yok oluyor belki de çoğu zaman küçücük bir kız çocuğu kadar kalıyordum. ama sadece karşımdaki önemliydi, o ne düşünürdü? ne hissederdi? ya şöyle düşünürseydi, ya böyle düşünürseydi. bunun gibi düşünceler işte. ya ben neredeydim, benim hislerime ve düşüncelerime o anda neler oluyordu? hem konuşan kimdi?
ya konuştuklarım kimlerdi? hiç...

bu hiçlik duygusu çok ilginç ve anlık bir şeydi. benim tüm bunların dışında birşey olduğumu fark ettim bir an. ve her şeyden bağımsız bir izleyen olduğumu, sükunet içerisinde orada var olan hiç bir şeye karışmayan sadece gören, gözleyen ve çok huzur verici biçimde var olan. ama bir anlıktı ve anlıkta olsa çok güzeldi, çok özeldi.

bu konularda yazılanları okumak başka bir şeydi, ama yaşamak bambaşka bir şeydi. yıksa farkındalık bu mu olsa gerekti? biliyorum çok karışık oldu. tıpkı benim düşünce ve hislerim gibi. tıpkı hayatım gibi. ama ben ancak bu şekilde tarif edebildim. ve burada sizlerle paylaşarak onları adeta yakalamak hapsetmek istedim. kalıcı olsunlar, o anlık düşünce ve hisler hep benimle kalsın istedim.

bazen ağladım bu satırlarda, bazen güldüm, bazen oynadım hatta. ama hep beraberdik. desteğiniz hep üzerimdeydi farkındaydım. işte şimdi bunuları da bilin istedim hakkımda. belki saçma sapan düşünceler diyenleriniz de olur. belki haklı da olabilirler. bilmiyorum gerçekten bilemiyorum.

tek bildiğim birşeyler değişiyor, değişim başlıyor belki çok yavaş olacak, belki olmayacak öylece kalacak. ama şunu da biliyorum ki eski benden milyonlarca ışık yılı uzak bir mesafedeyim. bambaşka bir yerdeyim. ve sevgisini esirgemeyen, ne olursa olsun desteğini üzerimden çekmeyen herkese teşekkür ediyorum. iyi ki varsınız. iyi ki varız.

Not:alıntı değildir.

Canım mücevherim senin adına çok sevindim .Birkere yaşamış ve tadına varmışsan devamı gelecektir .sen yeterki kendile olmayı seç bak göreceksin devam ediyor bende bu gün günlüğüme yazmıştım içimdeki putları yıktım diye üstüne senin yazın çok iyi geldi içimizdeki sınır ve putlardan kurtulmaya başladıktan sonra çok farklı bir ben çıkıyor ve onunda tadına doyulmuyor .Sana farkında günler dilerim.