siyah inciler

[siyah]

Kaybet kaybet sistemi yani iste bekle kaybet sisteminin artık rafa kalkması gerekiyordu. Bir yanlışlık vardı yaşananlarda suçluluk duygusu işletilerek yürütülerek işletiliyordu sistem... Ve hergeçen gün birileri daha dahil olmak istiyordu bu olumsuz enerjiden payalmak için...
Ara suçla sistem işlesin
sende dahil ol sende ara suçla
sen de...
Yada sen kötüsün sen şunları şunları yapmadın
Sen kötüsün beni aramadın
Sen kötüsün şunları da yapmamıştın
Aaa sen on yıl öncede şunu yapmamıştın
Öyle bir noktaya geldim ki bu sisteme dahil olmayan son iki kişede dahil olmuştu...

[siyah]

Talep o kadar mantık ve duygudan uzaktı ki...
Artık kaybedecek kimse kalmamıştı bir savaş vardı ama zafer yoktu...
Tehdit vardı sen güçsüzsün vardı bunu çok istiyorsun bende yanında olmazsan nekadar boşluk olur vardı sen buna katlanamazsın beni yanına almak için kendi huzurunu gözden çıkar vardı...
Kodlamalarımda bir yanlışlık vardı ve ben çok ne yapacağını bilemez haldeydim...
Artık yapılabilecek hiçbirşey yoktu kabullenmek vardı...
Bu günlerce sürdü ben sızlanmayı bıraktım kabul ettim...
Korkularımı kabul ettim...
Yanlızlığımı kabul ettim...
Aranmazlığımı kabul etmiştim...
Kolay gözden çıkarılmayı kabul etmiştim...

[shamanic]

[siyah]

o kadar değişik bir döneme girdim ki bazı şeylerden o kadar eminimki tereddütsüzüm ne istidiğimi ne istemediğimi biliyorum. Eskisi kadar duygularım kullanılabilir değil sanki erken çocukluk dönemine dönmüş gibiyim bir şekilde bir olayın nedenini niçini ve sonucunu bilirdim bu benim mutlu olduğum dönemdi. En çook en çok 7 yaşa kadar olan dönem babannemin hoşgörüsü sevgisi beğenisi o yıllar hayatımın en sevdiğim dönemi belki bendeki en destek dönem...
Kendimi prenses gibi hissettiğim zaman...
Ardından külkedisi zamanları hep yanımda beni destekleyen bir şey olduğuna inanırdım yada belkide bu bir oyundu bu kendimce katlanmayı ...
ilkokul üçüncü sınıf hayatımın en zor dönemi... Yazmak bile hala güç geliyor... Zor günlerin başlangıcı labirente giriş
Ve şu an çok güçlüyüm çok kırılganım bu o kadar değişkenki
Artık çok kararlıyım bu gün için ama neyi nasıl yapacağım konusunda bazen çok kırılgan olabiliyorum... Bazen çok yanlızım bazen çok soğuk bir insanım kendimi bile üşütebilecek kadar bazen çok alınganım bazen çok istenmez bazen çok istenir... Herşey iki seçenekli şu an...

Sevgili Siyah:Sen benden çok annemle benzer şeyler yaşamışın.Annemde babaannesi ölünceye kadar prenses,
sonra tam bir kül kedisi olmuş.Hep hayata birilerine tutunmak istedi.Yalnızlıktan korktu,sevgisine karşılıklar
bekledi.Hayatı boyuca insanlara bağımlı yaşadı şimdi tamamen bağımlı durumda.Annemin sevgisi okadar
değerli idiki onu hak etmek lazımdı.Halbuki insanlara karşlıksız sevmeği kaşılıksız vermeği hiç bilemedi.Hayatı
hep kırgınlıklar hayal kırıklıkları ile geçti.Şimdi sonderece bencil ben nasılsa hastayım her dediğimi yapsınlar
modun da birisi oldu.Kırıcı yıkıcı ve birazda yağcı kedine öz saygısı olmayan birisi haline geldi.Siyahcım
bunları seni böyle gördüm için yazmadım yanlış anlama.Annem hayatını olumlamak için hiç bir şey yapmadı.
Babaannesi ile yaşadığı günlerde kaldı.Hayatı kendinede bizede zehir etti.Çok rahat yaşanacak bir hayatı
zehir zemberek yaşadı.Babamdan nefret etti hatta küçükken bizide etkisi altına almıştı neyseki çabuk
atlattık.Bunu sana kötü bir örnek diye veriyorum.Geçmişe takılıp kalması geleceği yaşamamasından başka
birşeye yaramadı.Annesinin ona karşı yaptığı bütün hataların acısını benden çıkardı.Seni takdir ediyorum
kendine şans verdiğin için.Hayat her düştüğünde daha güçlü ayağa kalka bilenler için güzeldir.Geçmişten
dersler alacağız ama geçmişte kalmayacağız.İnsanların verici olmaları onların zenginliğidir.Ama herşeyi
sınırsız vermek değil.Kendi sınırlarımızı koyduktan sonra kalanı paylaşmak güzeldir ve bize hazverir.
Hayatın sana güzel günler ve iyi dostluklar getirmesini diliyorum.

[siyah]

Günaydın
Yorumunuz gerçekten çok hoş hayata bakışınız içimi ısıttı... Belkide kaybettiğimizi sandığımız noktalar kazancımız oldu...Babannemin hayatımda olduğu dönem herzaman bana dayanma gücü verdi. Hayatımda sevgi ile hoşgörü ile kendini beğenme ile ilgili bir doygunluk yaşattı... Ben ilkokula başlamadan önce öldü. Onun ölümünün ardından ben kendi evimize dönmek durumunda kaldım zaten altlı üstlü oturuyorduk. Annem çok otoriterdi evde sürekli onun akrabalarından birileri olurdu. Babam herzaman annemi mutlu etmeye çalışırdı o dönem...
herzaman annemin dediği olurdu. Olmadığı zaman günlerce sürecek terör başlardı takii sonuç alana kadar... Ablam bu kadar etkilenmezdi yada belki de başka yöntemler geliştirmişti... Dayak yemezdi yani ben annemin ona vurduğunu hiç görmedim... Daha sonraki yıllarda ikisi birden saldırır olmuştu...
Bu kadar ayrıcaklı olmasına rağmen ablam beni hiç bir zaman sevmedi... Ben çok uzun zaman ona hayrandım o kadar çok severdimki saçının iki örgülü halini. Halen neden bu kadar öfke dolu olduğunu anlayabilmiş değilim neden...
O kadar çok saldırıya uğuramam sürekli eleştirilmem sürekli birşeyle zorlanmam hatta istemediğim şeyleri istemeyerek yapmak o kadar canımı yaktıki. Hayatı bu kadar kolay yaşamasına rağmen neden bu kadar huzursuz olduğunu neden bu kadar çok problem çıkardığını anlayamamışımdır...

[siyah]

Kendimi zaman zaman çok değersiz hissettiğim zamanlar oldu ama herzaman kendimi beğendim en olumsuz zamanda bile 20 kilo 30 kilo hatta çok çok kötü göründüğüm zamanlarda bile bir öz beğenim oldu... Bu konuda problem yaşayan arkadaşlarım bunu nasıl oluşturduğumu hep merak etmişlerdir. Aynadaki yansımama bir sevgim olmuştur. Çok mutsuz olduğum zamanlarda bu günlerin geçeceğini söylerdim aynada kendime çünkü daha önce sevgi ve değer gördüğüm bir yer vardı. Başka insanlarda olacaktı beni seven... Bu duyguyla tutundum...
Daha sonra ilkokul öğretmenim sevgi ile doluydu..Sevgi dolu insanlar vardı nefret dolu insanlar vardı... Bunu görünce bir kapan içinden çıkabileceğimi gördüm... Bu kapandan çıktım sadece bu insanlarla bir uyum içinde bir aile olabilmek isteği belkide tutunma isteği ile kendimi bunalıma soktum...
Bu dönemi çok daha huzurlu ve doya doya yaşayabilirdim... Şimdi böyle bir isteğim yok... Huzuru seviyorum.

[siyah]

Neler istiyorum hayattan, hayata neler veriyorum, saplantılarım, tutkularım güvenli hallerim güvensiz yanlarım, güçlümüyüm güçsüzmüyüm yararlı bir insanmıyım zararlımıyım kendim olabilmişmiyim, kendimi bulamamışmıyım, başka hayatlara olumlu birşeyler sunabilmişmiyim. Neyim, nerdeyim kimim nerde olmalıyım. Bir sürü soru bu soruları seviyorum.
Çünkü bu sorular cevapları getircek cevaplarda kendimi görmemi...

Başımı kuma gördüğüm zamanlar yaşamışım... Kendime acıdığım neden acıdığımı bilmediğim bir savaş kazananı kaybedeni olmayan artılar eksiler restleşmeler cezalandırmalar... Ne kadar yorucu...
Hayata rengini tadını vermeyen siyah beyaz yıllar...

Sevgili siyah:
Hayatta neden niçin niye diye bakarsan içinden çıkamıyorsun.Geçmişi aldığın derslerle geride bırak.
Biliyorum bunu sende istersen okadar zor değil.Geçmişi düzeltelim derken geleceği kaçırıyoruz.Bırak
geçmiş geçmişte rahat uyusun.Ben öncelikle hayatımdan olumsuz kekimeleri çıkarmakla başladım
denemeni tavsiye ederim.

[siyah]

Günaydın
Geçmişi geride bırakırken yeniden yorumlayıp bırakmam gerekiyor. Ancak o zaman geridönüş yaşamıyorum. Kendimce af seansları düzenliyorum yeniden yorumlayıp affediyorum bazen bu işe yaramıyor affeddiğimi sanıyorum bakıyorumki affedememişim...Af gerçekleştiyse zaten bunu hissediyorum sırtımdaki yük hafifliyor...
Geçmişi takılıp kalmayı tabiki sevmiyorum ben bu şekilde hayatımın bir dönemini çok zor yaşadım. Bu sıkıntılı hislerden kurtulabilmek için içimdeki kızı adım adım yürütüyorum her yerinde yorumlama bana başka bir kapı açıyor...
Ben kendi deyimlerimden biliyorumki aman boşver geçmiş geçmişte kaldı bugünü yaşayım demekle bu işin içinden çıkamadım... Ben kendimi yeniden inşa ediyorum onun içinde çok dikkatli olmam gerektiğini düşünüyorum acele etmeden adım adım tuğla tuğla...
Çünkü daha önce defalarca affettim dediğim halde gerçekten bir af gerçekleştiremediğimi tekrarlarda gördüm...