Yeniden doğuşa yaklaşma sürecimi izlediğim günlüğüm

[imported_Angel]

merhaba canım günlüğüm
bugün kendimi çok iyi hissediyorum...sesli olumlama dinlemek yönteminin somut etkilerini gerçekten görmeye başladım...ben bugüne kadar konuşma yeteneği çok zayıf olan..mümkün olduğu kadar kısa cümleler kuran ve bu kısa cümleyi söylerken bile unutmayım ve hata yapmıyım da biran evel söyleyim de bitsin sıkıntısıyla hızlıca ve heyecanlıca söyleyen birisi olarak ve o bir atımlık sözümün de arkası tamamen kesilen sonrası gelmeyen birisi olarak epey ilerleme kaydettiğimi farkediyorum..geçenki gördüğüm rüya gerçekleşti yani..gerçekten de rüyamdaki gibi rahat ve akıcı konuşuyorum ve lafın arkasına yeni sözler ekleyebiliyorum..eskiden sözüm bittiğinde karşı tarafın da diyecek birşeyi yoksa sessizlik hakim olurdu cümle arası noktalarda...
yani artık iyi kötü bir sohbeti devam ettirebilmeye başladım...bu durumdan dolayı hep sıkıcı bir insan olarak ilan ediliyordum herkes tarafından..ve kendim de öyle olduğumu düşünüyordum...konuşma yeteneğim zayıf olduğu için sadece karşı tarafın sorduğu sorulara yanıt verebiliyordum o kadar...

(bakmayın siz burada böyle şıkır şıkır yazdığıma) iş konuşmaya gelince durum tam tersiydi..ve üstüne üstlük yanlış zamanlamalarda yanlış kelimeler kullanırdım veya akşam vakti biryerden ayrılırken "iyi günler" demek gibi

son günlerde yaptığım telefon görüşmelerinde konuşmalarda kontrolun daha çok bende olduğunu hissediyorum... ve günlük hayatımda da kafam daha sakin...eskiden kafam çok doluydu ve sadece sürekli kendimle ilgili şeyler düşünürdüm..kendime ait olan saklandığım bir limanım içdünyam hayal alemim vardı...yani sanki 2 farklı hayatı birarada yaşıyor gibiydim çift kişilikliydim ama 1 bedende 2 hayat yaşamak çok yorucu oluyordu...yani hem içdünyamda yaşıyordum hem de dış dünyanın da içinde olmak zorunda olan birisi olarak kendimi dış dünyaya karşı korumaya da çalışıyordum...ama şimdi başkalarına da ne olup bittiği konusunda daha ilgiliyim..eskiden bunu yineyapıyor olsamda mecburiyetten yapardım görev gibi...

[imported_Angel]

hani bazen kafayı yiecekmiş gibi aşırı bunalıma giriyordum ya..işte onun sebebini sonunda anladım
aklımda bir sürü halledilmesi gereken konu başlığı olduğunda ve bunlar birbirine bağlı şeyler olduğunda (aynı zincirin halkaları
gibi) ve dallanıp budaklandığında onları sıralayamayışım ve gruplandıramayışım yani düzenleyemeyişim, toparlayamayışım
ve bu düzenlemeye nereden başalyacağımı bilememem karar verememem (çünkü herşey tam olarak nereye ait bilememem)
öncelik ve önem sırasına karar veremeyişim..
ve yanlış yere koymak istememem yüzünden bu detayların ait olduğu büyük resimleri..yani resmin tümünü bir indeks olarak göremememden
kaynaklanıyor...herşeyi birarada harita gibi görememek de kontrolumu kaybettiğim ve hiçbirşeye hakim olamadığım
hissini verip beni sinirlendiriyor..kendimi çok dağılmış hissediyorum ve başa çıkamayacağımı düşünüyorum
uzun lafın kısası organizasyon yeteneğim kaybolunca çok kötü oluyorum...

kadınlara erkeklere ve insanlara karşı da neden kin ve öfke duyduğumu anladım..çünkü kafamdaki düşünceler ve etiketlendirmeler şu şekildeymiş

ERKEKLER = ailemin bana yasakladığı yasak kişiler
Başkalarını beğenen ve özel gören kişiler
Beni sıradan gören ve beğenmeyen kişiler
hatta beğenmediklerini sözleri ve davranışlarıyla yüzüme vuran kalbimi kıran kişiler

KADINLAR = Erkeklerin bana tercih ettiği diğer kişiler (beğenilen kişiler)
Beni yenen hep benden üstün gelen rakiplerim....Beni erkekler tarafından beğenilmediğim tercih edilmediğim için küçük gören ve arkadaş olmak yanımda durmak istemeyen kişiler

BEN = tercih edilmeyen ve sıradan görülen ve hep arka planda kalmış ve keşfedilmeyi bekleyen kişi...

bu düşüncelerimi daha olumlu yeni düşüncelerle değiştirmek istiyorum..hadi hayırlısı...

[imported_Angel]

merhaba günlük

bazen kendimdeki gelişmeleri görüp çok sevindiğim ve kendimi takdir ettiğim zamanlar olmuştur..hele ki gelişmemi ilerlememi diğer insanların da farkedip beni takdir etmelerini güzel sözlerini almayı istemişim...ki bunun benim en doğal hakkım olduğunu düşünüyordum..başarımın ilerlememin sevincini bir başkasıyla paylaşabilmek..onaylanmak istemek..farkedilmek istemek...ama esas yaptığım hata da buradaymış zaten...çünkü ben kendimi takdir etmeme karşın diğerleri bendeki değişikliği hiç farketmiyorsa veya farketse bile duyarsız kalıyorsa hattave hatta olumsuz eleştirilerde bulunuyorsa ben eskiden bunu sorun ederdim kendime...
sonra da kendime güvenimle ilgili şüphelere düşerdim...yoksa bendeki gelişme çok küçük bir gelişme de ben mi bu kadar büyütüyorum..yoksa düşündüğüm şekilde olumlu bir değişme değil mi falan gibi sorular geliyordu aklıma...ve en sonunda diyordum ki " ben ne kadar çabalarsam çabalayım kimse farketmeyecek herşey aynı kalacak" diye ümitsizliğe kapılıyordum..yani çelişkili bir kısırdöngü içine giriyordum...tek başımayken kendimi sadece kendi düşüncelerimle değerlendirdiğimde kendimi seviyor ve takdir ediyorum en küçük gelişmelerim bile benim için çok önemli ve değerli oluyor..
ama gel gör ki çevredekiler bunu hiçe sayıyor ve sonra ister istemez sorgulamalar başlıyor...dolayısıyla kendimi algılamakla ilgili dengesizliklerim vardı...kendime bazen güveniyor bazen güvenmiyordum..bazen çok seviyor bazen hiç sevmiyor nefret ediyordum..ve bu dalgalanmaların artık durmasını istiyorum..

Sonra bu konu üzerine şunları düşündüm...

* dışarıdaki insanlar benim gelişmelerimi göremeyebilir...bana olumlu feedback veremeyebilir...çünkü onlar için senin gelişme olarak gördüğün şeyler onların zaten normal hayatlarında halihazır yaşadıkları normal şeyler olabilir...örneğin ben günlük hayatımda dışarı çıkarken makyajla çıkmaya alışmışsam ve önceden bunu hiç yapmıyor idiysem bu benim için bir gelişim bir başarıdır..hayatıma yeni birşey katmışımdır sonuçta..ama zaten diğer insanların çoğu bunu hep yapıyordu...o yüzden farketmemeleri veya bir gelişme başarı olarak görmemeleri de normaldir..

* ayrıca herkesin zevki ve farketme eşiği de farklı olabilir..sana harika görünen şey karşıdakine "olağan" gelebilir..

* ben kendi başarılarımın farkında olmalı ve kendimi sevmeye devam etmeliyim..başarılarımı en iyi ben kendim değerlendirebilirim ve takdir edebilirim..çünkü diğerlerinin farketme eşiği çok yüksek olabilir ve benim gelişmelerim o eşiğe erişememiş ve radarın altında kalmış olabilir..

* ayrıca şu da var..hiçbirimiz dünyaya eşit şartlarda ve aynı aile ortamında başlamadık...sonuçta hayata başladığım noktayı (nereden başladığımı) en iyi ben biliyorum..demekki birçok kişiye göre ben hayata onların başlangıç noktasından daha geriden başlamışım veya hayatımın herhangi bir döneminde fazla dinlenerek geride de kalmış olabilirim...
o yüzden ben başlangıç noktama göre çok ileride olabilirim ama onlar bunu anlayamazlar...
o yüzden nerelerden nerelere geldiğimin ve başarılı olup olamadığımın..gelişip gelişmediğimin kararını vericek olan tek otoritenin ben olduğunu düşünüyorum artık...

[imported_Angel]

merhaba günlük..
dün maalesef kandırıdıldığımı ve kazık yediğimi acı bir şekilde anladım..
e tabi ki bu olay karşısında üzüldüm doğal olarak...
ancak uzun süredir yaptığım telkin ve diğer kişisel çalışmalarım birikiminin etkisi olsa gerek eskisi kadar aşırı üzülmedim ve olayın kendimce pozitif taraflarını da görmeye çalıştım..ve çıkarmam gereken dersleri de çıkardım...
çıkardığım derslerden birisi hatta en önemlisi de " birşeyi çok istiyorsam bile asla şartları aşırı zorlamamam gerektiği...ve illa o şeyi istediğimde karşıdaki kişinin de onu oldurması için zorlandığı ve hatta bunu oldurabilmek için sahteciliğe ve hileye başvurabileceğini ve bu yolda beni kandırıp kazık atabileceğini" anladım...o şeyi o kadar çok istedim ki resmen karşıdaki kişiyi bana kazık atmasına kendim zorladım gibi oldu...
o yüzden herhangi birşey normal şartlarda mümkün olmuyorsa çok zorlamayacağım...varsa başka alternatifler araştıracağım..illa ki " o şey" için didinmeyeceğim...
demekki normal şartlarda çok az ihtimali olan birşeyi zorlamanın sonucunda da illa birşeyler ortaya çıksa bile o sonuç gerçek olmayabiliyor yada bozuk veya kısa ömürlü kısa süreli olabiliyor...istediğin şeyi elde etmiş bile olsan kısa sürede elinde kalacağını bilmelisin eğer şartları zorlayarak bunu elde ettiysen...

bunu bir ders gibi tecrübe gibi gördüm...ufak çapta maddi kaybım oldu ama bu hiç önemli değil...para her zaman telafi edilebilir..şansım varmış ki bu acı tecrübeyi daha büyük bir maddi kayıpla yaşamadım...
olayı ve detaylarını anlatmak istemiyorum ancak çıkardığım bir 2. ders de şu oldu...kendi hislerimin..başkalarının hisleri ve düşüncelerinden daha doğru olduğu ve başkasının fikrinin beni etkilemesine izin vermemin yanlış olduğu...yani bir başkası (bu kişi ailenizden birisi bile olabilir) birşeyi çok beğenmişse ben artık asla " acaba bunda benim göremediğim birşey mi var..birşey mi kaçırıyorum..o bile beğendiğine göre demekki hakikaten de öyle" diye düşünmeyeceğim...o şey benim radarımın altında kalmışsa kalmıştır...onu da farkedicem diye kasmama gerek yok...birşey kaçırmayacağım korkmamalıyım...birşeyleri kaçırma ve geç keşfetme hissinden oldu zaten bu durum...

[imported_Angel]

sevgili günlük..
ben bugün şu kararı verdim..ben bir konuda geliştiğimi ve birşeyde başarılı olduğumu veya birşeylerimin beğenildiğini hissetmem ve öyle sonucu değerlendirmem için artık başkalarının onayına ve tepkisine bakmayacağım.

çünkü ben kendimi gelişmiş hissediyorsam gerçekten gelişmişim demektir
ben kendimi başarmış hissediyorsam gerçekten başarmışım demektir..
ben kendimi güzel ve beğenilen hissediyorsam gerçekten öyleyim demektir..

bundan sonra başarılarımı gelişmelerimi güzelliklerimi başkasına gösterme öne çıkarma çabasına girmeyeceğim....yani artık onaylanmak için "başkasına" hava atmayacağım...illa ki hava atmam ve sonucunda onaylanmam gerekirse..."kendime" hava atacağım ve kendi kendimi onaylayacağım ve hala da çevredn olumlu tepki gelmediği gibi olumsuz tepki bile geliyorsa canımı sıkmayacak..sadece o eleştiriden almam gereken birşey varsa süzgeçten geçirip alırım o kadar..onun haricinde takmam....eleştirisi gerçekten değerlendirmemden geçebilecek şekildeyse anca değerlendiririm....

[Alexandra]

Her şey harika olacak İmported angel,

Her şey harika olacaaaakkkk.... Sen zaten her şeyi sadece ve sadece kendin için yap... kendini ikna ettikten sonra, kendine inandıktan sonra gerisinin hiçbir önemi olmadığını anlayacaksın...

Muhteşem bir bahar muhteşem başlangıçlar bekliyor.... duydun muuuuuu?????

Bak buraya da bir kazan bırakıyorum, haydi bahar temizliğine... At fazlalıkları, yerini yenileri ve sevinçlileri doldursun...

[imported_Angel]

Alexandra Nickli Üyeden Alıntı

Her şey harika olacak İmported angel,

Her şey harika olacaaaakkkk.... Sen zaten her şeyi sadece ve sadece kendin için yap... kendini ikna ettikten sonra, kendine inandıktan sonra gerisinin hiçbir önemi olmadığını anlayacaksın...

Muhteşem bir bahar muhteşem başlangıçlar bekliyor.... duydun muuuuuu?????

Bak buraya da bir kazan bırakıyorum, haydi bahar temizliğine... At fazlalıkları, yerini yenileri ve sevinçlileri doldursun...

teşekkür ederim Alexandra bu arada kazan için de teşekkür ederim..gerçekten bayıldım şu kazan fikrine gelişmemizi engelleyen bizi bağlayan güçsüzleştiren bütün olumsuz kalıplarımızı ve düşüncelerimizi..hatta bize rahatsızlık veren sevmediğimiz eşyaları da kazana atıp kaynatmak güzel bir fikir bundan güzel hediye olamazdı

[imported_Angel]

merhaba güzel günlük...hala bahar depresyonum..iniş çıkışlarım devam etmekte..öğle vaktinde ağlama atağı geldi ve kendimi tutmadım ağladım..
iyi de oldu rahatlayıp sakinleştim..ve tahmin ettiğim gibi uzun bir süreç olmadı..

neyse dün alışverişe çıktığımda saçlarım için saç maskesi aldım..çünkü şampuan ve saç kreminin saçıma yeterli olmadığını buna rağmen kuruluk olduğunu farketmiştim...bugün onu kullandım ve gerçekten baya farketti :)
eskiden böyle saç kremi saç maskesi adetlerim yoktu...saçımı şampuanlar çıkardım..fazla teferruattan ve uğraştan sıkılırdım ve hayatımı sadeleştirmeye çalışırdım..

bundan yola çıkarak çok büyük bir hatamı anladım günlük..

aslında ben en çok dert ettiğim güzellik ve bakımlılık konusunda da zannettiğim kadar çaba göstermiyormuşum meğer...yani aslında her konuda durum böyleymiş...sonra da "o kadar çaba gösteriyorum neden birşeyler değişmiyor, neden meyvelerini alamıyorum" diyordum...
çaba göstermediğimi ve çaba gösteriyor olduğumu sandığımı nasıl mı anladım günlük ? şöyle düşündüm...meğersem ben bu konulara hep çok kafa yormuşum...ancak kafa yorduğum kadar eyleme geçmemişim..yani 10 düşünmüşsem 3 yapmışım...az hata yapıyım az iş yapayım ama yaptıklarım da tam isabet olsun veya makul olsun diye....ama bu durum hep bana 3 yapmışım gibi değil de düşünme uğraşlarını da katarsan 13 yapmışım kadar yorgunluk veriyordu..

bir de kafamı yormamdaki temel amaç aslında bu konuları en kolay en kısa en kestirme yoldan nasıl hallederim ? diye en üşengeç yolları düşünmekle vakitlerimi öldürmüşüm..hep başkalarının gözden kaçırmış olabileceği en kolay bir yol mutlaka vardır onlar göremiyordur düşüncesiyle hareket etmişim.....herşeyin kolayına da kaçtığım için sonuç da pek tatmin edici olmamış...sadece "idare eder" durumunda olmuş..bazı zaman o kadar bile olmamış...ben sürekli en kolay yolları düşünerek arayıp bulma çabamdan ötürü çok çaba sarfettiğimi sanmışım....e tabi insanlar o kadar eyleme geçiyor deniyor yanılıyor..hatta sonucun ceremesini çekiyor..o kadar insan aptal da ben mi akıllıyım ki sadece düşünerek aynı sonuca getirecek en kolay en kestirme yolu bulayım değil mi ? ben aslında en kestirme yolu ararken yolumu şaşırıp sonra başka yollara sapıp daha çok yoruluyormuşum...bundan sonra bu hataya düşmemeye çalışacağım..bu hatayı güzellik ve bakımlılıkda değil aslında herşeyde böyle yapmışım...

dün evde makyaj denemeleri yaparken de yine üşengeçliğimi ve yargılayıcı bir tavrımı keşfettim..eskiden böyle detaylı makyaj yapan ve buna baya uğraş veren kişileri yargılama hatasına düşerdim.. o kadar niye kasıp da uğraşırlar bir parlatıcıyla bir dudak kalemi yetip artıyor diye...ama kendimi kandırmışım...dün evde gözkalemi denemesi yaptım ve o an gözün altına bir kalem çekmenin yeterli olacağını düşünmüştüm ancak gözümün altına kalem eklenmiş olsa da birşeylerin eksik kaldığını anladım..birşeydeki herhangi bir parçası değiştirildiği zaman diğer öğelerin de ona göre uydurulması gerektiğini anladım...meğersem insanlar boşuna altlı üstlü kalem çekmiyormuş yada eyeliner kullanmıyormuş... bunu anladım....tabi bundan yola çıkarak insanları yargılamamayı da anladım...

[imported_Angel]

Merhaba güzel günlük

bugün yine bazı şeylerin farkına vardım..özellikle de sitede açılan değersizlik inancıyla ilgili olan eft konusu çok işime yaradı...dün gece okudum ve yatmadan önce yazılanları uyguladım..ve etkisini anında gördüm sanırım..
çünkü her gece yattığımda veya her sabah gözümü açtığımda eski erkek arkadaşımla ilgili olan anılarımı ve bana söylediği iyi ve kötü şeyleri sürekli düşünür dururdum...ama dün gece değersizlik konusuyla ilgili eft yi yapınca tam herzamanki gibi onu düşünmeye başlayacaktım ki birşeyler engel oldu "aman boşver" dedim...ihtiyaç duymadım yani...yoksa iki elim kanda olsa yaptığım birşeydi aksatmadan..
demekki ben sürekli eski erkek arkadaşımın bana yaptıklarını düşünerek kendimi değerli hissetmeye çalışmışım..böylelikle kendime istenen aranan ve değer verilen birisi olduğumu..şu an böyle hissetmesem bile geçmişte bunun meydana geldiğini hatırlatmaya çalışmışım kendimce...
değersizlik konusundaki eft çalışmalarımı hergün düzenli olarak yapmaya karar verdim böylece...belki farkında olmadığım ve kendimi değerli hissetmeye çalışmak için yaptığım başka şeyler de vardır..belki kimbilir abur cubur yiyeceklere düşkünlüğüm bile bundan kaynaklı olabilir..


bugün anladım ki günlük benim sorunlarımın ana kaynakları şunlarmış

* değersiz olduğunu düşünme.
* değerini başkalarının düşüncelerine ve kendi fiziksel görünümüne imajına bağlama

* suçluluk
* şükretmemek
* işin kolayına kaçmanın yollarını aramak ve bu yüzden daha çabuk yorulmak


değersizlik konusu için eft yapacağım ve bu konuda telkin olarak da kendine güven, suçluluk ve başkalarının düşüncelerini önemsememeyi dinleyeceğim...

değersizlik duygusuyla suçluluk duygusunun birbirine bağlı olduğunu anladım..çünkü insan kendini değersiz gördükçe kendini suçlama eğilimi artıyor...aynı şekilde kendini suçlu hissettikçe daha da değersiz görüyorsun kendini..yani kısırdöngü..

şükretmemek konusunda ise..kendimi şükretmeye alıştıracağım ve elimdeki nimetleri zaten hakettiğim normal birşey olarak değil..bir hediye gibi göreceğim

işin kolayına kaçmak adına haddinden fazla düşünüp beynimi yormayacağım..hata yaparsam da yaparım ne olmuş...işi yapmadan önce düşünüp karar vermek bazen eylemin kendisinden bile çok daha yorucu oluyor..

[imported_Angel]

bugün anladım ki ben değersizlik inancı tuzağına düşmüşüm..üşengeçliğimin ve tembelliğimin de nedeni oymuş..çünkü ne kadar çaba gösterirsem göstereyim..durumumun değişmeyeceğine inanmışım...o yüzden hayatımdaki en önemli konuları bile..hatta sağlığımı bile ihmal etmişim..
insanlar beni ciddiye almıyor diye...kendimi ciddiye almamışım hayatım boyunca...mesela bana kalsa ben 1 hafta boyunca duş almadan durabilirim..pek de rahatsız olmam umarsız bir insanım...çok rahatsız olmadığım sürece....ancak başka bir kişi bunu farkedip de beni üzecek kıracak birşey demesin de canım sıkılmasın diye daha sık duşa giriyorum...canım saçımı taramak istemese de dışarıda görenler saçını taramadan çıkmış demesin diye tarıyorum..hatta bazen taramadan çıktığım aman ne düşünürlerse düşünsünler dediğim de oluyor...bunun gibi örnekler hayatımda çok var..çoğaltılabilir...
kendimi ciddiye almadığımı başkaları anlamasın diye yapmışım ne yapmışsam...

arasıra kendime bakım da yapsam baksam da..bu sırf başkalarınının kendimi değersiz gördüğümü anlamamaları içindi...yani içdünyamdaki açığı saklamak içindi..kendime kendimi sevdiğim değer verdiğim için değil..insanlar değersiz olduğumu düşündüğümü ve kendimi ciddiye almadığımı anlamasınlar diye zoraki birşeyler yapmışım hep..bundan sonra kendime sevgiyle bakacağım ve kendimle sevgiyle ilgileneceğim...o yüzden yaptığım işlerin ve adam gibi sonucunu almıyormuşum ve hayrını görmüyormuşum...